امام صادق (ع ) فرمود: داناترين مردم بخدا، راضى ترين آنها است از خداىعزوجل .

على بن الحسين عليهما السلام فرمود: صبر و راضى بودن از خدا، سر اطاعت خداست ، وهر كه صبر كند و از خدا راضى باشد نسبت بآنچه درباره او حكم فرمايد، چه دوستداشته و يا ناخوش داشته باشد، خداى عزوجل در آنچه دوست يا ناخوش دارد، براى او حكمنكند، جز آنچه خير او باشد.

رسولخدا (ص ) فرمود: خداى عزوجل فرمايد: برخى از بندگان مؤ منم كسانى باشند كهامر دينشان جز با ثروتمندى و وسعت و تندرستى اصلاح نشود، آنها را با ثروت ووسعت و تندرستى ميآزمايم تا امر دينشان اصلاح شود.
و برخى از بندگان مؤ منم كسانى باشند كه امر دينشان جز با فقر و تهيدستى وناتندرستى اصلاح نشود، آنها را با فقر و تهديستى و ناتندرستى ميآزمايم تا امردينشان اصلاح شود. من بآنچه امر دين بندگان مؤ منم را اصلاح كند داناترم .
و برخى از بندگانم كسى است كه در عبادتم كوشش كند و از خواب و بستر بالذات خودبرخيزد و در شبها براى خاطر من نماز شب خواند و خود را در راه عبادتم بزحمت اندازد، منيك شب و دو شب او را بچرت اندازم ، براى نظر لطفى كه نسبت باو دارم و ميخواهم باقيشدارم ، پس او تا صبح ميخواهد، سپس برميخيزد و خود را مبغوض دارد و سرزنش ‍ ميكند (كهچرا امشب از عبادتم محروم شدم ) در صورتيكه اگر او را واگذارم تا هر چه خواهد عبادتمكند، از آنراه او را خود بينى فرا گيرد و همان خود بينى او را نسبت باعمالش فريفتهسازد و حالتى باو دست دهد كه هلاك دينش در آن باشد، بجهت عجبباعمال و از خود راضى بودنش ، تا آنجا كه گمان كند بر همه عابدان برترىگرفته و در عبادت از حد تقصير در گذشته (در صورتيكه پيغمبران هم اعتراف بتقصيردر عبادت ميكنند) آنهنگام از من دور شود و خودش ‍ گمان كند بمن نزديك است .
پس كسانيكه اعمالى بخاطر ثواب من انجام ميدهند، نبايد بآناعمال تكيه كنند، زيرا اگر آنها هر چه كوشش كنند و خود را بزحمت افكنند و عمر خود رادر راه عبادتم بسپرند، باز مقصر باشند و با عبادت خود بكنه و حقيقت عبادتم نرسند،نسبت بكرامت و نعمت بهشت و درجات عالى كه در جوارم طلب ميكنند، ولى تنها بايد برحتماعتماد كنند و بفضلم شادمان باشند و با حسن ظن مطمئن باشند، در آنهنگام رحتمدستگيرشان شود و رضوانم بآنها برسد و آمرزشم بر آنها لباس گذشت پوشد، همانامنم خداى رحمن و رحيم و بدان ناميده و منسوب شده ام ، (اسم رحمن و رحيم روى خود گذاشتهام ).

موسى بن جعفر (ع ) فرمود: كسيكه خدا را شناخت(عقل خدايى پيدا كرد) سزاوار است . روزى دادن او را كند و دير نشمارد و او را در حكمشمتهم ندارد.

امام صادق (ع ) فرمود: خداى عزّوجلّ فرمايد: بنده مؤ منم را بهر سو بگردانم ، برايشخير است ، پس بايد بقضاء من راضى باشد و بر بلاى من صبر كند و نعمتهايم راسپاسگزارد تا او را اى محمد در زمره صديقين نزد خود ثبت كنم .

امام صادق (ع ) فرمود: در ضمن آنچه خداى عزّوجلّ به موسى بن عمران وحى كرد اين بودكه : اى موسى بن عمران ، مخلوقى كه نزدم دوست تر از بنده مؤ من باشد نيافريدم ، مناو را مبتلى كنم بآنچه براى او خير است و عافيت دهم بآنچه برايش خير است . آنچه شراوست از او بگردانم ، براى آنچه نزد او خير است ، و من بآنچه بنده ام را اصلاح كندداناترم ، پس بايد بر بلايم صبر كند و نعمتهايم را شكر نمايد و بقضائم راضىباشد، تا او را در زمره صديقين نزد خود نويسم ، زمانى كه برضاى منعمل كند و امرم را اطاعت نمايد.

امام صادق (ع ) فرمود: در شگفتم از مرد مسلمان كه خداى عزّوجلّ برايش سرنوشتى نكند،جز آنكه خير او باشد، اگر بدنش را با قيچى ببرند خير اوست و اگر هم تمام خاور وباختر روى زمين را مالك شود خير اوست .

امام باقر (ع ) فرمود: در ميان مخلوق خدا سزاوارترين كس بتسليم بودن قضاء خداىعزّوجلّ كسى است كه خداى عزّوجلّ را بشناسد و هر كه بقضاء راضى باشد، قضا بر اووارد شود و خدا اجر او را بزرگ فرمايد و هر كه قضا را ناخوش دارد، قضا بر او واردشود و خدا اجرش را تباه سازد.

على بن الحسين صلوات الله عليهما فرمود: زهد را ده جزء است ، بالاترين درجه زهد پستترين درجه ورع است ، و بالاترين درجه ورع پست ترين درجه يقين است ، و بالاتريندرجه يقين پست ترين درجه رضاست .