عدّه اى از قبيله ((عضل )) و ((قارة )) كه ظاهرا با قريش همريشه بوده اند و در نزديكىهاى مكّه سكنى داشته اند در سال سوّم هجرت به حضوررسول اكرم آمده اظهار داشتند:
((برخى از افراد قبيله ما اسلام اختيار كرده اند، گروهى از مسلمانان را بهداخل ما بفرست كه معنى دين را به ما بياموزانند، قرآن را به ما تعليم دهند واصول و قوانين اسلام را با ما ياد بدهند)).
رسول اكرم (ص ) شش نفر از اصحاب خويش را براى اين منظور همراه آنها فرستاد ورياست گروه را بر عهده مردى به نام مرثد بن ابى مرثد يا مرد ديگر به نام عاصمبن ثابت گذاشت .
فرستادگان رسول خدا همراه آن هيئت كه به مدينه آمده بودند روانه شدند تا در نقطه اىكه محل سكونت قبيله هذيل بود رسيدند و فرود آمدند، يارانرسول خدا بى خبر از همه جا آرميده بودند كه ناگاه گروهى از قبيلههذيل مانند صاعقه آتشبار، با شمشيرهاى آهيخته بر سر آنها حمله آوردند، معلوم شد كههيئتى كه به مدينه آمده بودند از اوّل قصد خدعه داشته اند و يا به اين نقطه كه رسيدهاند به طمع افتاده و تغيير روش داده اند، به هرحال معلوم است اين افراد با قبيله هذيل ساخته اند و هدف ، دستگيرى اين شش نفر مسلماناست .
ياران رسول خدا همين كه از موضوع آگاه شدند به سرعت به طرف اسلحه خويش رفتندو آماده دفاع از خويش گشتند.
هذيلى ها سوگند ياد كردند كه هدف ما كشتن شما نيست ، هدف ما اين است كه شما راتحويل قريشيان در مكّه بدهيم و پولى از آنها بگيريم ، ما هم اكنون با شما پيمان مىبنديم كه شما را نكشيم . سه نفر از اينها و از آن جمله عاصم بن ثابت گفتند: ما هرگزننگ پيمان مشرك را نمى پذيريم ، جنگيدند تا كشته شدند.
اما سه نفر ديگر: به نام زيد بن دثنه و خبيب بن عدى و عبداللّه بن طارق نرمش نشاندادند و تسليم شدند.
هذيلى ها اين سه نفر را با طناب محكم بستند و به طرف مكّه روانه شدند، عبداللّه بنطارق نزديك مكّه دست خويش را از بند بيرون آورد و دست به شمشير برد، اما دشمنمجال نداد و با ضرب سنگ او را كشتند.
زيد و خبيب به مكّه برده شدند و در مقابل دو اسير از هذيلى كه در مكه داشتند آنها رافروختند و رفتند.
صفوان بن اميه قرشى ، زيد را از آن كس كه در اختيارش بود خريد كه به انتقام خونپدرش كه در احد يا بدر كشته شده بود بكشد.
او را براى كشتن به خارج مكّه بردند، مردم قريش جمع شدند كه ناظر جريان باشند،زيد را به قربانگاه آوردند، او را قدمهاى مردانه اش جلو آمد و كوچكترين تزلزلى بهخود راه نداد.
ابوسفيان يكى از ناظران معركه بود، فكر كرد از شرايط موجود در اين لحظات آخرحيات زيد استفاده كند، شايد بتواند يك اظهار ندامت و پشيمانى و يا اظهار تنفرى نسبتبه رسول اكرم (ص ) از او بيرون بكشد، رفت جلو و به زيد گفت :
تو را به خدا سوگند مى دهم : ((آيا دوست ندارى كه الان محمّد به جاى تو بود و ماگردن او را مى زديم و تو راحت به نزد زن و فرزندانت مى رفتى ؟))
زيد گفت : ((سوگند به خدا كه من دوست ندارم كه در پاى محمّد خارى برود و من در خانهام نزد زن و فرزندم راحت نشسته باشم )).
دهان ابوسفيان از تعجب باز ماند، رو كرد و به ديگر قريشيان گفت : ((به خدا سوگندمن هرگز نديدم ياران كسى ، او را آنقدر دوست بدارند كه ياران محمد، محمد را دوست مىدارند)).
پس از چندى نوبت به خبيب بن عدى رسيد او را نيز براى دار زدن به خارج مكه بردند.خبيب از جمعيت خواهش كرد اجازه دهند تا دو ركعت نماز بخواند.
اجازه دادند، و او دو ركعت نماز در كمال خضوع و خشوع وحال خواند.
آنگاه خطاب به جمعيت كرد و گفت : ((به خدا قسم اگر نبود كه مورد تهمت قرار مىگيرم كه خواهيد گفت از مرگ مى ترسد، زياد نماز مى خواندم )).
خبيب را به چوبه دار بستند. در اين وقت بود كه آهنگ دلنواز خبيب بن عدى با روحانيتىكامل كه همه را تحت تاءثير قرار داد و گروهى از ترس خود را به روى خاك افكندندشنيده شد. او با خداى خود مناجات مى كرد و مى گفت : ((خدايا رسالت خويش را از ناحيهرسول تو انجام داديم از تو مى خواهيم كه همين صبحگاهان جريان ما را به اطلاع پيامبرتبرسانى . خدايا اين مردم ستمگر را تماما در نظر بگير و آنها را پاره پاره كن و يكى ازآنها را باقى مگذار.))⁽¹⁶⁷⁾
اين نمونه اى از علاقه شديد و شيدائى مسلمين نسبت به شخصرسول اكرم اسلام است و اساسا يك فرق بين مكتب انبياء و مكتب فلاسفه همين است كهشاگردان فلاسفه فقط معلم اند و فلاسفه نفوذى بالاتر از نفوذ يك معلم ندارند، اماانبياء نفوذشان از قبيل نفوذ يك محبوب است ، محبوبى كه تا اعماق روح محب راه يافته وپنجه افكنده است و تمام رشته هاى حياتى او را در دست گرفته است .⁽¹⁶⁸⁾