اكثر مسافرينى كه از قم به تهران و از تهران به قم مى آيند، و اهالى قم اطلاعدارند اخيرا در محلى كه سابقا بيابان و خارج از شهر قم بود در كنار راه قم - تهرانسمت راست جناب قرم يدالله رجبيان از اخيار قم ، مسجدمجلل و باشكوهى به نام مسجد امام حسن مجتبى عليه السلام بنا كرده است كه هم اكنوندائر است و نماز جماعت در آن منعقد مى گردد.
در شب چهار شنبه بيست و دوم ماه مبارك رمضان رجب 1398 مطابق هفتم تير ماه 1357 حكايتجناب آقاى احمد عسگر كرمانشاهى كه از اخيار و سالهاست در تهران متوطن است ، درمنزل جناب آقاى رجبيان با حضور ايشان و بعضى ديگر از محترمين شنيدم . آقاى عسگرىنقل كرد حدود هفده سال پيش روز پنج شنبه اى بود،مشغول تعقيب نماز صبح در زدند، رفتم بيرون ديدم سه نفر جوان كه هر سه مكانيكبودند با ماشين آمده اند گفتند: تقاضا داريم امروز پنجشنبه است با ما همراهى نماييد تابه مسجد جمكران مشرف شويم ، دعا كنيم حاجتى شرعى داريم . اين جانب جلسه اى داشتمكه جوانها را در آن جمع مى كردم و نماز و قرآن به آنها تعليم مى داد اين سه نفر جواناز همان جوانها بودند. من از اين پيشنهاد خجالت كشيدم سرم را پايين انداختم و گفتم : منچه كاره ام بيايم دعا كنم . بالاخره اصرار كردند من هم ديدم نبايد آنها را رد كنم ، موافقتكردم سوار شدم و به سوى قم حركت كرديم .
در جاده تهران نزديك به قم ساختمانهاى فعلى نبود، فقط دست چپ يك كاروانسرا خرابهبه نام قهوه خانه على سياه بود چند قدم بالاتر از همين جا كه فعلا (حاج آقا رجبيان )مسجد امام حسن مجتبى (ع ) بنا كرده است ماشين خاموش شد. رفقا كه هر سه ميكانيك بودندپياده شدند سه نفرى كاپوت ماشين را بالا زدند و به آنمشغول شدند. من از يك نفر آنها به نام على آقا يك ليوان آب گرفتم براى قضاء حاجت وتطهير، رفتم بروم توى زمينهاى مسجد فعلى ، ديدم سيد بسيار زيبا و سفيد ابروهايشكشيده ، دندانهايش سفيد و خالى بر صورت مباركش بود.با لباس سفيد و عباى نازك ونعلين زرد و عمامه سبز مثل عمامه خراسانى ها ايستاده و با نيزه اى كه به قدر هشت نه متربلند است زمين را خط كشى مى نمايد.گفتم اول صبح آمده است اينجا جلو دوست و دشمن مىآيند رد مى شوند نيزه دستش ‍ گرفته است !!
(آقاى عسگرى در خالى كه از اين سخنان خود پشيمان بود و عذر خواهى مى كرد گفت :)گفتم : عمو، زمان تانك و توپ و اتم است نيزه را آورده اى چه كنى ، برو درست را بخوان.رفتم براى قضاء حاجت نشستم ، صدا زد آقاى عسگرى آنجا ننشين اينجا را من خط كشيده اممسجد است .
من متوجه نشدم كه از كجا مرا مى شناسد، مانند بچه اى كه از بزرگتر اطاعت مى كند گفتمچشم ، پا شدم .فرمود برو پشت آن بلندى رفتم آنجا پيش خود گفتم سر سؤال پيش خود طرح كردم :
1- اين مسجد را براى جنها مى سازى يا ملائكه كه دو فرسخ از قم آمده اى بيرون زيدآفتاب نقشه مى كشى ، درس نخوانده معمار شده اى ؟
2- هنوز مسجد نشده چرا در آن قضاى حاجت مى كنى ؟
3- در اين مسجد كه مى سازى جن نماز مى خواند يا ملائكه ؟
اين پرسش ها را پيش ها را پيش خود طرح كردم آمد جلو سلام كردم باراول او ابتداء به سلام كرد، نيزه را به زمين فرو برد و مرا به سينه گرفت ، دستهايشسفيد و نرم بود، چون اين فكر را هم كرده بودم كه با او مزاح كنم ، چنانكه در تهران هروقت سيدى شلوغ مى كرد مى گفتم مگر روز چهارشنبه است .هنوز عرض نكرده بودم ، تبسمكرد و فرمود: پنج شنبه نيست .و فرمود سه سؤ الى را كه دارى بگو من متوجه نشدم كهقبل از اينكه سؤ ال كنم از مافى الضمير من اطلاع داد.گفتم سيد فرزند پيغمبر درس راول كرده اى اول صبح آمده اى كنار جاده نمى گويى اين زمان تانك و توپ ، تيزه به دردنمى خورد و اوست و دشمن مى آيند رد مى شوند برو درست را بخوان ؟
خنديد چشمش را انداخت به زمين فرمود: دارم نقشه مسجد مى كشم .گفتم : براى جن يا ملائكه؟فرمود: براى آدميزاد اينجا آباد مى شود.
گفتم : بفرماييد بينيم اينجا كه مى خواستم قضاء حاجت كنم هنوز مسجد نشده است ؟ فرمود:يكى از عزيزان فاطمه زهرا عليه السلام در اينجا بر زمين افتاده و شهيد شده است ، منمربع مستطيل خطى كشيده ام اينجا اينجا مى شود محراب ، اينجا كه مى بينى قطرات خوناست كه مؤ منين مى ايستد.
اينجا كه مى بينى مستراح مى شود اينجا دشمنان خدا ورسول به خاك افتاده اند همين طور كه ايستاده بود برگشت و مرا هم برگرداند.فرمود:اينجا مى شود حسينيه و اشك از چشمانش جارى شد، من هم بى اختيار گريه كردم .
فرمود: پشت اينجا مى شود كتابخانه ، تو كتابهايش را مى دهى ؟
گفتم : پسر پيغمبر به سه شرط:
شرط اول اينكه من زنده باشم .فرمود: ان شاء الله .
شرط دوم اين است كه اينجا مسجد شود، فرمود: بارك الله .
شرط سوم اين است كه به قدر استطاعت ولو يك كتاب شده براى اجراى امر تو پسرپيغمبر بياورم ، ولى خواهش مى كنم برو درست را بخوان آقا جان اين هوا را از سرت دوركن !!
خنديد دو مرتبه مرا به سينه خود گرفت .
گفتم : آخر نفرموديد اينجا را كى مى سازد؟فرمود: يد الله فوق ايديهم .
گفتم : آقا جا من اين قدر درس خوانده ام يعنى دست خدا بالاى همه دست هاست . فرمود: آخركار مى بينى .وقتى ساخته شد، به سازنده اش ازقول من سلام برسان . دو مرتبه ديگر هم مرا به سينه گرفت و فرمود خدا خيرت بدهد.
من آمدم رسيدم سر جاده ديدم ماشين راه افتاد.
گفتم : چه شده بود؟
گفتند: يك چوب كبريت گذاشتيم زيرا اين سيم وقتى آمدى درست شد.
گفتند: با كى حرف مى زدى .گفتم : مگر سيد به اين بزرگى را با نيزه ده مترى كهدستش بود نديدند. من با او حرف مى زدم .
گفتند: كدام سيد، خودم برگشتم ديدم سيد نيست زمينمثل كف دست پستى و بلندى نداشت ولى هيچ كس نبود.
من يك تكانى خوردم آمدم توى ماشين نشستم ، ديگر با آنها حرف نزدم ، حرم مشرف شديمنمى دانم چطورى نماز ظهر و عصر را خواندم .
بالاخره آمديم جمكران ناهار خورديم ، نماز خوانديم گيج بودم ، رفقا با من حرف مىزدند، من نمى توانستم جوابشان را بدهم .
در مسجد جمكران يك پيرمرد يك طرف من نشسته و يك جوان طرف ديگر، من هم وسط ناله مىكردم ، گريه مى كردم ، نماز مسجد جمكران را خواندم مى خواستم بعد از نماز به سجدهبروم ، صلوات را بخوانم ، ديدم آقايى كه بوى عطر مى داد فرمود: آقاى عسگرى سلامعليكم .نشست پهلوى من .
تن صدايشان همان تن صداى سيد صبحى بود؛ به من نصيحتى فرمود.رفتم به سجدهذكر صلوات را گفتم .دلم پيش آن آقا بود سرم به سجده ، گفتم سر بلند كنم بپرسمشما اهل هستيد مرا از كجا مى شناسيد، وقتى سر بلند كردم ديدم آقا نيست .
به پيرمرد گفتم اين آقا كه با من صحبت مى كرد كجا رفت او را نديدى ؟
گفت : نه .
از جوان پرسيدم او هم گفت نديدم
يك دفعه مثل اين كه زمين لرزيده شد تكان خوردم فهميدم كه حضرت مهدى (عج )بوده است.
حالم بهم خورد، رفقا مرا بردند آب سرو و رويم ريختند.
گفتند: چه شده . خلاصه نماز را خوانديم به سرعت به سوى تهران برگشتيم .يكى ازعلماء تهران را لدى الورود در تهران ملاقات كردم و ماجرا را براى ايشان تعريف كردم وخصوصيات را از من پرسيد. گفت خود حضرت بوده اند، حالا صبر كن اگر آنجا شد درستاست .
مدتى قبل روزى يكى از دوستان ، پدرش فوت كرده بود به اتفاق رفقاء كه در مسجدبا من بودند او را آورديم قم به همان محل رسيديم ، ديدم دو پايه بالا رفته است خيلىبلند.پرسيدم گفتند: اين مسجدى است به نام امام حسن مجتبى عليه السلام كه پسران حاجحسين سوهانى مى سازند.وارد قم شديم جنازه را برديم باغ بهشت دفن كرديم ، من ناراحتبودم سر از پا نمى شناختم .به رفقا گفتم تا شما مى رويد نهار مى خوريد من الان مىآيم .تاكسى سوار شدم رفتم سوهان فروشى پسرهاى حاج حسين آقا پياده شدم . مسجدىمى سازيد؟گفت : نه گفتم : اين مسجد را كى مى سازد؟
گفت : حاج يدالله رجبيان .
تا گفت : يدالله قلبم به زدن افتاد.
گفت : آقا چه شد، صندلى گذاشت نشستم خيس عرق شدم با خود گفتم : يد اللهفوق ايديهم .
فهميدم حاج آقا يدالله است ايشان را هم تا آن موقع نديده و نمى شناختم برگشتم بهتهران به آن عالم كه قبلا جريان را به او گفته بودم اين قصه را هم گفتم . فرمودبرو سراغش درست است من بعد از آنكه چهار صد جلد كتاب خريدارى كردم رفتم قم آدرسمحل كار (پشمبافى ) حاج يدالله را معلوم كردم رفتم كارخانه از نگهبان پرسيدم . گفتحاجى رفت منزل .
گفتم : استدعا مى كنم تلفن كنيد، بگوييد يك نفر از تهران آمده با شما كار دارد.
تلفن كرد، حاجى گوشى را برداشت .
من سلام عرض كردم ، گفتم از تهران آمده ام چهارصد جلد كتاب وقف اين مسجد كرده ام ، كجابياورم .
فرمود: شما از كجا اين كار را كرديد و چه آشنايى با ما داريد؟
گفتم : آقا چهارصد جلد كتب وقف كرده ام .
گفت : بايد بگويم مال چيست ؟
گفتم : پشت تلفن نمى شود.
گفت : شب جمعه آينده منتظر هستم كتابها را بياوريدمنزل ، چهار راه شاه ، كوچه سرگرد شكرالله دست چپ در سوم .
رفتم تهران كتابها را بسته بندى كردم روز پنجشنبه با ماشين يكى از دوستان آوردم قممنزل حاج آقا.
ايشان گفت : من اين طور قبول نمى كنم ، جريان را بگو.
بالاخره جريان را گفتم و كتابها را تقديم كردم رفتم در مسجد هم دو ركعت نماز حضرتخواندم و گريه كردم .
مسجد و حسينيه را طبق نقشه اى كه حضرت كشيده بودند حاج يدالله به من نشان داد و گفتخدا خيرت دهد تو به عهدت وفا كردى .
اين بود حكايت مسجد امام حسن مجتبى عليه السلام كه تقريبا به طور اختصار و خلاصهگيرى نقل شد علاوه بر اين حكايات جالبى نيز آقاى رجبياننقل كردند كه آن را نيز مختصرا نقل مى نماييد.
آقاى رجبيان گفتند: شبهاى جمعه حسب المعمول حساب و مزد كارگرهاى مسجد را مرتب كردهو وجوهى كه بايد پرداخت شود پرداخت مى شود.
شب جمعه اى استاد اكبر ، بناء مسجد براى حساب و گرفتن مزد كارگرها آمده بود گفتامروز يك نفر آقا تشريف آوردند در ساختمان مسجد و اين پنجاه تومان را براى مسجد دادند.
من عرض كردم بانى مسجد از كسى پولنمى گيرد با تندى به من فرمود: مى گويم بگير، اين را مى گيرد. من پنجاه تومان راگرفتم روى آن نوشته بود براى مسجد امام حسن مجتبى عليه السلام .
در سه روز بعد صبح زنى مراجعه كرد، وضع تنگدستى و حاجت خودش و دوطفل يتيمش را شرح داد من دست كردم ، در جيب هايمپول موجود نداشتم غفلت كردم كه از اهل منزل بگيرم آن پنجاه تومان مسجد را به او دادم وگفتم بعد خودم جبران مى كنم و به آن آدرس دادم كه بيايد تا به او كمك كنم .
زن پول را گرفت و رفت و ديگر هم با اينكه به او آدرس داده بودم مراجعه نكرد ولى منمتوجه شدم كه نبايد پول را داده باشم و پشيمان شدم .
تا جمعه ديگر استاد اكبر براى حساب آمد گفت : اين هفته من از شما تقاضايى دارم اگرقول مى دهيد كه قبول مى كنيد مى گويم .
گفتم : بگوييد.
گفت : در صورتى كه قول بدهيد كه قبول مى كنيد مى گويم .
گفتم : آقاى استاد اكبر اگر بتوانم از عهده اش برايم .
گفت : مى توانى .
گفتم : بگو.
گفت : تا نگوئى نمى گويم از من اصرار كه بگو از او اصرار كهقول بده تا من بگويم .
گفت : آن پنجاه تومان كه آقا دادند براى مسجد به : بده .
به خودم گفتم آقاى استاد اكبر داغ مرا تاره كردى .چون بعدا از دادن پنجاه تومان به آنزن پشيمان شده بودم و تا تو سال بعد هم هر اسكناس پنجاه تومانى به دستم مى رسيدنگاه مى كردم شايد آن اسكناس باشد كه نوشته بود.
گفتم : آن شب مختصر گفتى ، حال خوب تعريف كن .
گفت : بلى حدود سه و نيم بعد از ظهر، هوا خيلى گرم بود در آن بحران گرمامشغول كار بودم ، دو نفر كارگر هم داشتم ، ناگاه ديدم يك آقايى از يكى از درهاى مسجدوارد شد با قيافه نورانى جذاب با صلابت آثار بزرگى و بزرگوارى از او نماياناست وارد شدند، دست و دل من ديگر دنبال كار نمى رفت ، هى مى خواهم آقا را تماشا كنم .
آقا آمدند اطراف شبستان قدم زدند تشريف آوردند جلو تخته اى كه من بالايش كار مى كردمدست كردند زيد عبا پولى در آوردند فرمودند: استاد اين را بگير بده به بانى مسجد.
من عرض كردم آقا بانى مسجد پول از كسى نمى گيرد، شايد اينپول را از شما بگيرد و ناراحت شود. آقا تقريبا تغير كردند فرمودند: به تو مىگويم بگير اين را مى گيرد.من فورا با دستهاى گچ آلودهپول را از آقا گرفتم . آقا تشريف بردند بيرون .
من گفتم : اين آقا كجا بود در اين ببين كجا مى روند؛ باكى و با چه وسيله اى آمده بودند.مشهدى على رفت چهار دقيقه شد پنج دقيقه شد ده دقيقه شد، مشهدى على نيامد خيلى حواسمپرت شده بود.مشهدى على را صدا زد پشت ديوار ستون مسجد بود.
گفتم : چرا نمى آيى ؟
گفت : ايستاده ام آقا را تماشا مى كنم .گفتم : بيا. وقتى آمد گفت : آقا سرشان را زيرانداختند و رفتند.
گفتم : با چه وسيله اى ؟ ماشين بود؟
گفت : نه آقا هيچ وسيله اى نداشتند.سر به زير انداختند و تشريف بردند.
گفتم : تو چرا ايستاده اى بودى .
گفت : ايستاده بودم آقا را تماشا مى كرد.
آقا رجبيان گفت : اين جريان اين پنجاه تومان بود ولى باور كنيد كه اين پنجاه تومان يكاثرى روى كار مسجد گذارد خود من اميد اينكه اين مسجد به اين گونه بنا گونه شود وخودم به تنهايى به اينجا برسانم نداشتم ، از موقعى كه اين پنجاه تومان به دستمرسيد روى كار مسجد و روى كار خود من اثر گذاشت .!⁽¹⁷⁶⁾