در ميان بنى اسرائيل پادشاهى بود كه يك قاضى داشت و آن قاضى برادرى كه بهصدق و صفا و صلاح معروف بود و آن برادر زن صالحه اى كه ازنسل پيامبران بود. پادشاه را كارى پيش آمد كه مى بايست كسى رادنبال آن مى فرستاد به همين خاطر به قاضى خود گفت : كه مرد خوب و مورد اعتمادى رابرايش پيدا كند، قاضى هم برادر خود را معرفى كرد و گفت : كسى را معتمدتر از اوسراغ ندارم . سپس كار پادشاه را با برادرش در ميان گذاشت و از او خواست كه خودش رابراى سفر مهيا كند او قبول نكرد و گفت : من نمى توانم زن خود را تنها بگذارم ، قاضىبسيار اصرار و پافشارى كرد تا برادرش را مجبور به سفر كرد و او چون مضطر شدگفت : اى برادر! بعد از خدا همه چيز من زنم مى باشد، من براى او خيلىدل واپسم تو بايد قول بدهى كه بعد از من كارهاى او را انجام دهى و نگذارى او سختىببيند، قاضى قبول كرد و برادرش رفت در حالى كه زن او از رفتنش راضى نبود.قاضى بخاطر قولى كه به برادر خود داده بود زياد پيش زن برادر خود مى آمد و ازنيازهاى او مى پرسيد و كارهاى او را انجام مى داد تا اينكه سرانجام شيطان كار خود راكرد و محبت آن زن را در دل او انداخت و زن برادر خود را وادار به زنا كرد ولى زنقبول نمى كرد و هر چه اصرار مى كرد، زن امتناع مى نمود.
قاضى به زن گفت : به خدا سوگند اگر قبول نكنى به پادشاه مى گويم كه اين زنزنا كرده و نزد من ثابت شده است . زن گفت : هر كار كه مى خواهى بكن كه من زنا نخواهمكرد.
قاضى نزد پادشاه رفت و گفت : زن برادرم زنا كرده . پادشاه گفت : او را سنگسار كن ،قاضى نزد زن برادر برگشت و گفت : من حكم سنگسار تو را گرفته ام ، اگرقبول كنى و كام من برآرى ، آن را اجرا نخواهم كرد و گرنه سنگسارت خواهم نمود. زنگفت : من به اين كار ناشايست دست نمى زنم و تو هر آنچه مى خواهى بكن .
قاضى وقتى ديد زن برادرش تسليم نمى شود، مردم را باخبر كرد و آن زن را بهصحرا برد و چاله اى كند و زن را در آن قرار داد و مردم شروع كردند به طرف او سنگپرتاب كردن ، تا زمانى كه گمان كردند كارش تمام شده و به اتفاق قاضى بهخانه هايشان برگشتند. اما زن كه هنوز رمقى داشت و نيم جان بود، چون شب شد ازگودال بيرون آمد. ناى راه رفتن نداشت به روى زمين افتاد و به حالت سينه سر خود رامى كشيد تا به خانه اى در وسط بيابان رسيد. بر در آن خانه خوابيد تا صبح شد،مرد صاحبخانه در را باز كرد آن زن را ديد، از جريان آمدنش به آنجا سؤال كرد، زن سر گذشت خود را براى او تعريف كرد، مرد صاحب خانه بر او رحم كرد و اورا به خانه خود برد.
آن مرد پسر كوچكى داشت كه غير از آن ، فرزند ديگرى نداشت . او زن را مداوا كرد تازخم و جراحتهاى بدن او بهبود يافت و تربيت فرزند كوچكش ‍ را به او سپرد. مردمال و ثروت زيادى داشت و غلامى كه او را خدمت مى كرد، آن غلام عاشق آن زن شد و دلىصد دل گرفتار او و به او در آويخت . گفت : اگر با من مباشرت نكنى تو را مى كشم ،زن گفت : هر كارى مى خواهى بكن كه ممكن نيست اين كار بد از من صادر شود. آن غلام وقتىاز زن ماءيوس شد آمد و فرزند كوچك مرد را كشت و پيش او رفت و گفت : اين زن زنا كار راكه آوردى و فرزند خود را به او سپردى ، فرزندت را كشت . مرد پيش زن آمد و به اوگفت : چرا چنين كردى ؟ آيا فراموش كردى كه من در حق تو چه خوبيها كردم ؟ زن جريانرا براى او تعريف كرد و بيگناهى خود را اثبات نمود. ولى مرد صاحب خانه گفت : منديگر دلم راضى نمى شود كه تو در اين خانه بمانى ، اين بيست درهم را بگير و ازاينجا برو، اينها را توشه خود كن و خدا را كارساز خود بدان و او را در شب هنگام از خانهاش بيرون كرد.
زن در تاريكى شب راهى را پيش گرفت و رفت تا صبح به دهى رسيد، ديد مردى را بهدار كشيده اند و هنوز زنده است . علت به دار كشيدن او را پرسيد، گفتند: او بيست درهمقرض دارد و قانون ما اين است كه هر كس ‍ بيست درهم قرض داشته باشد او را بر دار مىكشند و تا ادا نكند او را پايين نمى آورند. زن بيست درهم خود را داد و آن مرد را خلاص كرد.مرد كه از بالاى دار به زمين آمده بود نفس راحتى كشيد و گفت : اى زن هيچ كس به اندازهتو بر من حق ندارد تو جان مرا نجات دادى ، هر جا كه مى روى من در خدمت تو مى آيم تاكمى از لطف تو را جبران كنم . او همراه زن آمد تا به كنار دريا رسيدند، مى خواستند بهآنطرف دريا بروند ولى نه پولى داشتند و نه كشتى . در كنار دريا كشتيهاى زيادىبود و مردمى كه مى خواستند بر آن كشتيها سوار شوند و كالاهاى خود را بار بزنند وبه آن طرف دريا بروند. مرد به زن گفت : تو همين جا بمان تا من بروم و براى آنمردمى كه مى خواهند كشتى خود را بار بزنند كار كنم و پولى بگيرم و مقدارى غذا بخرمو پيش تو آورم و بعد مى خوريم و از اين جا مى رويم . مرد نزد كشتيبانها رفت و گفت : دركشتى شما چه كالايى است ؟ گفتند: انواع و اقسام كالاها، جواهر، مشك ، عنبر، حرير و... واين يك كشتى خالى است كه ما خود سوار آن مى شويم .
گفت : قيمت اين كالاها چند مى شود؟ گفتند: خيلى مى شود و ما الآن حساب آن را نداريم . مردگفت : من يك متاعى دارم كه از همه آن چه شما در كشتى تان داريد با ارزشتر است . گفتند:آن چيست ؟ گفت : كنيزى دارم كه شما هرگز به آن زيبايى و حسن وجمال نديده ايد. گفتند: به ما بفروش . گفت : مى فروشم ولى به شرط آن كهاول يكى از شما برود او را ببيند و خبر بياورد كه چه تحفه اى است تا ارزان نخريد وبعد پول آن را به من بدهيد و من كه از اينجا رفتممال شما باشد، آنها قبول كردند، كسى را فرستادند او خبر آورد كه هرگز كنيزى به آنزيبايى نديده ام و آن مرد ده هزار درهم پول زن را گرفت و رفت .
وقتى مرد رفت كشتيبانان پيش زن آمدند و به او گفتند: كه برخيز و بيا با ما برويم .گفت : نمى آيم مرا با شما كارى نيست ، گفتند: ما تو را از صاحبت خريده ايم ، آن آقا وصاحب من نبود، گفتند: ما نمى دانيم ، خريده ايم و اگر نمى آيى تو را به زور خواهيمبرد. زن به ناچار با آنها رفت .
به نزديك كشتيها كه رسيدند، چون هيچيك از آنها به ديگرى اعتماد نداشت زن را در كشتىكه حامل كالاها بود سوار كردند و خودشان در كشتى ديگر سوار شدند و كشتيها را ازلنگر خارج نموده و به سوى مقصد حركت كردند، به وسط دريا كه رسيدند، خداوندبادى فرستاد و دريا متلاطم شد و كشتى آنها با كليه سرنشينانش غرق شد و زن باكالاهاى آن سالم در جزيره اى پهلو گرفت .
آن زن از كشتى بيرون آمد و آن را بست و گشتى در جزيره زد ديد جاى خوشى است ،درختان پر از ميوه و سر به فلك كشيده ، نهرهاى پر از آب ، هواى خوب و... دارد. با خودگفت در اين جزيره مى مانم و عبادت خداوند بزرگ را مى كنم و از اين آب و ميوه ها مى خورمتا مرگم فرا رسد. در آن زمان در ميان بنى اسرائيل پيامبرى بود. خداوند به او وحىكرد كه نزد پادشاه برو و به او بگو كه در جزيره اى از جزاير فلان دريا، بنده اى ازبندگان خاص من زندگى مى كند كه تو و اهل مملكتت همگى بايد نزد او برويد و بهگناهان خود اقرار و اعتراف كنيد و از او بخواهيد كه از گناهان و خطاهاى شما درگذرد، تااگر او شما را بخشيد من هم شما را بيامرزم . آن پيامبر پيام الهى را به پادشاه رسانيد،او با ملتش به آن جزيره رفتند و آن زن را ديدند و هر يك زبان به اقرار و اعترافگشودند.
پادشاه گفت : اين قاضى نزد من آمد و گفت : زن برادرم زنا كرده و من بدون آن كه از اوشاهدى بخواهم كه شهادت دهد، حكم به سنگسار آن زن كردم ، مى ترسم كه بخاطر آنگناهى كرده باشم ، مى خواهم كه براى من استغفار كنى ، زن گفت : خدا تو را بيامرزد،بنشين . آنگاه شوهرش كه او را هم نمى شناخت آمد و گفت : من زنى داشتم در نهايتفضل و صلاح و تقوا، براى كارى از شهر بيرون رفتم ولى او راضى به رفتن مننبود، سفارش او را به برادر خود كردم ، وقتى برگشتم و او را نيافتم سراغش راگرفتم ، برادرم گفت : او زنا كرد و سنگسارش كرديم . اينك مى ترسم كه در حق اوكوتاهى كرده باشم ، از خدا بخواه كه مرا بيامرزد. زن گفت : خدا تو را بيامرزد، و او رادر كنار پادشاه نشانيد.
قاضى پيش آمد و گفت : برادرم زنى داشت ، عاشق او شدم و از او خواستم زنا كند،قبول نكرد، پيش پادشاه رفتم ، او را به دروغ متهم به زنا ساختم و سنگسارش كردم ،حال تو از خدا بخواه مرا بيامرزد. زن گفت : خدا تو را بيامرزد و رو به شوهرش كرد وگفت : بشنو. سپس شخصى كه در بيابان خانه داشت آمد و جريان خود رانقل كرد و گفت : آن زن را در شب بيرون كردم ، مى ترسم درنده اى او را دريده باشد، ازخدا بخواه از تقصير من درگذرد. زن گفت : خدا تو را بيامرزد. غلام او هم اعتراف كرد، بهمرد گفت : بشنو و او را هم بخشيد. نوبت آن مرد دار كشيده رسيد و او حكايت خود رانقل كرد. زن گفت : خدا تو را نيامرزد چون تو بدوندليل در برابر نيكى من بدى كردى . آنگاه آن زن عابده صالحه رو به شوهر خود كرد وگفت : من زن تو هستم و آنچه تو امروز شنيدى سرگذشت من بود، مرا ديگر احتياجى بهشوهر نيست . از تو مى خواهم كه اين كشتى پر از كالاى گرانبها را براى خود ببرى ومرا در اين جزيره بگذارى تا عبادت كنم ، ديدى كه از دست مردان چه كشيدم . شوهر او راگذاشت و با كشتى پر از كالا به همراه پادشاه و همهاهل مملكت به خانه خويش بازگشتند. ⁽⁵⁶⁾