از روى فهم و دانش براى خدا دوست شود، و با دور انديشى و تصميم براى خدا از مردمكناره گيرد، شادمانى نا بخردش نسازد و خوشحالى بسيار عقلش را نبرد. ياد آور داناباشد و معلم نادان ، كسى از او انتظار شر ندارد و از بلايش ‍ نترسد (زيرا شر و بلابكسى نرساند) كار و كوشش هر كسى را از خود خالص تر داند،و نفس هر كس را از نفسخود صالحتر شناسد، عيب خود را ميداند و گرفتار غم خويش است ، جز بپروردگارشبچيزى اعتماد نكند، غريب و يكتا (و اندوهگين ) است ، براى خدا دوستى كند و در راه خدا جهادنمايد تا از خشنودى او پيروى كرده باشد، خودش بخاطر خويش انتقام نگيرد (بلكهانتقام را بخدا واگذارد) و در مورد خشم پروردگارش دوستى نكند، با فقرا بنشيند و باراستان راست باشد و اهل حق را يارى كند، ياور خويشاوندان و پدر يتيم و شوهر بيوهزنان ، و مهربان بمستمندان ، در گرفتاريها آرزوى او كشند و در سختيها باو اميدوارند،با نشاطست و خوشرو، نه عيبجو و ترش رو، محكم است و فرو خورنده خشم ، خندان لباست و دقيق نظر و بسيار پرهيز، (نادانى نكند و در برابر نادانى ديگران بردبارىورزد) بخل نكند و در برابر بخل ديگر صبر كند،تعقل كند تا شرم ورزد، و قناعت كند تا بى نياز گردد.
شرمش بر شهوتش برترى دارد، و دوستيش بر حسدش و گذشتش بر كينه اش ، جز سخندرست نگويد و جز لباس ‍ اقتصاد نپوشد، با تواضع راه رود، و در اطاعت پروردگارشخاضع باشد، در همه احوال از خدا راضى است . نيتش ‍ خالص است و اعمالش بى غش ونيرنگ بازى ، نگاهش عبرتست و سكوتش فكرت و سخنش حكمت ، خيرخواه و بخشنده وبرادر است ، در نهان و آشكار نصيحت كند، از برادرش دورى نكند و غيبت ننمايد و با او مكرنورزد، بر آنچه از دستش رفته افسوس نخورد، و بر مصيبتى كه باو رسيده اندوهگيننشود، توقع بيجا نداشته باشد، و هنگام سختى سست نشود، در زمان خوشى مست نگردد،بردبارى را با دانش آميزد و عقل را با صبر، تنبلى را از او دور بينى و نشاطش راپيوسته ، آرزويش نزديك و لغزشرح كم است ، منتظر مرگست و دلش خاشع ، بيادخداست و نفسش قانع و جهلش زدوده و كارش آسان ، براى گناهش غمگين است و شهوتشمرده و خشمش فرو خورده ، و خلقش ناآلوده ، همسايه اش از او آسوده است و بر سرخودپسندى نيست ، بآنچه برايش مقدر شده قانع است ، بردباريش مقين و كارش ‍ محكم وتذكرش بسيار است .
با مردم در آميزد كه دانا شود و سكوت كند كه سالم ماند و بپرسد كه بفهمد و تجارتكند كه سود برد، گوش دادنش ‍ بسخن خوب براى باليدن بديگران نيست (پست حساسرا نپذيرد كه آنرا وسيله گناه و زشت كارى سازد) و سخن گفتنش براى زور گوئىبديگران نيست خودش از خويش در زحمت است و مردم از او در راحت ، خودش را براى آخرتشبزحمت افكنده و مردم را (شر و آزار) خود راحت ساخته ، اگر بر او ستمى شود صبر كندتا خدا برايش انتقام گيرد، درويش از هر كه دورى ميكند بغض و كناره گيرى از آلودگىاست ، و نزديكيش بهر كه نزديك ميشود، ملايمت و مهربانى است ، درويش براى خودپسندى و بزرگ فروشى نيست ، و نزديكيش براى فريب و نيرنگ نباشد، بلكه ازپيشينيان اهل خير پيروى كند، و خود پيشواى نيكان پس از خود باشد.
راوى گويد: همام فريادى كشيد و بى هوش بيفتاد، اميرالمومنين (ع ) فرمود: همانا بخدا مناز بى تابى او ترسان بودم . سپس فرمود: اندرزهاى رسا بااهل اندرز چنين ميكند.
شخصى عرض كرد: پس شما را چه شده ؟ (كه فرياد نكشى و بيهوش نشوى ) فرمود: هركسى را اجلى است كه از آن نگذرد و سبب است كه از آن تجاوز نكند،آرام باش و ديگر مگوكه شيطانى اين سخن را بزبانت دميد.