بسم الله الرحمن الرحیم
 
نگارش 1 | رمضان 1430

 

صفحه اصلی | کتاب ها | موضوع هامولفین | قرآن کریم  
 
 
 موقعیت فعلی: کتابخانه > مطالعه کتاب فقهای نامدار شیعه, عقیقى بخشایشى ( )
 
 

بخش های کتاب

     fehrest -
     fo-n01 -
     fo-n02 -
     fo-n03 -
     fo-n04 -
     fo-n05 -
     fo-n06 -
     fo-n07 -
     fo-n08 -
     fo-n09 -
     fo-n10 -
     fo-n11 -
     fo-n12 -
     fo-n13 -
     fo-n14 -
     fo-n15 -
     fo-n16 -
     fo-n17 -
     fo-n18 -
     fo-n19 -
     fo-n20 -
     fo-n21 -
     fo-n22 -
     fo-n23 -
     fo-n24 -
     fo-n25 -
     fo-n26 -
     fo-n27 -
     fo-n28 -
     fo-n29 -
     fo-n30 -
     fo-n31 -
     fo-n32 -
     fo-n33 -
     fo-n34 -
     fo-n35 -
     fo-n36 -
     fo-n37 -
     fo-n38 -
     fo-n39 -
     fo-n40 -
     fo-n41 -
     fo-n42 -
     fo-n43 -
     fo-n44 -
     fo-n45 -
     fo-n46 -
     fo-n47 -
     fo-n48 -
     fo-n49 -
     fo-n50 -
     fo-n51 -
     fo-n52 -
     fo-n53 -
     fo-n54 -
     fo-n55 -
     fo-n56 -
     fo-n57 -
     fo-n58 -
     fo-n59 -
 

 

 
 

25- ملا محمد باقر سبزوارى

(متوفى 1090 ه.ق)

گفتار استاد:

«ملا محمد باقر سبزوارى،معروف به‏«محقق سبزوارى‏»،اهل سبزوار بوده و درمكتب اصفهان كه هم مكتب فقهى بوده و هم فلسفى پرورش يافته و از اين روجامع المعقول و المنقول بوده است.نام او در كتب فقهيه زياد برده مى‏شود وكتاب معروف او در فقه،يكى به نامه‏«ذخيره‏»و ديگرى به نام‏«كفايه‏»است وچون فيلسوف هم بوده است،بر الهيات شفاى ابو على سينا حاشيه نوشته و درسال 1090 هجرى‏درگذشته است.محقق‏سبزوارى نزد شيخ بهائى ومجلسى اولتحصيل كرده‏است...» (1)

فقيه بزرگوار،محقق‏سبزوارى،فرزند محمد مؤمن‏خراسانى،در سبزوار متولد شده ودر اصفهان سكنى گزيده است.او ازاكابر علماء و فقهاى شيعه در قرن‏يازدهم هجرى بوده است. وى‏عالمى فاضل و محقق مدقق،فقيهى اصولى،متكلم،حكيم متاله،از اكابر اصحاب‏مجلسى اول و از فحول شاگردان و تلامذه شيخ بهايى و دايى مكرم آقا جمال‏خوانسارى،و برادر زن آقا حسين خوانسارى و استاد او بوده است.امامت جمعه وجماعت و منصب شيخ الاسلامى و تدريس مدرسه ملا عبد الله شوشترى به او تفويض‏گرديد.با ملا محسن فيض كاشانى رابطه الفت و انس داشت و در اثر عنايت‏خاص شاه‏عباس ثانى(سلطنت 1051-1078)بسيار محترم و بر ديگران مقدم بود.در علوم عقلى‏از شاگردان مير فندرسكى،و در علوم نقلى از شاگردان ملاحسنعلى شوشترى و برخى‏ديگر از اكابر وقت‏بود.

او در دوران صفويه در كمال احترام و اكرام مى‏زيست و بر اقران و امثال مقدم‏بود.

تاليفات او:

1-جامع الزيارات عباسى به زبان فارسى كه براى شاه عباس ثانى نگاشته است.

2-حاشيه الهيات شفاء

3-حاشيه شرح اشارات

4-ذخيرة المعاد في الارشاد كه تا آخر باب حج است و در تهران چاپ شده‏است و به همينجهت صاحب ذخيره ناميده مى‏شود.

5-روضه الانوار في آداب الملوك

6-شرح زبدة الاصول شيخ بهايى

7-كفاية الفقه كه در تهران چاپ شده است.

او طبع شعر روانى نيز داشته است و رباعى زير از اوست:

در عالم تن چه مانده‏اى بى‏مايه؟ پايى بردار و بگذر از نه پايه از مشرق جان بر تو نتابد نورىتا از پى تن همى روى چون سايه

وفات او:

او پس از يك عمر خدمت در راه فقه و فقاهت،در سال 1090 ه.ق در اصفهان‏درگذشت و جنازه‏اش به مشهد مقدس رضوى(ع)منتقل گرديد و در مدرسه ميرزاجعفر،در سردابى محاذى قبر شيخ حر عاملى مدفون گرديد.در ماده تاريخش گفته‏شده است:«شد ريعت‏بى‏سر و افتاد از پا اجتهاد».كه مجموع عدد شريعت‏بدون‏«شين‏»و اجتهاد بدون‏«دال‏»مادهتاريخ وفات او،يعنى 1090 است. (2)

پى‏نوشتها:

1- آشنايى با علوم اسلامى.

2- ريحانة الادب،ج 5،ص‏243.