مجلسى (ره ) در آنجا كه حضرت فرمود: ((اللهم ان عرضى لك اليوم ...يعنى خداياآبروى من امروز از آن تو است )) گويد: يعنى من بخاطر تو متعرض آنكس كه آبرويم رابريزد نشوم يا باينكه او را عفو كنم و يا براى تقيه جواب او را ندهم .
و فيض گويد: يعنى من آبروى خود را بخاطر تو مباح كردم پس اگر غيبت مرا كردند يابه بدى مرا ياد كردند از آنها گذشتم و در عوض اجر آن را در قيامت از تو خواهم ، زيراتو دستور به عفو و گذشت دادى ، و در حديث وارد شده كه روز قيامت ندا شود: هر كه برخدا مزدى دارد برخيزد، پس بر نخيزيد جز آن كس كه در دنيا گذشت و عفو داشته ، و ازپيغمبر (ص ) حديث شده كه فرمود: آيا شما عاجزيد كه چون اءبى ضمضم باشيد كه هرگاه از خانه بيرون مى رفت مى گفت : بار خدايا من آبروى خود را به مردم صدقه دادميعنى من درباره آن روز قيامت داد خواهى نكنم ، و اين باعث نشود كه غيبت آن حضرت برمردمان حلال شود زيرا به مجرد مباح كردن انسان آبروى خود را براى مردم حقش ساقطنشود زيرا اين گذشت از چيزى است كه هنوز ثابت نشده ، جز اينكه وعده اى است كهسزاوار است بدان وفا كند خصوص اگر براى خدا قرار دهد.
مجلسى (ره ) باين كلام فيض (ره ) ايراد كند: كه در خصوص مورد حديث امام (عليه السلام) است عفو و گذشت سودى ندارد زيرا مذمت و غيبت امام كفر است و گذشت آنها در رفع عقابسودى ندارد، و شفاعت او را هم نكنند جز از كسيكه خدا از او خشنود باشد و كافر پسنديدهنزد خداوند و مورد خشنودى نيست .
و برخى از حاشيه نويسان وافى گويد: وجه مباح نبودن آبروى مردم نه آنست كه فيض(ره ) گفته است بلكه شايد وجهش اين باشد كه غيبت چون از فواحش ديگرى است كهشارع بانجام آن در خارج بهيچگونه راضى نيست مانند زنا و محرمات ديگر، و اين مانندآنست كه كسى بگويد: من بر تو مباح كردم كه مرا بكشى ، يا دست مرا جدا كنى ، پس ‍چنانچه آن جايز نيست اين نيز روا نيست ، زيرا غيبت و مانند آن داراى دو جنبه است يكى حقخدائى و ديگر حق بنده حق خداوندى ساقط نگردد.

3- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسَى عَنْ أَبِي حَمْزَةَ قَالَ اسْتَأْذَنْتُعَلَى أَبِي جَعْفَرٍ ع فَخَرَجَ إِلَيَّ وَ شَفَتَاهُ تَتَحَرَّكَانِ فَقُلْتُ لَهُ فَقَالَ أَ فَطَنْتَ لِذَلِكَيَا ثُمَالِيُّ قُلْتُ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ إِنِّي وَ اللَّهِ تَكَلَّمْتُ بِكَلَامٍ مَا تَكَلَّمَ بِهِ أَحَدٌ قَطُّ إِلَّاكَفَاهُ اللَّهُ مَا أَهَمَّهُ مِنْ أَمْرِ دُنْيَاهُ وَ آخِرَتِهِ قَالَ قُلْتُ لَهُ أَخْبِرْنِي بِهِ قَالَ نَعَمْ مَنْ قَالَ حِينَيَخْرُجُ مِنْ مَنْزِلِهِ بِسْمِ اللَّهِ حَسْبِيَ اللَّهُ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ خَيْرَأُمُورِي كُلِّهَا وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ خِزْيِ الدُّنْيَا وَ عَذَابِ الْآخِرَةِ كَفَاهُ اللَّهُ مَا أَهَمَّهُ مِنْ أَمْرِ دُنْيَاهُ وَآخِرَتِهِ اصول كافى جلد 4 صفحه : 318 رواية : 3 3 ابوحمزه گويد: اجازه شرفيابى از حضرت باقر (ع ) خواستم (ديدم ) آن حضرت بهنزد من بيرون آمد و لبانش ‍ مى جنبد، به او عرض كردم (كه آنچه مى فرمودى چه بود)فرمود: آنرا متوجه شدى اى ثمالى ؟ عرض كردم : آرى فدايت شوم ، فرمود: همانابه خداسوگند من به كلامى تكلم كردم كه هيچكس بدان لب نگشايد جز اينكه خدا كفايت كند ازكار دنيا و آخرتش آنچه كه او را اندوهگين ساخته ، گويد: عرض كردم : مرا از آن آگاهفرما، فرمود: آرى هر كه بگويد هنگاميكه از خانه اش بيرون آيد: ((بسم اللّه حسبىاللّه توكلت على اللّه للهم انى اسئلك خير امورى كلها و اعوذبك من خزى الدنيا و عذابالاخرة )) خداوند او را از آنچه اندوهگينش كرده از كارهاى دنيا و آخرتش كفايت كند.

4- عَنْهُ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَيْدٍ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَمَنْ قَالَ حِينَ يَخْرُجُ مِنْ بَابِ دَارِهِ أَعُوذُ بِمَا عَاذَتْ بِهِ مَلَائِكَةُ اللَّهِ مِنْ شَرِّ هَذَا الْيَوْمِ الْجَدِيدِالَّذِي إِذَا غَابَتْ شَمْسُهُ لَمْ تَعُدْ مِنْ شَرِّ نَفْسِي وَ مِنْ شَرِّ غَيْرِي وَ مِنْ شَرِّ الشَّيَاطِينِ وَ مِنْشَرِّ مَنْ نَصَبَ لِأَوْلِيَاءِ اللَّهِ وَ مِنْ شَرِّ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ مِنْ شَرِّ السِّبَاعِ وَ الْهَوَامِّ وَ مِنْ شَرِّرُكُوبِ الْمَحَارِمِ كُلِّهَا أُجِيرُ نَفْسِي بِاللَّهِ مِنْ كُلِّ شَرٍّ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ وَ تَابَ عَلَيْهِ وَ كَفَاهُالْهَمَّ وَ حَجَزَهُ عَنِ السُّوءِ وَ عَصَمَهُ مِنَ الشَّرِّ اصول كافى جلد 4 صفحه : 319 رواية : 4 4 ابوبصير از حضرت باقر (ع ) حديث كند كه فرمود: هركس هنگاميكه از در خانه اشبيرون مى رود بگويد: ((اعوذ بما عاذت به ملائكة اللّه من شر هذا اليوم الجديد الذى اذاغابت شمسه لم تعد من شر نفسى و من شر غيرى و من شر الشياطين و من شر من نصبلاولياء اللّه و من شر الجن و الانس و من شر السباع و الهوام و من شر ركوب المحارم كلها،اجير نفسى باللّه من كل شر)) خداوند او را بيامرزد و توبه اش بپذيرد و مهمش را كفايتكند، و از بدى او را جلوگيرى كند و از شر او را نگهدارد.

5- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عقَالَ إِذَا خَرَجْتَ مِنْ مَنْزِلِكَ فَقُلْ بِسْمِ اللَّهِ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِاللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ خَيْرَ مَا خَرَجْتُ لَهُ وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ مَا خَرَجْتُ لَهُ اللَّهُمَّ أَوْسِعْ عَلَيَّ مِنْفَضْلِكَ وَ أَتْمِمْ عَلَيَّ نِعْمَتَكَ وَ اسْتَعْمِلْنِي فِي طَاعَتِكَ وَ اجْعَلْ رَغْبَتِي فِيمَا عِنْدَكَ وَتَوَفَّنِي عَلَى مِلَّتِكَ وَ مِلَّةِ رَسُولِكَ ص اصول كافى جلد 4 صفحه : 319 رواية : 5 5 معاوية بن عمار از حضرت صادق (ع ) حديث كند كه فرمود: هرگاه (خواستى ) ازمنزلت بيرون روى بگو: ((بسم اللّه توكلت على اللّه ، لاحول و لاقوة الا باللّه ، اللهم انى اسئلك خير ما خرجت له و اعوذ بك من شر ما خرجت له ،اللهم اوسع على من فضلك ، و اتمم على نعمتك ، و استعملنى فى طاعتك واجعل رغبتى فيما عندك ، و توفنى على ملتك و ملة رسولك صلى اللّه عليه و آله )).

6- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي هَاشِمٍعَنْ أَبِي خَدِيجَةَ قَالَ كَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا خَرَجَ يَقُولُ اللَّهُمَّ بِكَ خَرَجْتُ وَ لَكَ أَسْلَمْتُ وَبِكَ آمَنْتُ وَ عَلَيْكَ تَوَكَّلْتُ اللَّهُمَّ بَارِكْ لِي فِي يَوْمِي هَذَا وَ ارْزُقْنِي فَوْزَهُ وَ فَتْحَهُ وَنَصْرَهُ وَ طَهُورَهُ وَ هُدَاهُ وَ بَرَكَتَهُ وَ اصْرِفْ عَنِّي شَرَّهُ وَ شَرَّ مَا فِيهِ بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَاللَّهُ أَكْبَرُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ اللَّهُمَّ إِنِّي قَدْ خَرَجْتُ فَبَارِكْ لِي فِي خُرُوجِي وَانْفَعْنِي بِهِ قَالَ وَ إِذَا دَخَلَ فِي مَنْزِلِهِ قَالَ ذَلِكَ اصول كافى جلد 4 صفحه : 319 رواية : 6 6 ابو خديجه گويد: هرگاه حضرت صادق (ع ) از خانه بيرون مى رفت مى فرمود:((اللهم بك خرجت و لك اسملت و بك آمنت و عليك توكلت ، اللهم بارك لى فى بومى هذاو ارزقنى فوزه و فتحه و نصره و طهوره و هداء و بركته و اصرف عنى شرء و شرمافيه ، بسم اللّه و باللّه و اللّه كبر و الحمد لله رب العالمين ، اللهم انى قد خرجتفبارك لى فى خروجى و انفعنى به )) گويد: و چون واردمنزل هم مى شد همين را مى فرمود.

توضيح :