166.دو شعر روى سنگ قبر پسر يكى از پيشوايان بزرگ وفات كرد، او را به خاك سپردند، سپس از اوپرسيدند: ((بر صندوق گورش (در سنگ قبرش ) چه بنويسم ؟ )) پيشوا فرمود: آيات قرآن مجيد، داراى قداست و احترام شايان است . از اين رو روا نيست كهآن را بر سنگ قبر نوشت ، زيرا با گذشت زمان فرسوده شده و خلايق (از انسان و حيوان) بر روى آن پا بگذارند و سگها بر روى آن ادرار كنند و بى احترامى خواهد شد.حال ناچار مى خواهيد چيزى بنويسيد اين دو شعر را (كه از زبان پسرم در درون قبر است )بنويسد: وه ! كه هر گه كه سبزه در بستان بدميدى چو خوش شدى دل من بگذار اى دوست تا به وقت بهار سبزه بينى دميده از گل من (414)

167. نصيحت پارسا به مولاى ستمگر

پارسايى از كنار يكى از ثروتمندان گذر كرد، ديد دست و پاى يكى از غلامانش رااستوار بسته و مجازات مى كند. پارسا به ثروتمند گفت : ((اى جوان ! خداوندبزرگ غلامى همانند او را ذليل فرمان تو كرد و تو را بر او چيره نمود، بنابراين دربرابر نعمت خدا سپاسگزارى كن و آنقدر بر آن غلام ستم مكن ، مبادا در روز قيامت مقام اوبرتر از تو در نزد او شرمسار گردى . ))

بر بنده مگير خشم بسيار

جورش مكن و دلش ميازار

او را توبه ده درم خريدى

آخر نه به قدرت آفريدى (415)

اين حكم و غرور و خشم تا چند؟

هست از تو بزرگتر خداوند

اى خواجه ارسلان و آغوش (416)

فرمانده خود (417) مكن فراموش

در روايت آمده : رسول اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: (( بزرگترين حسرتروز قيامت آن است كه غلام صالحى را به بهشت ببرند و مولاى بدكاران او را به دوزخافكنند. (آن مولا، بسيار حسرت خواهد برد و غصه خواهد خورد. )

بر غلامى كه طوع (418) خدمت تو است

خشم بى حد مران و طيره (419) مگير

كه فضيحت بود كه به شمار (420)

بنده آزاد و خواجه در زنجير