امام سجاد فرمود: رسول خدا فرمود: براستى كه بهتريناعمال بسوى خداوند عزوجل وارد ساختن سرور و خوشحالى است بر مؤ منين .

امام صادق (ع ) فرمود: خداوند وحى كرد بداود عليه السلام كه براستى بنده اى ازبندگان من حسنه اى بجا آورد و بسبب آن بهشت را بر وى مباح گردانم ، داود عليه السلامعرض كرد پروردگارا كدام است آن حسنه ؟ فرمود بر بنده مؤ من من سرور و خوشحالىوارد سازد اگر چه بيك دانه خرما باشد، داود عليه السلام گفت خداوندا سزاوار استكسى را كه ترا شناسد اميد خود از تو بر مى گيرد.

امام صادق (ع ) فرمود: كسى از شما چنين مى پندارد كه چون مؤ منى را شادمان ساخت تنهاوى را مسرور ساخته بلكه بخدا سوگند ما راخوشحال كرده ، بلكه بخدا سوگند رسول خدا را شاد نموده .

ابوالجارود گويد شنيدم از امام باقر (ع ) فرمود: براستى كه بهترين كارها نزد خداوارد ساختن سرور است بر مؤ من و آن سير نمودن مؤ من يا اداء قرض اوست .

امام صادق (ع ) در حديثى طولانى فرمايد: چون خدا مؤ من را از گورش درآورد، تمثالى بااو خارج شود كه در جلو او راه رود، و هرگاه مؤ من يكى از هراسهاى روز قيامت را بيند،تمثال باو گويد: نترس و غم مخور، ترا مژده باد بشادى و كرامت خداىعزوجل تا در برابر خداى عزوجل بايستد، خدا هم بآسانى از او حساب كشد، و بسوىبهشتش فرمان دهد و تمثال در جلوش باشد. مؤ من باو گويد: چه خوب كسى بودى توكه از گور همراه من درآمدى و همواره مرا بشادى و كرامت خدا مژده دادى تا آنرا ديدم ، سپسگويد: تو كيستى ؟ گويد: من آن شادى هستم كه در دنيا به برادر مؤ منت رسانيدى خداىعزوجل مرا از آن شادى آفريد تا ترا مژده ده

محمد بن جمهور گويد:نجاشى مردى دهقان (15) و حاكم اهواز و شيرازبود، يكى از كارمندانش بامام صادق (ع ) عرضكرد: در دفتر نجاشى خراجى بعهده من استو او مؤ من است و فرمانبردن از شما را عقيده دارد، اگر صلاح بدانيم برايم باو توصيهئى بنويسيد، امام صادق (ع ) نوشت .
بسم الله الرحمن الرحيم برادرت را شاد كن تا خدا ترا شاد كند.
او نامه را گرفت و نزد نجاشى آمد، زمانيكه در مجلس عمومى نشسته بود، چون خلوت شدنامه را باو داد و گفت : اين نامه امام صادق (ع ) است ، نجاشى نامه را بوسيد و روى ديدهگذاشت و گفت : حاجتت چيست ؟ گفت : در دفتر شما خراجى بر من است ، نجاشى گفت : چهمقدار است ؟ گفت : ده هزار درهم ، نجاشى دفتردارش را خواست و دستور داد از حساب خود اوبپردازد و بدهى او را از دفتر خارج كند و براىسال آينده هم همان مقدار بنام نجاشى بنويسد، سپس ‍ باو گفت : آيا ترا شاد كردم ؟ گفت :آرى قربانت ، آنگاه دستور داد باو مركوب و كنيز و نوكرى دهند و نيز دستور داد يكدستلباس باو دادند، و در هر يك از آنها مى گفت : ترا شاد كردم ؟ او مى گفت : آرى قربانت ،و هر چه او مى گفت آرى نجاشى مى افزود تا از عطا فراغت يافت ، سپس گفت : فرش ايناتاق را هم كه رويش نشسته بودم هنگاميكه نامه مولايم را بمن دادى بردار و ببر و بعد ازاين هم حوائجت را پيش من آر. مرد فرش را برداشت و خدمت امام صادق (ع ) رفت و جريان راچنانكه واقع شده بود گزارش داد، حضرت از رفتار او مسرور مى شد مرد گفت :مثل اينكه نجاشى با اين رفتارش شما را هم شادمان كرد؟ فرمود: آرى بخدا، خدا وپيغمبرش را هم شاد كرد.

ابان ابن تغلب گويد: از امام صادق (ع ) حق مؤ من را بر مؤ من پرسيدم ، فرمود: حق مؤ منبر مؤ من بزرگتر از اينهاست ، اگر بشما گويم انكار مى كنيد، چون مؤ من از گورشدرآيد تمثالى همراه او از گور خارج شود و باو گويد ترا مژده باد بكرامت و سرور ازجانب خدا، مؤ من گويد: خدا ترا بخير مژده دهد، سپس آنتمثال همراه او رود و او را همچنان مژده دهد: چون بامر هراسناكى گذرد. باو گويد: اينبراى تو نيست و چون بامر خيرى بگذرد گويد: اين از تو است ، همچنين پيوسته با اوباشد، و او را از آنچه مى ترسد ايمنى و بآنچه دوست دارد مژده دهد تا همراه او دربرابر خداى عزوجل بايستد، سپس چون خدا بسوى بهشتش فرمان دهد،تمثال باو گويد: ترا مژده باد، زيرا خداىعزوجل دستور بهشت برايت صادر فرمود، مؤ من گويد: تو كيستى خدايت رحمت كند كه ازهنگاميكه از قبر بيرون آمدم هموراه مرا مژده دهى و در ميان راه انيس من بودى و ازپروردگارم بمن خبر دادى ؟ تمثال گويد: من آن شادى هستم كه در دنيا ببرادرانت مىرسانيدى ، من از آن شادى آفريده شدم تا ترا مژده دهم و دلدار ترس تو باشم .

رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: محبوبتريناعمال نزد خدا سرورى است كه بمؤ منى رسانى : گرسنگى او را بزدائى يا گرفتارىاو را بردارى .

امام صادق (ع ) فرمود: هر كه بمؤ منى شادى رساند. خداىعزوجل از آن شادى مخلوقى آفريند كه هنگام مرگ ديدارش كند و باو گويد: اى دوست خدامژده باد ترا بكرامت و رضوان خدا، سپس هموراه همراه او باشد و هنگام هر ترسى او رامژده دهد و باو همچنان گويد، مؤ من باو گويد: تو كيستى خدايت رحمت كند؟ گويد من آنشادى هستم كه بفلانى رسانيدى .

ابن سنان گويد:مردى خدمت امام صادق (ع ) بود و اين آيه را قرائت كرد: (كسانيكه مردانو زنان مؤ من را بغير آنچه كرده اند (بدون گناه ) آزار دهند، بهتان و گناه آشكارىبگردن گرفته اند، 58 سوره 33) امام صادق (ع ) فرمود: پس ‍ ثواب كسيكه بمؤ منىشادى رساند چيست ؟ عرضكردم : قربانت ده حسنه . فرمود: آرى بخدا و هزار هزار حسنه(يعنى بمقدار افزايش شادى و خلوص نيت و زحمتيكه در آن راهتحمل مى كند، حسنه افزايش يابد).

امام صادق (ع ) فرمود: هر كه مؤ منى را شاد كند، آن شادى رابرسول خدا صلى الله عليه و آله رسانيده و هر كه بپيغمبر صلى الله عليه و آلهرساند، آن شادى را بخدا رسانيده و همچنين است كسيكه بمؤ منى اندوهى رساند.

و فرمود: هر مسلمانيكه بمسلمانى برخورد و او را شاد كند، خداىعزوجل را شاد كرده است .

و فرمود: از جمله دوست ترين اعمال نزد خداىعزوجل شادى رسانيدن بمؤ من است ، سير كردن او از گرسنگى باشد يا رفعگرفتارى او يا پرداخت بدهيش .

فضل گويد: امام صادق (ع ) بمن فرمود: اى مفضل ! آنچه بتو مى گويم بشنو و بدانكهحق است و انجام ده و به برادران بزرگوارت خبر ده ، عرضكردم : برادر بزرگوارمكيانند؟ فرمود: كسانيكه در روا ساختن حوائج برادران خود رغبت دارند، سپس فرمود: هركسيك حاجت برادر مؤ من خود را روا كند، خداى عزوجل روز قيامت صدهزار حاجت او را روا كند، كهنخستين آن بهشت باشد و ديگرش اينكه خويشان و آشنايان و برادرانش را اگر ناصبىنباشد ببهشت برد، و رسم مفضل اين بود كه چون يكى از برادرانش درخواست حاجتى مىكرد، باو مى گفت : آيا نمى خواهى كه از برادران بزرگوار باشى ؟