مردى سراج كه خدمتگزار امام صادق (ع ) بود گويد: زمانى كه امام صادق (ع ) در حيرهبود، مرا با جماعتى از دوستانش پى كارى فرستاد، ما رفتيم ، سپس وقت نماز عشاء(اندوهگين ) مراجعت كرديم ، بستر من در گودى زمين بود كه در آنجامنزل كرده بوديم ، من با حال خستگى و ضعف آمدم و خود را انداختم ، در آن ميان امام صادق(ع ) آمد و فرمود، نزد تو آمدي (8) من راست نشستم و حضرت هم سربسترم نشست و از كاريكه مرا دنبالش ‍ فرستاده بود پرسيد، من هم گزارش دادم ، حضرتحمد خدا كرد.
سپس از گروهى سخن بميان آمد كه من عرضكردم : قربانت گردم ، ما از آنها بيزارىميجوييم زيرا آنها بآنچه ما عقيده داريم عقيده ندارند، فرمود: آنها ما را دوست دارند و چونعقيده شما را ندارند از آنها بيزارى مى جوئيد؟ گفتم : آرى ، فرمود: ما هم عقايدى داريمكه شما نداريد، پس سزاوار است كه ما هم از شما بيزارى جوييم ؟ عرضكردم : نه ،قربانت گردم . فرمود: نزد خدا هم حقايقى است كه نزد ما نيست ، گمان دارى خدا ما را دورمى اندازد؟ عرضكردم : نه بخدا، قربانت گردم ، نمى كنيم (از آنها بيزارى نمى جوييم )فرمود: آنها را دوست بداريد و از آنها بيزارى مجوئيد، زيرا برخى از مسلمين يكسهم وبرخى دو سهم و برخى سه سهم و برخى چهار سهم و برخى پنج سهم و برخى ششسهم و برخى هفت سهم (از ايمان را) دارند.
پس سزاوار نيست كه صاحب يك سهم را بر آنچه صاحب دو سهم دارد، وا دارند و نه صاحبدو سهم بر آنچه صاحب سه سهم دارد و نه صاحب سه سهم را بر آنچه صاحب چهار سهمدارد و نه صاحب چهار سهم را بر آنچه صاحب پنج سهم دارد و نه صاحب پنج سهم را برآنچه صاحب شش سهم دارد و نه صاحب شش سهم را بر آنچه صاحب هفت سهم دارد (يعنى ازمقدار استعداد و طاقت هر كس بيشتر نبايد متوقع بود).
اكنون برايت مثالى ميزنم : مردى (از اهل ايمان ) همسايه ئى نصرانى داشت ، او را با سلامدعوت كرد و در نظرش جلوه داد تا پذيرفت . سحرگاه نزد تازه مسلمان رفت و در زد،گفت كيست ؟ گفت : من فلانى هستم ، گفت : چكار دارى ؟ گفت : وضو بگير و جامه هايت رابپوش و همراه ما بنماز بيا، او وضو گرفت و جامه هايش را پوشيد و همراه او شد، هر چهخدا خواست نماز خواندند (نماز بسيارى خواندند) و سپس نماز صبح گزاردند و بودند تاصبح روشن شد، نصرانى ديروز (و مسلمان امروز) برخاست به خانه اش برود، آن مردگفت : كجا مى روى ؟ روز كوتاه است ، و چيزى تا ظهر باقى نمانده ، همراه او نشست تانماز ظهر را هم گزارد، باز آن مرد گفت : بين ظهر و عصر مدت كوتاهى است او را نگهداشت تا نماز عصر را هم خواند، سپس برخاست تا به منزلش رود، آن مرد گفت : اكنونآخر روز است و از اولش كوتاه تر است ، او را نگه داشت تا نماز مغرب را هم گزارد، بازخواست بمنزلش رود، به او گفت يك نماز بيش باقى نمانده . ماند تا نماز عشا را همخواند، آنگاه از هم جدا شدند.
چون سحرگاه شد نزدش آمد و در زد، گفت : كيست ؟ گفت : من فلانى هستم ، گفت : چه كاردارى ؟ گفت : وضو بگير و جامه هايت را بپوش و بيا با ما نماز گزار، تا مسلمان گفت :براى اين دين شخص بيكارتر از مرا پيدا كن ، كه من مستمند وعيال وارم .
سپس امام صادق (ع ) فرمود: او را در دينى وارد كرد كه از آن بيرونش آورد (زيرا رياضتكشى و فشار يكروز عبادت سبب شد كه بدين نصرانيت خود برگردد) يا آنكه فرمود: اورا در چنين (سختى و فشار) گذاشت و از چنان (دين محكم و مستقيم ) خارج كرد.

شهاب گويد: شنيدم امام صادق (ع ) فرمود: اگر مردم مى دانستند كه خداى تبارك وتعالى اين مخلوق را چگونه آفريده ، هيچكس ديگرى را سرزنش نميكرد، عرضكردم :اصلحك الله مگر چگونه بوده است ؟ فرمود:
همانا خداى تبارك و تعالى اجزائى آفريد و آنها را تا 49 جزء رسانيد، سپس هر جزئىرا ده بخش كرد (تا جمعا 490 بخش شد) آنگاه آنها را ميان مخلوق پخش كرد، و بمردىيكدهم جزء داد و بديگرى دو دهم تا بيك جزءكامل رسانيد و بديگرى يك جزء و يكدهم داد و بديگرى يك جزء دو دهم و بديگرى يكجزء و سه دهم تا بدو جزء كامل رسانيد، سپس بهمين حساب بآنها داد تا بعاليترينشان49 جزء داد، پس كسيكه تنها يك دهم جزء دارد نمى تواند، مانند دودهم جزء دار باشد ونيز آنكه دو دهم دارد مثل صاحب سه دهم نتواند بود و نيز كسى كه يك جزءكامل دارد، نمى تواند مانند داراى دو جزء باشد، و اگر مردم ميدانستند كه خداى عزّوجلّ اينمخلوق را بر اين وضع آفريده هيچكس ديگرى را سرزنش نمى كرد (كه چرا اين مطلب دقيقرا نمى فهمى يا چرا فضايل و اخلاق حسنه كسب نمى كنى ).

عبدالعزير قراسيطى گويد: امام صادق (ع ) بمن فرمود: اى عبدالعزيز ايمان مانندنردبانيست كه ده پله دارد و مؤ منين پله ئى را بعد از پله ديگر بالا مى روند، پس كسىكه در پله دوم است نبايد بآنكه در پله اول است بگويد: تو هيچ ايمان ندارى تا برسدبدهمى (كه نبايد چنين سخنى به نهمى بگويد) پس آنكه را از تو پست تر است دورنينداز كه بالاتر از تو ترا دور اندازد و چون كسى را يكدرجه پائين تر از خود ديدى ،با ملايمت او را بسوى خود كشان و چيزى را هم كه طاقتش را ندارد بر اوتحميل مكن كه او را بشكنى زيرا هر كه مؤ منى را بشكند، بر او لازمست جبرانش كند.