مفضل بن عمر گويد: امام صادق (ع ) فرمود: همانا خداىعزوجل دسته ئى از مخلوقش را آفريده و ايشانرا براى قضاء حوائج خويش شيعيان فقيرما را انتخاب فرموده تا در برابر آن بهشت را بايشان پاداش دهد، پس اگر توانى ازآنها باش . سپس فرمود: بخدا ما را پروردگاريست كه او را پرستش كنيم و چيزيراشريك او نسازيم .

امام صادق (ع ) فرمود: روا ساختن حاجت مؤ من از آزاد كردن هزار بنده و بار كردن هزار اسبدر راه خدا (فرستادن بجهاد) بهتر است .

و فرمود: بر آوردن حاجت يكمرد مؤ من نزد خدا از بيست حجيكه ، در هر يك از آنها صد هزار(دينار يا درهم ) خرج شود بهتر است .

اسماعيل بن عمار صيرفى گويد: بامام صادق (ع ) عرضكردم : قربانت مؤ من براى مؤ منرحمت است ؟ فرمود: آرى ، گفتم : چگونه ؟ فرمود: هر مؤ منى كه براى حاجتى نزدبرادرش رود رحمتى است كه خدا آنرا بسوى او فرستاده و برايش ‍ آماده كرده پس اگرحاجتش را روا كند، رحمت خدا را پذيرفته و اگر حاجت او رد كند، با وجود آنكه مى تواندبرآورد، رحمتى را كه خداى عزوجل بسوى او فرستاده و آماده نموده رد كرده است ، و خداىعزوجل آن رحمت را تا روز قيامت ذخيره كند تا كسيكه از حاجتش رد شده نسبت بآن قضاوتكند، اگر خواهد آن را بخود برگرداند و اگر خواهد بديگرى ارجاع دهد.
اى اسماعيل ! هرگاه او در روز قيامت حاكم شود نسبت برحمتى كه از جانب خدا براى او رواگشته ، عقيده دارى كه بچه كسى ارجاعش مى دهد؟ عرضكردم : گمان ندارم آنرا از خودبگرداند، فرمود: گمان مبر، بلكه يقين داشته باش كه هرگز از خود نگرداند.
اى اسماعيل ، هر كه براى حاجتى نزد برادرش رود كه او بتواند روا كند، و روا نكند، خدادر قبر مارى بر او مسلط كند كه انگشت ابهامش را تا روز قيامت بگزد، چه آنكه آن ميت درقيامت آمرزيده باشد يا معذب (اگر آمرزيده هم باشد، اين عذاب بجهت رد كردن حاجت مؤ مناست ).