8 حضرت صادق (ع ) فرمود: مبادا مزاح كنيد كه آبرو را مى برد.

9 و نيز فرمود عليه السلام : هرگاه مردى را دوست دارى با او مزاح و ستيزه مكن .

10 و نيز فرمود عليه السلام : قهقهه از شيطان است .

11 عنبسه عابد گويد: شنيدم حضرت صادق (ع ) مى فرمود: خنده بسيار آبرو را مىبرد.

12 و نيز فرمود عليه السلام : امير المؤ منين عليه السلام فرموده : مبادا شوخى كنيد كهكينه آورد و دشمنى بجاى گذارد، و آن دشنام كوچك است .

13 حضرت باقر (ع ) فرمود: هرگاه قهقهه زدى پس از فراغت از آن بگو: ((اللهم لاتمقتنى )) (بار خدايا مرا دشمن مدار).

14 حضرت باقر و حضرت صادق يا يكى از آندو عليهما السلام فرمودند: شوخىبسيار آبرو را ببرد و خنده بسيار ايمان را بيكسو پرتاب كند.

15 عنبسه عابد گويد: شنيدم حضرت صادق (ع ) مى فرمود: شوخى دشنام كوچك است .

16 و نيز آن حضرت عليه السلام فرمود: از شوخى بپرهيزيد زيرا آبرو را بريزد وشكوه و بزرگى مردان را ببرد (مراد اينستكه در مزح حداعتدال را نگهداريد و زياده روى نكنيد).

17 و نيز فرمود عليه السلام : ستيزه مكن كه شخصيت تو را ببرد، و شوخى مكن كه روىمردم بتو باز شود و بر تو دلير شوند.

18 و نيز فرمود عليه السلام : شوخى مكن تا بر تو دلير شوند.

19 حضرت ابوالحسن عليه السلام بيكى از فرزندانش سفارش كرد يا فرمود: پدرمبيكى از فرزندانش چنين فرمود: از شوخى بپرهيز كه آن نور ايمان ترا ببرد، ومردانگيت را سبك كند.

20 حضرت كاظم عليه السلام فرمود: يحيى بن زكريا عليه السلام اينگونه بود كهگريه مى كرد و نمى خنديد، و عيسى بن مريم عليه السلام اينگونه بود كه هم مىخنديد و هم گريه مى كرد، و آنچه عيسى عليه السلام مى كرد بهتر بود از آنچه يحيىعليه السلام مى كرد.

1 عمرو بن عكرمه گويد: وارد شدم بر حضرت صادق (ع ) و بآن حضرت عرضكردم :همسايه اى دارم كه مرا بيازارد فرمود: تو با او خوشرفتارى كن ، من گفتم : خدايش رحمنكند! پس آنحضرت روى از من برگردانيد، گويد: من نخواستم با آنوضع از حضرت جداشوم از اينرو عرضكردم : با من چنين و چنان مى كند و مرا آزار مى دهد! فرمود: گمان مىكنى كه اگر با او آشكارا دشمنى كنى (و تو نيز مانند او درصدد آزارش برآئى ) مىتوانى از او انتقام بكشى ؛ (و شر او را از خود دور كنى ؟ ومحتمل است مقصود اين باشد: كه اگر آشكارا با او دشمنى كنى آيا در مقام مخامصه مىتوانى ستم و آزار او را بر خودت ثابت كنى بطورى كه از تو بپذيرد؟) عرضكردم :آرى من بر او مى چربم ، فرمود: اين همسايه تو از كسانى است كه بمردم رشك برد ازآنچه خداوند بآنها داده و تفضل كرده ، پس چون نعمتى براى كسى ديد، اگراهل و عيالى داشته باشد بآنها تعرض كند و (از ناراحتى كه ناشى از حسدى است كه دردرون اوست ) آنها را بيازارد، و اگر خاندانى ندارد (كه آنها را آزار كند) بخدمتكارش مىپيچد، و اگر خدمتكار نداشته باشد شبها را به بيدارى بسر برد و روزها را بخشمبگذراند، همانا مردى از انصار خدمت رسول خدا (ص ) آمده عرضكرد: من خانه اى در فلانقبيله خريدارى كرده ام ، و نزديكترين همسايه من در آنخانه كسى است كه خيرى از او بمننرسد و از شرش آسوده نيستم ؟ پس رسول خدا (ص ) و بسلمان و اباذر (راوى گويد:)ديگرى را هم فرمود كه من فراموش كردم و گمان دارم كه مقداد بود دستور داد كه بابلندترين آوازشان در مسجد فرياد زنند كه :
هر كه همسايه اش از آزار او آسوده نباشد ايمان ندارد، پس آنها سه بار آن را گفتند،سپس با دست اشاره كرد كه تا چهل خانه است از برابر و پشت سر و طرف راست و سمتچپ (يعنى تا چهل خانه از چهار طرف همسايه هستند).

2 حضرت صادق از پدرش عليهما السلام حديث كند كه فرمود: من در كتاب على عليهالسلام خواندم : كه رسول خدا (ص ) نامه اى ميان مهاجر و انصار و ديگران از مردم مدينهكه با آنان پيوند داشتند نوشت (و همه امضاء كردند) كه : همسايه مانند خود انسان استكه نه زيان باو رسد و نه گناهكار شود و (ديگر اينكه ) احترام همسايه مانند احترام مادراست . و اين مختصر حديث است .