رواياتى در باب شراب خوارى

كافى است براى درك عظمت اين گناه ، كه در كبيره بودنش شكى نيست ، به رواياتى كه از طريق پيامبر و اهل بيت (عليهم السلام) عذاب سخت مشروب خوار را در قيامت بازگو كرده اند دقت كنيد :

1 ـ عذاب شراب خوار در قيامت

حضرت صادق (عليه السلام) فرمود :

« فرداى قيامت شراب خوار وارد محشر مى شود ، در حالى كه رويش سياه و دهانش كج ، و زبانش بيرون آمده و فرياد تشنگى اش بلند است و به او از چاهى كه در آن چرك زناكاران ريخته شده مى آشامانند »(1) .

و نيز فرمود :

« به خدا قسم كسى كه نماز را سبك بشمارد ، و مست كننده اى بياشامد به شفاعت من نمى رسد » .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ وسائل الشيعه : 25/297 ، باب 9 ، حديث 31948 .

2 ـ لعنت شدگان

همچنين از آن حضرت نقل شده است كه فرمود :

« در مسئله شراب ، خداوند ده نفر را لعنت كرده : كارنده درخت ، نگهبان باغ انگور جهت شراب ، فشار دهنده انگور ، نوش كننده ، ريزنده در جام ، حمل كننده ، تحويل گيرنده ، خريدار ، فروشنده و دريافت كننده پول »(1) .

امام صادق (عليه السلام) مى فرمايد :

« شراب خوار با بت پرست مساوى است و در قيامت كافر محشور مى شود ، شراب ريشه هر گناهى است »(2) .

عقوبت شراب خوارى

امام صادق (عليه السلام) فرمود :

« كسى كه يك جرعه شراب بخورد خدا و پيامبران و مؤمنان او را لعنت مى كنند ، اگر به مقدارى بخورد كه مست شود ، روح ايمان از او دور و به جايش روح پليد شيطانى جايگزين مى گردد ، پس نماز را ترك مى كند و ملائكه او را سرزنش مى كنند و خداوند به او خطاب مى كند : اى بنده ! كافر شدى ، بدا به حال تو ، سپس امام فرمود : بدا به حالش ، بدا به حالش ، به خدا سوگند ! يك سرزنش الهى از هزار سال عذاب سخت تر است . لعنت كرده خدا هستند ، هر جا بروند از پناه خدا بيرونند و هلاك مى شوند ، پس فرمود : ملعون است كسى كه امر الهى را ترك مى كند ، اگر به صحرا رود صحرا هلاكش مى كند ، اگر به دريا رود ، دريا غرقش مى كند ، پس او مغضوب به خشم خداوند بزرگ است »(1) .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ كافى : 6/429 ، باب النوادر ، حديث 4 ; وسائل الشيعه : 17/224 ، باب 55 ، حديث 32163 .

2 ـ كافى : 6/403 ، باب ان الخمر رأس كل اثم ، حديث 4 ; وسائل الشيعه : 25/315 ، باب 12 ، حديث 31993 .

7 ـ سرقت

فضل بن شاذان كه از بزرگان اصحاب ائمه و از دانشمندان مشهور شيعه است ، نقل مى كند كه حضرت رضا (عليه السلام) سرقت را از گناهان كبيره شمرده است(2) .

و در روايت اعمش آمده كه حضرت صادق (عليه السلام) از قول نبى اكرم (صلى الله عليه وآله)نقل كرده است : زنا نمى كند كسى كه به خدا و روز جزا ايمان داشته باشد و هم چنين دزدى نمى كند شخص دزد ، در حالى كه ايمان داشته باشد(3) .

آرى ! بنابراين روايت ، زناكار و سارق ، از ايمان به خدا و روز قيامت بهره اى ندارند .

روايات و حرام خوارى

مسئله عذاب خوردن مال دزدى را بايد در باب حرام خوارى جستجو كرد ،

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ كافى : 6/399 ، باب شارب الخمر ، حديث 16 ; تهذيب الاحكام : 9/105 ، باب 2 ، حديث 191 .

2 ـ عيون اخبار الرضا (عليه السلام) : 2/126 ، باب 35 ( باب ما كتبه الرضا للمأمون . . . ) .

3 ـ كافى : 2/281 باب الكبائر ، حديث 16 ; من لا يحضره الفقيه 4/23 ، باب ما جاء فى الزنا ، حديث 4978 .

اتفاقاً در اين زمينه رواياتى وارد شده كه انسان از خواندن آنها بر خود مى لرزد ! !

1 ـ رسول گرامى اسلام (صلى الله عليه وآله) مى فرمايد :

« خداوند را در بيت المقدس ملكى است كه هر شب ندا مى كند : هر كس حرام بخورد از او واجب و مستحبى پذيرفته نيست »(1) .

2 ـ و نيز فرمود :

« كسى كه جامه اى را به ده درهم بخرد و در آن ده درهم ، درهمى از حرام باشد ، مادامى كه بر تن اوست ، نمازش قبول نيست »(2) .

3 ـ و نيز فرمود :

« هر كس از به دست آوردن مال از هر كجا و هر راهى پروا نداشته باشد ، خداوند از درافكندن او در جهنم از هر راهى باشد پروا ندارد »(3) .

4 ـ همچنين فرمود :

« هر گوشتى كه بر بدن انسان از حرام برويد ، آتش به آن سزاوارتر است »(4) .

5 ـ و نيز حضرت فرمود :

« كسى كه از راه گناه مال به دست آورد و با آن كمك به خويشاوند كند ، يا صدقه داده و انفاق كند ، خداوند همه را جمع كرده و با او به آتش جهنم افكند »(5) .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ بحار الانوار : 100/16 ، باب 1 ، حديث 72 ; عدة الداعى : 153 .

2 ـ محجة البيضاء : 3/204 ، كتاب الحلال والحرام .

3 ـ مستدرك الوسائل : 13/22 ، باب 7 ، حديث 14623 ـ 6 ; اختصاص : 249 .

4 ـ مستدرك الوسائل: 13/332، باب 1، حديث 15509 ـ 14; مجموعه ورّام: 1/61، باب العتاب.

5 ـ محجة البيضاء : 3/205 ، كتاب الحلال والحرام .

6 ـ امام باقر (عليه السلام) مى گويد :

« پيامبر فرمود : ترسناك ترين برنامه اى كه بعد از خود بر امتم مى ترسم سه چيز است : به دست آوردن مال از راه حرام ، شهوت رانى و ربا »(1) .

7 ـ امام باقر (عليه السلام) فرمود :

« كسى كه غير از حلال مالى كسب كند ، سپس حج برود وقتى تلبيه مى گويد خطاب مى رسد : لا لَبَّيْكَ وَلا سَعْدَيْكَ ، اما اگر از حلال باشد خداوند به او خوش آمد مى گويد »(2) .

8 ـ امام پنجم مى فرمايد :

« آثار مال حرام در نسل انسان آشكار مى گردد »(3) .

از مضمون روايات متعدد چنين استفاده مى شود كه : « هيچ عبادتى از حرام خور قبول نمى شود ، باز دقت كنيد»(4) .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ كافى : 5/124 ، باب المكاسب الحرام ، حديث 1 ; وسائل الشيعه : 17/81 ، باب 1 ، حديث 22041 .

2 ـ كافى : 5/124 ، باب المكاسب الحرام ، حديث 4 ; وسائل الشيعه : 17/89 ، باب 4 ، حديث 28597 .

3 ـ كافى : 5/124 ، باب المكاسب الحرام ، حديث 4 ; وسائل الشيعه : 17/18 ، باب 1 ، حديث 22043 .

4 ـ وعنه (صلى الله عليه وآله) : « العبادة مع أكل الحرام كالبناء على الرمل وقيل على الماء » .

عدة الداعى : 153 ; بحار الانوار : 100/16 ، باب 1 ، حديث 73 .

وعنه (صلى الله عليه وآله) : « إذا وَقَعَتِ اللُّقْمَةُ مِن حَرام في جَوفِ العَبْد لَعَنَهُ كُلُّ مَلَك في السَّمواتِ والأرضِ » .

مشكاة الأنوار : 315 ; ميزان الحكمة : 3/1124 ، الحرام ، حديث 3663 .

الامام الباقر (عليه السلام) : « إنَّ الرَّجُلَ إذا أصابَ مالاً مِنْ حَرام لَمْ يُقْبَل مِنْهُ حَجٌّ وَعمرَةٌ ولا صِلَةُ رَحِم حَتّى أنَّهُ يَفْسُدُ فيه الفَرْجُ » .

أمالى طوسى : 680 ، حديث 1447 ; بحار الانوار : 100/11 ، باب 1 ، حديث 48 .

آنگاه به رواياتى كه عذاب بى نماز ، روزه خوار ، بى حج ، و . . . مراجعه كنيد ببينيد وقتى عبادات حرام خور قبول نشود ، مثل كسى است كه اصلاً عبادت نكرده ، و چنين كسى در قيامت به چه عذاب هايى دچار خواهد شد ! !

8 ـ محارب و مفسد

قرآن مجيد شخص محارب و مفسد را علاوه بر وعده كيفر دنيايى ، وعده كيفر سختى در قيامت داده است ، بنابراين محاربه و افساد از گناهان كبيره است . محارب كسى است كه اسلحه بردارد ، براى اينكه با ترساندن مسلمانان به مال و ناموس آنان دست درازى كند ، و فرقى نمى كند كه اين اسلحه چه باشد : شمشير ، نيزه ، تفنگ ، كارد ، چوب ، سنگ .

در اين برنامه خواه تنها باشد يا داراى همدست و خواه بتواند مالى را ببرد يا به كسى لطمه وارد كند يا نه ، در دريا باشد يا خشكى ، شهر باشد يا ده ، صحرا باشد يا سرگردنه ، شب باشد يا روز ، مسلمان باشد يا غير مسلمان ، مرد باشد يا زن ، در بلاد اسلامى باشد يا كفر ، و بالاخره محارب كسى است كه با به كار بردن اسلحه و قصد حمله به مسلمانان از آنان سلب آسايش كرده و امنيّت جانى يا مالى يا عِرْضى آنان را به خطر اندازد .

در سوره مائده درباره محارب چنين مى خوانيم :

« كيفر آنان كه با خدا و پيامبرش مى جنگند ، و در زمين به فساد و تباهى مى كوشند ، فقط اين است كه كشته شوند ، يا به دارشان آويزند ، يا دست راست و پاى چپشان بريده شود ، يا از وطن خود تبعيدشان كنند . اين براى آنان رسوايى و خوارى در دنياست ، و براى آنان در آخرت عذابى بزرگ است . * مگر كسانى كه پيش از دست يافتنتان بر آنان توبه كنند ; پس بدانيد كه خدا بسيار آمرزنده و مهربان است » .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ مائده (5) : 33 ـ 34 .

جهت اينكه در آيه شريفه از محارب با مسلمانان ، تعبير به محارب با خدا و پيامبر كرده ، براى تعظيم و تشريف شأن مسلمين است ، به نحوى كه هرگونه معامله با مردم مسلمان ، در حقيقت معامله با خدا و پيامبر است ; زيرا مؤمن وابسته به خدا و پيامبر است و خدا و رسول هر نوع دست درازى به مسلمان را مخالفت با خود دانسته است .

امام ششم (عليه السلام) مى فرمايد :

« خداوند فرمود : بايد به من اعلام جنگ كند هر كه بنده مؤمن مرا آزار دهد ، و بايد از غضبم ايمن باشد هر كس مؤمن را گرامى بدارد » .

و فرمود :

« هر كس دوست مرا اهانت كند ، آشكارا به جنگ با من برخاسته است »(1) .

كلامى از يك دانشمند مصرى

يكى از دانشمندان بزرگ اسلامى « مصر » در اين زمينه مى نويسد :

« هدف كليّه شرايع آسمانى در اجتماع بشرى اين است كه پنج اصل مقدس

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ كافى : 2/352 ، باب من آذى المسلمين ، حديث 7 ; وسائل الشيعه 2/428 ، باب 19 ، حديث 2549 .

و موضوع مهم يعنى : جان ، عقل ، مال ، نسل ، و عِرْض مردم را از تجاوز و تباهى محفوظ بدارند ; زيرا تفريط و تعدى درباره هر يك از اين پنج موضوع مهم ، موجب پديد آمدن تنازع و خونريزى و انتشار مفاسد و شرور است ، و حكمت تشريع كيفر در برابر جرايم ، جلوگيرى افراد متجرّى و جسور از اين گونه افراط و تعدى است ، و جاى ترديد نيست كه صرف امر به معروف و نهى از منكر نمى تواند اين منظور را تأمين كند ; بلكه تنها بيم از كيفر امروز و فرداست كه مى تواند ضامن اجراى اوامر و نواهى الهى باشد » .

تزلزل پيوندها

با توجه به اين حقايق معلوم مى شود كه چرا شريعت اسلام كيفر چند گناه از قبيل : قتل عمد ، قذف ، زنا ، محاربه افساد ، شرب خمر ، ارتداد از دين ، لواط و سرقت را به نص صريح تعيين كرده و در ساير موارد كيفر خاصى مقرّر نداشته و نوع و مقدار كيفر را به نظر حاكم شرع گذاشته است .

اين همه به خاطر اين است كه به اقتضاى اوضاع زمان و مكان جرم و احوال مجرم او را تعزير كند ; زيرا ارتكاب و انتشار اين گونه گناهان ، موجب تزلزل پيوندهاى اجتماعى و علت بدبختى و پريشانى امت هاست .

9 ـ ارتداد

اسلام ، منبع تمام خيرات و بركات ، در دنيا و آخرت است .

تقوا ، ورع ، بيدارى ، علم ، فضيلت ، درستى ، صلاح و سداد ، جود و سخا ، تواضع و خشيت و تمام اوصاف حميده ، در سايه ارتباط اسلام به دست آمده و كسى كه در حدّ خودش از اسلام شناخت دارد و به آن عمل مى كند ، مؤمن است ، و مؤمن تنها كسى است كه از رضايت و خشنودى حق برخوردار است

و در آخرت از بهترين نعمت هاى الهى بهره مند است .

قرآن مجيد بهشت را حق مؤمن دانسته و احترامى كه براى مؤمن قائل است براى كسى قائل نيست .

كسى كه روى به اسلام كند ، در حقيقت روى به خير دنيا و آخرت كرده ، و در نتيجه ، درهاى رحمت الهى را به روى خود گشوده است .

با توجه به منافع دنيوى و آخرتى كه در اسلام هست ، حساب كنيد اگر كسى روى از اين دين جاويد برگرداند ، كه در حقيقت روى از خدا و انبياء و كتب آسمانى و درهاى رحمت الهى برگردانده ، چه گناه بزرگى مرتكب شده است و علاوه بر كيفر در دنيا ، در آخرت به چه عذابى مبتلا خواهد شد .

از آنجايى كه مرتد ، از نظر قرآن كافر است ، بهتر اين است كه خوانندگان محترم براى آگاهى از وضع كافر به قرآن مجيد مراجعه كنند ، تا بر آنان معلوم شود كه مرتد در قيامت دچار چه بلاهاى خطرناك ابدى است :

« خدايى كه آنچه در آسمان ها و زمين است ، در سيطره مالكيّت و فرمانروايى اوست ; و واى بر كافران از عذابى سخت » .

« و براى آنان كه به قيامت ايمان نمى آورند ، عذابى دردناك آماده كرده ايم » .

« و كسانى كه كافر شده و آيات ما را تكذيب كرده اند ، پس عذابى خواركننده براى آنان است » .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ ابراهيم (14) : 2 .

2 ـ اسراء (17) : 10 .

3 ـ حج (22) : 57 .

كمتر سوره اى در قرآن مجيد مى بينيم كه به عذاب روگردانندگان از خدا اشاره نكرده باشد ، و همچنين در روايات مهم ، به عذاب مرتدين اشاره شده كه خوانندگان محترم مى توانند براى تفصيل بيشتر ، به قرآن و كتب روايى مراجعه كنند .

كتاب زندگى

در آن زمانى كه ميدان حيات انسان از همه طرف ، دستخوش حملات ويرانگر اميال و غرايز حيوانى و شيطانى شده بود ، و بر اثر آن حملات و طوفان ها ساختمان كرامت و فضيلت از ريشه رو به ويرانى مى نهاد ; در آن زمان كه در تمام جهان عده اى زورگو و مفت خور و گروهى شكم پرست و شهوت ران ، انسان و انسانيت را به بردگى و بندگى برده بودند ، و به دست و پاى مركز انديشه و قلب و روح بشر زنجير اسارت نهاده بودند ; در آن زمان كه تمام محصولات مادى و معنوى جامعه انسانى در خدمت طاغيان ، ياغيان ، قلدران ، استعمار و استثمارگران بود و انسان روى زمين از انسانيت و حقوق خود بى بهره بود ; در آن زمان كه ستون هاى درستى شكسته شده بود ، و جز هواپرستى، مكتبى بر انسان حاكم نبود ، و بشريت گرفتار خواب سنگين غفلت بود ، و عوارض جهل و بى خبرى در تمام شئون زندگى انسانى بيداد مى كرد ، و عمق فاجعه در حدّى بود كه تصورش براى كسى امكان ندارد ; وجود مقدس حضرت حق از باب لطف ، رأفت ، عنايت و رحمت ، براى نجات انسانيت شخصيتى بزرگ و وجودى سترگ و انسانى فرزانه ، كه جامع تمام كمالات انسانى بود و بال و پَر دانشش به عالم مُلك و ملكوت سايه داشت به نام محمد بن عبدالله (صلى الله عليه وآله وسلم) مبعوث به رسالت كرد تا آلودگى تمام بدبختى ها را از دامن حيات انسان بشويد و آدمى را به كمالاتى كه لايق اوست برساند .

خداوند عزيز براى پيشبرد رسالت و تداوم آن خط معنوى تا صبح قيامت كتابى به نام قرآن به همراه رسول بزرگوارش فرستاد ، تا به وسيله آن تمام انسان ها را ، در تمام ادوار تاريخ ، به سعادت ابدى و خير دنيا و آخرت برساند .

الفاظ و معانى قرآن

كتاب خدا از نظر فصاحت ، بلاغت ، استعمال الفاظ ، كلمات ، تركيب جملات ، آيات ، تعداد سوره ها و نظام بندى ، يك معجزه واقعى است.

اين شكل و ترتيب قرآن نشان دهنده اين معناست كه معمار و بنّاى اين ساختمان فقط و فقط خداست ، و در اين بناى محكم حتى يك نقطه كم و زياد نيست ، و آنچه امروز در دست جهانيان است ، همان است كه در طول بيست و سه سال ، به رسول بزرگوار اسلام ، براى آزادى انسان ، از اسارت هوا و هواپرستان و فرهنگ هاى تحميلى نازل شده است و به همين صورتى كه امروز در دست ماست ، در زمان حيات پيامبر به دستور مستقيم حق تدوين شده و تنها كارى كه پس از رسول خدا انجام گرفته است اعراب گذارى آن بوده و بس .

اين همه از آيات قرآن و روايت بسيار محكم و متين استفاده مى شود ، كه عقيده و اعتقاد تمام شيعيان دوازده امامى در همه ادوار از عالِم و عامى و مرد و زن و شهرى و دهاتى بر اين بوده و بر اين خواهد بود و شيعه غير از اين حقيقت چيز ديگرى را نسبت به كتاب خدا قبول ندارد .

قوى ترين سخنى كه شيعه در اين زمينه دارد اين است كه اگر يك نقطه از اين كتاب كم شده و يا يك نقطه به آن اضافه شده بود ، بدون شك حجت الهى بربندگان تمام نبود ، كه تمام بودن آن ، حجت خداست بر همه انسان ها تا به پا شدن محشر در گرو همين اعتقاد و عقيده است .

دريايى عميق

قرآن گرچه از نظر تعداد حروف ، كلمات ، نقطه ها ، زير و زبرها ، آيات و سوره ها داراى حد معينى است و به شماره تمام برنامه هاى صورى كتاب در بعضى از تفاسير اشاره رفته ; ولى از نظر معنا ، دريايى است كه ساحل ندارد و جهانى است كه براى آن حدّى متصور نيست .

آرى! قرآن مجيد آئينه تجلى حق بر عباد است و حق ، حقيقتى است كه مفهوم و كمالات و اوصافش بى حد است .

براى معانى و مفاهيم قرآن مرزى نيست ، به همين خاطر است كه تاكنون دست توانا و پرقدرت علم ، نتوانسته تفسيرى جامع و كامل براى اين كتاب بياورد ، كه هر تفسيرى محدود به حدود علمى مفسّر و تمام تفسيرهايى كه تاكنون نوشته شده و شايد از چند هزار متجاوز باشد ، به طور مجموعى نتوانسته اند معانى بلند و ملكوتى قرآن را به نحو جامع بيان كنند .

هر روز تفسير زنده و جديدى به وسيله فرد يا با شركت افراد ، كه در حد و شأن خودشان از علوم اسلامى بهره دارند ، با مطالبى جالب تر ، گوياتر و جامع تر از تفاسير گذشته ، به دنياى علم و معرفت عرضه مى شود ; ولى به اقرار مفسّرين از صد معناى قرآن ، به يك معنا آن هم به طور كامل اشاره نشده است ، چرا كه مفسّر حقيقى قرآن ، خدا ، پيامبر و ائمه طاهرين (عليهم السلام) هستند و آنان هم مطالبى را پيرامون بعضى از آيات ، آن هم به قدر لياقت و استعداد انسان ، از خود به جاى گذاشته اند .

تفسير بى انتها

در كتب شيعه و سنى آمده: « ابن عباس » كه درس قرآن و فهم مفاهيم كتاب الهى را در حد خودش از وجود مبارك اميرمؤمنان (عليه السلام) كه شاهد نبوت و دارنده همه كتاب بود فرا گرفته مى گويد: اميرمؤمنان (عليه السلام) به من فرمود :

« اگر معانى بلند و مفاهيم ملكوتى سوره حمد كه هفت آيه بيش نيست را براى شما بگويم و شما گفته هاى مرا بنويسيد ، براى انتقال آن نوشته ها هفتاد شتر لازم است!!! » .

در آثار اسلامى و معارف آسمانى آمده است كه : هر آيه قرآن داراى هفتاد معنا و هر معنايى داراى هفتاد مفهوم است كه براى هر آيه چهار هزار و نهصد معنا و ضرب اين عدد در همه آيات ، منتهى به نوشتن كتابى به پهناى آفرينش مى گردد!

راستى اگر جن و انس تمام همت خود را براى كشف گوهرهاى اين دريا به كار گيرند ، به عمر همه آنان خاتمه داده مى شود ; ولى اين دريا همچنان پر از گوهرهاى كشف نشده باقى مى ماند .

رسول حق (صلى الله عليه وآله) درباره آن فرمود:

« ظاهرش جلوه و زيبايى دارد و باطنش ژرف عميق است ، ستارگانى دارد و ستارگانش هم ستارگانى دارد ، شگفتى هايش به شمار نيايد و عجائبش كهنه نگردد » .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ كافى : 2/598 ، كتاب فضل القرآن ، حديث 2 ; وسائل الشيعه : 6/176 ، باب 3 ، حديث 7657 .