امام صادق (ع ) فرمود: نجاشى دنبال جعفر بن ابيطالب و اصحابش فرستاد. آنها واردشدند. نجاشى در اتاقى روى خاك نشسته و جامه هاى كهنه پوشيده بود، جعفر گويد:چون او را بدانحال ديديم از او بترسيديم (كه مبادا ديوانه شده باشد) چون وضع وپريدگى چهره ما را ديد، گفت :
سپاس خدائيرا كه محمد را يارى كرد و چشمش را روشن نمود. شما را مژده ندهم ؟ گفتم :پادشاها چرا، گفت : اكنون يكى از كارآگاههاى من از سرزمين شما آمد و بمن گزارش دادكه خداى عزوجل پيغمبرش محمد (ص ) را يارى فرمود و دشمنش را هلاك كرد و فلانى وفلانى و فلانى اسير شدند در يك وادى بنام بدر كه درخت اراك بسيار دارد. پيغمبر (ص) با دشمنش برابر شدند، و گويا هم اكنون آنرا ميبينم ، همانجائى را كه براى آقايمكه مردى از بنى ضمره بود چوپانى ميكردم .
جعفر گفت : پادشاها! چرا روى خاك نشسته و جامه هاى كهنه پوشيده اى ؟.
گفت : اى جعفر! ما در آنچه خدا بر عيسى (ع )نازل كرده اين دستور را مى بينيم كه : حق خدا بر بندگانش اينستكه : چون نعمتى بآنهاروى آورد، براى خدا تواضع كنند. و چون خداىعزوجل بوسيله محمد (ص ) نعمتى بمن داد، من اين تواضع را براى خدا كردم . چون اينگزارش بپيغمبر (ص ) رسيد، باصحابش فرمود:
همانا صدقه بصاحبش افزونى بخشد، پس صدقه دهيد خدا شما را رحمت كند و هماناتواضع موجب زيادى رفعت صاحبش شود، پس تواضع كنيد تا خدا شما را رفعت دهد، وهمانا گذشت عزت صاحبش را زياد كند، پس ‍ درگذريد تا خدا عزيزتان كند.

امام صادق (ع ) مى فرمود: همانا دو فرشته در آسمان بر بندگان گماشته شده اند، كههر كس براى خدا تواضع كند، او را بالا برند و هر كه تكبر كند پستش كنند.

امام صادق (ع ) فرمود: رسول خدا صلى الله عليه و آله يك شب پنجشنبه براى افطار درمسجد قبا بود، و فرمود: آيا آشاميدنى هست ؟ اوس بن خولى انصارى قدحى از شير مسكهبرگرفته با عسل آميخته خدمتش آورد، چون بدهان گذاشت و چشيد، كنارش زد و فرمود: دونوشابه ايست كه با يكى از آنها از ديگرى بى نيازىحاصل مى شود، من اينرا نمى آشامم و تحريم نمى كنم ، ولى براى خدا تواضع مى كنمزيرا هر كه براى خدا تواضع كند، خدايش بلند گرداند و هر كه تكبر كند، خدايش پستكند، و هر كه در زندگى اقتصاد ورزد، خدا روزيش بخشد، و هر كه ولخرجى كند، خدامحرومش سازد، و هر كه بسيار بياد مرگ باشد خدا او را دوست دارد.

داود حمار نيز همينگونه از امام صادق (ع ) نقل كرده و چنين فرموده : هر كه از خدا بسيار يادكند، خدا او را در بهشتش ‍ زير سايه خود گيرد.

امام باقر (ع ) مى فرمود: فرشته ئى خدمترسول خدا صلى الله عليه و آله آمد و عرضكرد: خداى عزّوجلّ ترا مخير ساخته كه بنده ورسول و متواضع باشى يا پادشاه و رسول ، پيغمبربجبريل نگريست ، او با دست اشاره كرد كه تواضع پيش گير، پس پيغمبر صلى اللهعليه و آله فرمود: بنده و متواضع و رسول را اختيار كردم ، فرستاده گفت : با اينانتخابت از مقاميكه نزد پروردگارت دارى چيزى كاسته نشود.
امام باقر (ع ) فرمود: كليدهاى خزانه هاى زمين همراه آن فرشته بود (تا اگر پيغمبرصلى الله عليه و آله پادشاهى را انتخاب كند و باو دهد و كليدهاى زمين معناى حقيقى واستعارى را متحمل است و بمعنى استعارى يا ابزارى مانند خاتم سليمان وامثال آن مراد است و يا علم و قدرتى بوسيله آن سلطنت آماده گردد).

امام صادق (ع ) فرمود: از تواضع است كه در نشستن بپائين مجلس راضى باشى و بهركه برخورى سلام كنى و مجادله را ترك كنى ، اگر چه حق با تو باشد، و دوستنداشته باشى كه ترا بتقوى بستايند.

امام صادق (ع ) فرمود: خداى عزوجل بموسى (ع ) وحى فرمود كه : اى موسى ! آيا مىدانى چرا از ميان همه مخلوقم ترا براى سخن گفتن با خود برگزيدم ؟ عرضكرد:پروردگارا براى چه بود؟ خداى تبارك و تعالى باو وحى كرد كه : اى موسى منبندگانم را زير و رو كردم (بررسى كامل نمودم ) در ميان آنها كسى را از تو فروتنتر نديدم . اى موسى ! تو چون نماز مى گزارى چهره خويش روى خاك يا گفت روى زمين مينهى .

امام صادق (ع ) فرمود: على بن الحسين صلوات الله عليهما گذرش بر جذاميان افتاد،حضرت سوار الاغش بود و آنها صبحانه مى خوردند. امام را به صبحانه دعوت كردند،فرمود: اگر روزه نمى داشتم مى پذيرفتم ، و چون بمنزلش رفت ، دستور فرمودغذايى لذيذ و خوب بسازند، سپس براى صبحانه از آنها دعوت كرد و خود هم با آنهاصبحانه خورد.

امام صادق (ع ) فرمود: از تواضع است كه مرد در جائى نشيند كه پائين تر از مقام وشرف او باشد.

امام صادق (ع ) مردى از اهل مدينه را ديد كه چيزى براى خانواده اش خريده و با خود مىبرد چون آن مرد امام را ديد خجالت كشيد، امام فرمود: اين را خودت خريده و براى خانوادهات مى برى ؟ بخدا سوگند اگر اهل مدينه نبودند (كه سرزنش و خرده گيرى كنند) من همدوست داشتم ، براى خانواده ام چيز بخرم و خودم ببرم .

امام صادق (ع ) فرمود: در آنچه خداى عزوجل بداود وحى فرمود، اين بود: اى داود چنانكهنزديكترين مردم بخدا متواضعانند، دورترين مردم از خدا هم متكبرانند.

ابو بصير گويد: در سال وفات امام صادق (ع ) خدمت موسى بن جعفر (ع ) رسيدم وعرضكردم : قربانت شما چرا گوسفندى كشتيد، در صورتيكه فلانى شتر كشت ؟ فرمود:اى ابا محمد؟ همانا نوح (ع ) در كشتى نشست و هر چه خدا خواهد در كشتى بود (انسان وحيوان و متاع بسيارى بود) و كشتى ماءموريت داشت و گرد خانه كعبه طواف كرد و همانطواف نساء بود و نوح (ع ) كشتى را بخود واگذاشته بود خداىعزوجل بكوهها وحى فرمود: كه من كشتى بنده ام نوح را روى يكى از شما مى نهم ، كوههاگردن كشيدند و سرافرازى كردند، ولى كوه جودى فروتنى كرد، و آن كوهى است نزدشما، پس كشتى سينه بر آن كوه گذاشت .
آن هنگام نوح (ع ) بلغت سريانى فرمود: يا مارى اتقن يعنى پروردگارا اصلاح كن .
راوى گويد: من گمان كردم كه موسى بن جعفر (ع ) بخود كنايه زد (يعنى مقصوداش اينبود كه من هم از كشتن گوسفند قصدم تواضع براى خدا بود. چنانچه پيغمبر صلى اللهعليه و آله هم دوغ مخلوط بعسل را براى تواضع نياشاميد، بحديث 1857 رجوع شود).

امام رضا عليه السلام فرمود: تواضع اينستكه بمردم دهى آنچه را مى خواهى بتو دهند(با آنها چنان رفتار كنى كه مى خواهى با تو رفتار كنند).
و در حديث ديگر گويد: بحضرت عرضكردم : حد تواضع كه چون بنده آنرا بجا آوردمتواضع است چيست ؟ تواضع را درجاتى است : برخى از آنها اينستكه انسان قدر خود رابشناسد و با دلى سالم خود را بجايگاه خويش نشاند، و دوست نداشته باشد كه بسوىكسى رود، مگر چنانچه بسويش آيند (با مردم چنانكه با او رفتار كنند، رفتار كند) اگربدى بيند آنرا با نيكى بپوشاند، فرو خورنده خشم است ، و از مردم مى گذرد، خدا همنيكوكاران را دوست دارد.

امام صادق (ع ) فرمود: هر كه براى خدا دوست دارد و براى خدا دشمن دارد و براى خدا عطاكند، از كسانيكه ايمانش ‍ كامل است .

و فرمود: از محكمترين دست آويزهاى ايمان اينستكه : براى خدا دوست بدارى و براى خدادشمن بدارى و براى خدا عطا كنى و براى خدا دريغ دارى .

رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: دوستى مؤ من با مؤ من براى خدا از بزرگترينشعبه هاى ايمانست ، همانا هر كه براى خدا دوستى كند و براى خدا دشمنى كند و براى خداعطا و براى خدا دريغ كند از برگزيدگان خداست .

امام صادق (ع ) فرمود: كسانيكه براى خدا با يكديگر دوستى مى كنند، روز قيامت برمنبرهاى نور مى باشند، نور چهره و نور تن و نور منبرهايشان همه چيز را روشن كند،بدرجه ايكه بآن معرفى شوند، و گفته شود: اينان دوستى كنان براى خدايند.