امام صادق (ع ) فرمود: عالمى نزد عابدى رفت و باو گفت : نماز خواندنت چگونه و در چهحد است ، عابد گفت : مانند منى را از نمازش ميپرسند؟! در صورتيكه من از فلان زمان وفلان وقت عبادت خدا ميكنم ، عالم گفت : گريه كردنت چگونه است ؟ گفت : چنان ميگريم كهاشكهايم روان مى شود، عالم گفت : همانا اگر خنده كنى و ترسان باشى ، بهتر است ازاينكه گريه كنى و ببالى ، هر كه بخود ببالد چيزى از عملش بالا نرود (پذيرفتهنشود).

امام باقر (ع ) يا امام صادق (ع ) فرمود: دو مردداخل مسجد شوند كه يكى عابد و ديگرى فاسق باشد، و از مسجد خارج شوند، در حاليكهفاسق صديق (مؤ من واقعى ) شده باشد و عابد فاسق ، و اين براى آنستكه عابدداخل مسجد شود، در حالتيكه بعبادتش ببالد و بآن بنازد و فكرش در آن باره باشدولى فكر فاسق درباره ندامت و پشيمانى از فسقش ‍ باشد و از خداىعزوجل راجع بگناهانى كه كرده آمرزش خواهد.

عبدالرحمن بن حجاج گويد: به امام صادق (ع ) عرض كردم : مردى عملى (گناهى ) مى كندو از آن ترسان و هراسان ميشود سپس كار نيكى مى كند و او را شبه عجبى ميگيرد (و بكارنيكش ميبالد) امام فرمود: او در حالت اولش با ترس ‍ بهتر است از حالت عجب و خود بينش .

رسولخدا صلى الله عليه و آله فرمود: زمانى موسى عليه السلام نشسته بود كهناگاه شيطان سوى او آمد و كلاه دراز رنگارنگى بسر داشت ، چون نزديك موسى عليهالسلام رسيد، كلاهش را برداشت و خدمت موسى بايستاد و باو سلام كرد.
موسى گفت : تو كيستى ؟ گفت من شيطانم .
موسى گفت : شيطان توئى ؟! خدا آواره ات كند شيطان گفت : من آمده ام بتو سلام كنمبخاطر منزلتى كه نزد خدا دارى .
موسى عليه السلام باو فرمود: اين كلاه چيست ؟ گفت : بوسيله اين كلاهدل آدميزاد را ميربايم (گويا رنگهاى مختلف كلاه نمودار شهوات و زينتهاى دنيا و عقايدفاسد و اديان باطل بوده است ).
موسى گفت : بمن خبر ده از گناهى كه چون آدميزاد مرتكب شود بر او مسلط شوى ؟ شيطانگفت : هنگامى كه او را از خود خوش آيد و عملش را زياد شمارد و گناهش در نظرش كوچكشود.
و فرمود: خداى عزوجل بداود عليه السلام فرمود: اى داود! گنهكاران را مژده بده وصديقان (راستگويان و درست كرداران ) را بترسان ، داود عرض كرد: چگونه گنهكارانرا مژده دهم و صديقان را بترسانم ! فرمود: اى داود! گنهكاران را مژده بده كه من توبهرا ميپذيرم و از گناه در ميگذرم و صديقان را بترسان كهباعمال خويش خود بين نشوند، زيرا بنده اى نيست كه بپاى حسابش كشم جز آنكه هلاكباشد (و سزاوار عذاب ، زيرا از نظر عدالت و حساب عبادات بنده با شكر يكى ازنعمتهاى او برابرى نكند).