در دارالسلام نورى ، نقل است كه در سال پانصد و يك در نجف گرانى شد تا آن كه نانهر رطلى به قيراط فروخته مى شد و مدت گرانىطول كشيد.
پس كاركنان حرم شريف آن حضرت از شدت فقر و فاقه و سختى در امرار و معاش جداشده و به شهرستان هاى اطراف رفتند. از جمله كاركنان حرم شريف آن حضرت مردى بودكه نام او ابوالبقاء بود كه يكصد و ده سال عمر داشت و از خدمه آستانه مقدسه علوى غيراز او باقى نمانده بود.
پس چون سختى و تنگدستى به نهايت رسيد زوجه و دختران او گفتند: ما به هلاكت رسيدهايم از شدت فقر و ناقه تو هم برو به اطراف شهرستان ها شايد خداوند روزى كند مارا تا از آن سخنى نجات يابيم ، همان طور كه بقيه رفتند.
در اين حال ابوالبقاء (كليد دار آستانه مقدس علوى ) عازم رفتن شد پس ‍ وارد حرم حضرتامير(ع ) شد و زيارت نمود و نماز خواند و نشست طرف بالاى سر و گفت : يا اميرالمؤ منيندر خدمت شما بوده ام و به مدت صد سال از حرم شريف شما دور نشده ام ولىالحال به اضطرار به جهت كسب معاش براى خود و اطفالم از شما جدا مى شوم و بسيارسخت است بر من دورى شما.
سپس از حرم شريف خارج شد و با قافله روانه گرديد. تا آن كه رسيد به مكانى كهنام آن وقف بود جماعت مكاريه كه از نجف بيرون آمده بودند در آن مكان پياده شدندابوالبقاء نيز پياده شد و خوابيد.
در خواب ديد حضرت امير(ع ) را به او فرمود: اى ابوالبقاء بعد از مدت زيادى كه با مابودى از ما جدا شدى . برگرد به مكانى كه بودى .
پس بيدار شد در حالى كه گريان بود از او سؤال كردند: علت گريه شما چيست ؟ خواب خود رانقل كرد و به سوى نجف برگشت . چون دختران او ديدند كه با دست خالى برگشته استپريشان شدند و از علت بازگشت سؤ ال كردند قصه خواب و دستور على (ع ) رانقل نمود و كليد حرم را برداشته درب را باز كرد و نشست برجاى خود و از اين مطلب سهشبانه روز گذشت .
در روز سوم مردى پيدا شد كه خورجين كوچكى بر دوش انداخته بود مانند پياده روهابسوى مكه كيسه را باز كرد و لباس از آن بيرون آورده پوشيده وداخل حرم مطهر شد زيارت كرد و نماز خواند و مبلغ يك دينار به ابوالبقاء داد و گفت :اين طعام را تهيه كن تا غذا بخوريم .
ابوالبقاء دينار را برداشته به بازار رفت ، مقدارى نان و مقدارى ماست و خرما خريدچون سفره مهيا شد مرد مسافر به ابوالبقاء گفت : اين غذا موافق مزاج من نيست ، باشد اينغذا را اولاد تو بخورند.
دينار ديگرى به ابوالبقاء داد و گفت : اين را نان و مرغ بگير.
پس چنين كرد چون ظهر شد نماز رابجاى آورد و آمد به خانه ابوالبقاء پس ‍ غذا خوردندچون آن مرد دست خود را شست روى به ابوالبقاء كرده گفت : سنگ هايى كه با آن ها طلا راوزن مى كنند بياور.
پس ابوالبقاء از خانه بيرون شد درب دكان زرگرى رفت كه در آن نزديكى مغازه داشتو از او گرفت ظرفى كه در آن بود اوزان طلا و نقره و آورد بهمنزل .
آن شخص مسافر تمام آن اوزان را گذاشت در يك كفه تراز و بيرون آورد كيسه اى را كهمملو از طلا بود و در كفه مقابل به اندازه اى كه مساوى هم شد ريخت و طلاها را در دامنابوالبقاء ريخت و بلند شد كه برود ابوالبقاء به آن مرد گفت : با اين طلاها چه كنم .گفت : از براى تو است . سؤ ال كرد: از ناحيه چه كسقبول كنم ؟ اين را گفت : از ناحيه كسى كه به تو گفت : برگرد آن جا كه بودى و بهمن دستور داده است كه عطا كنم به تو آن چه وزن آوردى و اگر چنانچه بيشتر مى آوردى ،بيشتر به تو مى دادم .
پس ابوالبقاء را حالتى دست داد از شوق لطف حضرت اميرالمؤ منين (ع ) و دخترهاى خود راشوهر داد و خانه اش را تعمير كرد و حال او نيكو شد.⁽³³⁸⁾