مفضل بن عمر گويد: حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر مؤ منى كه ميانه او و مؤ منديگر حاجتى باشد خداى عزوجل ميان او و بهشت هفتاد هزار ديوار بلند بكشد كه بين هر دوديوار هزار سال راه مسافت باشد.

محمد بن سنان گويد: نزد حضرت رضا عليه السلام بودم پس بمن فرمود: اى محمدبدرستيكه در زمان بنى اسرائيل چهار نفر مؤ من بودند، پس (روزى ) يكى از آنان نزد آنسه نفر ديگر كه در منزل يكى از آنان براى صحبتى گرد آمده بودند رفت و در زد، غلامبيرون آمد و باو گفت : آقايت كجاست ؟ گفت : در خانه نيست ، آنمرد بر گشت و غلام نيزنزد آقايش رفت ، آقايش از او پرسيد: آنكه در زد كه بود گفت : فلانكسى بود و من باوگفتم : كه شما در خانه نيستند؟ آنمرد ساكت شد و اعتنائى نكرد و غلام خود را در اينبارهسرزنش نكرد و هيچكدام يك از آن سه نفر از اين پيش آمد اندوهى بخود راه ندادند و شروعبدنباله سخن خود كردند؟ همينكه فرداى آنروز شد آنمرد مؤ من بامداد بنزد آن سه نفررفت و بآنها برخورد كرد كه هر سه از خانه بيرون آمده بودند و مى خواستندبكشتزارى (يا باغى ) كه از يكى از آنان بود بروند، پس به آنان سلام كرد و گفت : منهم با شما هستم (و بهمراه شما بيايم ؟) گفتند:
آرى و از او نسبت به پيش آمد ديروز عذر خواهى نكردند و او مردى مستمند و ناتوان بود،پس (براه افتادند) و همين طور كه در قسمتى از راه ميرفتند ناگاه قطعه ابرى بالاى سرآنها آمد و بر آنها سايه انداخت ، آنان گمان كردند كه باران است ، پس شتافتند (كهباران نخورند ولى ) چون ابر بالاى سرشان قرار گرفت يكمنادى از ميان آن ابرفرياد زد: اى آتش ، اينان را (در كام خود) بگير و منجبرئيل فرستاده خدايم ، بناگاه آتشى از دل آن ابر بيرون آمد و آن سه نفر را در خودفرو برد، و آنمرد مؤ من تنها و هراسناك بماند و از آنچه بر سر آنها آمده بود در شگفتبود و نميدانست سبب چيست ؟ پس به شهر برگشت و حضرت يوشع بن نون (وصىحضرت موسى ) عليه السلام را ديدار كردن و جريان را با آنچه ديده و شنيده بود باوگفت :
يوشع بن نون فرمود: آيا نمى دانى كه خداوند بر آنها خشم كرد پس از آنكه از آنانخشنود و راضى بود، و اين پيش آمد براى آن كارى بود كه با تو كردند عرض كرد: مگرآنها با من چه كردند؟ يوشع جريان را گفت ، آنمرد گفت : من آنها راحلال كردم و از آنها گذشتم ؟ فرمود: اگر اين (گذشت تو) پيش از آمدن عذاب بود بهآنها سود ميداد ولى اكنون براى آنان سودى ندارد، و شايد پس از اين به آنها سودبخشند.

(اين حديث مانند حديث اول است كه ترجمه آن گذشت ).

ابو حمزه گويد: بحضرت باقر عرضركردم : قربانت ، چه فرمائى درباره مسلمانيكهبراى ديدار يا براى حاجتى نزد مسلمانى برود و او در خانه باشد و اجازه ورود بخواهد،و او اجازه ندهد و از خانه هم بيرون نيايد؟ فرمود: اى اباحمزه هر مسلمانى كه براى ديداريا خواستن حاجتى نزد مسلمانى برود و او در خانه باشد اجازه ورود بخواهد و او بيروننيايد پيوسته در لعنت خدا باشد تا همديگر را ديدار كنند، عرض كردم : قربانت در لعنتخدا است تا همديگر را ديدار كنند؟ فرمود: آرى اى ابا حمزه .