نيايش پنجاه و دوم
.دعاى آن حضرت است به هنگام طلب به اصرار از بارى تعالى.
اى خداوند يكتايى كه در آسمان و زمين چيزى بر تو پوشيده نيست وچگونه تواندـاى خداى منـچيزى كه خود آن را آفريدهاى بر توپوشيده ماند،يا چگونه شمار نتوانى كرد آنچه خود آن را پديدآوردهاى،يا چگونه از تو پنهان تواند ماند آنچه تدبير كار او به دستتوست،يا چگونه از تو تواند گريخت آن كه اگر روزىاش ندهى زندهنخواهد بود،يا چگونه از چنبر فرمان تو تواند رست آن كه راهى جزحيطه فرمانروايى تواش در پيش نيست.
اى خداوند،منزهى تو.از آفريدگانت آن كه تو را بيشتر شناسد،بيشتر از تو ترسد و آن كه تو را بيشتر فرمان برد،خضوعش در برابر توبيشتر باشد و آن كه تواش روزى دهى و او ديگرى را پرستد،در نزد تو ازهمه كس فرومايهتر است.
اى خداوند،منزهى تو.سلطه و قدرت تو را نمىكاهد كسى كه به توشرك آورد و پيامبرانت را به دروغ نسبت دهد.آن كس كه خواست تو راخوش ندارد،نتواند فرمانت را نپذيرد و آن كس كه منكر قدرت تو بود،خود را از تو در امان نتواند داشت و آن كس كه جز تو ديگرى را پرستد،از كيفر تواش گريزى نيست و آن كس كه ديدار تو را نخواهد،نتواند تاابد در دنيا زيستن گيرد.
اى خداوند،منزهى تو.چه رفيع است مقام تو،چه قهار است قدرتتو،چه سخت است نيروى تو،چه نافذ است فرمان تو.
اى خداوند،منزهى تو.مرگ را بر همه آفريدگانت مقرر داشتهاى:
خواه به يكتاييت بپرستند يا نپرستند.همه چشنده شرنگ مرگند و همهرهسپار سراى آخرت.پس متبارك و متعالى هستى.خدايى جز تونيست.يكتايى و بى شريكى.
به تو ايمان آوردم و پيامبرانت را تصديق كردم و كتابت را پذيرفتم وبه هر معبودى جز تو كافر شدم و از هر كس كه جز تو را بپرستد بيزارىجستم.
بار خدايا،شام را به بامداد مىآورم و بامداد را به شام مىرسانم درحالى كه عمل خويش اندك مىشمارم و به گناه خود اعتراف مىكنم وبه خطاى خويش اقرار مىآورم.
بار خدايا،چون پيروى از هواى نفس را از حد گذرانيدهام،آفريدهاى ذليلم.عمل من مرا به هلاكت افكند و هوى و هوس من بهتباهيم كشيد و شهوات من مرا از كردار نيك محروم داشت.
اى مولاى من،از تو مىخواهم،همانند كسى كه آرزوىدور و درازش به لهو و لعب سرگرم داشته و جسمش به سبب تن پرورىغافل است و دلش به سبب افزونى نعمت مفتون است و خود دربارهآيندهاى كه به سوى آن رهسپار است اندك مىانديشد،همانند آن كسكه آرزو بر او چيره شده و هوى و هوس او را فريفته و دنيا بر او تسلطيافته و مرگ بر او سايه افكنده است،همانند آن كس كه گناه خود بسيارمىشمرد و به خطاى خود اعتراف مىكند،همانند آن كس كهپروردگارى جز تو ندارد و جز تواش دوستى نيست و كسى از خشمتواش نمىرهاند و پناهگاهيش جز آستان تو نيست.اى خداوند،از تومىخواهم،به حق خود كه بر همگان واجب گردانيدهاى و به نام مهين توكه پيامبرت را فرمودهاى كه تو را بدان نام تسبيح گويد و به عظمت ذاتبزرگوار تو كه نه كهنه مىشود و نه تغيير مىيابد و نه فنا مىپذيرد،كه برمحمد و خاندانش درود بفرستى و مرا به نيروى عبادتت از هر چه هستبىنياز كنى و خوف خويش در دلم افكنى تا محبت دنيا از صحراى دلم خيمه برچيند و مرا به رحمت خود به كرامت و احسان فراوانتبازگردانى.
بار خدايا به سوى تو مىگريزم،از تو مىترسم،به درگاه تو استغاثهمىكنم،به تو اميد مىبندم،تو را مىخوانم،به تو پناه مىجويم،اعتمادمبه توست و از تو يارى مىخواهم،به تو ايمان مىآورم و بر تو توكلمىكنم و به جود و كرم تو متكى هستم.
