انتزاع میكند . از اينجا اعتقاد به مذهب پيدا میشود . معنای اين سخن اين است كه اولا ما بايد همه افراد بشر را ساقط شده در حيوانيت فرض كنيم و ثانيا بايد همه اين ساقط شدههای در حيوانيت را مذهبی فرض كنيم ، در صورتی كه : اولا انسانها هميشه دو گونه بودهاند : انسانهايی كه به شرافت انسانيت خودشان باقی بودهاند و در همه زمانها بودهاند و انسانهايی كه در حيوانيت سقوط كردهاند ، و ثانيا بايد ببينيم آنهايی كه به مذهب گرايش پيدا میكنند كه اتفاقا اين جزء يكی از ادله ماست ، هميشه در دنيا مشتريهای مذهب چه گروههايی هستند ؟ آيا مردمان شريف ، آنهايی كه اصالتهای انسانيت در آنان باقی است به سوی مذهب گرايش دارند يا انسانهايی كه در حيوانيت سقوط كردهاند ؟ حتی غير مذهبیها هم در اين جهت انكار ندارند و لهذا میگويند اگر شما میبينيد افراد ، مذهبی هستند ، اين مذهبی بودن شرافت ذاتی اينهاست ، به آن مذهبی كه گرايش پيدا كردهاند مربوط نيست ، به شرافت خود اينها مربوط است ، يعنی مشتريهای واقعی مذهب هميشه از ميان افراد شريف انتخاب میشوند . شما میگوييد چون انسان شرافتش را از دست میدهد و در حيوانيت سقوط میكند اين امر منشأ اعتقاد به خدا میشود ، در حالی كه قضيه برعكس است : آنهايی كه در خودشان اين شرافت را احساس میكنند و باقی بر اصالتهای انسانی هستند آنها هستند كسانی كه اعتقاد و ايمان به خدا و اصول مذهب پيدا میكنند . به هر حال نظريه اين جناب يك نظريه منسوخی است . |
کلیه حقوق این سایت محفوظ می باشد.
طراحی و پیاده سازی: GoogleA4.com | میزبانی: DrHost.ir