از استاد خودم عالم جليل القدر، مرحوم آقاى حاج ميرزا على آقا شيرازى(اعل اللّه مقامه ) كه از بزرگترين مردانى بود كه من در عمر خود ديده ام و به راستىنمونه اى از زهاد و عباد و اهل يقين و يادگارى از سلف صالح بود كه در تاريخ خواندهايم ؛ جريان خوابى را به خاطر دارم كه نقل آن بى فايده نيست .
در تابستان سال بيست و بيست و يك ، من از قم به اصفهان رفتم و براى اوّلين بار دراصفهان با آن مرد بزرگوار آشنا شدم و از محضرش استفاده كردم . البته اين آشنايىبعد تبديل به ارادت شديد از طرف من و محبّت و لطف استادانه و پدرانه از طرف آن مردبزرگ شد، بطورى كه بعدها ايشان به قم آمدند و در حجره ما بودند و آقايان علماءبزرگ حوزه علميّه كه همه به ايشان ارادت مى ورزيدند در آنجا از ايشان ديدن مى كردند.
در سال بيست كه براى اولين بار به اصفهان رفتم هم مباحثه گراميم كهاهل اصفهان بود و يازده سال تمام با هم هم مباحثه بوديم و اكنون از مدرسين و مجتهدينبزرگ حوزه علميه قم است ، به من پيشنهاد كرد كه در مدرسه صدر، عالم بزرگى است ،نهج البلاغه تدريس مى كند، بيا برويم به درس او. اين پيشنهاد براى من سنگين بود؛طلبه اى كه ((كفاية الاصول )) مى خواند چه حاجت دارد كه به پاى تدريس نهجالبلاغه برود؟! نهج البلاغه را خودش ‍ مطالعه مى كند و با نيروىاصل برائت و استصحاب مشكلاتش را حل مى نمايد!
چون ايام تعطيل بود و كارى نداشتم و به علاوه پيشنهاد از طرف هم مباحثه ام بودپذيرفتم ؛ رفتم اما زود به اشتباه بزرگ خودم پى بردم ، دانستم كه نهج البلاغه رامن نمى شناخته ام و نه تنها نيازمندم به فراگرفتن از استاد بلكه بايد اعتراف كنم كهنهج البلاغه ، استاد درست و حسابى ندارد. به علاوه ديدم با مردى ازاهل تقوا و معنويت روبرو هستم كه به قول ما طلاب ممَّن ينبغى ان يشدَّ اليه الرِّحالُ ((از كسانى است كه شايسته است از راههاى دور بار سفر ببنديم و فيض محضرشرا دريابيم .))
او خودش يك نهج البلاغه ((مجسم )) بود، مواعظ نهج البلاغه در اعماق جانش فرورفته بود. براى من محسوس بود كه روح اين مرد با روح اميرالمؤ منين (ع ) پيوند خوردهو متصل شده است . راستى من هر وقت حساب مى كنم بزرگترين ذخيره روحى خودم را دركصحبت اين مرد بزرگ مى دانم ؛ رضوان اللّه تعالى عليه و حشره مع اوليائهالطاهرين والائمة الطيبين .
من از اين مرد بزرگ داستانها دارم . از جمله به مناسبت بحث رويائى است كهنقل مى كنم :
ايشان يك روز ضمن درس در حالى كه دانه هاى اشكشان بر روى محاسن سفيدشان مى چكيداين خواب را نقل كردند، فرمودند:
((در خواب ديدم مرگم فرا رسيده است ؛ مردن را همان طورى كه براى ما توصيف شدهاست در خواب يافتم ؛ خويشتن را جدا از بدنم مى ديدم و ملاحظه مى كردم كه بدن مرا بهقبرستان براى دفن حمل مى كنند. مرا به گورستان بردند و دفن كردند و رفتند. من تنهاماندم و نگران كه چه بر سر من خواهد آمد؟! ناگاه سگى سفيد را ديدم كه وارد قبر شد.در همان حال حس ‍ كردم كه اين سگ ، تندخويى من است كه تجسم يافته و به سراغ من آمدهاست . مضطرب شدم . در اضطراب بودم كه حضرت سيد الشهداء(ع ) تشريف آوردند وبه من فرمودند: غصه نخور من آن را از تو جدا مى كنم .))
مرحوم حاج ميرزا على آقا اعلى اللّه مقامه ، ارتباط قوى و بسيار شديدى با پيغمبر اكرم وخاندان پاكش صلى اللّه عليه و آله داشت . اين مرد در عين اينكه فقيه (در حد اجتهاد) و حكيمو عارف و طبيب و اديب بود و در بعضى از قسمتها مثلا طب قديم و ادبيات از طرازاوّل بود و ((قانون )) بوعلى را تدريس مى كرد از خدمتگزاران آستان قدس حضرتسيدالشهداء عليه السلام بود؛ منبر مى رفت و موعظه مى كرد و ذكر مصيبت مى فرمود؛كمتر كسى بود كه در پاى منبر اين مرد عالم مخلص متقى بنشيند و منقلب نشود؛ خودشهنگام وعظ و ارشاد كه از خدا و آخرت ياد ميكرد درحال يك انقلاب روحى و معنوى بود و محبّت خدا و پيامبرش و خاندان پيامبر در حد اشباع اورا بسوى خود مى كشيد؛ با ذكر خدا دگرگون مى شد؛ مصداققول خدا بود: الَّذين اذا ذكر اللّه وجلت قلوبهم و اذا تُليَت عليهم آياتُهُ زادتهمايمانا و على ربِّهم يتوكلون . (انفال / 2)
نام رسول اكرم صلى اللّه عليه و آله يا اميرالمومنين (ع ) را كه مى برد اشكش ‍ جارى مىشد. يك سال حضرت آيت اللّه بروجردى (اعلى اللّه مقامه ) از ايشان براى منبر درمنزل خودشان در دهه عاشورا دعوت كردند؛ منبر خاصى داشت ؛ غالبا از نهج البلاغهتجاوز نمى كرد. ايشان در منزل آيت اللّه منبر مى رفت و مجلسى را كه افراد آن اكثر ازاهل علم و طلاب بودند سخت منقلب مى كرد، بطورى كه از آغاز تا پايان منبر ايشان جزريزش اشكها و حركت شانه ها چيزى مشهود نبود.⁽¹⁰⁹⁾