1 ـ سوره بقره ، آيه 199 .

   2 ـ بحارالأنوار ، ج 99 ، ص 35 ، ح 16 و ص 33 ، ح 4 .

   3 ـ بحارالأنوار ، ج 99 ، ص 34 ، ح 10 ـ 12 ; ص 36 ، ح 21 ; ص 38 ، ح 33 ; ص 40 ، ح 41 و ص 41 ، ح 44 .

وَأَسْتَغْفِرُكَ اسْتِغْفارَ تَوَكُّل ، وَ أَسْتَغْفِرُكَ اسْتِغْفارَ ذِلّة ، وَأَسْتَغْفِرُكَ اسْتِغْفارَ عامِل لَكَ ، هارِب إِلَيْكَ ، فَصَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد وَ تُبْ عَلَىَّ وَ عَلى والِدَىَّ بِما تُبْتَ وَتَتُوبُ عَلى جَميعِ خَلْقِكَ ، يا أَرْحَمَ الرّاحِمينَ .

پروردگارا ، از تو آمرزش مى خواهم ، بسان آمرزش طلبى كه از تو حيا و شرم دارد .

پروردگارا ، از تو عفو و بخشش مى جويم ، بسان آمرزش خواهى كه به تو اميد دارد .

پروردگارا ، از تو طلب گذشت و بخشش دارم، همچون بخشش طلبى كه در جست و جوى توست و به سوى تو روى آورده است .

پروردگارا ، از تو آمرزش مى طلبم ، همانند آمرزش طلبى كه به تو اشتياق دارد .

پروردگارا ، از تو درخواست عفو و بخشش مى كنم ، بسان بخشش خواهى كه از تو خائف و ترسان است .

پروردگارا ، از تو تقاضاى آمرزش مى كنم ، همچون آمرزش طلبى كه مطيع و فرمانبردار توست .

پروردگارا ، از تو آمرزش مى خواهم ، همانند آمرزش خواهى كه به تو ايمان دارد .

پروردگارا ، از تو درخواست بخشش مى كنم ، بسان بخشش طلبى كه به تو اقرار مى كند .

پروردگارا ، از تو آمرزش مى طلبم، همچون آمرزش خواهى كه به تو اخلاص دارد .

پروردگارا ، از تو تقاضاى عفو و گذشت مى كنم ، همانند متقاضى گذشتى كه تقوى دارد .

پروردگارا ، از تو آمرزش مى طلبم ، نظير آمرزش خواهى كه بر تو توكّل كرده است .

پروردگارا ، از تو بخشش مى جويم، شبيه آمرزش خواهى كه ذليل درگاه تو شده است .

پروردگارا ، از تو طلب آمرزش مى كنم، بسان آمرزش طلبى كه براى تو عمل مى كند .

پروردگارا ، از تو درخواست گذشت و بخشش دارم، همانند استغفار كسى كه از تو گريخته و در فرجام به سويت باز گشته است .

پس بر محمّد و آل محمّد درود فرست و توبه من و پدر و مادرم را بپذير . به همان سببى كه توبه همه آفريده هايت را پذيرفته اى .

اى مهربانترين مهربانان .

   گويى خدا، حالت عذرخواهى بنده اش را دوست دارد ، هر چند گناه او را قبلاً بخشيده باشد. جهت ديگر اين كه ، ذكر شريف استغفار ، حالتى را در بنده ايجاد مى كند كه نسبت به آينده خويش متوجّه باشد تا ديگر خطاهاى گذشته را تكرار نكند.

   استغفار كنندگان محبوب خدايند

   محبوبيّت استغفار كنندگان در پيشگاه خداوند از صريح كلمات وحى در قرآن استفاده مى شود ، آن جا كه مى فرمايد:

( إِنَّ اللهَ يُحِبُّ التَّوابينَ ).(1)

خدا كسانى را كه مرتّب و پشت سر هم توبه مى كنند دوست دارد .

   در سخنان اهل بيت وحى (عليهم السلام) نيز بدين محبوبيّت اشاره شده است. امام باقر (عليه السلام) در اين زمينه حديث دُرربارى را از پيامبر رحمت (صلى الله عليه وآله وسلم) نقل مى كنند :

اصحاب رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) نزد آن حضرت رفته و عرض كردند : اى رسول خدا ! ما مى ترسيم منافق باشيم.

پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) فرمودند: چرا چنين ترسى داريد؟

گفتند: زمانى كه خدمت شما شرفياب مى شويم ، ما را به ياد آخرت مى اندازيد ، ما هم ترسان مى شويم و دنيا را فراموش كرده و به آن بى علاقه مى گرديم به گونه اى كه گويى آخرت و بهشت و دوزخ را به چشم خود مى بينيم. ولى اين حالت تا زمانى است كه در محضر شما هستيم. امّا زمانى كه داخل خانه هايمان مى شويم ، بوى فرزندانمان را استشمام مى كنيم ، و اهل و عيال و مال و منال خويش را مى بينيم، از آن حالت بيرون مى آييم و گويا نورانيّتى در ما پديد نيامده است . آيا با اين دگرگونى كه پيدا مى كنيم ، شما بر ما از نفاق و دورويى نمى ترسيد؟

پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) با كمال مهر و دلسوزى فرمودند: نه ، اين وسوسه شيطان است كه مى خواهد شما را به دنيا علاقه مند گرداند ، به خدا سوگند ! اگر در آن حالى كه در نزد من پيدا مى كنيد، باقى بمانيد و آن