نيايش سى و چهارم
.دعاى آن حضرت است به هنگام ابتلا و يا به هنگامى كه كسى را به رسوايى گناهى گرفتار مىديد.
اى خداوند،حمد باد تو را كه گناهان را مىدانى و مىپوشانى.
حمد باد تو را كه بر حال درون ما آگاهى و ما را عافيت عطا مىكنى.
اى خداوند،ما همگان در پى عيب و عار بودهايم و حال آنكه تو ما رابر زبانها نيفكندهاى،مرتكب گناهان بزرگ شدهايم و حال آنكه تورسوايمان نساختهاى.در نهان بديها كردهايم و حال آنكه تو كسى را بربديهاى ما راه ننمودهاى.
بسا كارها كه نهى فرمودهاى و ما به جاى آوردهايم.بسا كارها كهفرمان دادهاى و ما را بر آنها آگاه ساختهاى،و ما تجاوز ورزيدهايم.
بسا گناهان كه در كسب آن كوشيدهايم و بسا خطاها كه مرتكبشدهايم و تنها تو از آن آگاه بودهاى نه نگرندگان و تو از هر كس ديگر بهافشاى آن تواناتر بودهاى.اى خداوند،عافيت تو چونان پردهاى برروى چشمانشان فرو افتاد و چون سدى راه گوشهايشان را بگرفت.
اى خداوند،چنان كن كه هر عيب ما كه پوشيده داشتهاى و هر گناهكه نهان كردهاى،ما را اندرز دهندهاى شود كه از اخلاق بد و ارتكابخطاها بازمان دارد و به سوى توبهاى محو كننده گناهان براند و به آن راهكه پسند توست بكشاند.
اى خداوند،زمان توبه ما نزديك گردان و به غفلت گرفتارمان مساز،كه ما به تو مىگراييم و از گناهان توبه مىكنيم.
بار خدايا،درود بفرست بر آن برگزيدگان از ميان آفريدگانت:
محمد و عترت او،آن پاكان و گزيدگان،و چنان كه خود فرمان دادهاى مارا نيوشنده سخن ايشان و فرمانبردار حكم ايشان قرار ده.
