امام باقر (ع ) فرمود: همانا بنده مسلمان چون از منزلش خارج شود بقصد ديدار برادرش ،براى خداى نه ديگرى و بدر خواست جانب خدا و براى اشتياق بآنچه نزد او است ، خداىعزوجل هفتاد هزار فرشته بر او گمارد كه از پشت سرش ‍ فرياد زنند تا بمنزلش برگردد كه : خوش باش و بهشت برايت خوش باشد.

امام صادق (ع ) فرمود: هيچ مسلمانى از برادر مسلمانش در راه خدا و براى خدا ديدن نكند جزآنكه خداى عزوجل فريادش زند: اى زائر خوش باش و بهشت برايت خوش باشد.

امام باقر (ع ) فرمود: خداى عزوجل را بهشتى است كه جز سه كس واردش نشوند: مرديكهبر زيان خود بحق حكم كند، و مرديكه برادر مؤ منش را براى خدا زيارت كند، و مرديكهبراى خود برادر مؤ منش را برخود ترجيح دهد.

و فرمود: همانا مؤ من براى زيارت برادرش خارج ميشود، خداىعزوجل فرشته اى بر او گمارد كه يك بال در زمين و يكبال در آسمان نهد تا او را سايه اندازد، و چون بمنزلش در آيد خداى جبار تبارك وتعالى ندا كند كه : اى بنده ايكه حقم را بزرگ داشتى و از آثار پيغمبرم پيروى كردى ،بزرگداشت تو حقى است بر من ، از من بخواه تا بتو دهم ، دعا كن تا اجابت كنم ، خاموشباش تا من بسود تو آغاز كنم ، و چون بر گردد همان فرشته بدرقه اش كند و باپرش بر او سايه اندازد تا بمنزلش وارد شود، سپس خداى تبارك و تعالى فريادشزند كه : اى بنده ايكه حقم را بزرگ شمردى ، گرامى داشتن تو حقى است بر من . بهشتمرا برايت واجب ساختم و ترا درباره بندگانم شفيع ساختم .

امام صادق (ع ) فرمود: بديدار مؤ من رفتن براى خدا از آزاد ساختن ده بنده مؤ من بهتر استو هر كس بنده مؤ منى را آزاد كند، هر عضو بنده عضوى از او را از آتش نگهدارد تا آنجا كهفرج هم از فرج نگهدار باشد.

و فرمود: هر سه تن مؤ منى كه نزد برادرشان اجتماع كنند كه از بلاى او ايمن باشند واز شرور او بيم نداشته باشند و بآنچه نزد اوست اميدوار باشند، اگر خدا را بخوانند(براى رفع بلا) اجابتشان كند و اگر از خدا بخواهند بآنها عطا كند و اگر افزونىخواهند افزونيشان دهد و اگر سكوت كنند، خدا بنفع آنها آغاز كند.

موسى بن جعفر عليهماالسلام ميفرمود: هر كس براى خدا نه چيز ديگر بديدن برادر مؤمنش رود كه ثواب خدا را بخواهد و آنچه را او وعده فرموده است وفايش را خواستار باشد،خداى عزوجل هفتاد هزار فرشته بر او گمارد از وقتى كه از منزلش خارج شود تا برميگردد كه فرياد كنند: هان پاك و خوش باش و بهشت برايت خوش باشد كه در بهشتمنزل گرفتى .

اميرالمؤ منين (ع ) فرمود: ديدار برادران غنيمت بزرگى است اگر چه اندك باشند (يعنىاگر چه اينگونه برادران كميابند).

ابوعبيده گويد: من همكجاوه امام باقر (ع ) بودم واول من سوار ميشدم و سپس آنحضرت ، چون قرار ميگرفتيم حضرت بمن سلام ميكرد و مانندمرديكه رفيقش را بتازگى نديده احوال پرسى و مصاحفه ميفرمود و هنگام پياده شدن اوپيش ‍ از من پياده ميشد، چون بر زمين قرار ميگرفتيم سلام ميكرد و مانند كسيكه رفيقش رابتازگى نديه احوال پرسى مينمود.
من گفتم يا بن رسول الله شما كارى ميكنى كه هيچكس از مردم نزد ما نميكند و اگر يكبارهم بكند زياد است ؟ فرمود: مگر ثواب مصافح را نميدانى ؟ دو مؤ من بهم بر ميخورند ويكى بديگرى دست ميدهد، پس همواره گناهان آندو ميريزد، چنانكه برگ از درخت ميريزد، وخدا بآنها توجه ميفرمايد تا از يكديگر جدا شوند.

امام باقر (ع ) فرمود: چون دو مؤ من بهم برخورند و مصاحفه كنند، خدا دستش را ميان دستآنها گذارد و با آنكه رفيقش را بيشتر دارد مصاحفه كند.

و فرمود: چون دو مؤ من بهم برخورند و مصاحفه كنند، خداىعزوجل دستش را ميان دست آنها در آورد و بآنكه رفيقش را بيشتر دوست دارد، رو آورد. و چونخداى عزوجل بهر دو نفر متوجه شود (در صورتيكه هر دو يكديگر را بيك اندازه دوستداشته باشند) گناهان آنها مانند برگ درخت بريزد

و فرمود: چون دو مؤ من بهم برخورند و مصافحه كنند، خداىعزوجل بآنها رو آورد و گناهانشان چون برگ درخت بريزد.

ابا عبيده حذاء گويد: از مدينه تا مكه در يكتاى كجاوه همراه اما باقر (ع ) بودم ، حضرتدر بين راه پياده شد و قضاء حاجت كرد و برگشت و فرمود: اباعبيده دستت را بده ، من دستمرا دراز كردم ، حضرت چنان فشرد كه در انگشتانم فشار را احساس كردم . سپس فرمود: اىابا عبيده هر مسلمانيكه برادر مسلمانشرا ملاقات كند و با او مصافح نمايد و انگشتان خودرا با انگشتان او درهم كند، گناهان آنها مانند برگ درختان درفصل زمستان بريزد.

مالك جهنى گويد: امام باقر (ع ) فرمود اى مالك گمان مبر كه شما شيعيان درباره مامبالغه ميكنيد، همانا خدا را نتوان وصف كرد، و چنانكه خدا را نتوان وصف كرد، ما را نيزنتوان وصف نمود و چنانكه ما را نتوان وصف نمود، مؤ من را نيز نتوان وصف نمود، زيرا مؤمن با مؤ من ملاقات ميكند و باو دست ميدهد، پس همواره خدا بآنها توجه فرمايد و گناهان ازرخسارشان مانند برگ درخت فرو ريزد تا از يكديگر جدا شوند، پس چگونه وصفكسيكه چنين باشد توان كرد.

ابوحمزه گويد: همكجاوه امام باقر (ع ) بودم ، چون بار بزمين گذاشتيم ، حضرت اندكىراه رفت ، سپس آمد و دست مرا گرفت و گرم بفشرد، من عرض كردم : قربانت گردم ، منكه در كجاوه همراه شما بودم ؟ فرمود: مگر نميدانى كه چون مؤ من گردشى كند و سپسببرادرش دست دهد خدا توجه خود را بسوى آنها افكند و همواره بآنها رو آورد و بگناهانفرمايد: از آنها فرو ريزيد، اى ابا حمزه سپس گناهان مانند برگ درخت فرو ريزند وآنها خالى از گناه از يكديگر جدا شوند.

هشام بن سالم گويد: از امام صادق (ع ) حد مصاحفه را پرسيدم ، فرمود: گردش دور درختخرماست (يعنى اگر چه بمقدار گردش دور درخت خرما از يكديگر جدا شوند مستحب است بايكديگر مصاحفه كنند).

امام باقر (ع ) فرمود: براى مؤ منين سزاوار است كه چون يكى از آنها از رفيقش بفاصلهدرختى نهان شد و سپس بهم برخوردند مصاحفه كنند.

امام باقر (ع ) فرمود: رسولخدا (ص ): فرمود: چون يكى از شمابرادرش را ملاقات كندبايد باو سلام كند و دست بدهد، زيرا خداىعزوجل فرشتگان را بدين عمل گرامى داشته ، پس شما هم كار فرشته را بكنيد.