ايستادگي و پايداري

اسلام مسلمانان را به استواريِ عقيده و ايستادگي در راه تبليغ و گسترش ايـن آيين دستور داده است, خداوند به ايـن مسئله در آيات: ) فاستقيموا اليه(1 و( لذين يبلغون رسالات الله و يخشونه و لا يخشون احداً إلا الله و كفي بالله حسيبا(1 و )انّ الذين قالوا ربّنا الله ثم استقاموُا فلا خوفٌ عليهم و لاهم يحزنون(2. تصريح كرده است.

از اين رو مسلمانان در راه عقيدة خويش انواع آزار و سختي‏ها را بر خود هموار مي‏كردند و بر آن پايداري مي‏ورزيدند و تا سرحدِّ مرگ در راه عقيده مبارزه مي‏كردند. چه آن‏جايي‏كه مشركان مي‏خواستند مانع از عقيده و دينشان گردند مانند ماجراي عمار  و پدر و مادرش, ياسر و سميه و بلال, خبّاب, ذي البجادين و ديگران كه در تاريخ مذكور است؛ يا آنان كه مسلمانان منحرف, در صدد بازداشتن ايشان از ايمان و دوستي‏شان نسبت به اهل بيتِ پيامبر بودند چنان‏كه در ايستادگيِ مالك بن نويره, عبدالله بن مسعود, عمار بن ياسر, أبوذر و تبعيدهاي پي در پي او به شام و سپس ربذه و مرگِ وي و همسر و پسرش از گرسنگي در آن‏جا را, در تاريخ اسلام, شاهد هستيم. تحمل همة مشكلات, بيانگر ايمان قوي آنان, وثابت قدمي‏شان بر ولايت اميرمؤمنان و تمسّك به مذهب حق, يعني مذهب اهل بيت پيامبر حكايت دارد.

1.  پس مستقيماً به سوي او بشتابيد . سوره فصلت, آية 6 .

1. « همان كساني كه پيام‏هاي خدا را ابلاغ مي‏كنند و از او مي‏ترسند و از هيچ كس جز خدا بيم ندارند. و خدا براي حسابرسي كفايت مي‏كند. سوره احزاب, آية 39.

2. محققاً كساني كه گفتند: پروردگار ما خداست؛ سپس ايستادگي كردند, بيمي بر آنان نيست و غمگين نخواهند شد. سوره احقاف, آية 13.