امام صادق (ع ) فرمود: عدالت شيرين تر از آبى ست كه بلب تشنه رسد، عدالت چهگشايشى دارد زمانيكه در امرى عدالت شود، اگرچه كم باشد.

امام صادق (ع ) فرمود: هر كه از خود بمردم انصاف دهد (اگر چه بر زيانش باشد)براى داورى ميان ديگران برگيزيده شود.

امام صادق (ع ) فرمود: خداى عزوجل بآدم (ع ) وحى فرمود: من تمام سخن را در چهار كلمهبرايت جمع ميكنم : عرضكرد پروردگارا آنها چيست ؟ فرمود: يكى از آن منست و يكى از آنتو و يكى ميان من و تو و يكى تو و مردم . عرضكرد: آنها را بيان فرما تا بفهمم ،فرود:
اما آنچه از آن منست ، اينستكه مرا عبادت كنى و چيزى را شريكم نسازى ، و اما آنچه از آنتوست اينستكه پاداش عمل ترا بدهم زمانيكه از همه وقت بدان نيازمندترى . و اما آنچهميان من و تواست دعا كردن تو و اجابت من است . و اما آنچه ميان تو و مردم است ، اينستكهبراى مردم بپسندى آنچه براى خود ميپسندى و براى آنها نخواهى آنچه براى خود نخواهى.

امام صادق (ع ) فرمود: از خدا پروا كنيد و عدالت ورزيد، زيرا خود شما از مردميكه عدالتنميورزند عيب ميگيريد.

و فرمود: عدالت شيرينتر از عسل و نرمتر از كره و خوشبوتر از مشك است .

رسولخدا (ص ) فرمود: سه خصلت است كه هر كه هر سه يا يكى از آنها را داشتهباشد، در سايه عرش خدا باشد روزيكه جز سايه او سايه اى نباشد: 1 مرديكه بمردمدهد آنچه خودش از آنها ميطلبد. 2 مرديكه گامى پيش و گامى پس نگذارد، تا آنكه بداندخدا بآن راضى است . 3 مردى كه از برادر مسلمانش عيبى نگيرد جز آنكه آن عيب را از خودبزدايد، زيرا عيبى از خود نزدايد، جز آنكه عيب ديگرى برايش هويدا گردد، و انسانراهمين بس ك بخود بپردازد نه بديگران .

رسولخدا (ص ) فرمود: كسيكه در مالش با فقير مواسات كند و بمردم از خود انصاف دهد،او مؤ من حقيقى است .

امام صادق (ع ) مى فرمود: دو تن هرگز در امرى ستيزه نكنند، كه يكى بديگرى انصافدهد و او نپذيرد، جز آنكه او را مغلوب سازد.

امام باقر (ع ) فرمود: خدا رلا بهشتى است كه جز سه كس در آن وارد نشوند، يكى از آنهاكسى است كه درباره خود بحق داورى كند.

امام صادق (ع ) فرمود: عدالت شيرينتر از آبى است كه بجگر سوخته رسد، چهگشايشى است در عدالت ، زمانيكه در امرى عدالت شود اگر چه كم باشد.

امام صادق (ع ) فرمود: شرافت مؤ من بشب زنده دارى و عزتش به بى نيازيش از مردمست .

و فرمود: چون يكى از شما خواهد هر چه از پروردگارش سؤال كند، باو عطا كند، بايد از مردم ماءيوس شود، و اميدى جز بخدا نداشته باشد، چونخداى عزوجل اين را از دلش داند، هر چه از خدا خواهى باو عطا كند.

على بن الحسين صلوات الله عليهما فرمود: تمام خير و نيكى را ديدم كه در بريدن طمعاز دست مردم است ، و هر كه هيچ اميدى بمردم نداشته باشد و امرش را در هر كارى بخاىعزوجل واگذارد، خداى عزوجل در هر چيزى او را اجابت كند.

امام صادق (ع ) ميفرمود: حاجت خواستن از مردم موجب سلب عزت و رفتن حيا گردد، نوميدى ازآنچه دست مردمست ، موجب عزت مؤ من است در دينش ، و طمع فقريست حاضر و آماده .

احمد بن محمد ابى نصر گويد: بامام رضا عرضكردم : قربانت گردم براىاسماعيل ابن داود كاتب توصيه اى بنويس ، شايد از او بهره اى ببرم ، فرمود: مرا دريغآيد كه مانند توئى چنين چيزى طلب كند، تو برمال من تكيه كن (هر چه خواهى از من بگير).

امام باقر (ع ) فرمود: نوميدى و چشم نداشتن بدست مردم عزت دينى مؤ من است ، مگر گفتارحاتم را نشنيده اى كه گويد:

اذا ما عزمت الياس الفيته الغنى

اذا اعرفته النفس و الطمع الفقر

(چون بنوميد تصميم گيرى و دلت بآن شناسا گرد، آنرا بى نيازى يابى و طمع رافقر دانى .)

اميرالمؤ منين صلوات الله عليه ميفرمود: بايد در دلت احتياج بمردم و بى نيازى از ايشانپيدا گردد، و احتياج بآنها در نرم زبانى و خوشروئيت باشد و بى نيازيت از آنها درحفظ آبرو و نگهداى عزتوضيح باشد.