امام صادق (ع ) فرمود: هر بنده اى كه به آنچه خداى عزّوجلّ دوست دارد، روى آورد، خدابآنچه او دوست دارد روى آورد، و هر كه در پناه خدا رود، خدايش پناه دهد. و كسيكه خدا باوروآورده و او را پناه داده است ، باك ندارد، و اگر آسمان بر زمين افتد يا بلائى براهل زمين نازل شود و همه را فراگيرد، او بسبب تقوايش در زمره حزب خداست (كه فرمايد:الا ان حزب الله هم الغالبون (يعنى حزب خدا پيروزند) ) و از هر بلا محفوظ است ،مگر نه اينست كه خداى عزّوجلّ مى فرمايد: (مردم با تقوى در جايگاه امنى هستند. 51سوره 44) (كه حوادث و آفات بآنها نرسد).

على بن سويد گويد: از موسى بن جعفر (ع )،قول خداى عزّوجلّ را پرسيدم : (هر كه بر خداتوكل كند، خدا او را بس ‍ است ، 3 سوره 65) فرمود:توكل بر خدا درجاتى دارد: بعضى از آن درجات اينستكه : در همه امورت بر خداتوكل كنى و هر چه درباره تو كند راضى باشى و بدانى كه او از هيچ خير و فضلىدرباره تو كوتاهى نكند و بدانى كه حكم و فرمان در اين جهت با اوست ، پس باواگذارى امورت بخدا بر او توكل نما و باو اعتماد داشته باش ، در امور خودت و غير آن(امور فاميل و پيروان و دوستانت كه بتو ارتباط دارد).

امام صادق (ع ) فرمود: بهر كه سه چيز دادند، از سه چيزش باز نگرفتند: بهر كه دعادادند، اجابت دادند، افزونى بخشيدند بهر كهتوكل دادند، كارگزارى دادند، سپس فرمود: آيا كتاب خداى عزّوجلّ را خوانده ئى : (هركه بر خدا توكل كند، او را بس است (3 سوره 65) و فرمايد: (اگر سپاسگزاريد،شما را افزونى دهم ، 7 سوره 14) و فرمايد (مرا بخوانيد تا براى شما مستجاب كنم، 60 سوره 40).

حسين بن علوان گويد: در مجلسى نشسته بوديم كه دانش مى آموختيم و هزينه سفر من تمامشده بود، يكى از رفقا بمن گفت : براى اين گرفتاريت بكه اميدوارى ؟ گفتم : بفلانى ،گفت : پس بخدا كه حاجتت برآورده نشود و به آرزويت نرسى ، و مرادتحاصل نشود، گفتم : تو از كجا دانستى خدايت رحمت كناد؟
گفت : امام صادق (ع ) بمن حديث فرمود كه : در يكى از كتابها خوانده است كه خداى تباركو تعالى مى فرمايد: بعزت و جلال و بزرگوارى و رفعتم بر عرشم سوگند كهآرزوى هر كس را كه بغير من اميد بندد، بنوميدى قطع مى كنم . و نزد مردم بر او جامهخوارى مى پوشم ، و او را از تقرب خود مى رانم و از فضلم دور مى كنم ، او درگرفتاريها بغير من آرزو مى بندد، در صورتيكه گرفتاريها بدست من است ؟ و بغير مناميدوار مى شود و در فكر خود در خانه جز مرا مى كوبد؟ با آنكه كليدهاى همه درهاىبسته نزد من است و در خانه من براى كسيكه مرا بخواند باز است .
كيست كه در گرفتاريهايش بمن اميد بسته و من اميدش را قطع كرده باشم ؟ كيست كه دركارهاى بزرگش بمن اميدوار گشته و من اميدش را از خود بريده باشم ، من آرزوهاىبندگانم را نزد خود محفوظ داشته و آنها را بحفظ و نگهدارى من راضى نگشتند وآسمانهايم را از كسانيكه از تسبيحم خسته نشوند (فرشتگان ) پر كردم و بآنها و دستوردادم كه درهاى ميان من و بندگانم را نبندند. ولى آنهابقول من اعتماد نكردند، مگر آن بنده نميداند كه چون حادثه اى از حوادث من او ار بكوبد،كسى جز باذن من آنرا از او برندارد، پس چرا از من روى گردانست ، من با جود و بخششخود آنچه را از من نخواسته باو مى دهم سپس آنرا از او مى گيرم ، و او برگشتش را از مننميخواهد و از غير من ميخواهد؟
او درباره من فكر مى كند كه ابتدا و پيش از خواستن او عطا مى كنم ، ولى چون از منبخواهد بسائل خود جواب نمى گويم ؟ مگر من بخيلم كه بنده ام مرابخيل مى داند؟ مگر هر جود و كرمى از من نيست ؟ مگر عفو و رحمت دست من نيست ؟
مگر من محل آرزوها نيستم ؟ پس كه مى تواند آرزوها را پيش از رسيدن به من قطع كند (كهمى تواند آرزوها را جز من قطع كند) آيا آنها كه بغير من اميد دارند نمى ترسند؟ (از عذايميا از بريدن آرزويشان يا از مقام قربم يا از قطع نعمتهايم از آنها) اگر همهاهل آسمانها و زمينم بمن اميد بندند، و بهر يك از آنها باندازه اميدوارى همه دهم ، بقدر عضومورچه اى از ملكم كاسته نشود، چگونه كاسته شود از ملكى كه من سرپرست او هستم ؟پس بدا بحال آنها كه از رحمتم نوميدند، و بدابحال آنها كه نافرمانيم كنند و از من پروا نكنند.

سعيد بن عبدالرحمن گويد: با موسى بن عبدالله (بن حسن ) در ينبع بودم و هزينه سفرمتمام شده بود، يكى از فرزندان حسين عليه السلام بمن گفت : در اين گرفتاريت بلكهاميدوارى ؟ گفتم : بموسى بن عبدالله ، گفت : بنابراين حاجتت روا نشود و بمقصودتنرسى . گفتم : براى چه ؟ گفت : زيرا در يكى از كتابهاى پدرم ديدم كه خداى عزّوجلّمى فرمايد: سپس مانند حديث سابق ذكر نمود من گفتم : پسر پيغمبر! برايم املا كن .برايم املا فرمود. من گفتم : نه به خدا بعد از اين از او حاجتى نخواهم .

حارث يا پدرش مغيره بامام صادق (ع ) عرض كرد: وصيت لقمان به پسرش گفت : ازخداى عزّوجلّ چنان بترس كه اگر نيكى جن و انس را بياورى ترا عذاب كند، و بخدا چناناميدوار باش كه اگر گناه جن و انس را بياورى بتو ترحم كند.
سپس امام صادق (ع ) فرمود: هيچ بنده مؤ منى نيست ، جز آنكه در دلش دو نور است : نورخوف و نور رجا كه اگر اين وزن شود از آن بيش نباشد و اگر آن وزن شود، از اين بيشنباشد.