سعيد بن قيس گويد: روزى در ميدان جنگ مردى را ديدم كه تنها دو جامه بر تن داشت(بدون زره و خود) اسبم را بجانبش حركت دادم ، ديدم اميرالمؤ منين عليه السلام است . عرضكردم : يا اميرالمؤ منين ! در چنين جائى (با اين لباس )؟! فرمود: آرى ، اى سعيد بن قيس !هيچ بنده ئى نيست جز آنكه براى او از جانب خدا بعنوان نگهبان و نگهدار، دو فرشته استكه او را نگه ميدارند از اينكه از سركوهى سرنگون نشود يا در چاهى بيفتد، و چونقضاء خدا فرود آيد (اجلش برسد) او را نسبت بهمه چيز واگذارند.

على بن اسباط گويد: شنيدم امام رضا عليه السلام درباره گنجى كه خداىعزوجل ميفرمايد: (و زيرش گنجى براى آنها بود) فرمود: در آنجا بود:
بسم الله الرحمن الرحيم ، در شگفتم از كسى كه يقين بمرگ دارد چگونه ميخندد؟ ودرشگفتم از كسى كه يقين بتقدير دارد چگونه اندوهگين ميشود؟ و در شگفتم از كسيكه دنيا ودگرگونيهايش را نسبت باهلش ديده است ، چگونه بآن اعتماد ميكند؟ و سزاوار است كسيكهخدا را با عقل شناخته (خدا باو عقل داده ) خدا را در قضاء و قدرش متهم نسازد و در روزىرسانيدنش او را بكندى نسبت ندهد.
عرض كردم : قربانت گردم . ميخواهم اين را بنويسم ، بخدا كه خود حضرت دست برد تادوات را پيش من گذارد، من دستش را گرفتم و بوسيدم ، و دوات را برداشتم و نوشتم .

امام صادق (ع ) فرمود: قنبر غلام عى (ع ) آنحضرت را بسيار دوست ميداشت ، و چونبيرون ميشد، قنبر هم با شمشيرى دنبالش ميرفت ، شبى او را ديد و فرمود: اين قنبر تراچه شد؟ عرضكردم : يا اميرالمؤ منين آمده ام تا پشت سرت باشم . فرمود. واى بر تو! مرااز اهل آسمان حفظ ميكنى يا از اهل زمين ؟ عرضكرد: نه بلكه ازاهل زمين ، فرمود: اهل زمين جز باذن خدا نميتوانند بمن كارى كنند، بر گرد، اوهم بر گشت .

بامام رضا (ع ) عرض شد: شما چنين سخنى ميگوئيد و از شمشير خون ميچكد (يعنى باوجود اينكه هارون آماده كشتن مخالفين خود است شما دعوى امامت داريد؟!) حضرت فرمود: خدارا بيابانى است از طلا كه آنرا با ناتوان ترين مخلوقش يعنى مورچه نگهداشته است ، واگر شتر خراسانى آهنگ آن كند بدان نرسد.