1ـ در تاريخ ولادت آن حضرت گفته شده :
يـعـنـى چـنـانـچه معنى از لفظ پيدا مى شود اميرالمؤ منين عليه السّلام از خانه خدا پيدا وظاهر شد
مبداء لا اِل هِ ا لا اللَّهُ
|
مـبـداء كـلمـه طـيـّبـه لا اِل هِ اِلا اللّهُ (لام ) اسـت كـه بـه حـسـاب(جـُمـَل ) سـى بـاشـد و ولادت شـريـف آن حـضـرت نـيـز بـعـد از سـىسال از عام الفيل است چنانچه در متن گفته شده .(شيخ عباس قمى رحمه اللّه ).
2ـ (بشارة المصطفى لشيعة المرتضى ) ص 8 ؛ (حديقة الشيعه ) 1/18.
3ـ (جلاء العيون ) علامه مجلسى ص 306، (بحار الانوار) 35/18 .
4ـ (روضـة الواعـظـيـن ) فـتـالنيشابورى 1/81.
5ـ (حديقة الشيعه ) مقدس اردبيلى 1/93 ـ 94، چاپ انصاريان .
6ـ ر.ك : (نهج الحق ) علامه حلى ص 248 ـ 251.
7ـ ر.ك : (كشف اليقين ) علامه حلى ص 42 ـ 74.
8ـ (شاهنامه فردوسى ) ص 4، به كوشش : فرشادمهر ، نشر محمد، تهران.
9ـ (تاريخ الخلفاء) سيوطى ص 66، (كفاية الطّالب ) ص 226.
10ـ (شرح نهج البلاغه ) ابن ابى الحديد 1/16 ـ 30.
11ـ (نهج البلاغه ) ترجمه شهيدى ، ص 206، خطبه 189.
12ـ (تلخيص الشافى ) شيخ طوسى 3/22.
13ـ حكايت ابن جوزى در اين مقام به مرتبه اى رسيده كه محتاج به ذكر نيست .(شيخ عباس قمى رحمه اللّه ). (بحارالانوار) 29/647
14ـ امـّا حـكـايـت مـقـاتـل بـن سـليـمـان كـه از جـمـله اجـلّه اعـيـاناهـل سـنـت اسـت از (تـاريـخ ابـن خّلَّكان ) چنين نقل شده كه ابراهيم حربى حديث كرده كهروزى مـقـاتل گفت : سَلُوني عَمّادوُنَ الْعَرْش ؛ شخصى به او گفت كه چون آدم عليه السّلامحـج گـذاشـت سـر او را كـه تـراشـيـد؟ (جـواب ايـن مـسـاءله بـيـايـد در مـجـلد دوم در ذكـرفـضـائل حـضـرت امـام عـلى النـقـى عـليـه السـّلام )مقاتل گفت : اين سؤ ال از شما نيست لكن خدا خواست كه مرا مبتلا سازد به عجز و ذلّت بهسبب عُجْبى كه در نفس من به هم رسيد.
15ـ و امـّا حـكـايـت واعـظ چـنـيـن است : كه در زمان الناصر لدين اللّه العباسىواعظى مشهور به علم رجال و حديث بود و در پاى منبر او از عارف و عامى مردم بغداد خلقىكـثـيـر جـمـع مـى گـشـت و او حـكـمـاى مـتـاءلّهـيـن و طـلبـه عـلوم عـقـليـه واهل كلام را دشمن مى داشت و از همه افزون ، مردم شيعى را بد مى گفت ؛ بزرگان شيعه باهم قرار دادند كه مردى را بگمارند هنگامى كه واعظ خويشتن را بر سر مَنْبر مى ستايد وشـيعيان را بدگوئى مى نمايد از معضلات مسائل و مشكلات و مطالب از وى پرسش كنند واو را شـرمـنـده و در مـيـان مردم رسوا نمايند، از ميانه مردى به نام احمد بْن عبدالعزيز رااخـتـيـار نـمـودنـد كـه مـردى شـيـعـى بـود و از عـلم كـلام و مـعـلومـات مـعـتـزلهومـسـائل ادبـيـّه بهره وافى داشت ، يك روز كه واعظ بر سر منبر قرار داشت و مردم بسيارنـيـز جمع بودند واعظ آغاز سخن به ذكر صفات قادر ذوالمنن نمود در اثناى وعظ او، احمدبـن عـبـدالعزيز برخاست و از مسائل عقليّه چيزى چند به قانون متكلّمين از معتزله ، پرسشنـمـود و جـواب هـيـچ يـك را واعـظ نـتـوانـسـت كـه بـگـويـد لاجـرم بـه طـريـق مـحـاجـّه وجدل كلمات خطابه و الفاظ مُسَجَّع و مُقَفّى سخنى چند بر هم مى بافت و مى پرداخت و درپايان كار اين كلمات بگفت : اَعْيُنُ الْمُعتَزَلَةِ حُولٌ وَاَصْو اتى فى مَس امِعِهم طُبُولٌ وَكَلامىفـي اءَفـْئِدَتـِهـِمْ نـُصـُولٌ ي ا مـَنْ بـِالاعـتـِز الِ وَيـْحـَكَ كـَمْ تـَحـُومُ وَتـَجـُولُحـَوْل مـَنْ لا يُدْرِكُهُ الْعُقُولُ كَمْ اَقْولُ كَمْ اَقْولُ خَلّوُا ه ذا الْفُضُولَ؛ يعنى چشمهاى معتزله دوبـيـن و اَحـْول اسـت و بـانـگ مـن در گـوش ايـشـان مـانـنـدطـبـل بـى اثـر است و سخنان من در دلهاى ايشان مانند پيكان تير كار مى كند، اى كسى كهبـر قـانـون اعـتـزال مـى روى واى بـر تـو چـه قـدر دَوْر مـى زنـى و جـولان مـى كـنـىحول كسى را كه عُقلا از درك او عاجزند و چند در تفهيم آن همى گوئى من مى گويم من مىگويم (آنگاه گفت ) دست از اين فضولى ها برداريد.
مـردمـان چـون ايـن عـبارات مسجع و چرب زبانى را از واعظ ديدند اغلوطه خوردند و احمد رابـانـگ زدنـد كـه خـاموش باش واعظ شاد شد و طربناك و آغاز شطاحى نهاد كَرَّةً بَعْدَ كَرَّةٍهمى گفت : سَلُونى قَبْلَ اءنْ تَفْقِدونى ؛ احمد ديگر باره برخاست و گفت :
اى شيخ ! اين چه سخن است كه مى گوئى هيچ كس به اين كلمه تَنَطُّق نكرده است مگر علىبن ابى طالب عليه السّلام و تمام خبر معلوم است و از ذكر تمام خبر اين سخن را اراده كردكه آن حضرت فرمود: لا يَقُولُه ا بَعْدي اِلاّ مُدَّع كَذّابٌ؛ واعظ هنوز شاد خاطر و طربناك بودو در پـاسـخ احـمـد هـمـى خـواسـت كـه بـنـمـايـد كـه مـن عـلمرجـال را نـيـز بـه كـمال دانم گفت : كدام على بن ابى طالب ؟ آيا على بن ابى طالب بنالمـبـارك النيشابورى را گوئى يا على بن ابى طالب بن اسحاق المروزى يا ابن عثمانالقـيـروانـى يـا ابـن سليمان الرازى ، هفت يا هشت علىّ بن ابى طالب از رُواة احاديث شماركرد.
ايـن وقـت احـمـد بـن العـزيـز بـرخـاسـت و دو تـن ديگر نيز از يمين و يسار به حمايت احمدبـرخـاستند و دل به مرگ نهادند، پس احمد گفت : اى شيخ ! آهسته باش گوينده اين سخنعـلىّ بـن ابـى طـالب عليه السّلام شوهر حضرت فاطمه عليهاالسّلام سيّده نساء عالمياناسـت اگـر هـنـوز نـمـى شـنـاسـى روشـنـتـر بـگـويـم صـاحـب ايـنقـول آن كـس اسـت كـه وقـتـى مـحـمد بن عبداللّه صلى اللّه عليه و آله در ميان اصحاب عقدبـرادرى بـبـسـت او را بـرادر خـويش خواند مُسَجَّل فرمود كه على نظير من است آيا مكانت ومـنـزلت او را هـيچ نشنيدى و مقام رفيع و محلّ منيع او را هيچ ندانستى ؟! واعظ خواست احمد راجـواب گـويـد، آن ديـگـرى از جانب يمين بانگ زد كه اى شيخ ! ساكت باش در اسامى مردممحمد بن عبداللّه بسيار است لكن آن كس ديگر است كه خداوند در شاءن او فرمايد:
م اضَلَّ ص احِبُكُمْ وَم ا غَوى وَم ا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى اِنْ هُوَ اِلا وَحْىٌ يُوحى .
و هـمـچـنـان على بن ابى طالب در ميان اسامى بسيار است لكن آن كس ديگر است كه صاحبشريعت در حق او فرمود: اَنْتَ مِنّي بِمَنْزِلَةِ ه اروُن مِنْ موسى اِلاّ اَنَّهُ لا نَبِىَّ بَعْدي ؛
يـعـنى تو وصىّ من هستى و خليفه من هستى و از براى من چنانى كه هارون از براى موسىبـود مگر آنكه پيغمبرى نيست بعد من . هان اى شيخ ! دانسته باش كه اسامى بسيار است وكُنْيَت فراوان لكن هر كس را بايد به جاى خود شناخت . واعظ روى به جانب او آورد تا اورا پـاسخى گويد كه آن ديگرى از جانب يسار بانگ زد كه اى شيخ ! چندان بيهوده مگوىتو مرد جاهلى باشى و اگر على بن ابى طالب عليه السّلام را نشناسى معذور باشى واين شعر بگفت :
وَاِذ ا خَفيتُ عَلَى الْغَبِىّ فَع اذِرٌ
|
اَنْ لا تَر اني مُقْلَةٌ عَمْي آءٌ
|
حاصل مضمون آنكه
شب پره گر وصل آفتاب نخواهد
|
ايـن وقـت مـجـلس مـضطرب گشت ، عامّه درهم افتادند و سر و مغز يكديگر با مشت بكوفتند،سـرهـا بـرهـنـه گـشـت و جـامـه هـا بـر تـن چـاك شـد، واعـظهـول زده از مـنـبـر فـرود آمـد و او را بـه خـانـه بردند در به روى او ببستند. اين خبر بهدربـار خـليفه رسيد ملازمان سلطان درآمدند و مردم را از جنگ و جوش بازداشتند نماز ديگرالنـاصـرلدين اللّه فرمان كرد تا احمد و آن دو نفر ديگر را ماءخوذ داشته محبوس نمودندپـس از تـسـكين فتنه ها رها دادند. (شيخ عباس قمى رحمه اللّه ). (شرح نهج البلاغه )ابن ابى الحديد 13/107 ـ 109
16ـ (بحارالانوار) 57/336.
17ـ (كشف اليقين ) علامه حلّى ص 56.
18ـ سوره آل عمران (3)، آيه 61.
19ـ (تفسير فخر رازى ) 8/81، مساءله پنجم .
20ـ (مناقب آل ابى طالب ) ابن شهر آشوب 2/247.
21ـ (مناقب آل ابى طالب ) ابن شهر آشوب 2/247.
22ـ سوره بقره (2) ، آيه 274.
23ـ (كشف اليقين ) علامه حلى ص 87.
24ـ (ارشاد شيخ مفيد) 2/141 ـ 142.
25ـ (كشف اليقين ) علامه حلى ص 85 ـ 88.
26ـ (نهج البلاغه ) ترجمه شهيدى ص 318 ، نامه 45.
27ـ (ارشاد شيخ مفيد) 1/247.
28ـ (نهج البلاغه ) ترجمه شهيدى ص 284، نامه 22.
29ـ ر.ك : (كشف اليقين ) علاّمه حلّى ص 118 ـ 112.
30ـ ر.ك : (الجـمـل ) شـيـخ مـفـيـد؛ (وقـعـة صـفّين ) نصر بن مزاحم مِنقرى ؛(شرح نهج البلاغه ) ابن ابى الحديد 1/23.
31ـ (روضات الجنّات ) 4/33، چاپ بيروت .
32ـ (شرح نهج البلاغه ) ابن ابى الحديد 1/25.
33ـ (شرح نهج البلاغه ) ابن ابى الحديد 1/25.
34ـ (شرح نهج البلاغه ) ابن ابى الحديد 1/30 .
35ـ (الاستيعاب ) 3/1091 تحقيق : البجاوى .
36ـ (بحارالانوار) 43/133.
37ـ (الاستيعاب ) 3/1095.
38ـ (دفـاع از تـشـيـّع ) تـرجـمـهالفـصـول المـخـتـارة شـيـخ مـفيد ص 489؛ اين اشعاربه افراد مختلفى منسوب شده ، جهتاطلاع بيشتر رجوع كنيد به (دفاع از تشيّع ).
39ـ (ارشاد شيخ مفيد) 1/29 ـ 30 .
40ـ (شرح نهج البلاغه ) ابن ابى الحديد 1/24 ـ 25 .
41ـ ماءخذ پيشين
42ـ (ارشاد شيخ مفيد) 1/284 .
43ـ (شرح نهج البلاغه ) ابن ابى الحديد 1/205 .
44ـ يكى از شبهاى مشهور جنگ صِفّين است .
45ـ حـكـايـت دريدن آن حضرت قماط را: چنان است كه جماعتى حديث كرده اند ازفـاطـمه مادر آن جناب كه فرمود: چون على عليه السّلام متولّد شد او را در قماط پيچيده وسـخـت بـبـستم ، على عليه السّلام قوت كرد و او را پاره ساخت ! من قماط را دو لايه و سهلايـه نـمـودم او را پاره همى نمود تا گاهى كه شش لايه كردم پارچه بعضى از حرير وبـعـضى از چرم بود چون آن حضرت را در لاى آن قماط ببستم باز قوّت نموده آن قماط راپـاره كـرد آنـگاه گفت : اى مادر! دستهاى مرا مبند كه مى خواهم با انگشتان خود از براى حقتـعـالى تـبـصـبص و تضرّع و ابتهال كنم . ( شيخ عباس قمى رحمه اللّه ) (مناقب ) ابنشهر آشوب 2/323
46ـ در بـاب قـُطـْب رَحـى : و مجمل آن حديث چنين است كه وقتى خالد با لشكرخـويـش امـيـرالمـؤ مـنـين عليه السّلام را در اراضى خود ديدار كرد و اراده جسارتى نمود،آنجـنـاب او را از اسـب پـيـاده كرد و او را كشانيد به جانب آسياى حارث بن كلده و ميله آهنين آنسنگ را بيرون كرد و مثل طوقى بر گردن او كرد و اصحاب خالد تمام از او بترسيدند وخـالد نـيـز آن جناب را قسم داد كه مرا رها كن ، پس حضرت او را رها كرد در حالتى كه آنميله آهنين به گردن او بود مثل قلاّده و نزد ابوبكر رفت آهنگران را فرمان كرد تا او را ازگـردن خـالد بـيـرون كـنند، گفتند ممكن نيست مگر آنكه به آتش برده شود و خالد را تابحديد محماة نيست و هلاك خواهد شد و پيوسته آن قلاّده آهنين در گردن خالد بود و مردم از اومـى خـنـديـدنـد تـا حضرت اميرالمؤ منين عليه السّلام از سفر خويش مراجعت فرمود پس بهنـزد آن حـضـرت رفـتـنـد و شـفـاعـت خـالد نـمـودنـد آن حـضـرتقـبـول فـرمـود و آن طـوق آهـن را مـثل خمير قطعه كرد و بر زمين ريخت ! (مناقب ) ابن شهرآشوب 2/325
امـا قـصـّه فشار دادن آن حضرت خالد را به دو انگشت سَبّابه و وُسْط ى ، معروف است درقضيّه ماءمور شدن خالد به كشتن آن حضرت ، پس خالد تصميم عزم نمود و با شمشير بهمـسـجـد آمـد و در نـزد آن حـضـرت مـشغول نماز شد تا پس از سلام ابى بكر آن حضرت رابـكـشـد، ابوبكر در تشهّد نماز فكر بسيارى در اين امر نموده پيوسته تشهّد را مكرّر مىكـرد تـا نـزديـك شد كه آفتاب طالع شود آنگاه پيش از سلام گفت : اى خالد! مكن آنچه راكه ماءمورى و سلام نماز را داد؛ حضرت پس از نماز از خالد پرسيد به چه ماءمور بودى؟ گـفـت : آنـكـه گـردنـت بزنم ، فرمود: مى كردى ؟ گفت : بلى به خدا سوگند اگر مرانـهـى نـمى كرد. پس حضرت او را گرفته بر زمين زد و موافق روايات ديگر او را با دوانـگشت وُسْطى و سَبّابه فشارى داد كه خالد در جامه خود پليدى كرد و نزديك به هلاكترسيد، پس آن حضرت به شفاعت عباس عموى خويش دست از او برداشت . الخ . ( شيخ عبّاسقمّى رحمه اللّه ). (مناقب ) ابن شهر آشوب 2/326، تحقيق : دكتر بقاعى
47ـ فـقـيـر گـويـد: كـه تـفـصـيـل ايـن مـعـجـزه در مـجـلّد دوّم دراحـوال حـضـرت امـام رضـاعـليه السّلام بيايد. و مرحوم ملا محمّد طاهر به اين مطلب اشارهفرموده در شعر خود:
بُوَد امام اميرى كه كند سنگ گران
|
از روى چشمه به تاءييد حضرت جبّار
|
به گوش راهب دير اين قضيّه چون برسيد
|
برون دويد شتابان زمعبد كفّار
|
فتاد چون نظرش بر رخ على بنمود
|
به دين احمد مختار در زمان اقرار
|
برفت از پى آن شاه از سر اخلاص
|
نمود در قدمش نقد جان خود ايثار
|
48ـ (مناقب آل ابى طالب ) ابن شهر آشوب 2/333 ـ 334 .
49ـ (نهج البلاغه ) ترجمه شهيدى ص (لب ).
50ـ حـديـث شـيـر و جـويريه چنان است : كه حضرت اميرالمؤ منين عليه السّلامبـه او فـرمـود هـنـگـامـى كـه عـازم خروج به سفر شده بود كه اى جويريه در عرض راهشـيـرى بـا تو دچار خواهد شد عرض كرد: تدبير چيست كه از او سلامت جويم ؟ فرمود: اورا سـلام بـرسـان و بگو كه اميرالمؤ منين عليه السّلام مرا از آسيب تو امان داده است ؛ پسجويريه بيرون شد و چون در اثناى راه شير را ملاقات كرد سلام رسانيد و امان خويش رااز حضرت اميرعليه السّلام بگفت چون شير اين بشنيد روى برتافت و همهمه كرد و برفت، چـون جـويـريـه از سـفـر مـراجـعـت كـرد حـكـايـت شـيـر را بـراى آن حـضـرتنـقل نمود آن جناب فرمود كه شير ترا گفت كه وصى محمد صلى اللّه عليه و آله را از منسلام برسان و از دست مبارك پنج عقد شمرده يعنى پنج مرتبه سلام رسانيد و به طريقديـگـر نـيـز ايـن قـضيّه نقل شده لكن اين نقل موافق روايت حضرت باقرعليه السّلام بود.(شيخ عباس قمى رحمه اللّه ) (مناقب ) ابن شهر آشوب 2/340
51ـ قـضيّه ثعب ان : چنان است كه روزى حضرت اميرالمؤ منين عليه السّلام برمـنـبـركوفه خطبه مى خواند كه ثعبانى از نزد منبر ظاهر شد و به آهنگ اميرالمؤ منين عليهالسـّلام بـرفراز شد مردمان ترسيدند و مهيّاى دفع آن شدند، حضرت اشاره كرد كه بهحـال خود باشيد؛ پس آن ثعبان به نزديك آن حضرت شد حضرت سر را به جانب او بردو او دهـان خـود را بـر گـوش آن حـضـرت نـهـاد وصـيـحـه زد و از مـكـان خـودنـازل شـد و مـردم سـاكـت و مـتحيّر بودند و اميرالمؤ منين عليه السّلام لبهاى مبارك خود راحـركـت داد و آن ثـعـبان اصغاء مى كرد و پائين شده و از ديده ها غايب گشت چنانچه گوئىزمـيـن او را بـلع كرد، پس اميرالمؤ منين عليه السّلام رجوع به خطبه خويش نمود و بعد ازفـراغ از خـطـبـه و نـزول از مـنـبـر، مـردم نـزد آن جـاب جـمـع شـدنـد و ازحـال ثـعبان پرسش كردند؛ فرمود كه حاكمى بود از حُكّام جنّيان قضيّه بر او مشتبه شدهبود نزد من آمد و از من استفهام كرد من حكم را ياد او دادم دعا كرد و رفت .
و بدين مطلب اشاره كرده مرحوم ملاّ محمّد طاهر در شعر خود:
بود خليفه حقّ آنكه بر سر منبر
|
جواب مشكل ثعبان دهد سليمان وار
|
نه جاهلى كه چو مشكل شد بر او وارد
|
زننگ جهل بر او پيچها زدى چون مار
|
52ـ تـكـلم خـبـرى كـه مـارمـاهـى باشد چنان است كه اميرالمؤ منين عليه السّلامروزى در كـنـار فـرات آمـد و ايـسـتـاد و فـرمـود: يـا هناش ! مارماهى سر از آب بيرون كردحـضـرت فـرمـود: كـيـسـتـى ؟ عـرض كـرد: مـن از اُمـّت بـنـىاسـرائيـل ام كـه ولايـت شـمـا را قـبول نكردم مسخ شدم و بدين صورت درآمدم . (شيخ عباسقمى ).
53ـ قضيه برداشتن كلاغ كفش آن حضرت را: چنان است كه صاحب (اَغانى ) ازمداينى نقل كرده كه يك روز سيّد حميرى سوار بر اسب در كناسه كوفه بايستاد و گفت :اگـر كـسـى در فـضـيلت على عليه السّلام حديثى گويد كه من آن را نشنيده باشم و بهشـعـر درنـيـاورده بـاشـم ، اسـب خويش را با آنچه با من است عطا كنم . جماعتى كه حاضربـودنـد حـديـث از فـضائل على عليه السّلام كردند و سيّد شعرهاى خويش را كه موافق آنحـديـث بـوده انـشـاد مـى كـرد تـا آنـكـه مـردى روايـت كـرد ازابوالرّعل مرادى كه گفت : حاضر خدمت حضرت اميرالمؤ منين عليه السّلام شدم و آن حضرتخـُفّ خـويـش را از بـراى نماز بيرون كرد در زمان مارى ميان آن رفت پس چون فارغ شد وكفش خويش را طلبيد غرابى از هوا به زير آمد و آن خُفّ را به منقار گرفت و به هوا بردو از فـراز به زمين افكند آن مار از خُفّ بيرون آمد. سيّد حميرى گفت كه تاكنون اين حديثرا نـشـنـيـده بـودم پـس اسـب خـود را و آنـچه به او وعده كرده عطا كرد و اشعار متضمّن اينفضيلت انشاد كرد كه صدر آنها اين شعر است :
اَلا ياقَوم للعَجَب الْعُج اب
|
لِخفِّ اَبى الحُسَيْن وَللجِب ابِ
|
(مناقب ) ابن شهر آشوب 2/343
54ـ حـكايت مرد آذربايجانى چنان است : كه آن مرد روزى به خدمت اميرالمؤ منينعـليـه السـّلام آمد و عرض كرد كه مرا شترى سركش و شموش است كه به هيچ نوع منقادنمى شود. فرمود: چون بازشوى برو در آن موضعى كه شتر صعب تو در آنجا است و ايندعـا بـخوان : اَللّهُمَّ اِنّى اَتَوَجَّهُ اِلَيْكَ الخ آن مرد مراجعت كرد و به اين دعا شتر خود را رامسـاخـت و سـال ديگر بر آن نشست و به خدمت اميرالمؤ منين عليه السّلام آمد از آن پيش سخنكـه گـويـد امـيرالمؤ منين عليه السّلام حكايت رام شدن شتر را به همان نحوكه واقع شدهبـود تـقـريـر فـرمـود عـرض كـرد چـنـان مـى نمايد كه نزد من حاضر بودى و معاينه مىفرمودى .(مناقب ) ابن شهر آشوب 2/347
55ـ حـكـايـت مـرد يـهودى چنان است : كه ابواسحاق سبيعى و حارث اعور روايتكـرده انـد كـه پـيـرمـدى را در كـوفـه ديـديـم كـه مـى گـريـسـت و مـى گـفـت : صـدسـال روزگـار بـه سـر بـردم وجـز ساعتى عدل نديدم گفت : چگونه بود؟ گفت : من حجرحـِمـْيَريم و بر دين يهودان بودم از بهر ابتياع اطعام به كوفه آمدم چون به قبّه كه ناممـوضـعـى اسـت در كـوفـه رسـيـدم مـالهاى من مفقود شد به نزديك اشتر نَخَعى رفتم قصّهخـويـش بـگـفتم ، اشتر مرا به نزد اميرالمؤ منين عليه السّلام برد آن حضرت چون مرا ديدفرمود: يا اخا اليهود علم بلايا و منايا و ما كان و مايكون به نزد ما است من بگويم تو ازبـهـر چـه آمـدى يـا تـو مـرا خـبـر مـى دهـى ؟ گـفـتـم بـلكـه تـو بـگوى . فرمود: مردم جنمـال تـو را در قـبـه ربـودنـد الحـال چـه مـى خـواهـى ؟ گـفـتـم : اگـرتـفـضـّل كـنـى بر من و مالم را به من برسانى مسلمان شوم ؛ پس مرا خواست و مرا با خودبـرد بـه قـبـّه كـوفـه و دو ركـعـت نـماز گزارد و دعائى نمود پس قرائت فرمود: يُرْسَلُعَلَيْكُم ا شُو اظُ مِنْ نارٍ وَنْحاسٌ فَلا تَنْتَصِرانِ... سوره الرحمان ، آيه 35 آنگاه فرمود:اى مـعـشـر جنّ! شما با من بيعت كرديد و پيمان نهاديد اين چه نكوهيده كارى است كه مرتكبشديد. ناگاه ديدم مالم از قبّه برون شد، در زمان شهادت گفتم و ايمان آوردم و اكنون كهوارد كـوفـه شـدم آن حـضرت مقتول شده گريه ام از آن است . ابن عقده گفته كه آن مرد ازقلاع مدينه بود.(مناقب ) ابن شهر آشوب 2/342
56ـ ر.ك : (مناقب آل ابى طالب ) ابن شهر آشوب 2/323 ـ 352 .
57ـ ر.ك : (مناقب آل ابى طالب ) 2/353 .
58ـ ر.ك : (مناقب آل ابى طالب )2/360 .
