حضرت زكريا و همسرش هر دو پير شده بودند، ولى فرزندى نداشتند، روزى زكريا(عليه السلام ) حضرت مريم را در محرب عبادت ديد، كه به دعايش ، ميوه هاى گوناگونبهشتى در كنار محرابش وجود داشت ، مين ديدار، زكريا را در توجه به خدا عميق تر كرد واز خدا خواست كه فرزندى بهاو عنايت فرمايد، هنگامى كه در محراب عبادتمشغل نماز بود از ناحيه فرشتگان به او بشارت به پسرى به نام يحيى دادهشد.⁽¹⁸¹⁾
خداوند حضرت يحيى را پس از مدتى به زكريا عنايت فرمود: اين فرزند كم كم بزرگشد، و از نظر علمى و عمل به درجه عالى رسيد و از نظر مقام معنوى و جهاد با نفسحصور بود ⁽¹⁸²⁾ كه به يك معنى اين واژه اين است كه خود را در محاصرهقرار داده بود، به عبارت روشن تر آن چنان خود را در ميان حصار تقوا قرار داده بود كههيچگونه راه نفوذى براى شيطان نسبت به او نبود، علاوه بر اينكه از پيامبران صالحخدا بود. ضمنا ناگفته نمايد كه يحيى ششسال از عيسى (عليه السلام ) بزرگتر بود و معنى يحيى و عيسى يكى است و آن اينكهقلبشان به نبوت زنده است .
حضرت يحيى زكريا پدر حضرت عيسى (عليه السلام ) هرگاه مى خواست براى امت خودسخنرانى كند و آن ها را موعظه نمايد، در آغاز به طرف راست و چپ جمعيت نگاه مى كرد تايحيى نباشد چرا كه يحيى آنچنان منقلب مى شد كه ازحال مى رفت ، و دل نرم آماده اش از موعظه ها، فرو مى ريخت .
روزى يحيى سر و صورت خود را به پارچه اى پيچيد، و در لابلاى جمعيت در كنارىنشست ، حضرت زكريا وقتى خواست سخنرانى كنند، در ميان جمعيت او را نديد، سخنرانى راشروع كرد تا به اينجا رسيد: اين مردم در جهنم كوهى به نام سكران وجوددارد، و زير اين كوه بيابانى بنام غضبان هست زيرا غضب خدا در آنجا مى باشد،در اين بيابان چاهى وجود دارد كه عمق آن به مقدار مسير صدسال است و در اين چاه تابوتهاى آتشينى قرار دارد و در اين تابوتها، صندقهايى ازآتش و لباسهاى آتشين و غل و زنجيرهاى گداخته به آتش هست .
يحيى تا اين گفتار را شنيد برخاسته و سراسيمه سر به بيابان گذاشت و در حالىكه گويى به هيچ چيز توجه ندارد، لزران و گريان مى رفت ، و فرياد مى زد واغفلتاه من السكران : آه از اينكه غافل از كوه سكران جهنم هستم .
حضرت زكريا (عليه السلام ) از جريان مطلع شد، به خانه آمد و جريان را به مادريحيى گفت و به او فرمود: برخيز برو بهدنبال يحيى كه ترس آن دارم از خوف خدا روحش پرواز كند.
مادر يحيى از خانه بيرون آمد، از هر سو پسرش يحيى را مى گرفت تا به گروهى ازجوانان بنى اسراييل رسيد، از آنها پرسيد: شما يحيى را نديديد؟ آنها اظهار بى اطلاعىكردند.
مادر همچنان در جستجو بود تا در بيابان ، چوپانى را ديد، نزد او رفت و از او پرسيد:يحيى را تو نديدى ؟.
چوپان گفت : گويا يحيى پسر زكريا را مى جويى ؟
مادر گفت : آرى .
چوپان گفت : من او را در عقبه ثنيه (نام محلى نزديك آب ) ديدم كه پاهايش را درميان آب نهاده بود و چشمانش را به آسمان دوخته بود و به خدا عرض مى كرد وعزتك مولاى لا اذقت بارد الشراب حتى انظر الى منزلتى منك .
سوگند به عزتت اى مولاى من ، آب خنك ننوشم تا مقامم را در پيشگاه تو بنگرم .
مادر به آن محل رفت و پسرش را در آن حال ديد، او را در آغوش گرفت و سوگند داد كهبه منزل بر گردد.
يحيى سخن مادر را گوش داد و همراه مادر به منزل برگشتند....⁽¹⁸³⁾