 | اصول كافي ثقةالاسلام كليني جلد سوم | | 
|
عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنِ ابْنِ بَقَّاحٍ عَنْ سَيْفِ بْنِ عَمِيرَةَ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍعَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِذَا الْتَقَيْتُمْ فَتَلَاقَوْا بِالتَّسْلِيمِ وَالتَّصَافُحِ وَ إِذَا تَفَرَّقْتُمْ فَتَفَرَّقُوا بِالِاسْتِغْفَارِ
اصول كافى ج : 3 ص : 262 رواية :11
| رسولخدا (ص ) فرمود: چون بيكديگر برخورديد با سلام كردن و مصاحفه برخورديد، وچون از يكديگر جدا شويد با آمرزش خواهى جدا شويد.
| |
عَنْهُ عَنْ مُوسَى بْنِ الْقَاسِمِ عَنْ جَدِّهِ مُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ أَوْ غَيْرِهِ عَنْ رَزِينٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ عقَالَ كَانَ الْمُسْلِمُونَ إِذَا غَزَوْا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مَرُّوا بِمَكَانٍ كَثِيرِ الشَّجَرِ ثُمَّ خَرَجُواإِلَى الْفَضَاءِ نَظَرَ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ فَتَصَافَحُوا
اصول كافى ج : 3 ص : 262 رواية :12
| امام صادق (ع ) فرمود: همه مسلمانان بارسول خدا (ص ) بجنگ ميرفتند و بجاى پر درختىميگذشتند و سپس بفضاى باز ميرسيدند بيكديگر نگريسته و مصاحفه ميكردند.
| |
عَنْهُ عَنْ أَبِيهِ عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنْ زَيْدِ بْنِ الْجَهْمِ الْهِلَالِيِّ عَنْ مَالِكِ بْنِ أَعْيَنَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عقَالَ إِذَا صَافَحَ الرَّجُلُ صَاحِبَهُ فَالَّذِى يَلْزَمُ التَّصَافُحَ أَعْظَمُ أَجْراً مِنَ الَّذِى يَدَعُ أَلَا وَ إِنَّالذُّنُوبَ لَتَتَحَاتُّ فِيمَا بَيْنَهُمْ حَتَّى لَا يَبْقَى ذَنْبٌ
اصول كافى ج : 3 ص : 262 رواية :13
| امام باقر (ع ) فرمود: هرگاه مردى با رفيقش دست دهد، آنكه دستش را نگه دارد، اجرشبيشتر است از آنكه رها ميكند، و آگاه باش كه گناهان از آنها بريزد تا آنجا كه گناهىباقى نماند.
| |
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ يَحْيَى بْنِ الْمُبَارَكِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَبَلَةَ عَنْإِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فَنَظَرَ إِلَيَّ بِوَجْهٍ قَاطِبٍ فَقُلْتُ مَاالَّذِى غَيَّرَكَ لِى قَالَ الَّذِى غَيَّرَكَ لِإِخْوَانِكَ بَلَغَنِى يَا إِسْحَاقُ أَنَّكَ أَقْعَدْتَ بِبَابِكَ بَوَّاباًيَرُدُّ عَنْكَ فُقَرَاءَ الشِّيعَةِ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنِّى خِفْتُ الشُّهْرَةَ فَقَالَ أَ فَلَا خِفْتَالْبَلِيَّةَ أَ وَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ الْمُؤْمِنَيْنِ إِذَا الْتَقَيَا فَتَصَافَحَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الرَّحْمَةَعَلَيْهِمَا فَكَانَتْ تِسْعَةٌ وَ تِسْعُونَ لِأَشَدِّهِمَا حُبّاً لِصَاحِبِهِ فَإِذَا تَوَافَقَا غَمَرَتْهُمَا الرَّحْمَةُفَإِذَا قَعَدَا يَتَحَدَّثَانِ قَالَ الْحَفَظَةُ بَعْضُهَا لِبَعْضٍ اعْتَزِلُوا بِنَا فَلَعَلَّ لَهُمَا سِرّاً وَ قَدْسَتَرَ اللَّهُ عَلَيْهِمَا فَقُلْتُ أَ لَيْسَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاّلَدَيْهِ رَقِيبٌعَتِيدٌ فَقَالَ يَا إِسْحَاقُ إِنْ كَانَتِ الْحَفَظَةُ لَا تَسْمَعُ فَإِنَّ عَالِمَ السِّرِّ يَسْمَعُ وَ يَرَى
اصولكافى ج : 3 ص : 262 رواية :14
| اسحاق بن عمار گويد: خدمت امام صادق (ع ) رسيدم ، حضرت باترشروئى بمن نگريست، عرض كردم : سبب دگرگونى شما بامن چيست ؟ فرمود: آنچه ترا با برادرانتدگرگون ساخته ، اى اسحاق بمن خبر رسيده كه در منزلت دربان گذاشته اى تا فقراءشيعه را راه ندهند.
عرضكردم : قربانت ، من از شهرت ترسيدم ، فرمود: از بليه نترسيدى ؟ مگر نميدانىكه چون دو مؤ من ملاقات كنند و مصافحه نمايند، خداىعزوجل بر آنها رحمت نازل كند كه نود و نه قسمت آن براى آنكه رفيقش را دوست تر داردباشد و چون در دوستى برابر باشند (باهم بايستند) رحمت خدا ايشانرا فرا گيرد، وچون براى مذاكره بنشينند، برخى از فرشتگان نگهبان آنها ببرخى ديگر گويند از اينهاكنار گيريم ، شايد رازى داشته باشند كه خدا بر آنها پرده كشيده باشد.
عرضكردم : مگر خداى عزوجل نمى فرمايد:(بگفتارى دم نزند جز آنكه نزد او رقيبحاضر باشد، 18 سوره 50) فرمود: اى اسحاق ! اگر نگهبانان نشنوند، خداى عالمالسر بشنود و ببيند.
| |
عَنْهُ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ عَنْ أَيْمَنَ بْنِ مُحْرِزٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَا صَافَحَ رَسُولُاللَّهِ ص رَجُلًا قَطُّ فَنَزَعَ يَدَهُ حَتَّى يَكُونَ هُوَ الَّذِى يَنْزِعُ يَدَهُ مِنْهُ
اصول كافى ج : 3 ص : 263 رواية :15
| امام صادق عليه السلام فرمود: رسولخدا صلى الله عليه و آله هرگز با مردى مصاحفهنمى كرد، جز آنكه دست خود را
از دست او نمى كشيد، تا وقتى كه او دست خود را از دست حضرت مى كشيد.
| |
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حَمَّادٍ عَنْ رِبْعِيٍّ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ سَمِعْتُهُيَقُولُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَا يُوصَفُ وَ كَيْفَ يُوصَفُ وَ قَالَ فِى كِتَابِهِ وَ م ا قَدَرُوا اللّهَحَقَّ قَدْرِهِ فَلَا يُوصَفُ بِقَدَرٍ إِلَّا كَانَ أَعْظَمَ مِنْ ذَلِكَ وَ إِنَّ النَّبِيَّ ص لَا يُوصَفُ وَ كَيْفَيُوصَفُ عَبْدٌ احْتَجَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِسَبْعٍ وَ جَعَلَ طَاعَتَهُ فِي الْأَرْضِ كَطَاعَتِهِ فِىالسَّمَاءِ فَقَالَ وَ ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَ مَنْ أَطَاعَ هَذَا فَقَدْأَطَاعَنِى وَ مَنْ عَصَاهُ فَقَدْ عَصَانِى وَ فَوَّضَ إِلَيْهِ وَ إِنَّا لَا نُوصَفُ وَ كَيْفَ يُوصَفُ قَوْمٌرَفَعَ اللَّهُ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ هُوَ الشَّكُّ وَ الْمُؤْمِنُ لَا يُوصَفُ وَ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَيَلْقَى أَخَاهُفَيُصَافِحُهُ فَلَا يَزَالُ اللَّهُ يَنْظُرُ إِلَيْهِمَا وَ الذُّنُوبُ تَتَحَاتُّ عَنْ وُجُوهِهِمَا كَمَا يَتَحَاتُّالْوَرَقُ عَنِ الشَّجَرِ
اصول كافى ج : 3 ص : 263 رواية :16
| زراره گويد: شنيدم امام باقر (ع ) ميفرمود: خداىعزوجل وصف نشود، چگونه او را توان وصف نمود، كه خود در كتابش فرمايد: (خدا راچنانكه شايسته اندازه او است اندازه نكردند 21 سوره 6) پس بهر اندازه ايكه وصفشود، خود بزرگتر از آنست و پيغمبر صلى الله عليه و آله نيز وصف نشود، چگونهوصف توان كرد بنده اى كه خداى عزوجل بهفت آسمان پوشيده گشته و اطاعت او را در زمينچون اطاعتش در آسمان قرار داده و فرموده است : (هر چه پيغمبر براى شما آورد آنرابگيريد و از هر چه منعتان كرد بازايستيد، 7 سوره 49) و هر كه اطاعت اين پيغمبر كندمرا اطاعت كرده و هر كه نافرمانى او كند مرا نافرمانى كرده ، و نيز كار را باو واگذارفرمود (بحديث 686 رجوع شود).
و ما (ائمه هدى ) نيز وصف نشويم ، چگونه توان وصف نمود گروهى را كه خدا پليدى راكه شك است از ايشان برداشته .
و مؤ من هم وصف نشود، زيرا مؤ من برادرش را ملاقات كند و با او مصافحه نمايد پسهمواره خدا بايشان توجه نمايد و گناهان از رخسارشان چون برگ از درخت بريزد.
| |
شرح :
كيف يوصف عبداحتجب الله عزوجل : مرحوم مجلسى درباره اين جمله چهاراحتمال ذكر نموده كه يكى از آنها اينستكه : خداىعزوجل بهفت آسمان از خلقش پوشيده گشته (و اين كنايه از بيانكمال لطافت و تعالى ذات الهى است نسبت بمخلوق ) و پيغمبر (ص ) را خليفه خود در زمينقرار داده و اطاعت او را مانند اطاعت خود ساخته و امور مخلوقش را باو واگذار فرموده است ،پس امر و نهى و وحى و مقدرات خدايتعالى كه مانند خودش بهفت آسمان پوشيده و در حجابگشته است بوسيله سفير و رسول او براى خلق آشكار مى گردد.
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ فُضَيْلِ بْنِعُثْمَانَ عَنْ أَبِي عُبَيْدَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ إِذَا الْتَقَى الْمُؤْمِنَانِ فَتَصَافَحَاأَقْبَلَ اللَّهُ بِوَجْهِهِ عَلَيْهِمَا وَ تَتَحَاتُّ الذُّنُوبُ عَنْ وُجُوهِهِمَا حَتَّى يَفْتَرِقَا
اصول كافى ج : 3 ص : 264 رواية :17
| امام باقر (ع ) ميفرمود: چون دو مؤ من بهم برخورند و مصاحفه كنند، خدا بآنها رو كند وگناهان از چهره آنه بريزد تا از يكديگر جدا شوند.
| |
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ النَّوْفَلِيِّ عَنِ السَّكُونِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَتَصَافَحُوا فَإِنَّهَا تَذْهَبُ بِالسَّخِيمَةِ
اصول كافى ج : 3 ص : 264 رواية :18
| امام صادق (ع ) فرمود: با يكديگر مصافحه كنيد، زيرا مصاحفه كينه را ميبرد.
| |
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيِّ عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ عَنْأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَقِيَ النَّبِيُّ ص حُذَيْفَةَ فَمَدَّ النَّبِيُّ ص يَدَهُ فَكَفَّ حُذَيْفَةُ يَدَهُفَقَالَ النَّبِيُّ ص يَا حُذَيْفَةُ بَسَطْتُ يَدِي إِلَيْكَ فَكَفَفْتَ يَدَكَ عَنِّى فَقَالَ حُذَيْفَةُ يَارَسُولَ اللَّهِ بِيَدِكَ الرَّغْبَةُ وَ لَكِنِّى كُنْتُ جُنُباً فَلَمْ أُحِبَّ أَنْ تَمَسَّ يَدِى يَدَكَ وَ أَنَا جُنُبٌفَقَالَ النَّبِيُّ ص أَ مَا تَعْلَمُ أَنَّ الْمُسْلِمَيْنِ إِذَا الْتَقَيَا فَتَصَافَحَا تَحَاتَّتْ ذُنُوبُهُمَا كَمَايَتَحَاتُّ وَرَقُ الشَّجَرِ
اصول كافى ج : 3 ص : 264 رواية :19
| امام صادق (ع ) فرمود: پيغمبر (ص ) بحذيفه برخورد و دستش را براى مصافحه درازكرد، حذيفه دست خود را باز گرفت ، پيغمبر (ص ) فرمود: اى حذيفه من دست بسوى تودراز كردم و تو دست خود را از من باز گرفتى ؟ حذيفه عرض كرد: يارسول الله ! بدست شما شوق و رغبت است ولى من جنب بودم و دوست نداشتم دستم باجنابت بدست شما رسد، پيغمبر (ص ) فرمود: مگر نميدانى كه چون دو مسلمان بهمبرخوردند و مصافحه كنند گناهانشان مانند برگ درخت بريزد.
| |
الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ عَنْ بَكْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قَالَأَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَا يَقْدِرُ أَحَدٌ قَدْرَهُ وَ كَذَلِكَ لَا يَقْدِرُ قَدْرَ نَبِيِّهِ وَ كَذَلِكَلَا يَقْدِرُ قَدْرَ الْمُؤْمِنِ إِنَّهُ لَيَلْقَى أَخَاهُ فَيُصَافِحُهُ فَيَنْظُرُ اللَّهُ إِلَيْهِمَا وَ الذُّنُوبُتَتَحَاتُّ عَنْ وُجُوهِهِمَا حَتَّى يَفْتَرِقَا كَمَا تَتَحَاتُّ الرِّيحَ الشَّدِيدَةَ الْوَرَقُ عَنِ الشَّجَرِ
اصولكافى ج : 3 ص : 264 رواية :20
| امام صادق (ع ) فرمود: كسى قدر خداى عزوجل را نداند و نيز قدر پيغمبرش را نداند وقدر مؤ من را هم نداند، مؤ من برادرش را ملاقات كندو با او مصافحه نمايد، سپس خدابآنها نظر كند و گناهان از رخسارشان بريزد تا از يكديگر جدا شوند، چنانكه تند بادبرگ را از درخت فرو ريزد.
| |
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ يُونُسَ عَنْ رِفَاعَةَ قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ مُصَافَحَةُالْمُؤْمِنِ أَفْضَلُ مِنْ مُصَافَحَةِ الْمَلَائِكَةِ
اصول كافى ج : 3 ص : 265 رواية :21
| رفاعه گويد: شنيدم امام (ع ) مى فرمود: مصافحه كردن مؤ من از مصافحه ملائكه بهتراست (كنايه از اينكه مقام مؤ من از مقام فرشته برتر است )
| |
* باب : معانقه ( دست بگردن يكديگر نمودن )* بَابُ الْمُعَانَقَةِ |
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ بْنِ بَزِيعٍ عَنْ صَالِحِ بْنِعُقْبَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْجُعْفِيِّ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ وَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَا أَيُّمَا مُؤْمِنٍخَرَجَ إِلَى أَخِيهِ يَزُورُهُ عَارِفاً بِحَقِّهِ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مُحِيَتْ عَنْهُ سَيِّئَةٌوَ رُفِعَتْ لَهُ دَرَجَةٌ وَ إِذَا طَرَقَ الْبَابَ فُتِحَتْ لَهُ أَبْوَابُ السَّمَاءِ فَإِذَا الْتَقَيَا وَ تَصَافَحَاوَ تَعَانَقَا أَقْبَلَ اللَّهُ عَلَيْهِمَا بِوَجْهِهِ ثُمَّ بَاهَى بِهِمَا الْمَلَائِكَةَ فَيَقُولُ انْظُرُوا إِلَى عَبْدَيَّتَزَاوَرَا وَ تَحَابَّا فِيَّ حَقٌّ عَلَيَّ أَلَّا أُعَذِّبَهُمَا بِالنَّارِ بَعْدَ هَذَا الْمَوْقِفِ فَإِذَا انْصَرَفَ شَيَّعَهُالْمَلَائِكَةُ عَدَدَ نَفَسِهِ وَ خُطَاهُ وَ كَلَامِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ بَلَاءِ الدُّنْيَا وَ بَوَائِقِ الْآخِرَةِ إِلَىمِثْلِ تِلْكَ اللَّيْلَةِ مِنْ قَابِلٍ فَإِنْ مَاتَ فِيمَا بَيْنَهُمَا أُعْفِيَ مِنَ الْحِسَابِ وَ إِنْ كَانَ الْمَزُورُيَعْرِفُ مِنْ حَقِّ الزَّائِرِ مَا عَرَفَهُ الزَّائِرُ مِنْ حَقِّ الْمَزُورِ كَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِهِ
اصول كافى ج : 3 ص : 265 رواية : 1
| امام باقر و امام صادق عليهما السلام فرمودند: هر مؤ منى كه براى زيارت برادرشبيرون شود و حق او را بشناسد، در برابر هر گامى كه بردارد، خدا يك حسنه باو مى دهدو يك گناه از او بزدايد و يكدرجه او را بالا برد، و چون در خانه اش بكوبد، درهاىآسمان برايش گشوده شود (مقدمات آمدن رحمت آماده شود) و چون ملاقات و مصافحه و معانقهكنند، خدا بآنها روى آورد، سپس بوجود آنها بر فرشتگان ببالد و فرمايد: دو بنده ام رابنگريد كه براى من يكديگر را ملاقات كردند و دوستى نمودند، بر من سزاست كه پساز اين ايستگاه ايشان را بآتش عذاب نكنم ، و چون برگردد بشماره نفس كشيدن و گامهاىكلماتش فرشته را بدرقه كنند و تا فرداى آنشب او را از بلاء دنيا و آسيبهاى آخرتنگهدارند، و اگر در آن ميان بميرد از حساب بركنار باشد، و اگر مؤ من زيارت شده همحق زيارت كننده را چون او بشناسد، مانند پاداش او برايش باشد.
| |
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِاللَّهِ ع قَالَ إِنَّ الْمُؤْمِنَيْنِ إِذَا اعْتَنَقَا غَمَرَتْهُمَا الرَّحْمَةُ فَإِذَا الْتَزَمَا لَا يُرِيدَانِ بِذَلِكَ إِلَّاوَجْهَ اللَّهِ وَ لَا يُرِيدَانِ غَرَضاً مِنْ أَغْرَاضِ الدُّنْيَا قِيلَ لَهُمَا مَغْفُوراً لَكُمَا فَاسْتَأْنِفَا فَإِذَاأَقْبَلَا عَلَى الْمُسَاءَلَةِ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ بَعْضُهَا لِبَعْضِ تَنَحَّوْا عَنْهُمَا فَإِنَّ لَهُمَا سِرّاً وَ قَدْسَتَرَ اللَّهُ عَلَيْهِمَا قَالَ إِسْحَاقُ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَلَا يُكْتَبُ عَلَيْهِمَا لَفْظُهُمَا وَ قَدْقَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلاّ لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ قَالَ فَتَنَفَّسَ أَبُوِ اللَّهِ عالصُّعَدَاءَ ثُمَّ بَكَى حَتَّى اخْضَلَّتْ دُمُوعُهُ لِحْيَتَهُ وَ قَالَ يَا إِسْحَاقُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى إِنَّمَا أَمَرَ الْمَلَائِكَةَ أَنْ تَعْتَزِلَ عَنِ الْمُؤْمِنَيْنِ إِذَا الْتَقَيَا إِجْلَالًا لَهُمَا وَ إِنَّهُ وَ إِنْكَانَتِ الْمَلَائِكَةُ لَا تَكْتُبُ لَفْظَهُمَا وَ لَا تَعْرِفُ كَلَامَهُمَا فَإِنَّهُ يَعْرِفُهُ وَ يَحْفَظُهُ عَلَيْهِمَاعَالِمُ السِّرِّ وَ أَخْفَى
اصول كافى ج : 3 ص : 266 رواية : 2
| امام صادق (ع ) فرمود: چون دو مؤ من يكديگر را در آغوش كشند رحمت خدا آنها را فرا گيردو چون بكديگر چسبند و از آن جز رضاى خدا نخواهند و غرض دنيوى نداشته باشند،بآنها گفته شود: آمرزيده شديد، عمل را از سر گيريد (كنايه از اينكه نامه گناهانگذشته شما باطل شد) و چون با يكديگر وارد گفتگو شوند، فرشتگان باهم گويند:از آنها دور شويد كه رازى دارند و خدا بر آنها پرده انداخته است .
اسحاق گويد: عرضكردم : قربانت گردم ، بنابراين گفتار آنها نوشته نشود، درصورتى كه خداى عزوجل فرمايد: (كلمه اى نگويد جز آنكه رقيب و عتيدى نزد وىحاضر باشند، 18 سوره 50) امام صادق (ع ) آه عميقى كشيد، سپس گريست تا اشكشريشش را تر كرد و فرمود: همانا خداى تبارك و تعالى براى احترام آن دو مؤ منبفرشتگان دستور داد كه چون بملاقات يكديگر روند، از آنها دور شوند، و اگر چهفرشتگان الفاظ آنها را ننويسند و سخنانشرا ندانند، ولى خداى داناى راز و نهان تر ازراز سخن آنها را بداند و حفظ كند.
| |
* باب : بوسيدن * بَابُ التَّقْبِيلِ |
أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْكُوفِيِّ عَنْ عُبَيْسِ بْنِ هِشَامٍ عَنِ الْحُسَيْنِبْنِ أَحْمَدَ الْمِنْقَرِيِّ عَنْ يُونُسَ بْنِ ظَبْيَانَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ لَكُمْ لَنُوراًتُعْرَفُونَ بِهِ فِى الدُّنْيَا حَتَّى إِنَّ أَحَدَكُمْ إِذَا لَقِيَ أَخَاهُ قَبَّلَهُ فِى مَوْضِعِ النُّورِ مِنْجَبْهَتِهِ
اصول كافى ج : 3 ص : 266 رواية : 1
| يونس بن ظبيان گويد: امام صادق (ع ) فرمود: شما (شيعيان ) را نوريستكه بوسيله آن دردنيا شناخته شويد، تا آنجا كه هر گاه يكى از شما برادرش را ملاقات كند،محل نور را در پيشانى او بوسد.
| |
شرح :
شناختن شيعيانرا بوسيله نور پيشانى مختص بائمه و فرشتگان و خواصاهل ايمانست و آيه شريفه سيماهم وجوههم من اثر السجود مؤ يد اين معناست و از اينرومحل نور در اين روايت محل سجده معين شده است .
| اصول كافي ثقةالاسلام كليني جلد سوم | |
|
