دقيق‏ترين كلمه‏ای كه بر كلمه امامت منطبق می‏شود همين كلمه رهبری است .
فرق نبوت و امامت در اينست كه نبوت راهنمائی و امامت رهبری است .
نبوت ، ابلاغ ، اخبار ، اطلاع دادن ، اتمام حجت و راهنمائی است . راهنما
چه می‏كند ؟ راه را نشان می‏دهد . وظيفه‏اش بيش از اين نيست كه راه را
نشان دهد ، ولی بشر علاوه بر راهنمائی به رهبری نياز دارد .
يعنی نيازمند است به افراد يا گروه و دستگاهی كه قوا و نيروهای وی را
بسيج كنند ، حركت دهند ، سامان و سازمان بخشند . نبوت راهنمائی است و
يك منصب است ، اما امامت رهبری است و منصب ديگری است . پيغمبران‏
بزرگ هم نبی و هم امام هستند . پيغمبران كوچك فقط نبی بودند و امام‏
نبودند ، رهنما بودند ولی رهبر نبودند . اما پيغمبران بزرگ هر دو منصب‏
و هر دو شأن را داشته‏اند . هم شأن راهنمائی و هم شأن رهبری . ابراهيم ،
موسی ، عيسی هر كدام رهنما و رهبراند . خاتم الانبياء رهنمای رهبر است .
قرآن مجيد بر اين اصل بسيار تكيه می‏كند و در معارف شيعه اين اصل قرآنی‏
جای شايسته خود را دارد .
اين نكته را بايد يادآوری كنم كه آنچه قرآن تحت عنوان رهبری از آن‏
بحث می‏كند مافوق رهبری است كه بشريت می‏شناسد ، رهبريی كه بشريت‏
می‏شناسد از حدود رهبری در مسايل اجتماعی تجاوز نمی‏كند ولی منظور قرآن از
رهبری ، علاوه بر رهبری اجتماعی رهبری معنوی يعنی رهبری بسوی خدا است و
آن خود حساب دقيق و حساسی دارد و از رهبريهای اجتماعی بسی دقيقتر و

108