امام صادق (ع ) فرمود: نبايد بوسيده شود سر كسى و نه دست او مگر (دست )رسول خدا صلى الله عليه و آله يا كسيكه از اورسول خدا صلى الله عليه و آله مقصود باشد (مانند ائمه عليهم السلام و سادات و علمابنا بقولى ، ولى نسبت بديگران هم قائل بحرمتى ديده نشده است ).

صاحب سابرى گويد: خدمت امام صادق (ع ) رسيدم و دستش را گرفتم و بوسيدم ،حضرت فرمود: آگاه باش كه اين (بوسيدن دست ) جز نسبت پيغمبر و وصى پيغمبرشايسته نيست .

يونس بن يعقوب گويد: بامام صادق (ع ) عرضكردم : دستت را بمن بده تا ببوسم ،حضرت دستش را بمن داد، سپس ‍ عرضكردم : قربانت ، سرت را، حضرت پيش آورد و منبوسيدم ، سپس عرضكردم : قربانت پاهايت را، حضرت سه بار، فرمود: سوگند دهم تورا (كه از بوسيدن پا بگذرى ) آيا چيزى مانده ، آيا چيزى مانده ، آيا چيزى مانده ؟ (يعنىبعد بوسيدن دست و سر عضو ديگرى شايسته بوسيدن نيست ).

حضرت ابوالحسن عليه السلام فرمود: هر كه بخاطر خويشاوندى فاميلش را ببوسدباكى بر او نيست (زيرا از نظر شهوت و غرض باطلى در ميان نيست ) و بوسيدن برادر(نسبى يا ايمانى ) بر گونه او و بوسيدن امام بر ميان دو چشم اوست (يعنى شايستهاست كه گونه برادر و ميان دو چشم امام را بوسيد).

امام صادق (ع ) فرمود: بوسيدن دهن سزاوار نيست جز نسبت بهمسر يا فرزندخردسال .

ابن ابى حمزه گويد امام صادق (ع ) مى فرمود: شيعيان ما با خود مهربانند، چون تنهاباشند خدا را ياد كنند (همانا ياد ما ياد خداست ) هرگاه ما ياد شويم خدا ياد شود و چوندشمن ما ياد شود، شيطان ياد شود.

امام صادق (ع ) فرمود: بزيارت يكديگر رويد زيرا زيارت شما از يكديگر زندهگردانيدن دلهاى شما و ياد نمودن احاديث ماست ، و احاديث ما شما را بهم متوجه مى سازد،پس اگر بآنها عمل كنيد، هدايت و نجات يابيد. و اگر آنها را ترك كنيد گمراه و هلاكشويد، پس بآنها عمل كنيد و من ضامن نجات شمايم .

عباد بن كثير گويد: بامام صادق (ع ) عرضكردم : داستان سرائى ديدم كه داستان مىسرود و مى گفت : اين است آن مجلسى كه هر كه در آن نشيند شقى نگردد، امام صادق (ع )فرمود: هيهات هيهات ، بخطا رفتى استاههم الحفرة (13) همانا براى خداجز كرام كائنين (14) فرشتگانى است سياح كه چون بمردمى برخورندكه از محمد و آل محمد ياد كنند، گويند: بايستيد كه بحاجت خود رسيديد، سپس مى نشينند وبا آنها دانش آموزند، و چون برخيزند از بيمارانشان عيادت كنند و بر سر مرده هايشانحاضر شوند و از غايبانشان خبرگيرى كنند. اينست مجلسى كه هر كه در آن نشيند شقىنگردد.

امام صادق (ع ) فرمود: برخى از فرشتگان آسمان به يك و دو و سه تن (از ساكنان زمين) كه فضل آل محمد را ذكر مى كنند سركشى مى كنند و مى گويند: نمى بينيد اينها را كهبا وجود كمى خود و بسيارى دشمنشان فضلآل محمد صلى الله عليه و آله را مى ستايند، سپس دسته ديگر از فرشتگان گويند: اينفضل خداست كه بهر كه خواهد مى دهد و خدا صاحبفضل بزرگست .

ميسر گويد: امام باقر (ع ) بمن فرمود: آيا شما خلوت مى كنيد و گفتگو مى نماييد و هرچه خواهيد مى گوييد؟ عرضكردم : آرى بخدا كه ما خلوت مى كنيم (در مجلسى خالى ازمخالف و بيگانه انجمن مى كنيم ) و گفتگو نموده هر چه خواهيم (از مختصات شيعه ) مىگوييم ، فرمود: همانا بخدا من دوست دارم كه در بعضى از آن مجالس با شما باشم ،همانا بخدا كه من بوى شما و نسيم شما (عقايد واقوال شما) را دوست دارم ، و شمائيد كه دين خدا و دين ملائكه او را داريد، پس (مرا بشفاعتو كفالت خود با) پرهيز از حرام و كوشش در طاعت كمك كنيد.

امام صادق (ع ) فرمود: هرگاه سه تن يا بيشتر از مؤ منين انجمن كنند، بهمان شماره ازفرشتگان حاضر شوند، تا اگر آنها دعاى خيرى كنند فرشتگان آمين گويند و اگر ازشرى پناه جويند، فرشتگان دعا كنند تا خدا آن شر را از آنها بگرداند و اگر حاجتى سؤال كنند، نزد خدا شفاعت كنند و قضاى آنرا از خدا بخواهند.
و هرگاه سه تن از منكرين (ولايت آل محمد صلى الله عليه و آله ) يا بيشتر انجمن كنند دهبرابر آنها از شياطين حاضر شوند تا اگر سخنى گويند شياطين هم مانند سخن آنهاگويند و چون بخندند، شياطين هم بخندند، و هرگاه از اولياء خدا بدگوئى كنند، شياطينهم بدگوئى كنند. پس هر كس از مؤ منين كه گرفتار آنها شود، چون در اين مطالب واردشدند بايد برخيزد و شريك و همنشين شيطان نشود، زيرا در برابر غضب خداىعزوجل چيزى ياراى مقاومت ندارد و لعنت خدا را چيزى باز نگرداند، سپس آن حضرت صلىالله عليه و آله فرمود: و اگر نتواند بايدبدل انكار كند و برخيزد هر چند بقدر دوشيدن گوسفند و يا شترى باشد.