9- حضرت صادق (ع ) فرمود: هر كه شاد شود دعايش باجابت رسد بايد كسب خود را پاكو حلال كند.

1- حضرت صادق (ع ) فرمود: هيچ چهل نفر مردى براى دعا نزد هم اجتماع نكنند و خداىعزوجل را در كارى نخوانند (و دعا نكنند) جز اينكه خداوند دعاى آنها را مستجاب كند، پساگر چهل نفر نبودند، و چهار نفر بودند (نزد هم جمع شوند و) ده بار خداىعزوجل را بخوانند خداوند دعايشان را اجابت كند، و اگر چهار نفر هم نباشند و يك نفرباشد كه چهل مرتبه خدا را بخواند پس خداى عزيز جبار براى او اجابت كند.

2- و نيز حضرت صادق (ع ) فرمود: هيچگاه چهار نفر با هم اجتماع نكرده اند كه براىمطلبى بدرگاه خدا دعا كنند جز اينكه با اجابت آن دعا از هم جدا شده اند.

3- و نيز آن حضرت عليه السلام فرمود: هرگاه پيش آمدى پدرم را غمناك مى كرد زنان وكودكان را جمع مى كرد، سپس ‍ دعا مى كرد و آنها آمين مى گفتند.

4- و نيز آنحضرت عليه السلام فرمود: دعا كننده و آمين گو در مزد و اجر شريكند.

1- حضرت صادق (ع ) فرمود: رسول خدا (ص ) فرمود: هرگاه يكى از شماها دعا كند پسعموميت دهد (و همه را دعا كند) زيرا كه آن باجابت نزديكتر است .

1- احمد بن محمد بن ابى نصر گويد بحضرت ابى الحسن (رضا) عليه السلامعرضكردم : قربانت : من چند سال است كه از خدا حاجتى درخواست كرده ام و از تاءخيراجابتش در دلم شبهه و نگرانى آمده است ؟ فرمود: اى احمد مبادا شيطان بر(دل ) تو راهى باز كند، تا تو را نا اميد كند همانا امام باقر عليه السلام مى فرمود: هرآينه مؤ من حاجتى از خدا بخواهد و اجابت آن پس افتد براى محبوبيت آوازش (نزد خداوند) وشنيدن صداى گريه اش ، سپس فرمود: بخدا سوگند آنچه خداىعزوجل براى مؤ منين از آنچه خواهند پس اندازد، بهتر است براى ايشان از آنچه زود بآنهاعطا فرمايد، و دنيا چيست ؟ امام باقر عليه السلام مى فرمود: سزاوار است براى مؤ من كهدعايش در حال آسايش همانند دعاى او در حال سختى باشد، و چون باو داده شد (آنچهدرخواست كرده از دعا) سست نشود، پس تو از دعا خسته مشو زيرا كه دعا نزد خداىعزوجل منزلتى دارد (بس بزرگ ) و بر تو باد بشكيبائى ودنبال روزى حلال رفتن ، و صله رحم كردن و مبادا با مردم اظهار دشمنى كنى ، زيرا كه ماخاندانى هستيم كه پيوند كنيم با هر كه از ما ببرد، و نيكى كنيم بهر كه بما بدى كند،پس بخدا سوگند در اين كار سرانجام نيكودى ببينيم (چه در دنيا و چه در آخرت )، هماناكسى كه در اين دنيا داراى نعمت است اگر هر گاه درخواست (چيزى از خدا) كند و باو دادهشود (حرصش زياد گردد) و جز آنرا نيز بخواهد، و (در نتيجه ) نعمت خدا در چشم او كوچكو خوار گردد، و از هيچ چيز سير نشود، و چون نعمت فراوان شود مسلمان از اينراه بخطرافتد، (و اين خطر) بخاطر آن حقوقى (است ) كه بر او واجب شود، و بخاطر آن چيزى استكه بيم آن رود بواسطه اين حقوق در فتنه و آزمايش افتد (و در اءداء آنها كوتاهى كند)،بگو بدانم كه اگر من بتو چيزى گفتم بدان وثوق و اعتماد دارى ؟ عرضكردم : فدايتگردم اگر من بگفته شما اعتماد نكنم پس بگفتار چه كسى اعتماد كنم با اينكه شما حجتخداوند بر خلق او هستى ؟ فرمود: پس تو بخدا (و وعده ها و گفتارهاى او) اعتمادت بيشترباشد، زيرا خداوند بتو وعده اجابت داده است (يا اينكه اجابت دعاى تو بموعودى واگذارشده ) آيا خداى عزوجل نفرمايد: ((و هرگاه پرسندت بندگان من از من ، پس همانا مننزيكم و اجابت كنم دعاى آنكه مرا خواند)) (سوره بقره آيه 186)؟ و فرموده است :((نوميد نباشيد از رحمت خدا)) (سوره زمر آيه 53) و نيز فرموده است : ((و خدا نويدتاندهد بآمرزش و فضل )) (سوره بقره آيه 268) پس تو به خداىعزوجل اعتمادت بيشتر باشد از ديگران ، و دردل خود جز خوبى راه ندهيد، كه شما آمرزيده ايد.