ابن بكير گويد: از امام صادق (ع ) پرسيدم : آيا مؤ من به جذام و پيسى وامثال آن مبتلا ميشود؟ فرمود: مگر بلا جز براى مؤ من نوشته و ثابت شده است ؟!

امام صادق (ع ) فرمود: مؤ من نزد خدا ارجمند است ، تا آنجا كه اگر بهشت رابر هر چه درآنست از خدا بخواهد، باو عطا كند، بدون آنكه از ملك او چيزى كم شود، و كافر نزد خداخوار و پست است ، تا آنجا كه اگر دنيا را با هر چه در آنست از خدا خواهد باو دهد، بىآنكه ملكش چيزى كم شود، و خدا بوسيله بلا از بنده مؤ منش دلجوئى كند، چنانكه مسافربا سوغاتيهاى نو ظهور از خانواده اش دلجوئى كند، خدا مؤ من را از دنيا پرهيز دهد،چنانكه پزشك بيمار را پرهيز دهد.

امام صادق (ع ) فرمود: در كتاب على عليه السلام است كه : سخت ترين
مردم از لحاظ بلا كشيدن پيغمبرانند، سپس اوصياء آنها، و سپس هر كه از مردم نمونهآنهاست بترتيب ، و مؤ من فقط باندازه اعمال نيكش مبتلا شود، پس هر كه از مردم نمونهآنهاست بترتيب ، و مؤ من فقط باندازه اعمال نيكش مبتلا شود، پس هر كه دينش درست وعملش نيكو باشد بلايش سخت است ، و اين براى آنست كه خداىعزوجل دنيا را پاداش مؤ من و كيفر كافر قرار نداده است ، و هر كه دينش نادرست و عملشضعيف باشد، بلايش اندكست ، بلا بمؤ من پرهيزگار از باران بزمين شيب زودتر ميرسد.

يونس بن عمار (كه گويا لكه هاى پيسى بچهره اش پيدا شده بود) گويد: به امامصادق (ع ) عرض كردم : درباره آنچه در چهره من پيدا شده ، مردم گمان ميكنند كه خدا بندهاى را كه به او توجهى دارد بآن مبتلا نكند. حضرت فرمود: بتحقيق كه مؤ منآل فرعون انگشتانش چلاق بود، و با دو دستش اشاره ميكرد و ميگفت : (اى مردم از رسولانخدا پيروى كنيد) سپس امام بمن فرمود: چون ثلث آخر شب فرا رسيد، در آغاز آن وضوبگير و بنمازيكه ميخوانى (نماز شب ) برخيز، و چون در سجد دوم در ركعتاول باشى ، در حال سجده بگو. (اى على ، اى عظيم ، اى رحمن ، اى رحيم ، اى شنوندهدعاها، اى بخشنده خيرات ، بر محمد و آل محمد رحمت فرست و از خير دنيا و آخرت آنچهسزاوار بخشش ‍ تو است بما عطا كن ! و از شر دنيا و آخرت آنچه سزاوار بخشش تو استاز من بگردان ، و اين درد را از من دور كن و نام درد را ذكر كن كه او مرا بخشم آورده وغمگين ساخته ) و در دعا اصرار و پافشارى كن ، يونس گويد: بكوفه نرسيده بودمكه خدا همه آنها را از من دور كرد.