9 شعيب پيامبر و حسين عليه السلام  
اين پيامبر بزرگ ، پدر دو دخت گرانمايه بود، موسى آنان را بر دروازه مدين باگوسفندانشان ديد كه كنارى ايستاده و در انتظارند تا مردم گوسفندان خويش را سيرابساخته و بروند، آنگاه آنان گوسفندان خود را آب دهند و بهدليل كهنسالى پدرشان ناگزير از اين كار هستند.
موسى ، با ديدن شرايط آنان ، گوسفندانشان را آب داد.⁽¹²²⁵⁾
امّا حسين عليه السلام در جهاد بر ضدّ كفر و ريا، در شرايط سختى قرار گرفته بودكه دختران ، خواهران ، كودكان خردسال ، برادران ، برادر زادگان و نزديكانش ، همگىدر اوج تشنگى بودند و آن گرامى به سوى فرات آمد و براى آنان آب خواست و درحالى كه از آن آب ، همگان حتّى سگها و خوكهاى بيابان مى نوشيدند و كسى مانع آناننبود، حسين عليه السلام را بازداشتند.⁽¹²²⁶⁾ او و همه كسانش را در محاصره آب بهشهادت رساندند بااينكه مى دانستند پدر و نياى بزرگش ، برتر و بالاتر از همهجهانيان هستند.
10 ايوب پيامبر و حسين عليه السلام  
خداوند در مورد اين پيامبر بزرگ فرمود:
... اِنّا وَجَدْناهُ صابِراً
ما او را بنده اى شكيبا يافتيم ، او كه همواره رو به درگاه ما داشت ، چه نيكو بنده اى بود.
حسين عليه السلام را خداوند نه تنها شكيبا يافت ، بلكه سپاسگزار به آنچهموردرضاى خدا باشد نگريست ، فراتر از آن ، خشنود بهتحمّل همه رنجها براى او، يافت ؛ به همين دليل بود كه او را به نفس آرامش يافته وخشنود بارگاه خويش ، وصف فرمود.⁽¹²²⁷⁾
و نيز در مورد او به اين بسنده نكرد كه : چه نيكو بنده اى است !"" بلكه او را مباركتوصيف كرد⁽¹²²⁸⁾ و در رديف بندگان خاصّ خود قرار داد و حسين عليه السلام را ازمحمّد صلى الله عليه و آله بنده برگزيده اش كه در موردش فرمود:
سُبْحانَ الَّذى اَسْرى بِعَبْدِه
حسين عليه السلام همواره رو به درگاه خدا داشت چرا كه هر فرمانى از جانب خدا را بهانجام مى رساند، به فرمان سخت ترى ، ماءمور مى شد و شور و شوق ديدار خدا در همهوجودش شراره مى كشيد.
ايّوب پيامبر بر همه آزمايشها و گرفتاريها، شكيبايى ورزيد و خدا او را شكيبا يافت امّاشماتت دشمن را تحمّل نكرد.
حسين عليه السلام در روز پرشكوه عاشورا بر همه مصائب ، شكيبايى ورزيد، امّا هنگامىكه خواهرش زينب عليها السلام را نگريست كه در آستانه شهادت برادر از خيمه ها بيرونآمده ، اين برايش سخت گران آمد و كوشيد تا او را به خيمه ها بازگرداند.⁽¹²²⁹⁾
11 يحيى پيامبر و حسين عليه السلام  
يحيى پيامبر و حسين عليه السلام از سه ديدگاه با هم شباهت دارند:
1 نخست اينكه ، در موارد مختلفى ميان اين دو بنده خاصّ خدا شباهتهايى است .
2 از پيامبر گرامى روايت است كه مى فرمود: در جهنّم ، نقطه اى است كه سزاوارهيچيك از مخلوق خدا، جز قاتل يحيى پيامبر وقاتل فرزندم حسين نيست .""⁽¹²³⁰⁾
3 خود حسين عليه السلام در راه كربلا، در هر منزلگاهى پيوسته از يحيى پيامبر يادمى كرد،⁽¹²³¹⁾ به همين جهات سه گانه نكاتى را كه گذشت ، مورد بحث قرارمى دهم.
الف شباهتها 
يحيى پيامبر و حسين عليه السلام پيش از ولادتشان ، به آمدنشان بشارت داده شد.
در مورد يحيى اين مژده آمد كه :
يازَكَرِيّا اِنّا نُبَشِّرُكَ بِغُلامٍ
اى زكريا! براستى كه ما تو را به پسرى كه نامش يحيى است مژده مى دهيم .
و در مورد حسين عليه السلام نيز پيام آمد كه : اى محمّد! به راستى كه به فرزندىگرانقدر از دخت گرانمايه ات فاطمه ، مژده ات مى دهيم .""
امّا مژده به تولّد يحيى ، موجى از شادى پديد آورد و بشارت به ولادت حسين عليهالسلام موجى از شادى و اندوه ، همانگونه كه در روايت آمده است .⁽¹²³²⁾
يحيى پيامبر و حسين عليهما السلام هر دو شش ماهه به دنيا آمدند⁽¹²³³⁾ هر دو را خدانام نهاد و در مورد يحيى فرمود: ما تو را به فرزندى كه نامش يحيى است مژده مى دهيم."" و در مورد حسين عليه السلام بر زبان فرشته وحى پيام فرستاد كه : نام اينكودك گرانقدر را حسين نهاده ام .""⁽¹²³⁴⁾
يحيى و حسين عليهما السلام بيشتر اوقات از مادر شير نخوردند، چرا كه يحيى از سوىآسمان تغذيه مى شد⁽¹²³⁵⁾ و حسين عليه السلام از جانب عرش برين .⁽¹²³⁶⁾
يحيى و حسين عليهما السلام پيشانيشان درخشان بود، هر دو درطول زندگى خويش چندان شادمانى نديدند و شاديشان با اندوه قرين بود⁽¹²³⁷⁾ وقاتل هردو نفر آنان ، مادرانى آلوده داشتند.⁽¹²³⁸⁾
يحيى و حسين عليهما السلام دو شهيدى گرانقدر بودند كه به بيان پيامبر، قاتلان آناندر بدترين نقطه دوزخند.⁽¹²³⁹⁾ آسمان در شهادت آنان ، خون گريست ⁽¹²⁴⁰⁾ وپس از شهادت ، سرهاى آنان سخن گفتند.
سر مقدّس يحيى عليه السلام گفت : هان اى فرمانرواى استبداد پيشه ! پرواى خداپيشه ساز و از او بترس .""⁽¹²⁴¹⁾
و سر مقدّس حسين عليه السلام نيز بارها تلاوت قرآن كرد و فرمود:
لاحول ولاقوة الاّ باللّه ....
و بالاخره يحيى پيامبر، با شكنجه كشته شد. حسين عليه السلام هم با اينكه در ميدانجهاد بود، امّا زير شكنجه ها و فشارهاى ضدّانسانى به شهادت رسيد؛ به همين جهت امامسجّاد عليه السلام فرمود: من پسر همان بزرگمردى هستم كه با شكنجه كشتهشد.""⁽¹²⁴²⁾
ب رمز ياد يحيى پيامبر  
حسين عليه السلام در هر منزلگاه ، ميان مكّه و كربلا آن پيامبر بزرگ را يادمى كرد و بهويژه هديه داده شدن سر مقدّسش را، خاطرنشان مى ساخت و اگر نيك بينديشيم اين سختترين مصائب به نظر مى رسد، چرا كه شنيدن شماتت دشمن از دور بزرگترين مصيبتاست و ديدن دشمن سفّاك بدون توانايى و امكانات انتقام عادلانه از او، از آن هم سهمگينتراست . امّا نگريستن بر دشمن و ديدن سر بريده دوست در برابر او وتحمّل شرارت و اهانت او، همانگونه كه در مورد حسين عليه السلام اتفاق افتاد، سخت غيرقابل تحمّل است . اين جنايت بر پيامبر گرامى آنقدر گران آمد كه بر هر كس كه باديدن سر مقدّس حسين عليه السلام در بارگاه ستم اموى ، شادمان گردد نفرينكرد.⁽¹²⁴³⁾
ج بزرگترين فاجعه  
حسين عليه السلام در همه منزلگاههاى ميان مكّه و كوفه ، از يحيى پيامبر و مظلوميّتشهامتمندانه او ياد مى كرد و او را الگوى شايسته پيكار بر ضد ستمكاران و سنّتهاىظالمانه وصف مى فرمود، از اين جهت در مقام مقايسه اين دو بنده خاصّ خدا با سلام بر آنان، مواردى از شباهت و تفاوت در مظلوميّت قهرمانانه آنان را مى آوريم .
در زيارت حسين عليه السلام است كه :
... السّلام على يحيى الّذى ازلفه اللّه بشهادته ....⁽¹²⁴⁴⁾
سلام بر يحيى پيامبر كه خداوند با شهادتش او را مقرّب درگاه خود ساخت .
با سلام بر يحيى پيامبر مى توانى ، پيامبرى را نيّت كنى كه سرش را از بدن جداساختند يا يحيى كربلا را نيّت كنى كه زير ضربات ظالمانه به شهادت رسيد و آنگاهسر مقدّسش را بريدند.
و نيز مى توانى يحيى پيامبر را قصد كنى كه كينه توزىقاتل او نسبت به آن حضرت پس از بريدن سر مقدّسش فرو نشست يا يحيى كربلا راقصد نمايى كه پس از قرارگرفتن بر روى خاك ، باز هم مورد هجوم و ضرباتناجوانمردانه قرار گرفت ، آنگاه سرش ‍ از بدن جدا شد.
مى توانى يحيى پيامبر را قصد كنى كه سر مقدّسش يك بار از بارگاه بيداد به خانههوى و هوس هديه شد يا يحيى كربلا را قصد كنى كه در بيدادگرى نسبت به آن حضرتبه وارد آوردن صدها زخم نيزه و شمشير بر بدنش و قطعه قطعه كردن پيكر و بريدنگلوگاه و مثله و پايمال ساختن پيكر مقدّسش اكتفا نكردند، بلكه كينه توزى آنانوادارشان ساخت تا سر مطهّرش را در شهرها بگردانند و بر دروازه ها نصب كنند و شرارتبارتر از همه ، در برابر خاندان و كودكانش بر لب و دندان او چوب بيداد زنند.
آرى ! يكى از رموز يادآورى حسين عليه السلام از يحيى مقايسه مصائبى بود كه هر دو درراه حقّ و نبرد با كفر و شرك و ارتجاع به جان خريدند.
و نيز مى توانى با نثار درود به يحيى در زيارت حسين عليه السلام يحيى پيامبر راقصد كنى كه قاتل ستمكارش پس از بريدن سر مطهّرش دگرگون شد.
يا يحيى كربلا را قصد نمايى كه پس از بريده شدن سر مقدّس و قرار دادن در برابرعنصرخون آشام اموى ، تبسّم متكبّرانه اى كرد كه اين شقاوتش دردناك تر از همه زخمهايىبود كه بر پيكر اسلام و مسلمانان فرود آورده بود.
براستى كور باد چشمى كه با شنيدن آن تبسّم شقاوتمندانه و رسوا، بر اسلام ومسلمانان و همه بشريّت كه اسير چنين فرمانروايان ديوانه قدرتى هستند، نگريد.
و نيز مى توانى يحيى پيامبر را قصد كنى كه به هنگام هجوم به سوى او براى بهشهادت رساندنش ، نه همسر و فرزندى داشت و نه عشق و علاقه پدرى .
يا يحيى كربلا را قصد كنى كه براى حركت به سوى ميدان ، از خيمه هايى خارج شدكه در آنجا بانوان گرانقدرى تشنه و سرگردان و در بيابانى در محاصره رژيمسفّاكى بودند و هر كدام فرياد دردناك اندوه ومصيبت و فراق سر مى دادند و مى گفتند:ما را در اين شرايط به چه كسى مى سپارى ؟""
آنان را با تدبير و گفتار روح بخش آسمانيش آرامش بخشيد و حركت كرد، امّا بناگاه دخترخردسالش را ديد كه سر راهش را گرفته و پاهايش را بوسه باران مى كند و نداىتنهايى و بى پناهى و خطر اسارت سرمى دهد، حسين عليه السلام بازمى گردد، مىنشيند و او را در دامان خود مى نهد و پدرانه و بى نظير بدو مهر مى ورزد و مى گويد: