قبل از جنگ جمل طلحه و زبير يكى از ياران خود را بنام خداش براى ابلاغ پيامشان بهعلى (عليه السلام ) نزد آن حضرت فرستادند، آنها گفتند: اى خداش ، ما تو را نزد مردىمى فرستيم كه خود و خاندانش را از سالها قبل ، به جادوگرى و غيب گويى مى شناسيم...
مواظب باش سخن على (عليه السلام ) تو را نفريبد بلكه با او ستيز مى كنى تا حق رابر او آشكار سازى ... مبادا ادعاى على (عليه السلام ) و گفته هاى او، تو را تحت تاءثيرخود قرار دهد و مغلوب سازد، بدان كه يكى از راههاى فريب دادن على (عليه السلام ) ايناست كه با آوردن خوردنى و نوشيدنى و عسل و روغن و خلوت كردن با مردم ، آنها را فريبمى دهد مبادا از غذاى او بخورى و تو بايد از همه اين امور دورى كن و به يارى خدا بهسوى او برو، هنگامى كه او را ديدى آيه سخره ⁽⁸²⁶⁾ را بخوان و از نيرنگ او و نيرنگشيطان به خدا پناه ببر! وقتى به حضور او رسيدى با تمام توجه به او نگاه كن ...آنگاه اين طالب را از جانب ما به او بگو:
دو برادر دينى ، تو و دو پسر عموى نسبى ، تو را سوگند مى دهند كه قطع رحمنكنى ؛ آيا نمى دانى كه ما از روزى كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نزد خدا رفتبه خاطر تو و رهبرى تو با مردم و اقوام خود مخالفت كرديم و از آنها بريديم ، اكنونكه تو زمام امور رهبرى را به دست گرفته اى احترام ما را ضايع كردى و اميدمان را قطعكردى ... اين را بدان آن كسى كه (مانند عمار ياسر و...) تو را از ما و همسوئى با مامنصرف مى كند، سودش براى تو از ما كمتر است و دفاعش از تو، نسبت به دفاع ما، سستتر مى باشد.
به ما خبر رسيد كه به ما بى احترامى كرده اى و ما را نفرين نموده اى ، چه چيز تو رابر اين كار روا داشت با اينكه ما تو را از شجاعترين قهرمانان عرب مى دانستيم (نفرينكار آدم شجاع نيست ) تو نفرين بر ما را كار معمولى خود قرار داده اى و مى پندارى نفرينتو، ما را شكست مى دهد.
خداش ، وقتى به ما رسيد طبق دستور آنها آيه سخره را خواند، امام على (عليه السلام ) تااو را ديد خنديد و فرمود: اى برادر عبد قيس بيا نزديك ، خداش گفت : جا وسيع است ولىمن آمدم پيامى را به شما برسانم . امام على (عليه السلام ) فرمود: بفرمائيد چيزىبخوريد... خداش گفت : نيازى به آنچه گفتى ندارم . امام على (عليه السلام ) فرمود: مىخواهى با تو در جاى خلوت بنشينم تا اگر راز دارى به من بگويى . خداش گفت : رازىندارم هر رازى براى من آشكار است .
آنگاه امام (عليه السلام ) او را قسم داد: كه آيا زبير به تو سفارش نكرد كه از اينامورى كه من به تو پيشنهاد كردم دورى كنى ؟ خداش گفت : همين طور است كه مى فرمايى؛ آنگاه امام على (عليه السلام ) اشاره به خواندن آيه سخره توسط او كرد و فرمود: آيازبير به تو نگفت چنين كنى ، خداش ‍ گفت : آرى ، امام على (عليه السلام ) فرمود: آن آيهرا دوباره بخوان . خداش ‍ آن آيه را خواند. امام على (عليه السلام ) مكرر به خداشفرمود: آن آيه را بخوان ، او آيه را مى خواند، على (عليه السلام ) غلطهاى او را تصحيحمى كرد، او تا هفتاد بار آن آيه را خواند.
خداش پيش خود گفت : عجبا! چرا اميرمؤ منان دستور تكرار آيه را مى دهد؛ آنگاه امام على(عليه السلام ) به خداش فرمود: آيا احساس ‍ نمى كنى كه دلت آرامش يافته است ؟
خداش گفت : آرى بخدا سوگند دلم آرامش يافت .
امام على (عليه السلام ) فرمود: اكنون بگو آن دو نفر، چه پيامى را توسط تو،
براى من فرستاده اند؟ خداش پيام آنها را به امام على (عليه السلام ) رساند.
آنگاه امام پاسخ تمام مطالب آنها را داد و به خداش فرمود: پيام مرا به آنها برسان .(خلاصه پاسخ امام چنين است ). به آنها بگو: گفتار خود شما، براىاستدلال بر محكوميت شما كفايت مى كند، خداوند گروه ستمگران را هدايت نمى كند. شما مىپنداريد برادر دينى و پسر عموى نسبى من هستيد، البته در مورد خويشاوندى نسبى آن راانكار نمى كنم ولى با آمدن اسلام پيوند جاهليت قطع شد، اما در مورد برادر دينى بودنشما؛ راست نمى گوييد؛ شما با كارهاى خود با قرآن خدا مخالفت نموديد و شيوه برادردينى را از بين برديد و از تحت فرمان من خارج شديد... در مورد مخالفت شما با مردم بهخاطر من ، از هنگام رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم شما از روى حق با آنهامخالفت نموديد (و با من بيعت كرديد) ولى بعدا با مخالفت با من ، آن حق را دگرگونكرده و باطل نموديد و اگر از روى باطل با مردم مخالفت كرديد پس گناه آنباطل و گناه جديد مخالفت با من برگردن خود شما است ، به علاوه ، انگيزه مخالفت شمابا مردم (براى من نبود، بلكه ) به خاطر طمع به دنيا بود.
در مورد اينكه مى گوئيد: اميد شما را قطع كردم و چنين معتقديد؛ خدا را شكر كه عيب دينىبر من نگرفتند (زيرا قطع كردن اميد آلودگان و معصيت كاران ، جرم دينى نيست ) و اماانگيزه دورى من از شما، آن چيزى است كه موجب سرپيچى شما از حق و بيعت شكنى شما شدو افسار بيعت را مانند چارپايى كه افسارش را پاره مى كند پاره كرديد و از گردنتانبيرون آورديد...
اما اينكه مرا از شجاعترين قهرمانان عرب خوانديد و از اين رو نفرين مرا مناسب شجاعت منندانستيد، بدانيد كه در هر مقامى و مرحله اى كارى مناسب است ، شجاعت من در آنجاست كهسخت در تنگناى دشمن قرار گيرم و خداوند دل توانمند به من بدهيد و به دفاع برخيزماما شما در مورد نفرين من نبايد بى تابى كنيد، چرا كه نفرين كسى كه به پندار شما،جادوگر و از خاندان جادوگر است ترسى ندارد.
آنگاه على (عليه السلام ) آنها را چنين نفرين كرد:
خدايا! اگر طلحه و زبير بر من ستم كرده اند و نسبت ناروا (جادوگرى و دست داشتندر قتل عثمان و...) را به من دادند و آنچه را كه ازرسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم در شاءن من ديدند و شنيدند، ولى كتمان نمودند وبا تو و پيامبرت مخالفت كردند؛ پس زبير را با بدترين وضعى بكش و خونش را درگمراهيش بريز و طلحه را خوار گردان و در آخرت آنها را با سخت ترين مجازات كيفرفرما.
خداش گفت : آمين ، خدايا! مستجاب كن ؛ خداش تصميم گرفت كه از آن دو نفر (طلحه وزبير) بيزارى جويد.
اما امام على (عليه السلام ) فرمود: اى خداش نزد آن دو نفر برو و گفتار مرا به آنهاابلاغ كن . خداش گفت : نه به خدا نمى روم مگر اينكه از خدا بخواهى و دعا كنى كه مرابى درنگ به سوى تو بازگرداند و مرا در مسير خشنودى خودش در مورد تو موفق كند.
امام على (عليه السلام ) براى خداش همين دعا را كرد، خداش نزد طلحه و زبير رفت و پيامامام على (عليه السلام ) را به آنها ابلاغ كرد سپس با شتاب به حضور على (عليهالسلام ) بازگشت و در جنگ جمل جزء ياران امام شد و در ركاب آن حضرت به شهادترسيد.⁽⁸²⁷⁾