ابن عبدالوهاب در يكى از رسايلش چنين مى گويد: ... .
هر كس براى به دست آوردن سودى يا دفع ضـررى بـه سـوى يك قبر,درخت , ستاره , ملائكه مقرب يا پيامبر فرستاده خدا توجه كند, درواقع خدايى غير از اللّه براى خود انتخاب كرده وشهادت (لا اله الااللّه : ) را تكذيب كرده است .
لذا بايد از او خواست كه توبه كند واگرنپذيرفت بايد كشته شود .
واگر اين مشرك بگويد: من تنها قصدتبرك داشـتم , ومن مى دانم كه تنها خداوند است كه نفع وضررمى رساند, به او گفته شود: خواسته بنى اسرائيل نيز مانند خواسته توبود, خداوند از آنها خبر مى دهد كه آنها هنگامى كه از دريا گذشتندبه قومى بت پرست رسيده گفتند: اى موسى خدايى مانند خدايگان آنها براى ما قرار ده , او در جواب آنها فرمود: (انكم قوم تجهلون ):شما قومى جاهل هستيد ((687)) .
او در رساله ديگرى مى گويد: ... .
وهمچنين هر كه به سنگ يادرختى تبرك جويد يا به قصد تبرك بر قبر يا قبه اى دست بكشد,در واقع آنها را به عنوان خدا پذيرفته است .... ((688)) .
حـال ببينيد يك وهابى به نام محمد سلطان معصومى درباره مسلمانان موحدى كه به زيارت قبر رسـول اللّه (ص ) رفـتـه وبـه آن مـقـام مطهر تبرك جسته ومى گويند: اشهد ان لا اله الا اللّه وان مـحـمداعبده ورسوله چگونه توصيف مى كند و در حق آنها چه مى گويد: ....اين بنده ضعيف در چهار زيارتى كه به مدينه طيبه داشتم با دقت نظر توانستم در مسجد نبوى ونزد قبر شريف پيامبر مـنـظـره اى مشاهده كنم كه در تضاد با ايمان بوده , اسلام را منهدم وعبادات راباطل كند, مسائل شـرك آلـودى ديـدم كـه نـاشـى از غلو كردن , انباشته شدن جهالت ها, تقليد خشك وكور كورانه وتعصب هاى باطل بوده است .
واغلب كسانى كه مرتكب اين منكرات مى شوند افرادغريبه اى هستند كـه از سرزمين هاى دور دست آمده , وهيچ اطلاعى از حقيقت دين ندارند, ولذا قبر پيامبر(ص ) را به سبب غلو درمحبت مانند يك بت گرفته وخود هيچ آگاهى ندارند ((689)) .
بـراى آنـكـه ايـن خلط مبحث وجهالتى كه وهابيت مرتكب آن شده است مشخص گردد, بايد اين قـاعـده اى كـه بـه عـنـوان مـعيارشناخت عبادت گرفته اند يعنى خضوع , اظهار ذلت وتكريم را باطل كنيم .
صـرف خـضوع واظهار ذلت را نه شرعا ونه عقلا نمى توان عبادت شمرد, ما در بسيارى از كارهاى انـسان مسائلى مى بينيم كه در آن خضوع واظهار ذلت است , مانند خضوع شاگرد در برابر استاد, ياسرباز در برابر فرمانده , ولى هيچ انسانى جرات ندارد اين كار آنهارا عبادت بشمارد, خداوند به ما دسـتـور داده در بـرابـر والـديـن اظهارخضوع وذلت كنيم , مى فرمايد: (واخفض لهما جناح الذل من الرحمه ) ((690)) : براى ترحم بر آنها والدين بالهاى خود را ذليلانه پائين آور .
پائين آوردن بالها در ايـنـجا كنايه از شدت خضوع است ,ولى نمى توان اين كار را عبادت دانست .
ونيز شعار مسلمان هـمـيشه اظهار خضوع وذلت در برابر مؤمن وعزت در برابر كافر است ,خداوند مى فرمايد: (فسوف يـاتـى اللّه بقوم يحبهم ويحبونه اذلة على المؤمنين اعزة على الكافرين ) ((691)) : خداوند قومى را خـواهـد آورد كـه آنـهـا را دوست داشته وآنها او را دوست دارند, نسبت به مؤمنين ذليل ودر برابر كـافـران عـزيـز مـى باشد, اگر اظهار ذلت عبادت است پس خدا به مؤمنين دستور داده است كه مؤمنين يكديگر را عبادت كنند, واين محال است .
آيـات ديـگـر واضـح تر از اين نيز هست كه تماما ادعاى وهابيت را ردمى كنند مانند سجده ملائكه بـراى حـضـرت آدم , كـه سـجـود بالاترين مراتب خضوع وذلت است , خداوند مى فرمايد: (واذ قلنا للملائكة اسجدوا لادم ) ((692)) : ....: ما به ملائكه گفتيم براى آدم سجده كنيد.. ..
پـس اگـر سـجده براى غير خدا واظهار بالاترين مراتب خضوع وذلت بنابر ادعاى وهابيت عبادت باشد پس مسلما بايد ملائكه رامشرك وكافر والعياذ باللّه وآدم را طاغوت بدانيم .
چگونه اين وهابيان در قرآن تدبر نمى كنند ؟
نكند قلوب آنها بسته شده وقفل خورده است ؟
از اين آيه مشخص مى شود كه بالاترين درجات خضوع عبادت نيست وهيچ كس نمى تواند اعتراض كند كه سجود به معناى حقيقى خود نيست يا آنكه منظور از سجده براى آدم (ع ) اين است كه او را قـبـلـه قرار داده بودند همانگونه كه مسلمانان كعبه شريف راقبله مى دانند, اين دو احتمال باطل اسـت زيرا ظاهر سجود در اين آيه همان صورت معمول آن است , ونمى توان آن را به معناى ديگرى گـرفت , واما اينكه آدم قبله بوده است يك تاويل بى پايه ودليل است , ونيز اگر سجده براى آدم به معنى قبله بودن آدم (ع )باشد ديگر جايى براى اعتراض ابليس باقى نمى ماند زيرا سجده براى خود آدم نـخـواهـد بود, وقرآن كريم خلاف اين معنى را از قول ابليس نقل مى كند: (ااسجد لمن خلقت طـيـنـا): آيـا بـراى كـسـى سجده كنم كه از خاك آفريده اى , بنابراين برداشت ابليس از دستور الـهـى سجده براى شخص آدم (ع ) بود, واز اين رو اعتراض كرد كه (....اناخير منه ) من از او بهترم يـعنى فضيلت من بيشتر است , وچگونه كسى كه فضيلت بيشترى دارد براى آنكه فضيلت كمترى داردسـجـده كـند, اگر مقصود از سجده قرار دادن آدم به عنوان قبله باشدنيازى نيست كه قبله افـضـل از سـجده كننده باشد, ولذا اين سجده فضيلتى براى آدم در بر ندارد, كه اين خلاف ظاهر آيـه است .
وبراى تاكيد اين معنى قول ابليس را مى بينيم : (ااسجد لمن خلقت طينا): آيابراى كسى سـجده كنم كه از خاك آفريده اى (.... .
ارايتك هذا الذى كرمت على ) ((693)) : آيا مى بينى اين را كه بر من برترى دادى ؟!.
پـس امـتناع ابليس از سجده به اين دليل بوده است كه اين عمل منزلت وفضيلتى بزرگ براى آدم داشته است .
روزى يـك وهـابى كه رهبر گروه انصار السنه در شهر بربر در شمال سودان است به من اعتراض كـرد وگـفـت : سجده ملائكه براى آدم به امر خداوند بوده است .
او به خيال خود ضربه اى بر من وارد كرده وحجت مرا باطل نموده است .
گفتم : پس تو همچنان اصرار دارى براينكه اين كار يعنى سجده از مصاديق شرك بوده , بلكه عين شرك است , ولى خداوند امر به آن كرده است .
گفت : آرى .
گفتم : آيا اين امر الهى سجود ملائكه براى آدم (ع )را از شرك بودن خارج مى كند.
گفت : آرى .
گـفـتـم : ايـن سـخن وجهى ندارد, وهيچ جاهلى آن را نمى پذيرد چه رسد به عالم , زيرا امر الهى ماهيت چيزى را تغيير نداده وموضوع آن را تبديل نمى كند, مثلا ماهيت فحش وناسزا گوئى اهانت است ,حال اگر خداوند به ما امر كرد كه فرعون را ناسزا گوئيم , آيا اين امرالهى ماهيت ناسزاگوئى را تغيير مى دهد, وسب ولعن ما براى فرعون نوعى مدح واحترام براى او خواهد شد ؟! ونيز اگر خدا بر ما حرام كرد كه فرد معينى را به ميهمانى بپذيريم ,اين تحريم ماهيت ميهمانى كه هـمـان اكـرام واحترام است را تغييرنمى دهد, وميهمانى به صورت توهينى براى ميهمان نخواهد بـود,پـس اگـر سجده را شرك وعبادت دانستيم , وخداوند به آن امر كند,اين امر ماهيت سجده را تـغـيـير نمى دهد, وسجود با اين امر الهى به يك توحيد خالص تبديل نخواهد شد, اين محال است , ولازمه كلام تو اين است كه ملائكه را به شرك متهم كنى .
او متحير شده وهمچنان ساكت ماند.
سـكـوت او را قـطـع كـردم وگـفتم : دو راه در برابر تو وجود دارد, يا اين سجده را اساسا خارج از چارچوب عبادت بدانى ... .
كه اين نظر مااست .
ويا آنكه اين سجده از بارزترين مصاديق عبادت بوده وملائكه سجده كننده مشرك باشند, ولى اين شـرك بـا اذن واجـازه خدا است ,وچنين قولى را هيچ مسلمان عاقلى نمى پذيرد وبا اين آيه شريفه ردمى شود: (قل ان اللّه لا يامر بالفحشاء اتقولون على اللّه ما لاتعلمون ) ((694)) : بگو خداوند امر به فحشا نمى كند, آيا عليه خداچيزى مى گوئيد كه از آن آگاهى نداريد.
اگر سجده عبادت وشرك بود, خداى متعال امر به آن نمى كرد.
همچنين قرآن خبر از سجده پدر وبرادران يوسف داده است , واين سجده با امر الهى نبوده وخداوند سـبـحـان آن را بـا شـرك تـوصـيـف نـنـموده وپدر وبرادران يوسف را متهم به آن نساخته است , خداوندمى فرمايد: (.. .
ورفع ابويه على العرش وخروا له سجدا وقال يا ابت هذا تاويل رؤياى من قبل قـد جـعلها ربى حقا) ((695)) : والدين خود رابرتخت نشاند وهمگى براى او به سجده افتادند, واو گفت : اى پدر,اين است تاويل خواب پيشين , پروردگارم آن را به واقعيت رساند.
ايـن خـواب در آيـه 4 آمـده اسـت : (انى رايت احد عشر كوكبا والشمس والقمر رايتهم لى ساجدين ) ((696)) : من يازده ستاره , خورشيد وماه راديدم كه براى من سجده مى كنند.
خـداونـد در هـر دو جـا از سجده براى يوسف سخن مى گويد, وازاين آيات نتيجه مى گيريم كه صرف سجده يا هر عملى كه نشان دهنده خضوع , ذلت وتعظيم باشد عبادت نيست .
بنابراين نمى توان آن مسلمان موحدى كه در مقابل قبر رسول اللّه ياضريح ائمه واوليا اظهار خضوع وذلـت مـى كـنـد را مـشـرك دانـسـتـه وعمل او را عبادت براى قبر بدانيم , زيرا خضوع به معنى عبادت نيست واگر چنين عملى عبادت قبر باشد, عمل مسلمانان در حج يعنى طواف به دور خانه خـدا, سـعـى ميان صفا ومروه وبوسيدن حجر الاسود نيز عبادت است زيرا اين اعمال از نظر شكل ظاهرى فرقى با طواف به دور قبر رسول اللّه (ص ) وبوسيدن ودست كشيدن بر آن ندارد, وعلى رغم آن مـى بينيم كه خداوند سبحانه وتعالى مى فرمايد: (وليطوفوا بالبيت العتيق ) ((697)) : وبرگرد خانه كهن كعبه طواف نمايند.
ونيز مى فرمايد: (ان الصفا والمروة من شعائر اللّه , فمن حج البيت اواعتمر فلا جناح عليه ان يطوف بـهما) ((698)) : صفا ومروه از شعائر الهى است , پس هر كه به حج خانه (خدا) يا عمره آيد, باكى بر او نيست كه بر آنها طواف كند.
آيا بازهم طواف به دور گل وسنگ را عبادت براى آن مى بينيد ؟
اگر صرف خضوع كردن عبادت باشد, لازم مى آيد كه اين كارها نيزعبادت باشد, وراه فرارى از امر الـهـى نـيـسـت .
قبل از اين هم بيان كرديم كه امر الهى ماهيت كار را تغيير نمى دهد .
ولى مشكل وهـابـيـت ايـن است كه آنها عبادت را نشناخته , حقيقت وروح آن رانفهميده اند, لذا تنها با ظواهر وشـكـل اعمال روبرو شده , هرگاه زائرى را ببينند كه مقام رسول اللّه (ص ) را مى بوسد, ذهن آنها بـه مشركى منتقل مى شود كه بت خود را مى بوسد, از اين ذهنيت حكمى استخراج كرده وآن را به آن موحدى كه مقام رسول اللّه (ص ) را مى بوسد نسبت مى دهند, واشتباه آنان از همينجا است .
اگر صرفا شكل خارجى عمل كافى براى حكم بود, پس بايد هر كه حجر الاسود را ببوسد نيز تكفير شود, ولى واقعيت غير از اين است .. .
كه بوسيدن حجر الاسود توسط مسلمان توحيد خالص وبوسيدن بت توسط كافر شرك خالص است .
حال چه فرقى كرد ؟! در اينجا ضابطه ديگرى وجود دارد كه توسط آن عبادت رامى شناسيم وآن ضابطه اينگونه است :

تعريف عبادت با مفهوم قرآنى :

اعتقاد به مستقل بودن يا عدم آن ملاك توحيد وشرك است :

آيا وجود يا عدم توانائى , ملاك توحيد وشرك است ؟ :

آيا توسل به انبيا وافراد صالح حرام است ؟