شايد تنها وزير شيعه كه شهرتش زبانزد خاص و عام شد صاحب بن عباد (385 - 326):(اسماعيل بن عباد طالقانى ) بود، او اول وزير مؤ يد الدولة ديلمى (م .373) بود بعد ازوفات او وزير فخر الدولة برادر او شد.
شيخ صدوق كتاب عيون اخبار الرضا را براى او تاءليف كرد، و حسين بن محمد قمى كتابتاريخ قم را به امر او نوشت .
در زمان او، وقت عصر ماه رمضان هر كس بر او وارد مى شد امكان نداشتقبل از افطار خارج شود. گاهى هزار نفر هنگام افطار بر سر سفره اش بودند. صدقه وانفاقهايش در اين ماه برابرى با يازده ماه ديگر مى كرد. البته از كودكى مادرش او رااينطور تربيت كرد.
در كودكى كه براى درس خواندن به مسجد مى رفت ، هر روز صبح مادرش ‍ به او يكدينار و يك درهم مى داد و سفارش مى كرد بهاول فقيرى كه رسيدى صدقه بده .! اين عمل براى صاحب بن عباد عادتى شده بود.
از سنين نوجوانى تا جوانى و تا هنگامى كه به مقام وزارت رسيد هيچگاه ترك سفارش وتربيت مادر نمى كرد. از ترس اينكه مبادا يك روز صدقه را فراموش كند به خادمى كهمتصدى اطاقش بود دستور مى داد هر شب يك دينار و يك درهم در زير تشك او بگذارد،صبحگاه كه بر مى خواست به اولين فقير مى داد.
اتفاقا شبى خادم فراموش كرد، فردا كه صاحب بن عباد از خواب بيدار شد بعد از نمازدست در زير تشك برد تا پول را بردارد متوجه شد كه خادم فراموش كرده ، اينفراموشى را به فال بد گرفت و با خود گفت : حتما مرگم فرا رسيده كه خادم ازگذاشتن صدقه غفلت نموده است .
امر كرد آنچه در اطاق خوابش از لحاف و تشك و بالش بود به كفاره فراموش ‍ شدن بهاولين فقيرى كه ملاقات كرد بدهد.
وسائل خواب او همه قيمتى بود، آنها را جمع كرده از خانه خارج شد، مصادف گرديد بامردى از سادات كه بواسطه نابينائى ، زنش دست او را گرفته بود و سيد مستمندگريه مى كرد.
خادم پيش رفته و گفت : اينها را قبول مى كنى ؟ پرسيد چيست ؟ جواب داد: لحاف و تشك وچند بالش ديباست . مرد فقير از شنيدن اينها بيهوش ‍ شد.
صاحب بن عباد را از اين جريان اطلاع دادند: وقتى آمد دستور داد آب بر سر و صورتشبپاشند تا بهوش آيد، وقتى بهوش آمد صاحب پرسيد: به چه سبب ازحال رفتى ، گفت : مردى آبرومندم ، چندى است تهى دست شده ام ، از اين زن دخترى دارم كهبحد رشد رسيده ، و مردى از او خواستگارى كرد.
ازدواج آن دو انجام گرفت ، اينك دو سال است از خوراك و لباس خودمان ذخيره مى كنيم وبراى او اسباب و جهيزيه تهيه مى نمائيم . ديشب زنم گفت : بايد براى دخترم لحافىبا بالش ديبا تهيه كنى ، هر چه خواستم او را منصرف كنم نپذيرفت ، بالاخره بر سرهمين خواسته بين ما اختلاف شد. عاقبت گفتم : فردا صبح دست مرا بگير و از خانه بيرونببر تا من از ميان شما بروم .
اكنون كه خادم شما اين سخن را گفت جا داشت بيهوش شوم . صاحب تحت تاءثير قرارگرفت و اشك مژگانش را فرا گرفت و بعد گرفت : بايد لحاف تشك با سايروسائل خودش آراسته شود، شوهر دختر را خواست به او سرمايه كافى داد تا به سغلىآبرومند مشغول شود، و بعد تمام جهيزيه دختر را بطوركامل كه مناسب دختر وزير بود داد.⁽⁴⁵⁹⁾