خود ناقص به خود كامل است . هر حركت از قوه به فعليت است ، و قوه و فعل مراتب حقيقت واحدند . جامعه هدف است ولی به عنوان امری درون ذات نه برون ذات . توضيح مطلب اين است كه جامعه خود يك حقيقت و واقعيت است نه يك امر اعتباری . تركيب جامعه از افراد ، تركيب اعتباری نيست ، تركيب حقيقی است . يعنی افراد جامعه از نظر جسمانی هر چند اموری جدا و منفصل از يكديگرند و وحدت واقعی ندارند ، ولی از نظر روحی و فرهنگی در اثر يك سلسله تأثير و تأثرها يك وحدت واقعی پيدا میشود . به عبارت ديگر افراد جامعه از نظر " شخص " بودن كثرت دارند و وحدتی ندارند ، ولی از نظر شخصيت داشتن به وحدت واقعی رسيدهاند ، از نظر " اندام " كثرت دارند و از نظر " وجدان " وحدت . به عبارت ديگر " وجدان فرد " يك جزء حقيقی از " وجدان الكل " است . در حقيقت ، هر فردی دارای دو " من " و دو وجدان و دو شخصيت است و دو نوع احساس " من " در او وجود دارد . يكی " من " فردی كه محصول جنبه زيست شناسی و حيوانی او است و ديگر " من " اجتماعی كه محصول جنبه جامعه شناسی و انسانی او است . انسان در احساس يكی از دو " من ة ، خود را به عنوان يك فرد احساس میكند ، و در احساس آن " من " ديگر جامعه را احساس میكند ، و در حقيقت ، اين جامعه است كه در وجود اين فرد خويشتن را احساس میكند و درك مینمايد و به خود آگاه است . جامعه كه در وجود فرد به خود احساسی و خود آگاهی میرسد ، قهرا هدفها دارد ، و يك سلسله انديشهها و " بايد " و " نبايد " ها متناسب با آن هدفها میسازد . آنچه حكمت عملی ناميده میشود كه جنبه كلی و اشتراكی و |
کلیه حقوق این سایت محفوظ می باشد.
طراحی و پیاده سازی: GoogleA4.com | میزبانی: DrHost.ir