نمونه‏اي از امتِ واحده

اين‏جانب شصت سال پيش از اين, شخصاً نمونه‏هايي از اين مظاهر اسلامي كه قرآن به آن دستور مي‏دهد را, شاهد بودم, زماني كه بين عراق و ديگر كشورهاي اسلامي مانند: ايران, كويت, بحرين, عمان, حجاز, سوريه, لبنان و ساير كشورها, مانند امروز مرزهاي جغرافيايي ساختگي وجود نداشت, هم‏چنان‏كه در آن دوران كشورِ پهناور هند نيز چنين بود. به طوري كه مسلمانان هند از آن خطّة دور دست به عراق مي‏آمدند و مردم عراق نيز براي گردشگري و يا تجارت بدون هيچ مانعي به آن سامان سفر مي‏كردند, به همان سادگي كه امروز يك فرد عراقي از نجف به كربلا, يا از كربلا به كاظمين و سامرّا و از آن‏جا به بغداد, يا از بغداد به بصره سفر مي‏كند, و خوب به خاطر دارم كه چگونه مردم از دورترين نقاط با آزادي كامل به عراق آمده و از آن‏جا به حج رفته, سپس به عراق بازگشته و عازم كشورها و شهرهاي خود مي‏شدند, و يا از حجاز و ساير كشورهاي اسلامي براي زيارت  عتبات مقدسه و مراقد مشرفه به عراق مي‏آمدند بدون اين‏كه نيازمند گذرنامه يا اجازة ورود و خروج باشند و يا موانع كاذب و مرزهاي ساختگي جغرافيايي مانع آنان گردد.

امّا بر عكس, امروزه كشورهاي غربي امت واحده تشكيل داده‏اند. مرزها را از ميان برداشته و شناسنامه و گذرنامه را كنار گذاشته‏اند و زمينه را براي تشكيل امتي واحده فراهم آورده‏اند, در حالي‏كه مسلمانان تمام اين‏ها را ترك كرده‏اند و مصداق هشدار امام علي‏بن أبي طالب واقع شده‏اند. آن‏گاه كه مسلمانان را از پيامدهاي روي گرداني از قرآن  و تعاليم  اسلام بر حذر داشت  و فرمود: (و الله الله فى القرآنِ, لا يسبقنّكم بالعمل به غير كم)1.

1. نهج البلاغهِ, صبحي صالح, نامه 47, ص 422, قطع جيبي.