مرحوم حجت الاسلام آقا مير سيد على مدرس يزدى متوفى درسال 1329 ه -، از تلامذه مجدد شيرازى ، در كتاب الهام الحجة (ص 603 ط 1346) مىنويسد: از جماعت كثيره مسموع شد بنقل از مرحوم آخوند ملا صادق سر يزدى ، و از آن جملهاستاد معظم عالم و عامل و فاضل كامل و عارف زاهد محقق الحاج ميرزا سيد حسين وامق دامافضاله ، و بعد از استماع شفاهى بخط مبارك خود از براى اين حقير مرقوم فرمودند، وبعبارتهم الشريفه نقل مى شود:
در سنه 1270 ه -، از مرحوم آخوند ملا صادق سر يزدى كه اسمش موافق مسمى بود، حكايتظريفه استماع شد كه :
در اوقاتيكه در دار العباد يزد بتحصيل علوممشغول بودم مزاج مرا اختلالى بهم رسيد، و اشتها، نقصان يافت ، و هم و غم بسيار بهمرسانيدم ، تا به حدى كه از ابناى جنس متوحش گرديده و عزلت مى نمودم ، تا كار بهجائى رسيد كه توقف بلده ميسر نبود، لابد بقريه سريزد رفتم ، و در آنجا هم ازمعاشرت مردم دلتنگ شده روزها را در قبرستان خارج قريه بتنهائى بسر مى بردم .
روزى ندائى را شنيدم كه : مرا باسم صدا مى زند، هر چند نظر بجهات نمودم و دقت كردمكسى را نيافتم ، و مكرر ندا مى شنيدم ، مدتى متحير و متفكر ايستاده و گفتم : اى صاحبصدا من ترا نمى بينم ، كيستى ؟ و مطلب تو چيست ؟
جواب گفت : من ملك موتم و بقبض روح تو ماءمورم ، بهيئت محتضر بخواب تا روح تراقبض نمايم ! بفرموده عمل نمودم و پاى بقبله خوابيدم ، و دامن خود را بر روى خود افكندم .
طولى كشيد، و گفتم : چه شد؟ و چرا بامر خودمشغول نمى شوى ؟
جواب داد كه : الحال موت تو بتاءخير افتاد، تا بروى بخانه خود و جمعى از عدولراطلبيده وصيت بنمائى ، حال برخيز و برو!
من برخواستم و به خانه رفتم و وصيت نموده ، و باطاق خلوتى رفته و خوابيدم ، وگفتم : بسم الله .
جواب داد: بدا حاصل شد، و موت تو بتاءخير افتاد، و مى بايد تو به مقامات عاليهفايز شوى ، و ترقيات كليه از براى توحاصل شود، چند روزى انواع صحبت با هم مى داشتيم و مكرر تسلى مى داد، و مى گفت : مردمدرباره تو گمان پريشانى حواس و مشاعر و جنون مى نمايند، لكن تو انديشه مكن كهعمّا قريب صاحب مقامات خواهى شد.
تا آنكه در شبى احساس نمودم كه چيزى بپاى من خورد،مثل آنكه سر تا پايى بكسى بزنند، و صدا بگوش من رسيد كه : برخيز و تهجد بجاىآور، و پيش از آن بر بام خانه برو و اذان بلند بگو!
موافق آنچه گفته بود عمل كردم ، بعد از آنكه اذان را بانجام رسانيدم ، بمن گفت :الحال فلان و فلان (و اشخاص چندى را شمرد) به خانه تو مى آيند و اعراض مىنمايند، اعتناء مكن كه مى بايد ترقى كلى بكنى !
طولى نكشيد كه : همان اشخاص آمدند و اعتراض نمودند كه اين اذان مخالف با شريعتبود، و يكى از آنها اصرار داشت .
بمن گفت : باو تعرض كن و بگو تو در خلوت مرتكب چنين معصيت وعمل خلاف شرع مى شوى و مرا از عبادت منع مى كنى !
آخوند مى گويد: بمحض گفتن اين سخن ديدم در حالت آن شخص قلق و اضطرابىحاصل شد، و بى نهايت خجل گشت بنوعيكه سر بزير افكند و ديگر سخنى نگفت .
و بالجمله بر اين منوال گذشت ، و هر روز و هر شب صدا مى شنيدم ، و مرا امرو نهى مىنمود، و اخبار غريبه بمن مى داد، و از آن جمله روزى شهرت يافت كه شخصى در سفرتبريز فوت شده ، با من گفت اين خبر اصلى ندارد و فلانى زنده است و چند روز ديگركاغذ او مى آيد، و مطالبش چنين و چنان است ، بعد از چند روز بهمان طور صورت گرفت .
ديگر انتشار يافت كه : شريعتمدار آخوند ملا محمد تقى عقدائى برحمت خدا رفته ! با منگفت كه : اين خبر كذب است و آخوند در حيات است ، و از اين ناخوشى كه دارند سلامت بهمخواهند رسانيد، و چند روز ديگر بهمان نحو صورت گرفت .
آخوند مذكور مى گويد كه : وقتى شد كه هيولائى در هوا مشاهده مى نمودم در نهايتنزديكى كه گويا تمثال هوائى و صورت و نقش بر هوا بود و در نهايت لطافت كه با منمكالمه نموده و مرا امر و نهى و ترغيب مى نمود كهعمل بآنها موجب رسيدن بمقامات عاليه است .
و اندك اندك حالت تجرد من بجائى رسيد كه بنظرم مى آمد كه جميع اقاليم و بلاد وخلايق را مشاهده مى نمايم ، و مكرر خبر از فوت هر كسى ميدادم و بعد موافق مى افتاد.
تا آنكه وقتى مرا امر نمود كه : شخصى را از بالاى بام بزير اندازم ، ترسيدم وعمل نكردم .
و وقتى ديگر به من گفت كه : امام غائب در مكه معظمه ظهور نموده اند، و تو بايدبحضور ايشان بروى ، هرگاه مى خواهى تو را بر ابر سوار نمايم و هرگاه مى خواهىصلوات بخوان و بر هوا راه رو!
گفتم : هر چه تو بهتر دانى !
گفت : برو بر بالاى بام و صلوات بخوان و بر هوا راه رو!
آمدم تا به لب بام و ترسيدم و ايستادم .
گفت : چرا نمى روى ؟
گفتم : مى ترسم بزمين بيفتم .
گفت : مترس و برو.
قبول نكردم مدتى معارضه بود، تا بكلى ماءيوس شد.
و گفت : تو بايست بمقامات عاليه برسى ، و در فلان امر و فلان امر ترسيدى ومخالفت نمودى ، و پا ببخت خود زدى !
من از پيش تو مى روم به نزد ميرزا على محمد شيرازى كه او قابليت دارد.
آخوند مى گويد: ديگر من آن صورت را نديدم ، و خواهش ‍ نمودم ازاهل خانه گوشتى را بريان نمودند، و قدرى استشمام و قدرىتناول كردم تا خورده خورده مزاجم باعتدال آمد، و ملتفت شدم كه بچه امرهاى مخالف شرفامر مى نموده است كه در آن حالت متوجه نبوده ام و شكر الهى را بجا آوردم .
و بعد از چندى خبر ميرزا على محمد منتشر شد، و من دانستم كه چه و او برباطل است ، و سابقا اسم او را نشنيده بودم مگر از اين صورت كه مشاهده مى نمودم .
نتيجه :
اغراء و اضلال شيطان باين طريق درباره اشخاصى كه ساده لوح ومشغول عبادت و رضايت هستند، زياد واقع مى شود.
بنده خودم در حدود سال (1360 ه -) يكى از رفقاء را ديدم كه چند ماه متوالى چنين حالت وارتباطى پيدا كرده بود.
اجمال جريان رفيق عزيز ما آن بود كه : اولا اين شخص از فضلاء و محصلين زبر دستبوده ، و علاقه شديدى ببحث و قال و قيل و مجادله داشته و بجز اين معنى توجهى بجهاتديگر اظهار نمى كرد.
ثانيا- در اثر بر خورد و ملاقات با يكى از مرتاضين كه خوارق چندى از خود نشان داده ،و از ضمير او اطلاع داده بود: يك مرتبه حالش دگرگون شده و از درس و بحث منصرفگشته ، و مشغول عبادت و تزكيه و مجاهده شده ، وحال انزواء و خلوت و سكوت پيدا كرده بود.
ثالثا در خلال همين حال كه پيوسته اشتغال بعبادت و ذكر و فكر داشت : صدايىبگوشش مى رسد كه صاحب صدا ديده نمى شد، و سپس اين صدا تا مدت پنج و شش ماهادامه پيدا كرده ، و در امور شخصى و پيش آمدها و راجع بقضاياى آينده او را هدايت مى كرد.
اين بنده چون بسوابق و لواحق و خصوصيات اعمالاو مطلع بودم ، و همه بقرائن خصوصيات امر و نهى ، يقين پيدا كردم كه : اين صداى الهىو روحانى نيست ، و بلكه شيطانى است ، و برفيق گرامى تاءكيد مى كرديم كه مطابقتقوانين مقدسه اسلام را از دست نداده ، و در همه جزئيات و كليات بوظايف دينى خود بهدقت متوجه شده ، و دستورهاى الهى را هميشه مناط قرار داده و دستورهاى ديگر را با آنهابسنجد.
اين است كه : بعد از چندين مرتبه اختلاف ، رفيق ما مواجه مى شود با يك امرى كهصريحا با اسلام بود، و هر چه از طرف صاحب صدا تاءكيد و تشديد در اطاعت او مىشود: رفيق گرامى بيشتر بر توقف و مخالفت خود مى افزايد.
بطورى كه رفيق عزيز اظهار مى كرد: صداى او از دور شنيده شد كه من رفتم و تو آدمنمى شوى ، و بعد از آن صدا و صاحب صدا خبرى نبوده و بكلى قطع رابطه مى شود.
اين حكايت را براى آن آوردم كه : افرادى كهمشغول عبادت و رياضت و ذكر و فكر و خلوت و سير و سلوك هستند از اين خطر بزرگبهراسند. و متوجه باشند كه براى سالك خطرهاى عظيم و لغزشهاى بزرگى است كهبا كوچكترين غفلت ممكن است خود و ديگران را در وادى ضلالت هلاك و نابود سازد.