مجلسى (ره ) گويد:
((سحاب
)) يعنى ابرها در اين حديث كنايه از موانع اجابت دعا استيا مقصود حجابهاى معنويه اى است كه ميانه او و پروردگارشحائل است يا كنايه از پرده هاى بالاى عرش يا زير آن بنا بر اختلاف اخبار ميباشد و ممكناست حمل آن بر ابرهاى معروف بنا بر استعاره تمثيليه براى بيانكمال اجابت ، و مقصود از نظر كردن خداوند نظر رحمت و عنايت و اراده پذيرفتن است .
4- مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ أَخِيهِ الْحَسَنِ عَنْ زُرْعَةَعَنْ سَمَاعَةَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَ أَبِي يَقُولُ اتَّقُوا الظُّلْمَ فَإِنَّ دَعْوَةَ الْمَظْلُومِتَصْعَدُ إِلَى السَّمَاءِ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 273 رواية : 4
| 4- حضرت صادق (ع ) فرمود: پدرم مى فرمود: از ستم بپرهيزيد زيرا دعاى ستمديدهبآسمان بالا رود.
| |
5- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِع قَالَ مَنْ قَدَّمَ أَرْبَعِينَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ثُمَّ دَعَا اسْتُجِيبَ لَهُ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 273 رواية : 5
| 5- و نيز امام صادق عليه السلام فرمود: هر كهچهل مؤ من را (در دعا) جلو اندازد (و بآنها دعا كند) سپس (براى خود) دعا كند دعايش اجابتشود.
| |
6- مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ طَلْحَةَالنَّهْدِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَرْبَعَةٌ لَا تُرَدُّ لَهُمْ دَعْوَةٌ حَتَّىتُفَتَّحَ لَهُمْ أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَ تَصِيرَ إِلَى الْعَرْشِ الْوَالِدُ لِوَلَدِهِ وَ الْمَظْلُومُ عَلَى مَنْ ظَلَمَهُوَ الْمُعْتَمِرُ حَتَّى يَرْجِعَ وَ الصَّائِمُ حَتَّى يُفْطِرَ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 273 رواية : 6
| 6- و نيز حضرت صادق (ع ) فرمود: چهار كسى هستند كه دعاشان باز نگردد درهاى آسمانبراى آنها باز شود و بعرش رسند: دعاى پدر براى فرزندش ، دعاى مظلوم بر آنكهباو ستم كرده ، دعاى عمره كننده تا بوطن باز گردد، دعاى روزه دار تا وقتى افطار كند.
| |
7- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ النَّوْفَلِيِّ عَنِ السَّكُونِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَقَالَ النَّبِيُّ ص لَيْسَ شَيْءٌ أَسْرَعَ إِجَابَةً مِنْ دَعْوَةِ غَائِبٍ لِغَائِبٍ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 274 رواية : 7
| 7- و نيز حضرت صادق (ع ) فرمود: رسول خدا (ص ) فرموده : هيچ دعايى زودترباجابت نرسد از دعاى شخص غائب كه براى غائب ديگرى كند.
| |
8- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ النَّوْفَلِيِّ عَنِ السَّكُونِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص دَعَا مُوسَى ع وَ أَمَّنَ هَارُونُ ع وَ أَمَّنَتِ الْمَلَائِكَةُ ع فَقَالَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَتَعَالَى قَدْ أُجِيبَتْ دَعْوَتُكُم ا فَاسْتَقِيم ا وَ مَنْ غَزَا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اسْتُجِيبَ لَهُ كَمَااسْتُجِيبَ لَكُمَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 274 رواية : 8
| 8- و نيز آن حضرت (ع ) فرمود: رسول خدا (ص ) فرمود: حضرت موسى دعائى كرد وهارون آمين گفت ، و فرشتگان نيز آمين گفتند، پس خداى تبارك و تعالى فرمود: ((هر آينهدعاى شما مستجاب شد پس بايد استقامت (و پايدارى ) كنيد)) (سوره يونس آيه 89) و هركه در راه خدا جهاد كند دعايش مستجاب شود چنانچه دعاى شما باجابت رسيدتا روز قيامت .
| |
*باب كسيكه دعايش باجابت نرسد* بَابُ مَنْ لَا تُسْتَجَابُ دَعْوَتُهُ |
1- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى عَنْ حُسَيْنِ بْنِ مُخْتَارٍ عَنِ الْوَلِيدِ بْنِصَبِيحٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ صَحِبْتُهُ بَيْنَ مَكَّةَ وَ الْمَدِينَةِ فَجَاءَ سَائِلٌ فَأَمَرَ أَنْيُعْطَى ثُمَّ جَاءَ آخَرُ فَأَمَرَ أَنْ يُعْطَى ثُمَّ جَاءَ آخَرُ فَأَمَرَ أَنْ يُعْطَى ثُمَّ جَاءَ الرَّابِعُ فَقَالَ أَبُوعَبْدِ اللَّهِ ع يُشْبِعُكَ اللَّهُ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَيْنَا فَقَالَ أَمَا إِنَّ عِنْدَنَا مَا نُعْطِيهِ وَ لَكِنْ أَخْشَىأَنْ نَكُونَ كَأَحَدِ الثَّلَاثَةِ الَّذِينَ لَا يُسْتَجَابُ لَهُمْ دَعْوَةٌ رَجُلٌ أَعْطَاهُ اللَّهُ مَالًا فَأَنْفَقَهُ فِيغَيْرِ حَقِّهِ ثُمَّ قَالَ اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي فَلَا يُسْتَجَابُ لَهُ وَ رَجُلٌ يَدْعُو عَلَى امْرَأَتِهِ أَنْ يُرِيحَهُمِنْهَا وَ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ أَمْرَهَا إِلَيْهِ وَ رَجُلٌ يَدْعُو عَلَى جَارِهِ وَ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّلَهُ السَّبِيلَ إِلَى أَنْ يَتَحَوَّلَ عَنْ جِوَارِهِ وَ يَبِيعَ دَارَهُ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 274 رواية : 1
| 1 وليد بن صبيح گويد: ميان راه مكه و مدينه همراه حضرت صادق (ع ) بودم پس سائلىآمد (و چيزى درخواست كرد حضرت دستور داد باو چيزى بدهند،سائل ديگرى آمد آنحضرت دستور دادند چيزى باو نيز داده شود، سپس ديگرى آمد دستورفرمود باو هم داده شود، تا اينكه سائل چهار مى آمد حضرت صادق (ع ) فرمود: خداسيرت كند (و براى او دستورى نفرمود) سپس رو بما كرد و فرمود: آگاه باشيد هر آينهنزد ما هست چيزى كه باو بدهيم ولى مى ترسيم مانند يكى از آن سه كس شويم كه دعايشان مستجاب نشود: (يكى ) آن مردى است كه خداوند مالىباو بدهد و آنرا در غير مورد شايسته اش خرج كند، سپس بگويد: خدا يا بمن بده (كهچنين كسى ) دعايش مستجاب نشود، و (ديگر) مردى كه درباره زن خود دعا كند كه خدا خوددعا كند كه خدا او را از آن زن راحت كند با اينكه خداىعزوجل كار طلاق آن زن را باو واگذار كرده (و مى تواند او را طلاق دهد و بدين وسيلهراحت شود)، (سوم ) مردى كه بر همسايه خود نفرين كند (و از همسايه آزادى او بخداشكايت كند) با اينكه خداى عزوجل براى او راهى قرار داده ، و آن اينست كه خانه خود رابفروشد و از همسايگى او بجاى ديگر رود.
| |
شرح :مجلسى (ره ) گويد: ظاهر آنست كه سائلين از مخالفين و مستضعفين بوده اند و از اين روىآنحضرت بسه نفرشان اكتفا فرمود (و بچهارمى چيزى نداد) و گرنه آنها كسانى هستندكه شيعيانشان را بر خود مقدم مى داشتند، يا اينكه اين كردار حضرت براى ياد دادن وآموختن حكم اتفاق بوده و فهماندن اينكه بيش از اين مقدار براى توسعه بر مؤ منين لازمنيست .
2- أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِإِبْرَاهِيمَ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ أَرْبَعَةٌ لَا تُسْتَجَابُ لَهُمْ دَعْوَةٌرَجُلٌ جَالِسٌ فِي بَيْتِهِ يَقُولُ اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالطَّلَبِ وَ رَجُلٌ كَانَتْلَهُ امْرَأَةٌ فَدَعَا عَلَيْهَا فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ أَجْعَلْ أَمْرَهَا إِلَيْكَ وَ رَجُلٌ كَانَ لَهُ مَالٌ فَأَفْسَدَهُ فَيَقُولُاللَّهُمَّ ارْزُقْنِي فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالِاقْتِصَادِ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالْإِصْلَاحِ ثُمَّ قَالَ وَ الَّذِينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَ لَمْ يَقْتُرُوا وَ ك انَ بَيْنَ ذ لِكَ قَو اماً وَ رَجُلٌ كَانَ لَهُ مَالٌ فَأَدَانَهُبِغَيْرِ بَيِّنَةٍ فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ آمُرْكَ بِالشَّهَادَةِ
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ عِمْرَانَ بْنِ أَبِي عَاصِمٍ عَنْ أَبِيعَبْدِ اللَّهِ ع مِثْلَهُ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 275 رواية : 2
| 2- حضرت صادق (ع ) فرمود: چهار كس هستند كه دعايشان باجابت نرسد: (1) مردى كه درخانه خود نشسته و مى گويد: خدايا بمن روزى بده ، پس بوى گفته شود: آيا بتودستور ندادم كه بجستجوى روزى برو؟ (2) مردى كه زنى دارد و بر او نفرين كند كهباو گفته شود: آيا كار او را بتو واگذار نكردم ؟ (اختيار طلاق و رها كردنش بدست تواست ) (3) مردى كه مالى دارد و ان را از بين برده و فاسد كرده و مى گويد: خدايا بمنروزى بده ، پس بوى گفته شود: آيا بتو دستور ميانه روى ندادم ؟ آيا بتو دستوراصلاح مالت را ندادم ؟ سپس (باين آيه استشهاد كرده ) فرمود: ((و كسانيكه هرگاه اتفاقكنند نه اصراف كنند و نه بر خود تنگ گيرند و باشند ميان ايندو)) (سوره فرقان آيه67) (4) مردى كه مالى را بدون شاهد و گواه بديگرى وام دهد (و سپس بانكار مديونبرخورد كند، و براى دريافت طلبش از مديون منكر بدرگاه خداوندمتعال رو آورد و از او استمداد جويد) كه باو گفته شود: آيا بتو دستور ندادم (كه هنگام وامدادن ) گواه بگيرى ؟
و مانند اين حديث بسند ديگر نيز از آنحضرت روايت شده .
| |
3- الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍعَنِ الْوَلِيدِ بْنِ صَبِيحٍ قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ ثَلَاثَةٌ تُرَدُّ عَلَيْهِمْ دَعَوْتُهُمْ رَجُلٌ رَزَقَهُ اللَّهُمَالًا فَأَنْفَقَهُ فِي غَيْرِ وَجْهِهِ ثُمَّ قَالَ يَا رَبِّ ارْزُقْنِي فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ أَرْزُقْكَ وَ رَجُلٌ دَعَاعَلَى امْرَأَتِهِ وَ هُوَ لَهَا ظَالِمٌ فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ أَجْعَلْ أَمْرَهَا بِيَدِكَ وَ رَجُلٌ جَلَسَ فِي بَيْتِهِ وَقَالَ يَا رَبِّ ارْزُقْنِي فَيُقَالُ لَهُ أَ لَمْ أَجْعَلْ لَكَ السَّبِيلَ إِلَى طَلَبِ الرِّزْقِ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 276 رواية : 3
| 3- وليد بن صبيح گويد: از آنحضرت عليه السلام شنيدم كه مى فرمود: سه كس هستندكه دعاى آنها بخودشان برگردد و باجابت نرسد: (1) مردى كه خداوند باو مالىارزانى داشته و او بيجا و بى مورد خرج كرده و سپس بگويد: خدايا بمن روزى ده ، كهباو گفته شود: آيا بتو روزى ندادم ؟ (2) مردى كه بر همسر خود باينكه باو ستمنفرين كند كه باو گفته شود: آيا كار (جدائى و طلاق ) او را بدست تو ندادم ؟ (3) مردىكه در خانه اش بنشيند و بگويد: پروردگارا بمن روزى بده كه باو گفته شود: آيابراى تو راه پيدا كردن روزى را قرار ندادم ؟
| |
شرح :مجلسى (ره ) در جمله
((و هو لها ظالم
)) گويد: يعنى آن مرد بسبب آن نفرين نسبت بآن زنستمكار است ، زيرا نفرين او بر آن زن با اينكه قدرت بر خلاصى از او از راه ديگر داردو ظلم و ستم است .
*باب نفرين بر دشمن* بَابُ الدُّعَاءِ عَلَى الْعَدُوِّ |
1- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ يَحْيَى بْنِ الْمُبَارَكِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَبَلَةَعَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ شَكَوْتُ إِلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع جَاراً لِي وَ مَا أَلْقَى مِنْهُ قَالَ فَقَالَلِيَ ادْعُ عَلَيْهِ قَالَ فَفَعَلْتُ فَلَمْ أَرَ شَيْئاً فَعُدْتُ إِلَيْهِ فَشَكَوْتُ إِلَيْهِ فَقَالَ لِيَ ادْعُعَلَيْهِ قَالَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَدْ فَعَلْتُ فَلَمْ أَرَ شَيْئاً فَقَالَ كَيْفَ دَعَوْتَ عَلَيْهِفَقُلْتُ إِذَا لَقِيتُهُ دَعَوْتُ عَلَيْهِ قَالَ فَقَالَ ادْعُ عَلَيْهِ إِذَا أَدْبَرَ وَ إِذَا اسْتَدْبَرَ فَفَعَلْتُ فَلَمْأَلْبَثْ حَتَّى أَرَاحَ اللَّهُ مِنْهُ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 276 رواية : 1
| 1- اسحاق بن عمار گويد: به حضرت صادق (ع ) از دست همسايه اى كه داشتم و آزارىكه او از بمن مى رسيد شكايت كردم ؟ گويد: بمن فرمود: بر او نفرين كن ، پس من نفرينكردم ولى نتيجه اى نديدم ، پس دوباره خدمتش رفتم و شكايت كردم ؟ فرمود: بر او نفرينكن گويد: عرضكردم : فدايت گردم من نفرين كردم و نتيجه اى نديدم ، فرمود: چگونهنفرين كردى ؟ عرضكردم : هرگاه باو برخوردم نفرينش كردم ، گويد: فرمود: چون بتوپشت كند و رو گرداند نفرينش كن ، پس من اينكار را كردم و زمانى نگذشت كه خدا مرا ازشر او آسوده كرد.
| |
شرح :ظاهر اين خبر با ذيل حديث اول از باب قبل كمى منافات دارد زيرا در آنجا فرمود نفرين درحق همسايه صحيح نيست و مستجاب نشود چون انسان مى تواند خانه خود را بفروشد و ازوى خلاص شود و در اينجا فرمود نفرين با چنين شرطى (يعنى هنگام پشت كردن وروگرداندنش ) پذيرفته گردد و رفع و تنافى به قرينه عنوان باب بدين است كهدر حديث قبل مراد نفرين در حق همسايه ايست كه صدمه اش به انسان تنها از جهت همسايگىنه از راه دشمنى . و در اين خبر مراد نفرين بد دشمنى است كه در همسايگى انسان است نههمسايه فقط.
2- وَ رُوِيَ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ ع قَالَ إِذَا دَعَا أَحَدُكُمْ عَلَى أَحَدٍ قَالَ اللَّهُمَّ اطْرُقْهُ بِبَلِيَّةٍ لَا أُخْتَلَهَا وَ أَبِحْ حَرِيمَهُ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 277 رواية : 2
| 2- و از حضرت ابى الحسن عليه السلام روايت شده كه فرمود: هرگاه يكى از شماها بردشمن نفرين كند بگويد: ((اللهم اطرقه ببلية لا اخت لها و ابح حريمه )) (يعنى بارخدايا او را ببلاى شبانه كه مانند ندارد دچار كن ، و دشمن را بر او چيره ساز).
| |
3- مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ مَالِكِ بْنِ عَطِيَّةَعَنْ يُونُسَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ لِي جَاراً مِنْ قُرَيْشٍ مِنْ آلِ مُحْرِزٍ قَدْنَوَّهَ بِاسْمِي وَ شَهَرَنِي كُلَّمَا مَرَرْتُ بِهِ قَالَ هَذَا الرَّافِضِيُّ يَحْمِلُ الْأَمْوَالَ إِلَى جَعْفَرِ بْنِمُحَمَّدٍ قَالَ فَقَالَ لِي فَادْعُ اللَّهَ عَلَيْهِ إِذَا كُنْتَ فِي صَلَاةِ اللَّيْلِ وَ أَنْتَ سَاجِدٌ فِيالسَّجْدَةِ الْأَخِيرَةِ مِنَ الرَّكْعَتَيْنِ الْأُولَيَيْنِ فَاحْمَدِ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ وَ مَجِّدْهُ وَ قُلِ اللَّهُمَّ إِنَّفُلَانَ بْنَ فُلَانٍ قَدْ شَهَرَنِي وَ نَوَّهَ بِي وَ غَاظَنِي وَ عَرَضَنِي لِلْمَكَارِهِ اللَّهُمَّ اضْرِبْهُبِسَهْمٍ عَاجِلٍ تَشْغَلْهُ بِهِ عَنِّي اللَّهُمَّ وَ قَرِّبْ أَجَلَهُ وَ اقْطَعْ أَثَرَهُ وَ عَجِّلْ ذَلِكَ يَا رَبِّ السَّاعَةَالسَّاعَةَ قَالَ فَلَمَّا قَدِمْنَا الْكُوفَةَ قَدِمْنَا لَيْلًا فَسَأَلْتُ أَهْلَنَا عَنْهُ قُلْتُ مَا فَعَلَ فُلَانٌفَقَالُوا هُوَ مَرِيضٌ فَمَا انْقَضَى آخِرُ كَلَامِي حَتَّى سَمِعْتُ الصِّيَاحَ مِنْ مَنْزِلِهِ وَ قَالُوا قَدْمَاتَ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 277 رواية : 3
| 3- يونس بن عمار گويد: به حضرت صادق (ع ) عرض كردم : من گرفتار همسايه اى ازقريش از آل محرز شده ام كه نام مرا فاش كرده و مرا شهره مردم ساخته (كه همه مرابشناسند) هرگاه به او بگذرم گويد: اين را فضى است و مالها را به نزد جعفر بن محمدمى برد؟ گويد: حضرت به من فرمود: در نماز شب به او نفرين كن آنگاه كه به سجدهروى در سجده آخر از ركعت اول ، پس خداى عزوجل را حمد كن و تمجيد نما و بگو: (آنچهترجمه اش اينست :) بار خدايا فلان پسر فلان مرا شهره مردم كرده ، و نام مرا فاش كردهو مرا بخشم آورده و در معرض خطرها قرار داده بار خدايا او را با تير شتابانى بزن كهاو را از من باز دارى ، بار خدايا مرگش را نزديك كن و اثرش را از ميان بردار، وپروردگارا در آن شتاب كن ، الساعة . الساعة (يعنى هم اكنون )، گويد: همينكه بهكوفه آمديم شبانه وارد شديم ، و از خانواده خود ازحال آن مرد پرسيدم و گفتم : فلانى چه كرد؟ گفتند: مريض و بيمار است ، و هنوز سخنمرا به پايان نرسانده بودم كه صداى شيون از خانه اش بلند شد و گفتند: مرد.
| |
4- أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْكُوفِيُّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَسَنِ التَّيْمِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْيَعْقُوبَ بْنِ سَالِمٍ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ لَهُ الْعَلَاءُ بْنُ كَامِلٍ إِنَّ فُلَاناًيَفْعَلُ بِي وَ يَفْعَلُ فَإِنْ رَأَيْتَ أَنْ تَدْعُوَ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ فَقَالَ هَذَا ضَعْفٌ بِكَ قُلِ اللَّهُمَّإِنَّكَ تَكْفِي مِنْ كُلِّ شَيْءٍ وَ لَا يَكْفِي مِنْكَ شَيْءٌ فَاكْفِنِي أَمْرَ فُلَانٍ بِمَ شِئْتَ وَ كَيْفَشِئْتَ وَ مِنْ حَيْثُ شِئْتَ وَ أَنَّى شِئْتَ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 278 رواية : 4
| 4- يعقوب بن سالم گويد: خدمت حضرت صادق (ع ) بودم پس علاء بنكامل به آن حضرت عرض كرد: همانا فلان كس به من (آزار) مى كند (و هر چه خواهد) مىكند؟ اگر صلاح مى دانيد بدرگاه خداى عزوجل بر او نفرين كنيد؟ فرمود: اين از ضعف (وناتوانى ) تو است بگو: ((بار خدايا تو از هر چيز كفايت كنى و چيزى از تو كفايت نكندكار فلان كس را درباره من كفايت فرما بدانچه خواهى و هر گونه خواهى و از هر راهى كهو از آنجا كه خواهى )).
| |
شرح :مجلسى (ره ) گويد: اينكه امام (عليه السلام ) فرمود:
((اين از ضعف تو است
)) چنداحتمال دارد (1) اشاره به اينست كه ضرر زدن به دشمن بسبب نفرين بواسطه ضعفتقوى و ورع و ضعف دعا و توكل بر خدا است . (2) اينكه مقصود ضعف يقين تو است كهبخدا پناه نبردى و بدرگاه او نرفته و به نزد من آمده اى و از من در خواست دعا كنى . (3)مقصود ضعف در تقيه و كيفيت معاشرت است كه نتوانسته اى دشمن را راضى نگهدارى . (4)اشاره به چيزى كه از سخنان آن حضرت در ضمن معلوم مى شود، كه چنين استفاده شود كهدعا كرده و چون دعايش مستجاب نشده اينك بدان حضرتتوسل جسته ، و معناى فرمايش حضرت بنابراين چنين است : كه مستجاب نشدن دعاى توبخاطر ضعف (و كمى ) دانش تو درباره دعا و آداب و شرائط آنست ، سپس اين دعا را به اوآموخت .
5- مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ أَبِي نَجْرَانَ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنِالْمِسْمَعِيِّ قَالَ لَمَّا قَتَلَ دَاوُدُ بْنُ عَلِيٍّ الْمُعَلَّى بْنَ خُنَيْسٍ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لَأَدْعُوَنَّاللَّهَ عَلَى مَنْ قَتَلَ مَوْلَايَ وَ أَخَذَ مَالِي فَقَالَ لَهُ دَاوُدُ بْنُ عَلِيٍّ إِنَّكَ لَتُهَدِّدُنِي بِدُعَائِكَ قَالَحَمَّادٌ قَالَ الْمِسْمَعِيُّ فَحَدَّثَنِي مُعَتِّبٌ أَنَّ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع لَمْ يَزَلْ لَيْلَتَهُ رَاكِعاً وَ سَاجِداًفَلَمَّا كَانَ فِي السَّحَرِ سَمِعْتُهُ يَقُولُ وَ هُوَ سَاجِدٌ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِقُوَّتِكَ الْقَوِيَّةِ وَبِجَلَالِكَ الشَّدِيدِ الَّذِي كُلُّ خَلْقِكَ لَهُ ذَلِيلٌ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ أَنْ تَأْخُذَهُالسَّاعَةَ السَّاعَةَ فَمَا رَفَعَ رَأْسَهُ حَتَّى سَمِعْنَا الصَّيْحَةَ فِي دَارِ دَاوُدَ بْنِ عَلِيٍّ فَرَفَعَ أَبُوعَبْدِ اللَّهِ ع رَأْسَهُ وَ قَالَ إِنِّي دَعَوْتُ اللَّهَ بِدَعْوَةٍ بَعَثَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَلَيْهِ مَلَكاً فَضَرَبَرَأْسَهُ بِمِرْزَبَةٍ مِنْ حَدِيدٍ انْشَقَّتْ مِنْهَا مَثَانَتُهُ فَمَاتَ
اصول كافى جلد 4 صفحه : 278 رواية : 5
| 5- مسمعى گويد: همينكه داود بن على (كه از جانب خلفاى عباسى حاكم مدينه بود) معلىبن خنيس را (كه آزاد كرده امام صادق عليه السلام و از نزديكان آن حضرت بود) كشت ، وآن حضرت عليه السلام فرمود: هر آينه نفرين كنم بدرگاه خدا كسيكه آزاد شده من (معلى )را كشته ، و مال مرا ربوده است ؟ داود بن على گفت : آيا مرا به نفرين خود تهديد مى كنى؟ حماد (كه راوى حديث است ) گويد:
مسمعى گفت : معتب (خادم امام صادق عليه السلام ) براى من حديث كرد امام صادق عليهالسلام در آن شب پيوسته در ركوع و سجود بود، پس همينكه سحر شد شنيدم كه در سجدهمى فرمود: ((بار خدايا از تو به نيروى نيرومندت و بجلالت سختت كه همه آفريدههايت در برابر آن خوراند درخواست كنم كه بر محمد و خاندانش رحمت فرستى و او را هماكنون الساعه بگيرى )) (معتب گويد:) آن حضرت سر از سجده بر نداشته بود كهفرياد شيون از خانه داود بن على شنيديم ، پس حضرت صادق (ع ) سر (از سجده )برداشت و فرمود: من خدا را به دعائى خواندم و خداىعزوجل فرشته اى فرستاد كه با ميلى آهنين چنان بر سر او زد كه مثانه اش از آن ضربتشكافت و مرد.
| |
 | اصول كافي ثقةالاسلام كليني جلد چهارم | | 
|
