برادر چه آخر ترا بر سر آمد
|
كه سرو بلند تو از پا در آمد
|
چه شد نخل طوبى مثال قدت را
|
كه يكباره بى شاخ و برگ و برآمد
|
چه از تيشه اين ستم پيشه مردم
|
به شاخ گل و نونهال تر آمد
|
بسى زنگ خون بر رخ انور آمد
|
چه خورشيد خاور به خون شد شناور
|
چه بر سر از اين قوم بداختر آمد
|
ز سر دار رحمت سرى ديد زحمت
|
خدنگ مخالفت به بال و پر آمد
|
دو دستى جدا شد ز يكتا پرستى
|
كه صورتگر نقش هر گوهر آمد
|
كه قلزم در او از كفى كمتر آيد
|
دريغا كه دريا دلى ز آب دريا
|
برون با درونى پر از اخگر آمد
|
ز دريا برون با دو چشم تر آمد
|
نگونسر ز بيداد يك صرصر آمد (647)
|
زبان حال ام البنين عليه السلام
يافت ز هر ناحيه ركنى ركين
|
قائمه عرش از ايشان به پاى
|
ياد ابوالفضل كه سر حلقه بود
|
لرزه در افكنده به عرش برين
|
غيب مصون در خم او چين چين
|
كعبه فرو ريخت چه آسيب ديد
|
زمزم اگر خون بفشاند رواست
|
ريخت چه بال و پر آن شاهباز
|
سوخت ز غم شهپر روح الامين
|
سر انا الله به خون شد دفين
|
عاقبت از مشرق زين شد نگون
|
و اليوم اصبحت و لا من بنين
|
لا خير فى الحياه من بعدهم
|
خون بشو اى دل كه جگر گوشگان
|
قد و اصلوا الموت بقطع الوتين
|
چون كه دگر نيست جوانى مرا
|
لا تدعونى و يلكم ام البنين
|
از ديوان كمپانى
محمد بن عباس بن امير المومنين عليه السلام
السيد عبدالرزاق المقرم النجفى در كتاب العباس ، ص 195 مى نويسد كه قمر بنىهاشم ابوالفضل العباس عليه السلام پنج اولاد داشت عبيدالله والفضل و الحسن و القاسم و يك دختر، ولى ابن شهر آشوب نام يكى از فرزندان او رامحمد دانسته و او را از شهداى طف بشمار آورده است . (648)
فرزند شهيد قمر بنى هاشم عليه السلام
محمد و عبدالله از جمله فرزندان قمر بنى هاشم عليه السلام هستند كه به گفته مورخاندر كربلا به شهادت رسيده اند. گويند: حضرتابوالفضل عليه السلام در ميان فرزندان خويش علاقه تامى به محمد داشته ، به حدىكه آن پسر را از خود جدا نمى كرده است ، در عينحال پس از شهادت برادران ، شمشير به كمرش بست و اذن جنگ براى اوحاصل نمود و فرمود: اى نور ديده ، از محنت آباد جهان به سوى خرم آباد جنان رهسپار شوكه ساعتى نمى گذرد به تو ملحق خواهم شد. محمد دست عموى خويش ، حسين بن على بنابيطالب عليه السلام را بوسيد و با عمه وداع كرد و به ميدان شتافت . جنگ او در كتبمقاتل ديده نمى شود، ولى ابن شهر آشوب و ديگران ، محمد بن عباس عليه السلام را درشمار شهداى كربلا آورده اند. قاتل وى نيز عنصرى تبهكار وسنگدل از طايفه بنى دارم است كه داغ او را بهدل پدرش قمر بنى هاشم عليه السلام گذارد. شهادت اين پسر چهارده يا پانزده ساله ،پدرش را سخت بيازارد. (649)
گريه امام حسين عليه السلام براى قمر بنى هاشم عليه السلام
مرحوم علامه سيد محسن امين در اعيان الشيعه صفحه 130، قسماول از جلد چهارم ، در بخش مربوط به مقتل حضرت عباس بن على عليه السلام برادر امامحسين عليه السلام نقل مى كنند:
حضرت عباس عليه السلام توانايى حركت نداشت ، چون زخمها او را سنگين كرده بود، امامحسين عليه السلام براى شهادت او گريه سختى كرد. (650)
پس از شهادت حضرت قمر بنى هاشم ابوالفضل العباس عليه السلام حضرتاباعبدالله الحسين عليه السلام به دستهاى مقطوع وى نظر افكنده و آن تن پاره پاره رانظاره كرد، سخت گريست و فرمود: اكنون پشت من شكسته و رشته تدبير و چاره گسستهگشت . پس فرياد برآورد: و اغوثاه بك يا الله و اقله ناصراه ! ناگاه دو جوان ،مثل دو ماه ، از خيمه بيرون آمدند: يكى محمد بن عباس عليه السلام و ديگرى برادر اوقاسم بن عباس عليه السلام بود و مى گفتند: لبيك يا مولى نحن بين يديك . آن حضرتفرمود: شهادت پدر شما را كفايت مى كند آن دو برادر عرض كردند: لا والله يا عماه، پس دو برادر دست و پاى عمو را بوسيدند و با عمه ها وداع كرده روى به ميداننهادند. يكى دويست و پنجاه تن از آن ملاعين و ديگرى هشتصد و بيست تن را به جهنمفرستاد سپس هر دو به شهادت رسيدند. (651) (652)
شهادت عبدالله بن مسلم بن عقيلعليه السلام
محمد بن ابوطالب فرموده : اول كى كه از اهل بيت امام حسين عليه السلام به مبارزتبيرون شد عبدالله بن مسلم بود و رجز مى خواند و مى فرمود:
اليوم القى مسلما و هو ابى
|
و فتيه بادوا على دين النبى
|
من هاشم السادات اهل النسب
پس كارزار كرد و نود و هشت نفر را در سه حمله به درك فرستاد، پس عمرو بن صبيح اورا شهيد كرد، رحمه الله عليه
ابوالفرج گفته : مادرش رقيه دختر اميرالمومنين على بن ابيطالب عليه السلام بوده ، وشيخ مفيد و طبرى روايت كرده اند كه عمرو بن صبيح تيرى به جانب عبدالله انداخت وعبدالله دست خود را سپر پيشانى خود كرد آن تير آمد و كف او را بر پيشانى او بدوخت ،عبدالله نتوانست دست خود را حركت دهد پس ملعونى ديگر نيزه بر قلب مباركش زد و او راشهيد كرد.
و بعضى از مورخين گفته اند كه بعد از شهادت عبدالله بن مسلمآل ابوطالب عليه السلام جملگى به لشگر حمله آوردند، جناب سيدالشهدا عليه السلامكه چنين ديد ايشان را صيحه زد و فرمود: صبرا على الموت يا بنى عمومتى
هنوز از ميدان برنگشته بودند كه از بين ايشان محمد بن مسلم بن زمين افتاد و كشته شد.رضوان الله عليه ، و قاتل او ابو مرهم ازدى و لقيط بن اياس جهنى بود. (653)
شهادت محمد بن عبدالله بن جعفر عليه السلام
محمد بن عبدالله بن جعفر عليه السلام به مبارزت بيرون شد و اين رجز خواند:
و اظهروا الكفر مع الطغيان
پس ده نفر را به خاك هلاك افكند، پس عامر بننهشل تميمى او را شهيد كرد. ابوالفرج گفته كه مادرش خوصا بنت حفص از بكر بنوائل است .
شهادت عون به عبدالله بن جعفر عليه السلام
در مناقب است : عون به مبارزت بيرون شد و آغازجدال كرد و رجز خواند:
پس قتال كرد و سه تن سوار و هيجده تن از پيادگان از مركب حيات پياده كرد، آخر الامربه دست عبدالله بن قطنه شهيد گرديد.
ابوالفرج گفته : مادرش حضرت زينب كبرى عقيله بنى هاشم عليه السلام دختر اميرالمومنين على بن ابيطالب عليه السلام بنت فاطمه بنترسول الله صلى الله عليه و آله بود.
شهادت عبدالرحمن بن عقيل عليه السلام
عبدالرحمن بن عقيل به مبارزت بيرون شد و رجز خواند:
و سيد الشيب مع الشبان
پس هفده تن از فرسان لشكر را به خاك هلاك افكند، آنگاه به دست عثمان بن خالد جهنىبه درجه رفيعه شهادت رسيد.
طبرى گفته كه گرفت مختار در بيابان دو نفرى را كه شركت كرده بودند در خونعبدالرحمن بن عقيل و در برهنه كردن بدن او، پس گردن زد ايشان را، آنگاه بدن نحسشانرا به آتش سوزانيد.
شهادت جعفر بن عقيل عليه السلام
جعفر بن عقيل عليه السلام به مبارزت بيرون شد و رجز خواند:
انا الغلام الابطحى الطالبى
|
پس دو نفر و به قولى پانزده سوار را بهقتل رسانيد و به دست بشر بن سوط همدانى بهقتل رسيد.
و ديگر عبدالله الاكبر بن عقيل عليه السلام ، كه عثمان بن خالد و مردى از همدان او را بهقتل رسانيدند.
و محمد بن مسلم بن عقيل عليه السلام را ابو مرهم ازدى و لقيط بن اياس جهنى شهيد كرد.
و محمد بن ابى سعيد بن عقيلعليه السلام را لقيط بن ياسر جهنى به زخم تير شهيد كرد. (654)
حضرت على اصغر عليه السلام
كودك شير خوارى كه بيش از شش ماه نداشت در حرم امام حسين بود بهنقل ابى مخنف پس از شهادت على اكبر يك مرتبه صداى زنان خيام بلند شد امام آمد فرمودشما را چه شده گفتند طفل شير خوار سه روز است آب نخورده و از شدت عطش خود را بهزمين انداخت امام ، شير خوار خود را گرفت و سردست بلند كرد عرض كرد پروردگارا تومى دانى غير از اين كودك كسى را ندارم و اين شير خوار از شدت عطش برخود مى پيچيدآنگاه برد طرف لشكر و براى او آبى خواست .
فبينما هو يخاطبهم اذ اتاهم سهم مسموم له ثلاث شعب من شقى ميشوم لعنه الله عليهفذبح الطفل من الاذن الى الاذن
هنوز سخن سيدالشهدا تمام نشده بود كه تير سه شعبه زهر آلود عقيد بن سمعان يا حرملهبن كاهل اسدى بر گلوى از گل نازكتر على اصغر نشست پدر ديد فرزندش چون ماهى بهخود مى غلطد و خون جارى شد دست برد زير گلوى على اصغر و خون او را گرفت بهجامه ماليد و به آسمان پاشيد و عرض كرد خدايا شاهد باش اين قوم بر ذريه پيغمبرترحم نكردند. شير خواره را به سينه چسباند در حالى كه خون جارى بود و عقب خيام برد ودو ركعت نماز خواند و دفن كرد و اشعارى بسرود. (655)
مسعودى و ابوالفرج اصفهانى و طبرى نوشته اند چون امام حسين عليه السلام تنها ماندديگر از مردان جز على بن الحسين عليه السلام كسى را نداشت آمد با عبدالله رضيع وداعكند او را گرفت ببوسد در حال بوسه تيرى از گوش امام گذشت و به گلوى نازك علىاصغر نشست و بعضى هم نوشته اند كه امام اين كودك را ديد از تشنگى به خود مى پيچدبه ميدان برد سر دست بلند كرد گفت اى قوم اين شير خوار من محتاج آب است با يكشربت آب خطر مرگ او را بر طرف كنيد هنوز سخنش تمام نشده بود كه تير دشمن آمد و اورا به خون آغشت و امام او را پشت خيام دفن كرد ولى دشمن بى شرم او را بيرون آورد وسر او را هم بريدند و جز اسرا به شام بردند الا لعنه الله على القوم الظالمين .
وقت جان دادن لبش چون پسته بود
|
من بميرم دست و پايش بسته بود
|
شهادت حضرت على اصغر عليه السلام بزرگترين درد بردل ابى عبدالله عليه السلام بود چنانچه فرمود ويل لهولاء القوم اذا كان جدك المصطفى خصمهم و عظمت مصيبت اين كودك ازاين جا معلوم مى شود كه حضرت امام حسين عليه السلام براى هيچ كس روز عاشورا نمازنخواند مگر براى اين طفل رضيع و هيچيك از شهدا را دفن نكرد مگر على اصغر عليهالسلام و خون او را نمى گذاشت به زمين برسد و بسيار در شهادت او پريشان شد و بهخدا شكايت اين مردم را كرد. (656)
در شهادت طفل شيرخوار
چون امام حسين عليه السلام جوانان و دوستان خود را كشته ديد، خود آهنگ جنگ كرد و فريادزد:
هل من ذاب يذب عن حرم رسول الله ؟ هل من موحد يخاف الله فينا؟هل من مغيث يرجو الله اغاثتنا؟ هل من معين يرجو عند الله فى اعانتنا؟ (657)
آيا كسى هست كه دشمن را از حرم پيغمبر براند و دور كند، آيا خدا پرستى هست كه از خدابترسد و ما را اعانت كند، آيا فرياد رسى هست كه براى ثواب ما را يارى كند؟
پس صداى زنان به شيوه بلند شد و امام عليه السلام نزديك خيمه آمد و با زينب عليهالسلام گفت : آن فرزند صغير را به من ده تا او را وداع كنم . پس او را بگرفت و خواستببوسد. حرمله بن كاهل اسدى لعنه الله عليه تيرى بيفكند كه در گلوىطفل آمد و او را ذبح كرد. شاعر خوب گفته است :
فقبل منه قبله السهم منحرا
|
براى بوسيدن طفل خود خم شد، اما تير پيش از وى بر گلوگاه او بوسه زد. پس آنطفل را به زينب داد و گفت : او را نگاه دار و خود دو دست زير گلوى گرفت و چون با خونپر شد به طرف آسمان پاشيد و گفت : چشم خدا مى بيند، آنچه بر من آمدسهل باشد. شيخ مفيد در مقتل اين طفل گفته كه امام حسين عليه السلام جلو چادر نشست وعبدالله بن حسين فرزند او را آوردند، طفل بود، او را بر دامن نشانيد، مردى از بنى اسدتيرى افكند او را ذبح كرد.
ابى مخنف گفت : عقبه بن بشير اسدى گفت كه ابو جعفر محمد بن على بن الحسين عليهالسلام به من فرمود: اى بنى اسد، ما از مشا خونى طلب داريم . گفتم : گناه من چيست رحمكالله يا اباجعفر، آن چه خونى است ؟ فرمود: پسركى از آن حسين عليه السلام نزد اوآوردند و در دامنش بود كه يكى از شما تير افكند و او را ذبح كرد. پس حسين عليه السلامدست از خون او پر كرد و بر زمين ريخت و گفت : اى پروردگار، اگر نصرت را از آسمانبر ما بسته اى ، پس بهتر از آن نصيب ما كن و از اين ستم كاران انتقام ما را بگير.
وسبط در تذكره از هشام بن محمد كلبى حكايت كرد كه چون حسين عليه السلام آنها را ديدكه بر كشتن وى متفق اند، مصحف را برگرفت و بگشود و بر سر نهاد و فرياد زد: ميان منو شما اين كتاب خدا و جدم محمد رسول الله ، اى مردم به چه سبب خون مراحلال مى داريد؟
و نيز گفته شده است : حسين عليه السلام صداى طفلى شنيد كه از تشنگى مى گريد.دست او را بگرفت و فرمود: اى مردم ، اگر بر من رحم نمى كنيد بر اينطفل ترحم كنيد. پس مردى از آنها تيرى افكند و آنطفل را ذبح كرد و حسين عليه السلام بگريست و مى گفت : خدايا حكم كن ميان ما و اين مردمىكه ما را خواندند تا يارى كنند، آنگاه ما را كشتند. پس ندايى از آسمان رسيد: اى حسين ، اورا رها كن كه وى را در بهشت دايه اى معين است .
و بعد از آن گويد: حصين بن تميم تيرى افكند كه در لب آن حضرت جاى گرفت و خوناز دو لبش روان گشت و مى گريست و مى گفت : خدايا، سوى تو شكايت مى كنم از آنچهبا من و برادران و فرزندان و خويشان من مى كنند. و ابن نما گويد: آنطفل را با كشتگان اهل بيت بنهاد. و محمد بن طلحه در مطالبالسوول از كتاب الفتوح نقل كرده است كه امام عليه السلام فرزند صغيرى داشت ،تيرى آمد و او را بكشت . پس او را به خون آغشته كرد و با شمشير زمين را بكند و بر وىنماز بگزاشت و به خاك سپرد.
در احتجاج آمده است كه چون تنها بماند و كسى با او نبود مگر على بن الحسين عليهالسلام و پسرى شير خوار كه نامش عبدالله بود، آن پسر را روى دست بگرفت تا وداعكند، ناگهان تيرى بيامد و او بر سينه او نشست و او را ذبح كرد. پس امام عليه السلاماز اسب به زير آمد و با غلاف شمشير قبرى كند و او را به خون بياغشت و دفن كرد وبرخاست . (658)
زبان حال حضرت رباب عليه السلام
جان مادر زبرم از چه جدا گشتى تو
|
همره باب گرامى به كجا رفتى تو
|
دل مجروح من از هجر چرا خستى تو
|
از چه اى بلبل من لب ز نوا بستى تو
|
تو گشائى لب و من سير مكم غبغب تو
|
تو سخن گوئى و من بوسه زنم بر لب تو
|
به كجا رفتى و اينك به كجاى آمده اى
|
با فغان رفتى و خاموش چرا آمده اى
|
آتش از نو مزن اين سينه سوزان مرا
|
پنجه آور بخراش تو پستان مرا
|
شير اگر نيست مرا شيره جان مى دهمت
|
ز سرشك مژگان آب روان مى دهمت
|
هوسم بود كه تو لب به سخن بگشايى
|
هر زمان عقده من از دل من بگشايى
|
غنچه لب به تكلم به چمن بگشائى
|
نيست راهست نمائى و دهن بگشائى
|
شهادت طفلى از آل امام حسين عليه السلام
ارباب مقاتل گفته اند كه طفلى از سراپرده جنان امام حسين عليه السلام بيرون شد كه دوگوشواره از در در گوش داشت و از وحشت و حيرت به جانب چپ و راست مى نگريست و چنداناز آن واقعه هولناك در بيم و اضطراب بود كه گوشواره هاى او از لرزش سر و تنلرزان بود. در اين حال سنگين دلى كه او را هانى لعين ، ابن ثبيت مى گفتند بر او حملهكرد و او را شهيد نمود. و گفته اند كه در وقت شهادت آنطفل شهر بانو مدهوشانه به او نظر مى كرد و ياراى سخن گفتن و حركت كردن نداشت .
لكن مخفى نماند كه اين شهربانو غير والده امام زين العابدين عليه السلام است ، چه آنمخدره در ايام ولادت فرزندش وفات كرد. (659)
كوچولوى شهيد
كوچولوها ناتوانند و نياز به كمك دارند، بار سنگين جنگ را بر دوش آنها گذاردن ،دشمنى با انسانيت است . كشتن كوچولوها، بزرگ ترين جنايت است . ناتوان كشى در هيچمذهبى روانيست . كوچولو اگر گناهى مرتكب شود، كيفر نخواهد داشت ، بلكه تنبيه مىشود. ميان كيفر و تنبيه فاصله بسيار است . كوچولوى بى گناه را كشتن ، زشت ترينجنايات و بزرگ ترين گناه است .
بشرى كه كوچولويى را بكشد بشر نيست و درنده تر از پلنگ ، و سمى تر از مار كبرى، و نجس تر از سگ هار است . در قانون شكار حيوانات ، شكار جانداران خورد ممنوع است .پس شكار انسان هاى خورد چگونه خواهد بود! ولى يزيديان همه قوانين انسانيت و عواطفبشريت را زير پا نهادند و از كشتار كوچولوهاى حسينى دريغ نكردند! كوچولويى كهپاك تر از حور و پاكيزه تر از نور بود. كوچولويى كه قدرت برحمل سلاح نداشت ، سپر در دست نداشت ، دستش را سپر قرار داد و يزيدى پليد دست كودكرا قطع كرد!
كوچولو يتيم هم بود، يتيمى كه پدر را نديده ، و در دامان عمو پرورش يافته . پس امامحسين هم عموى عبدالله بود و هم پدر او. كوچولو در شكم مادر بود كه پدرش امام مجتبى راشهيد كردند. و عبدالله يتيم زاييده شد و در آغوش عموى مهربان جاى گرفت و بزرگشد، هر چند بزرگ بود و بزرگ زاده شده بود بيش از ده بهار از عمرش نگذشته بودكه با عمو به كوى شهادت سفر كرد، و با پاى خود به سوى شهادت دويدن گرفت .
از روز شهادت ساعتى چند گذشت كه كوچولو عمو را نديد، و دست پر مهر بر سرشكشيده نشد. فراق عمو، تاب را از وى ربود و شكيبايى نيارست . چرا؟ امام حسين عليهالسلام روح بود و عبدالله پيكر، پيكر بدون روح نمى تواند زيست كند.
عبدالله به سوى ميدان دويد، چون عمو به ميدان رفته بود و ديگر باز نگشته بود.كوچولو وقتى به عمو رسيد كه حسين با پيكره پاره پاره بر زمين افتاده بود و نيرو وتوانايى اش را از دست داده بود، ديگر قدرت بر حركت نداشت ولى اراده آهنين ، همچونكوه پابرجا بود.
وقتى كه عبدالله به سوى عمو مى دويد، حسين عليه السلام او را بديد، زينب را صدا زدو گفت : خواهرم ، عبدالله را نگهدار نگذار بيايد. زينب عليه السلام بدويد و عبدالله رابگرفت و خواست باز گرداند.
عبدالله به مقاومت پرداخت و گفت : به خدا سوگند از عمويم جدا نخواهم شد. زينب عليهالسلام او را به خود واگذارد. عبدالله خود را به عمو رسانيد، و در كنار عمو بايستاد.ناگهان بديد كه ظالمى با شمشيرى آهنگ حسين عليه السلام كرده ، عبدالله گفت :
مى خواهى عمويم را بكشى ؟ و دست كوچكش را براى عمو سپر قرار داد آن بى رحم دور ازانسانيت ، دريغ نكرد و شمشير را فرود آورد، و دست كوچك عبدالله را دو نيمه كرد و بهپوستى آويزان گرديد! كوچولو به گريه درافتاد، و مادر را صدا زد و به يارىطلبيد.
امام حسين عليه السلام با كمال ناتوانى ، كوچولو را در آغوش گرفت و به نوازشپرداخت و گفت : صبر كن و در راه خدا حساب كن . خدا تو را به پدران پارسايت ملحق خواهدكرد. پس دست هاى امام حسين عليه السلام به سوى آسمان بلند شد و با خدايش به سخنپرداخت :
بار خدايا! باران آسمانت را از اين مردم دريغ كن ، و از بهره هاى زمين محرومشانگردان ، و به حكومت هاى ظلم و ستم دچار شان ساز. اين مردم دعوتمان كردند كه يارىمان كنند، ولى بر ما تاختند و به كشتارمان پرداختند...
يزيديان كوچولو را سر بريدند، و به پدران بزرگوارش ملحق كردند! كوچولو همانگونه كه براى عمه سوگند خورده بود، از عمو جدا نگرديد و با عمو به سوى بهشتجاويدان رفت . پند عمو را بپذيرفت ، تاب آورد، صبر كرد و به مقامى عالى برسيد. هرچند شهادت بر كوچولو نيست ، ولى عبدالله شهيد شد.
كوچولوتر
شهيد كوچولوى ديگر كه از كوچولو، كوچولوتر بود، او به ميدان شهادت نيامد، ولىشهادت يافت . نامش محمد، نواده عقيل ، عقيل ، عموى بزرگ حسين عليه السلام بوده و ازعرب شناسان نامى به شمار مى رفته . كوچولو، پيش از حسين عليه السلام كشته شد،كوچولوتر بعد از حسين عليه السلام كشته شد. كوچولو شهادت عموى خود حسين عليهالسلام را نديد. كوچولوتر شهادت عموزاده اش حسين عليه السلام را بديد. كوچولو ازپيش رفت و كوچولوتر از دنبال . كوچولو ده ساله بود. كوچولوتر هفت ساله بود. محمداز عبدالله سه سال كوچك تر بود.
همان كه امام حسين شهادت يافت ، و يزيديان به سوى خيمه ها تاختند، تا بانوان حرم رااسير كنند و آنچه هست ببرند! هر چند فضيلت و تقوا، شرافت و بزرگوارى ايمان وعدل بردنى نيست و يزيديان براى بردن آنها به سوى خيمه ها نتاختند. محمد كهپيراهنى بر تن داشت و گوشواره هايش از گوش آويزان بود و همچنان تكان مى خورد، ازخيمه اى بيرون شد، هاج و واج بود و مات و مبهوت بدين سو و آن سو مى نگريست .
هر كس به فكر خود بود. بزرگسالان از خرد سالانغافل شده بودند. آتش بود. غارت بود. تاخت و تاز بود، ولى انصاف نبود! رحم نبود!انسانيت نبود! محمد چوبى از چوب هاى خيمه اى را به دست گرفته ايستاده بود، ده سواربدو نزديك شدند، از ميان آنها هانى حضرمى بدو نزديك تر شد، نزديك تر شد تا بهكودك برسيد. از اسب خم گرديد و با شمشير كودك را دو نيمه كرد!
كودكى كه گناهى نداشت ، به ميدان نيامد، سلاحى بر دست نداشت ، دفاعى نكرد، قدرتگريز نداشت . يزيديان كودكان ناتوان و بى دفاع را كشتند و نشان دادند كهشريرتر از بشر، خود بشر است . (660)
بخش هشتم : شهادت سالار شهيدان امام حسين عليه السلام
فصل اول : روز عاشورا
روز عاشورا امام حسين عليه السلام ميمنه لشكر خود را به زهير داد و ميسر را به حبيب بنمظاهر و پرچم سلطنتى را به برادر رشيدش حضرت عباس عليه السلام داد و فرمود: ماچون لشكرمان كم است نمى توانيم از دو طرف بجنگيم ، لذا پشت خيمه را خندق بكنيم تاجنگ براى ما آسان باشد. خندق كندند و هيزم جمع نموده و آتش در خندق روشن كردند.
در كوفه و حوالى آن هيچ كس نمانده بود مگر آن كه همه را خواه ناخواه به كربلا آوردهبودند تا با شمشير و نيزه و سنگ و عصا و غيره كار امام و اصحابش را تمام كنند و سهروز بود كه آب را بر امام حسين عليه السلام و اصحاب او بسته بودند.
عمر سعد لعين ميمنه لشكر خود را به عمرو بن الحجاج داد و ميسره را به شمر بن ذىالجوشن ، و عروه بن قيس را بر سواران حاكم كرد و شبث بن ربعى را بر پيادگان . پستمام اين لشكر كفار در مقابل هفتاد و دو تن بايستادند. امام حسين عليه السلام براى اتمامحجت در ميان دو صف ايستاد و فرمود: اى قوم ، مرگ حق . دست ذلت و حقارت به شما نخواهمداد. تمام لشكر كوفه و شام و بصره خاموش شدند وطبل ها و كوس ها فرو گذاشتند. امام حسين عليه السلام نزديك آنان آمد و فرمود: در كشتن منتعجيل نكنيد.
سپس ندا در داد يا شبث بن ربعى ، يا حجاج بن الخير، يا قيس بن اشعث تا پنجاه نفر راصدا كرد و فرمود: آيا شما به من ننوشتيد نامه زيادى كه باغات ما سر سبز است و ميوهها فراوان ؟ من بر حسب دعوت هاى شما به طرف شما آمده ام . آنچه را كه نوشتيد اگرپشيمان شده ايد بگذاريد تا باز گردم و به طرف روضه جد خود مراجعت نمايم .(661)
و اينك خطبه امام حسين عليه السلام كه خود را معرفى نموده است :
خطبه امام حسين عليه السلام در روز عاشورا
...متوكئا على سيفه فنادى باعلى صوتهفقال : انشدكم الله تعالى ، هل تعرفون ان جدىرسول الله صلى الله عليه و آله ؟ قالوا: اللهم نعم .قال عليه السلام : انشدكم الله تعالى ، هل تعلمون ان امى فاطمه بنت محمد صلى اللهعليه و آله ؟ قالوا: اللهم نعم . قال انشدكم الله ،هل تعلمون ان ابى على بن ابى طالب عليه السلام ؟ قالوا: اللهم نعم .قال انشدكم الله ، هل تعلمون ان جدتى خديجه بنت خويلداول نساء هذه الامه اسلاما؟ قالوا: اللهم نعم .قال انشدكم الله ، هل تعلمون ان سيد الشهدا حمزه عم ابى ؟ قالوا: اللهم نعم .قال انشدكم الله ، هل تعلمون ان هذا سيف رسول الله صلى الله عليه و آله و انا متقلده ؟قالوا: اللهم نعم . قال انشدكم الله ، هل تعلمون ان هذه عمامهرسول الله صلى الله عليه و آله انا لا بسها؟ قالوا: اللهم نعم .قال انشدكم الله ، هل تعلمون ان عليا كان اولهم اسلاما و اكثر هم علما و اعظمهم حلما و هوولى كل مومن و مومنه ؟ قالوا: اللهم نعم . قال : فبم تستحلون دمى و ابى الذائذ عنالحوض غدا يذود عنه رجالا لما يذاد البعير الصادر عن الماء و لوا الحمد فى يد جدى يومالقيامه ؟ قالوا: قد علمنا ذلك كله و نحن غير تاركيك حتى تذوق الموت عطشا. فاخذ الحسينعليه السلام بطرف لحيته (662)
سالار شهيدان جگر گوشه ملكه اسلام فاطمه زهرا عليه السلام تكيه بر شمشير خدنموده است . پس با صداى بلند فرمودن شما را به خدا سوگند مى دهم كه راستبگوييد، آيا مى شناسيد مرا بر اين كه جد منرسول خدا صلى الله عليه و آله ؟ عرض كردند: بلى . فرمود: قسم مى دهم شما را بهخدا، آيا مى دانيد كه مادر من فاطمه دختر محمد صلى الله عليه و آله است ؟ عرض كردند:بلى مى شناسيم . فرمود: شما را به خدا سوگند مى دهم آيا مى دانيد كه پدر من على بنابيطالب عليه السلام است ؟ عرض كردند: بلى مى شناسيم . فرمود: قسم مى دهم شما رابه خدا، مى دانيد كه جده ام خديجه دختر خويلد است ،اول اسلام آورنده به پيامبر از زنان و فداكارى او براى اسلام ؟ عرض كردندن بلى .فرمود: به خدا سوگند مى دهم شما را، آيا مى دانيد حمزه سيد الشهدا عموى پدر من است ؟عرض كردند: بلى . فرمود قسم مى دهم شما را به خدا، آيا مى دانيد كه جعفر در بهشتپرواز مى كند كه خدا بدو دو بال داده است عموى من است ؟ عرض كردند: بلى . فرمودسوگند مى دهم شما را آيا مى دانيد اين كه اين شمشيررسول الله است و من آن را در دست دارم ؟ عرض كردند: بلى . فرمود: شما را به خداسوگند مى دهم كه اين عمامه رسول خدا است و من آن را بر سرم بسته ام ؟ عرض كردند:بلى . فرمود: شما را به خدا سوگند مى دهم آيا مى دانيد اين كه على عليه السلاماول مردمان بود كه اسلام آورد و داماد پيامبر بود و از نظر علم سر آمد زمان بود؟ چنان كهپيامبرصلى الله عليه و آله درباره اش فرموده است : انا مدينه العلم و علىبابها و ولى و مولاى هر زن و مرد مومن بود؟ گفتند: بلى . فرمود: پس چراحلال شماريد خون مرا و حال آن كه پدرم دور كننده است از حوض كوقر گروه منافقان رادر روز قيامت و دور مى سازد از آن گروهى از مردان را چنان كه رانده مى شود شتر سيرابشده و رجوع كننده از آب در روز قيامت پرچم حمد در دست جد من خواهد بود. عرض كردند:به حقيقت همه اينها را دانسته ايم و ما از تو دست بردار نيستيم تا اين كه بچشى مرگ رابا لب تشنه .
پس آن امام مظلوم صلوات الله عليه ريش مبارك خود را گرفت و فرمود: سخت و شديدغضب خدا بر طايفه يهود هنگامى كه گفتند عزير پسر خداست . و سخت و شديد شد غضبخدا بر طايفه نصارا هنگامى كه گفتند مسيح پسر خداست و سخت شد غضب خدا بر طايفهمجوس هنگامى كه آتش پرستيدند به غير از خدا. و شديد شد غضب خدا برگروهى كهپيغمبر خود را شهيد كردند. و سخت شد غضب خدا بر اين گروه كه اراده كشتن فرزندپيغمبر خود مى كنند. (663)
مولف گويد: اى انسان هاى غيور و متدين ، ببينيد كه فرزندرسول خدا صلى الله عليه و آله با اين خطبه اتمام حجت كرد. اگر اين خطبه را بيان نمىفرمود شايد روز قيامت مردم مى گفتند حسين خودش را معرفى نكرد و الا او را نمى كشتيم .
حسين خود و ياران را براى رضاى خدا و براى حفظ كتاب آسمانى قربانى كرد. اگر چهدر روز عاشورا آخرين لحظاتى كه او تنها مانده ولى براى حق و پايدار ماندن حق سر مىدهد، جوانان را مى دهد، طفل شير خوار مى دهد. اگر چه او افتاده در ميان گودى قتلگاه ويار و ياورى ندارد بدنش هم بعد از سه روز دفن مى شود. مخالفان امام حسين عليهالسلام خيال نكنند كه او يك آرامگاه در كربلا دارد. بدانند كه امام در اين عصر ميليون هاآرامگاه دارد يعنى قلب تمام اراتمندان حضرتش آرامگاه حسين است .
