داستان يوسف عليه السلام 
بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ امرَّحِيمِ
الر تِلْك ءَايَت الْكِتَبِ الْمُبِينِ(1)
إِنَّا أَنزَلْنَهُ قُرْءَناً عَرَبِيًّا لَّعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ(2)
نحْنُ نَقُص عَلَيْك أَحْسنَ الْقَصصِ بِمَا أَوْحَيْنَا إِلَيْك هَذَا الْقُرْءَانَ وَ إِن كنت مِن قَبْلِهِ لَمِنَالْغَفِلِينَ(3)
إِذْ قَالَ يُوسف لاَبِيهِ يَأَبَتِ إِنى رَأَيْت أَحَدَ عَشرَ كَوْكَباً وَ الشمْس وَ الْقَمَرَ رَأَيْتهُمْ لىسجِدِينَ(4)
قَالَ يَبُنىَّ لا تَقْصص رُءْيَاك عَلى إِخْوَتِك فَيَكِيدُوا لَك كَيْداً إِنَّ الشيْطنَ لِلانسنِ عَدُوُّمُّبِينٌ(5)
وَ كَذَلِك يجْتَبِيك رَبُّك وَ يُعَلِّمُك مِن تَأْوِيلِ الاَحَادِيثِ وَ يُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْك وَ عَلى ءَالِيَعْقُوب كَمَا أَتَمَّهَا عَلى أَبَوَيْك مِن قَبْلُ إِبْرَهِيمَ وَ إِسحَقَ إِنَّ رَبَّك عَلِيمٌ حَكِيمٌ(6)
لَّقَدْ كانَ فى يُوسف وَ إِخْوَتِهِ ءَايَتٌ لِّلسائلِينَ(7)
إِذْ قَالُوا لَيُوسف وَ أَخُوهُ أَحَب إِلى أَبِينَا مِنَّا وَ نحْنُ عُصبَةٌ إِنَّ أَبَانَا لَفِى ضلَلٍ مُّبِينٍ(8)
اقْتُلُوا يُوسف أَوِ اطرَحُوهُ أَرْضاً يخْلُ لَكُمْ وَجْهُ أَبِيكُمْ وَ تَكُونُوا مِن بَعْدِهِ قَوْماً صلِحِينَ(9)
قَالَ قَائلٌ مِّنهُمْ لا تَقْتُلُوا يُوسف وَ أَلْقُوهُ فى غَيَبَتِ الْجُب يَلْتَقِطهُ بَعْض السيَّارَةِ إِنكُنتُمْ فَعِلِينَ(10)
قَالُوا يَأَبَانَا مَا لَك لا تَأْمَنَّا عَلى يُوسف وَ إِنَّا لَهُ لَنَصِحُونَ(11)
أَرْسِلْهُ مَعَنَا غَداً يَرْتَعْ وَ يَلْعَب وَ إِنَّا لَهُ لَحَفِظونَ(12)
قَالَ إِنى لَيَحْزُنُنى أَن تَذْهَبُوا بِهِ وَ أَخَاف أَن يَأْكلَهُ الذِّئْب وَ أَنتُمْ عَنْهُ غَفِلُونَ(13)
قَالُوا لَئنْ أَكلَهُ الذِّئْب وَ نَحْنُ عُصبَةٌ إِنَّا إِذاً لَّخَسِرُونَ(14)
فَلَمَّا ذَهَبُوا بِهِ وَ أَجْمَعُوا أَن يجْعَلُوهُ فى غَيَبَتِ الجُْب وَ أَوْحَيْنَا إِلَيْهِ لَتُنَبِّئَنَّهُمبِأَمْرِهِمْ هَذَا وَ هُمْ لا يَشعُرُونَ(15)
وَ جَاءُو أَبَاهُمْ عِشاءً يَبْكُونَ(16)
قَالُوا يَأَبَانَا إِنَّا ذَهَبْنَا نَستَبِقُ وَ تَرَكنَا يُوسف عِندَ مَتَعِنَا فَأَكلَهُ الذِّئْب وَ مَا أَنت بِمُؤْمِنٍلَّنَا وَ لَوْ كنَّا صدِقِينَ(17)
وَ جَاءُو عَلى قَمِيصِهِ بِدَمٍ كَذِبٍ قَالَ بَلْ سوَّلَت لَكُمْ أَنفُسكُمْ أَمْراً فَصبرٌ جَمِيلٌ وَ اللَّهُالْمُستَعَانُ عَلى مَا تَصِفُونَ(18)
وَ جَاءَت سيَّارَةٌ فَأَرْسلُوا وَارِدَهُمْ فَأَدْلى دَلْوَهُ قَالَ يَبُشرَى هَذَا غُلَمٌ وَ أَسرُّوهُ بِضعَةً وَ اللَّهُعَلِيمُ بِمَا يَعْمَلُونَ(19)
وَ شرَوْهُ بِثَمَنِ بخْسٍ دَرَهِمَ مَعْدُودَةٍ وَ كانُوا فِيهِ مِنَ الزَّهِدِينَ(20)
وَ قَالَ الَّذِى اشترَاهُ مِن مِّصرَ لامْرَأَتِهِ أَكرِمِى مَثْوَاهُ عَسى أَن يَنفَعَنَا أَوْ نَتَّخِذَهُ وَلَداً وَ كذَلِكمَكَّنَّا لِيُوسف فى الاَرْضِ وَ لِنُعَلِّمَهُ مِن تَأْوِيلِ الاَحَادِيثِ وَ اللَّهُ غَالِبٌ عَلى أَمْرِهِ وَ لَكِنَّ أَكثرَالنَّاسِ لا يَعْلَمُونَ(21)
وَ لَمَّا بَلَغَ أَشدَّهُ ءَاتَيْنَهُ حُكْماً وَ عِلْماً وَ كَذَلِك نجْزِى الْمُحْسِنِينَ(22)
وَ رَوَدَتْهُ الَّتى هُوَ فى بَيْتِهَا عَن نَّفْسِهِ وَ غَلَّقَتِ الاَبْوَب وَ قَالَت هَيْت لَك قَالَ مَعَاذَاللَّهِ إِنَّهُ رَبى أَحْسنَ مَثْوَاى إِنَّهُ لا يُفْلِحُ الظلِمُونَ(23)
وَ لَقَدْ هَمَّت بِهِ وَ هَمَّ بهَا لَوْ لا أَن رَّءَا بُرْهَنَ رَبِّهِ كذَلِك لِنَصرِف عَنْهُ السوءَ وَ الْفَحْشاءَإِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُخْلَصِينَ(24)
وَ استَبَقَا الْبَاب وَ قَدَّت قَمِيصهُ مِن دُبُرٍ وَ أَلْفَيَا سيِّدَهَا لَدَا الْبَابِ قَالَت مَا جَزَاءُ مَنْ أَرَادَبِأَهْلِك سوءاً إِلا أَن يُسجَنَ أَوْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(25)
قَالَ هِىَ رَوَدَتْنى عَن نَّفْسى وَ شهِدَ شاهِدٌ مِّنْ أَهْلِهَا إِن كانَ قَمِيصهُ قُدَّ مِن قُبُلٍ فَصدَقَتوَ هُوَ مِنَ الْكَذِبِينَ(26)
وَ إِن كانَ قَمِيصهُ قُدَّ مِن دُبُرٍ فَكَذَبَت وَ هُوَ مِنَ الصدِقِينَ(27)
فَلَمَّا رَءَا قَمِيصهُ قُدَّ مِن دُبُرٍ قَالَ إِنَّهُ مِن كيْدِكُنَّ إِنَّ كَيْدَكُنَّ عَظِيمٌ(28)
يُوسف أَعْرِض عَنْ هَذَا وَ استَغْفِرِى لِذَنبِكِ إِنَّكِ كنتِ مِنَ الخَْاطِئِينَ(29)
وَ قَالَ نِسوَةٌ فى الْمَدِينَةِ امْرَأَت الْعَزِيزِ تُرَوِدُ فَتَاهَا عَن نَّفْسِهِ قَدْ شغَفَهَا حُباًّ إِنَّالَنرَاهَا فى ضلَلٍ مُّبِينٍ(30)
فَلَمَّا سمِعَت بِمَكْرِهِنَّ أَرْسلَت إِلَيهِنَّ وَ أَعْتَدَت لهَُنَّ مُتَّكَئاً وَ ءَاتَت كلَّ وَحِدَةٍ مِّنهُنَّ سِكِّيناًوَ قَالَتِ اخْرُجْ عَلَيهِنَّ فَلَمَّا رَأَيْنَهُ أَكْبرْنَهُ وَ قَطعْنَ أَيْدِيهُنَّ وَ قُلْنَ حَش للَّهِ مَا هَذَا بَشراًإِنْ هَذَا إِلا مَلَكٌ كَرِيمٌ(31)
قَالَت فَذَلِكُنَّ الَّذِى لُمْتُنَّنى فِيهِ وَ لَقَدْ رَوَدتُّهُ عَن نَّفْسِهِ فَاستَعْصمَ وَ لَئن لَّمْ يَفْعَلْمَا ءَامُرُهُ لَيُسجَنَنَّ وَ لَيَكُوناً مِّنَ الصغِرِينَ(32)
قَالَ رَب السجْنُ أَحَب إِلىَّ مِمَّا يَدْعُونَنى إِلَيْهِ وَ إِلا تَصرِف عَنى كَيْدَهُنَّ أَصب إِلَيهِنَّ وَأَكُن مِّنَ الجَْهِلِينَ(33)
فَاستَجَاب لَهُ رَبُّهُ فَصرَف عَنْهُ كَيْدَهُنَّ إِنَّهُ هُوَ السمِيعُ الْعَلِيمُ(34)
ثُمَّ بَدَا لهَُم مِّن بَعْدِ مَا رَأَوُا الاَيَتِ لَيَسجُنُنَّهُ حَتى حِينٍ(35)
وَ دَخَلَ مَعَهُ السجْنَ فَتَيَانِ قَالَ أَحَدُهُمَا إِنى أَرَاخ أَعْصِرُ خَمْراً وَ قَالَ الاَخَرُ إِنى أَرَاخ أَحْمِلُفَوْقَ رَأْسى خُبزاً تَأْكلُ الطيرُ مِنْهُ نَبِّئْنَا بِتَأْوِيلِهِ إِنَّا نَرَاك مِنَ الْمُحْسِنِينَ(36)
قَالَ لا يَأْتِيكُمَا طعَامٌ تُرْزَقَانِهِ إِلا نَبَّأْتُكُمَا بِتَأْوِيلِهِ قَبْلَ أَن يَأْتِيَكُمَا ذَلِكُمَا مِمَّا عَلَّمَنىرَبى إِنى تَرَكْت مِلَّةَ قَوْمٍ لا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ هُم بِالاَخِرَةِ هُمْ كَفِرُونَ(37)
وَ اتَّبَعْت مِلَّةَ ءَابَاءِى إِبْرَهِيمَ وَ إِسحَقَ وَ يَعْقُوب مَا كانَ لَنَا أَن نُّشرِك بِاللَّهِ مِن شىْءٍذَلِك مِن فَضلِ اللَّهِ عَلَيْنَا وَ عَلى النَّاسِ وَ لَكِنَّ أَكثرَ النَّاسِ لا يَشكُرُونَ(38)
يَصحِبىِ السجْنِ ءَ أَرْبَابٌ مُّتَفَرِّقُونَ خَيرٌ أَمِ اللَّهُ الْوَحِدُ الْقَهَّارُ(39)
مَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِهِ إِلا أَسمَاءً سمَّيْتُمُوهَا أَنتُمْ وَ ءَابَاؤُكم مَّا أَنزَلَ اللَّهُ بهَا مِن سلْطنٍ إِنِالْحُكْمُ إِلا للَّهِ أَمَرَ أَلا تَعْبُدُوا إِلا إِيَّاهُ ذَلِك الدِّينُ الْقَيِّمُ وَ لَكِنَّ أَكثرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ(40)
يَصحِبىِ السجْنِ أَمَّا أَحَدُكُمَا فَيَسقِى رَبَّهُ خَمْراً وَ أَمَّا الاَخَرُ فَيُصلَب فَتَأْكلُ الطيرُ مِنرَّأْسِهِ قُضىَ الاَمْرُ الَّذِى فِيهِ تَستَفْتِيَانِ(41)
وَ قَالَ لِلَّذِى ظنَّ أَنَّهُ نَاجٍ مِّنْهُمَا اذْكرْنى عِندَ رَبِّك فَأَنساهُ الشيْطنُ ذِكرَ رَبِّهِ فَلَبِث فىالسجْنِ بِضعَ سِنِينَ(42)
وَ قَالَ الْمَلِك إِنى أَرَى سبْعَ بَقَرَتٍ سِمَانٍ يَأْكلُهُنَّ سبْعٌ عِجَافٌ وَ سبْعَ سنبُلَتٍ خُضرٍ وَ أُخَرَيَابِستٍ يَأَيهَا الْمَلاُ أَفْتُونى فى رُءْيَىَ إِن كُنتُمْ لِلرُّءْيَا تَعْبرُونَ(43)
قَالُوا أَضغَث أَحْلَمٍ وَ مَا نحْنُ بِتَأْوِيلِ الاَحْلَمِ بِعَلِمِينَ(44)
وَ قَالَ الَّذِى نجَا مِنهُمَا وَ ادَّكَرَ بَعْدَ أُمَّةٍ أَنَا أُنَبِّئُكم بِتَأْوِيلِهِ فَأَرْسِلُونِ(45)
يُوسف أَيهَا الصدِّيقُ أَفْتِنَا فى سبْع بَقَرَتٍ سِمَانٍ يَأْكلُهُنَّ سبْعٌ عِجَافٌ وَ سبْع سنبُلَتٍخُضرٍ وَ أُخَرَ يَابِستٍ لَّعَلى أَرْجِعُ إِلى النَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَعْلَمُونَ(46)
قَالَ تَزْرَعُونَ سبْعَ سِنِينَ دَأَباً فَمَا حَصدتمْ فَذَرُوهُ فى سنبُلِهِ إِلا قَلِيلاً مِّمَّا تَأْكلُونَ(47)
ثمَّ يَأْتى مِن بَعْدِ ذَلِك سبْعٌ شِدَادٌ يَأْكلْنَ مَا قَدَّمْتُمْ لهَُنَّ إِلا قَلِيلاً مِّمَّا تحْصِنُونَ(48)
ثمَّ يَأْتى مِن بَعْدِ ذَلِك عَامٌ فِيهِ يُغَاث النَّاس وَ فِيهِ يَعْصِرُونَ(49)
وَ قَالَ المَْلِك ائْتُونى بِهِ فَلَمَّا جَاءَهُ الرَّسولُ قَالَ ارْجِعْ إِلى رَبِّك فَسئَلْهُ مَا بَالُالنِّسوَةِ الَّتى قَطعْنَ أَيْدِيهُنَّ إِنَّ رَبى بِكَيْدِهِنَّ عَلِيمٌ(50)
قَالَ مَا خَطبُكُنَّ إِذْ رَوَدتُّنَّ يُوسف عَن نَّفْسِهِ قُلْنَ حَش للَّهِ مَا عَلِمْنَا عَلَيْهِ مِن سوءٍ قَالَتِامْرَأَت الْعَزِيزِ الْئََنَ حَصحَص الْحَقُّ أَنَا رَوَدتُّهُ عَن نَّفْسِهِ وَ إِنَّهُ لَمِنَ الصدِقِينَ(51)
ذَلِك لِيَعْلَمَ أَنى لَمْ أَخُنْهُ بِالْغَيْبِ وَ أَنَّ اللَّهَ لا يهْدِى كَيْدَ الخَْائنِينَ(52)
وَ مَا أُبَرِّىُ نَفْسى إِنَّ النَّفْس لاَمَّارَةُ بِالسوءِ إِلا مَا رَحِمَ رَبى إِنَّ رَبى غَفُورٌ رَّحِيمٌ(53)
وَ قَالَ الْمَلِك ائْتُونى بِهِ أَستَخْلِصهُ لِنَفْسى فَلَمَّا كلَّمَهُ قَالَ إِنَّك الْيَوْمَ لَدَيْنَا مَكِينٌأَمِينٌ(54)
قَالَ اجْعَلْنى عَلى خَزَائنِ الاَرْضِ إِنى حَفِيظٌ عَلِيمٌ(55)
وَ كَذَلِك مَكَّنَّا لِيُوسف فى الاَرْضِ يَتَبَوَّأُ مِنهَا حَيْث يَشاءُ نُصِيب بِرَحمَتِنَا مَن نَّشاءُ وَلا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ(56)
وَ لاَجْرُ الاَخِرَةِ خَيرٌ لِّلَّذِينَ ءَامَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ(57)
وَ جَاءَ إِخْوَةُ يُوسف فَدَخَلُوا عَلَيْهِ فَعَرَفَهُمْ وَ هُمْ لَهُ مُنكِرُونَ(58)
وَ لَمَّا جَهَّزَهُم بجَهَازِهِمْ قَالَ ائْتُونى بِأَخٍ لَّكُم مِّنْ أَبِيكُمْ أَ لا تَرَوْنَ أَنى أُوفى الْكَيْلَ وَ أَنَاخَيرُ الْمُنزِلِينَ(59)
فَإِن لَّمْ تَأْتُونى بِهِ فَلا كَيْلَ لَكُمْ عِندِى وَ لا تَقْرَبُونِ(60)
قَالُوا سنرَوِدُ عَنْهُ أَبَاهُ وَ إِنَّا لَفَعِلُونَ(61)
وَ قَالَ لِفِتْيَنِهِ اجْعَلُوا بِضعَتهُمْ فى رِحَالهِِمْ لَعَلَّهُمْ يَعْرِفُونهَا إِذَا انقَلَبُوا إِلى أَهْلِهِمْلَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ(62)
فَلَمَّا رَجَعُوا إِلى أَبِيهِمْ قَالُوا يَأَبَانَا مُنِعَ مِنَّا الْكَيْلُ فَأَرْسِلْ مَعَنَا أَخَانَا نَكتَلْ وَ إِنَّا لَهُلَحَفِظونَ(63)
قَالَ هَلْ ءَامَنُكُمْ عَلَيْهِ إِلا كمَا أَمِنتُكُمْ عَلى أَخِيهِ مِن قَبْلُ فَاللَّهُ خَيرٌ حَفِظاً وَ هُوَ أَرْحَمُالرَّحِمِينَ(64)
وَ لَمَّا فَتَحُوا مَتَعَهُمْ وَجَدُوا بِضعَتَهُمْ رُدَّت إِلَيهِمْ قَالُوا يَأَبَانَا مَا نَبْغِى هَذِهِ بِضعَتُنَارُدَّت إِلَيْنَا وَ نَمِيرُ أَهْلَنَا وَ نحْفَظ أَخَانَا وَ نَزْدَادُ كَيْلَ بَعِيرٍ ذَلِك كيْلٌ يَسِيرٌ(65)
قَالَ لَنْ أُرْسِلَهُ مَعَكمْ حَتى تُؤْتُونِ مَوْثِقاً مِّنَ اللَّهِ لَتَأْتُنَّنى بِهِ إِلا أَن يحَاط بِكُمْ فَلَمَّاءَاتَوْهُ مَوْثِقَهُمْ قَالَ اللَّهُ عَلى مَا نَقُولُ وَكِيلٌ(66)
وَ قَالَ يَبَنىَّ لا تَدْخُلُوا مِن بَابٍ وَحِدٍ وَ ادْخُلُوا مِنْ أَبْوَبٍ مُّتَفَرِّقَةٍ وَ مَا أُغْنى عَنكُم مِّنَ اللَّهِمِن شىْءٍ إِنِ الحُْكْمُ إِلا للَّهِ عَلَيْهِ تَوَكلْت وَ عَلَيْهِ فَلْيَتَوَكلِ الْمُتَوَكلُونَ(67)
وَ لَمَّا دَخَلُوا مِنْ حَيْث أَمَرَهُمْ أَبُوهُم مَّا كانَ يُغْنى عَنْهُم مِّنَ اللَّهِ مِن شىْءٍ إِلا حَاجَةً فى نَفْسِيَعْقُوب قَضاهَا وَ إِنَّهُ لَذُو عِلْمٍ لِّمَا عَلَّمْنَهُ وَ لَكِنَّ أَكثرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ(68)
وَ لَمَّا دَخَلُوا عَلى يُوسف ءَاوَى إِلَيْهِ أَخَاهُ قَالَ إِنى أَنَا أَخُوك فَلا تَبْتَئس بِمَا كانُوايَعْمَلُونَ(69)
فَلَمَّا جَهَّزَهُم بجَهَازِهِمْ جَعَلَ السقَايَةَ فى رَحْلِ أَخِيهِ ثمَّ أَذَّنَ مُؤَذِّنٌ أَيَّتُهَا الْعِيرُ إِنَّكُمْلَسرِقُونَ(70)
قَالُوا وَ أَقْبَلُوا عَلَيْهِم مَّا ذَا تَفْقِدُونَ(71)
قَالُوا نَفْقِدُ صوَاعَ الْمَلِكِ وَ لِمَن جَاءَ بِهِ حِمْلُ بَعِيرٍ وَ أَنَا بِهِ زَعِيمٌ(72)
قَالُوا تَاللَّهِ لَقَدْ عَلِمْتُم مَّا جِئْنَا لِنُفْسِدَ فى الاَرْضِ وَ مَا كُنَّا سرِقِينَ(73)
قَالُوا فَمَا جَزؤُهُ إِن كُنتُمْ كذِبِينَ(74)
قَالُوا جَزؤُهُ مَن وُجِدَ فى رَحْلِهِ فَهُوَ جَزؤُهُ كَذَلِك نجْزِى الظلِمِينَ(75)
فَبَدَأَ بِأَوْعِيَتِهِمْ قَبْلَ وِعَاءِ أَخِيهِ ثمَّ استَخْرَجَهَا مِن وِعَاءِ أَخِيهِ كَذَلِك كِدْنَا لِيُوسف مَا كانَلِيَأْخُذَ أَخَاهُ فى دِينِ الْمَلِكِ إِلا أَن يَشاءَ اللَّهُ نَرْفَعُ دَرَجَتٍ مَّن نَّشاءُ وَ فَوْقَ كلِّ ذِى عِلْمٍعَلِيمٌ(76)
قَالُوا إِن يَسرِقْ فَقَدْ سرَقَ أَخٌ لَّهُ مِن قَبْلُ فَأَسرَّهَا يُوسف فى نَفْسِهِ وَ لَمْ يُبْدِهَا لهَُمْقَالَ أَنتُمْ شرُّ مَّكاناً وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا تَصِفُونَ(77)
قَالُوا يَأَيهَا الْعَزِيزُ إِنَّ لَهُ أَباً شيْخاً كَبِيراً فَخُذْ أَحَدَنَا مَكانَهُ إِنَّا نَرَاك مِنَالْمُحْسِنِينَ(78)
قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ أَن نَّأْخُذَ إِلا مَن وَجَدْنَا مَتَعَنَا عِندَهُ إِنَّا إِذاً لَّظلِمُونَ(79)
فَلَمَّا استَيْئَسوا مِنْهُ خَلَصوا نجِيًّا قَالَ كبِيرُهُمْ أَ لَمْ تَعْلَمُوا أَنَّ أَبَاكُمْ قَدْ أَخَذَ عَلَيْكُممَّوْثِقاً مِّنَ اللَّهِ وَ مِن قَبْلُ مَا فَرَّطتُمْ فى يُوسف فَلَنْ أَبْرَحَ الاَرْض حَتى يَأْذَنَ لى أَبى أَوْيحْكُمَ اللَّهُ لى وَ هُوَ خَيرُ الحَْكِمِينَ(80)
ارْجِعُوا إِلى أَبِيكُمْ فَقُولُوا يَأَبَانَا إِنَّ ابْنَك سرَقَ وَ مَا شهِدْنَا إِلا بِمَا عَلِمْنَا وَ مَا كنَّالِلْغَيْبِ حَفِظِينَ(81)
وَ سئَلِ الْقَرْيَةَ الَّتى كنَّا فِيهَا وَ الْعِيرَ الَّتى أَقْبَلْنَا فِيهَا وَ إِنَّا لَصدِقُونَ(82)
قَالَ بَلْ سوَّلَت لَكُمْ أَنفُسكُمْ أَمْراً فَصبرٌ جَمِيلٌ عَسى اللَّهُ أَن يَأْتِيَنى بِهِمْ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَالْعَلِيمُ الْحَكيمُ(83)
وَ تَوَلى عَنهُمْ وَ قَالَ يَأَسفَى عَلى يُوسف وَ ابْيَضت عَيْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ(84)
قَالُوا تَاللَّهِ تَفْتَؤُا تَذْكرُ يُوسف حَتى تَكُونَ حَرَضاً أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهَلِكِينَ(85)
قَالَ إِنَّمَا أَشكُوا بَثى وَ حُزْنى إِلى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لا تَعْلَمُونَ(86)
يَبَنىَّ اذْهَبُوا فَتَحَسسوا مِن يُوسف وَ أَخِيهِ وَ لا تَايْئَسوا مِن رَّوْح اللَّهِ إِنَّهُ لا يَايْئَس مِنرَّوْح اللَّهِ إِلا الْقَوْمُ الْكَفِرُونَ(87)
فَلَمَّا دَخَلُوا عَلَيْهِ قَالُوا يَأَيهَا الْعَزِيزُ مَسنَا وَ أَهْلَنَا الضرُّ وَ جِئْنَا بِبِضعَةٍ مُّزْجَاةٍ فَأَوْفِلَنَا الْكَيْلَ وَ تَصدَّقْ عَلَيْنَا إِنَّ اللَّهَ يجْزِى الْمُتَصدِّقِينَ(88)
قَالَ هَلْ عَلِمْتُم مَّا فَعَلْتُم بِيُوسف وَ أَخِيهِ إِذْ أَنتُمْ جَهِلُونَ(89)
قَالُوا أَ ءِنَّك لاَنت يُوسف قَالَ أَنَا يُوسف وَ هَذَا أَخِى قَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَيْنَا إِنَّهُ مَن يَتَّقِ وَ يَصبرْفَإِنَّ اللَّهَ لا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ(90)
قَالُوا تَاللَّهِ لَقَدْ ءَاثَرَك اللَّهُ عَلَيْنَا وَ إِن كنَّا لَخَطِئِينَ(91)
قَالَ لا تَثرِيب عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ يَغْفِرُ اللَّهُ لَكُمْ وَ هُوَ أَرْحَمُ الرَّحِمِينَ(92)
اذْهَبُوا بِقَمِيصى هَذَا فَأَلْقُوهُ عَلى وَجْهِ أَبى يَأْتِ بَصِيراً وَ أْتُونى بِأَهْلِكمْ أَجْمَعِينَ(93)
وَ لَمَّا فَصلَتِ الْعِيرُ قَالَ أَبُوهُمْ إِنى لاَجِدُ رِيحَ يُوسف لَوْ لا أَن تُفَنِّدُونِ(94)
قَالُوا تَاللَّهِ إِنَّك لَفِى ضلَلِك الْقَدِيمِ(95)
فَلَمَّا أَن جَاءَ الْبَشِيرُ أَلْقَاهُ عَلى وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِيراً قَالَ أَ لَمْأَقُل لَّكمْ إِنى أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لا تَعْلَمُونَ(96)
قَالُوا يَأَبَانَا استَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَطِئِينَ(97)
قَالَ سوْف أَستَغْفِرُ لَكُمْ رَبى إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ(98)
فَلَمَّا دَخَلُوا عَلى يُوسف ءَاوَى إِلَيْهِ أَبَوَيْهِ وَ قَالَ ادْخُلُوا مِصرَ إِن شاءَ اللَّهُ ءَامِنِينَ(99)
وَ رَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلى الْعَرْشِ وَ خَرُّوا لَهُ سجَّداً وَ قَالَ يَأَبَتِ هَذَا تَأْوِيلُ رُءْيَى مِن قَبْلُ قَدْجَعَلَهَا رَبى حَقًّا وَ قَدْ أَحْسنَ بى إِذْ أَخْرَجَنى مِنَ السجْنِ وَ جَاءَ بِكُم مِّنَ الْبَدْوِ مِن بَعْدِ أَننَّزَغَ الشيْطنُ بَيْنى وَ بَينَ إِخْوَتى إِنَّ رَبى لَطِيفٌ لِّمَا يَشاءُ إِنَّهُ هُوَ الْعَلِيمُالحَْكِيمُ(100)
رَب قَدْ ءَاتَيْتَنى مِنَ الْمُلْكِ وَ عَلَّمْتَنى مِن تَأْوِيلِ الاَحَادِيثِ فَاطِرَ السمَوَتِ وَ الاَرْضِ أَنتوَلىِّ فى الدُّنْيَا وَ الاَخِرَةِ تَوَفَّنى مُسلِماً وَ أَلْحِقْنى بِالصلِحِينَ(101)
ذَلِك مِنْ أَنبَاءِ الْغَيْبِ نُوحِيهِ إِلَيْك وَ مَا كُنت لَدَيهِمْ إِذْ أَجْمَعُوا أَمْرَهُمْ وَ هُمْ يمْكُرُونَ(102)
به نام خداوند رحمان و رحيم
1. الر - اين ، آيه هاى كتاب روشن است .
2. كه ما آن را قرآنى عربى نازل كرده ايم ، شايدتعقل كنيد.
3. ما با اين قرآن كه به تو وحى مى كنيم ، (در ضمن ) بهترين داستان را برايت مىسراييم ، گرچه پيش از آن از بى خبران بودى .
4. چون يوسف به پدرش گفت : اى پدر، من در خواب يازده ستاره با خورشيد و ماه ديدمكه براى من در حال سجده اند.
5. گفت : پسركم ، رؤ ياى خويش را به برادرانت مگو كه در كار تو نيرنگى كنند، چونشيطان دشمن آشكار انسان است .
6. و بدين سان پروردگارت تو را برمى گزيند و تعبير احاديث را تعليمت مى دهد ونعمت خويش را بر تو و بر خاندان يعقوب كامل مى كند، چنانكه پيش از اين بر پدرانتابراهيم و اسحاق كامل كرده بود، كه پروردگارت دانا و حكيم است .
7. براستى كه در سرگذشت يوسف و برادرانش براى پرسش كنان عبرتهاست .
8. آن دم كه گفتند: يوسف و برادرش نزد پدرمان از ما كه دسته اى نيرومنديم محبوبترند، كه پدر ما در ضلالتى آشكار است .
9. يوسف را بكشيد يا به سرزمينى دور بيندازيدش كه علاقه پدرتان خاص شما شود وپس از آن مردمى شايسته شويد.
10. يكى از ايشان گفت : يوسف را مكشيد اگر كارى مى كنيد، او را به قعر چاه افكنيد كهبعضى مسافران او را برگيرند.
11. گفتند: اى پدر، براى چه ما را درباره يوسف امين نمى شمارى در صورتى كه ما ازخيرخواهان اوييم ؟
12. فردا وى را همراه ما بفرست كه بگردد و بازى كند و ما او را حفاظت مى كنيم .
13. گفت : من از اينكه او را ببريد، غمگين مى شوم و مى ترسم گرگ او را بخورد و شمااز او غافل باشيد.
14. گفتند: اگر با وجود ما كه دسته اى نيرومنديم ، گرگ او را بخورد، براستى كه مازيانكار خواهيم بود.
15. و چون او را بردند و همسخن شدند كه در قعر چاه قرارش دهند، بدو وحى كرديم كهآنان را از اين كارشان خبردار خواهى كرد، و آنها ادراك نمى كنند.
16. شبانگاه گريه كنان پيش پدر شدند.
17. گفتند: اى پدر، ما به مسابقه رفته بوديم و يوسف را نزد بنه خويش گذاشتهبوديم ، پس گرگ او را بخورد، ولى تو سخن ما را گرچه راستگو باشيم ، باورندارى .
18. و پيراهن وى را با خون دروغين بياوردند. گفت : (چنين نيست ) بلكه دلهاى شما كارىبزرگ را به نظرتان نيكو نموده . صبرى نيكو بايد و خداست كه در اين باب از او كمكبايد خواست .
19. و كاروانى بيامد و ماءمور آب خويش را بفرستادند. او دلوش در چاه افكند و صدا زد:مژده ! اين غلامى است . و او را بضاعتى پنهانى قرار دادند، و خدا مى دانست چه مى كردند.
20. و وى را به بهايى ناچيز، درهمهايى چند فروختند كه به فروش وى بى اعتنابودند.
21. آن كس از مردم مصر كه وى را خريده بود، به زن خود گفت : منزلت وى را گرامىبدار، شايد ما را سود دهد يا به فرزنديش گيريم . اينچنين يوسف را در آن سرزمين جاداديم تا تعبير حوادث رؤ يا را تعليمش دهيم ، كه خدا به كار خويش مسلط است ولىبيشتر مردم نمى دانند.
22. و چون به رشد رسيد، علم و حكمتى به او داديم و نيكوكاران را چنين پاداش ‍ مى دهيم .
23. و آن زنى كه يوسف در خانه وى بود از او تمناى كامجويى كرد و درها را محكم بست وگفت : بيا. گفت : پناه به خدا، كه او مربى من است و منزلت مرا نيكو داشته است ، كهستمگران رستگار نمى شوند.
24. وى يوسف را قصد كرد. يوسف هم اگر برهان پروردگار خويش نديده بود، قصد اوكرده بود. چنين شد تا گناه و بدكارى را از او دور كنيم ، كه وى از بندگان خالص شدهما بود.
25. از پى هم به سوى در دويدند و پيراهن يوسف را از عقب بدريد و شوهرش را پشت دريافتند. گفت : سزاى كسى كه به خاندان تو قصد بد كند، جز اين نيست كه زندانى شودو يا عذابى الم انگيز ببيند.
26. يوسف گفت : وى از من كام مى خواست . و يكى از كسان زن كه حاضر بود، گفت : اگرپيراهن يوسف از جلو دريده شده ، زن راست مى گويد و او دروغگوست .
27. و اگر پيراهن وى از عقب دريده شده ، زن دروغ مى گويد و او راستگوست .
28. و چون پيراهن او را ديد كه از عقب دريده شده ، گفت : اين از نيرنگ شما زنان است ، كهنيرنگ شما بزرگ است .
29. يوسف ، اين را نديده بگير. و اى زن ، از گناه خود آمرزش بخواه ، كه تو خطا كاربوده اى .
30. زنانى در شهر گفتند: همسر عزيز از غلام خويش كام مى خواهد كه فريفته او شده وما وى را در ضلالتى آشكار مى بينيم .
31. و همين كه از فكر آنان باخبر شد، كس نزدشان فرستاد و مجلسى مهيا كرد و براىآنها پشتى هاى گرانقيمتى فراهم ساخت و به هر يك از آنان كاردى داد و به يوسف گفت :بيرون شو بر ايشان . همين كه وى را بديدند، حيران او شدند و دستهاى خويش ‍ ببريدندو گفتند: منزه است خدا، كه اين بشر نيست ، اين فرشته اى بزرگوار است .
32. گفت : اين همان است كه درباره او ملامتم كرديد. من از او كام خواستم و خويشتن دارىكرد. اگر آنچه بدو فرمان مى دهم نكند، به طور قطع زندانى و خوار مى گردد.
33. گفت : پروردگارا، زندان براى من از گناهى كه مرا بدان مى خوانند، خوش تر استو اگر نيرنگشان را از من دور نكنى ، متمايل به ايشان مى شوم و از جهالت پيشگان مىگردم .
34. پروردگارش اجابتش كرد و نيرنگشان را از او دور ساخت ، كه او شنوا و داناست .
35. آنگاه با وجود آن نشانه ها كه ديده بودند، به نظرشان رسيد كه او را تا مدتىزندانى كنند.
36. و با يوسف دو جوان ديگر هم زندانى شدند. يكى از آنها گفت : من در خواب ديدم كهانگور (براى شراب ) مى فشارم . ديگرى گفت : من ديدم كه بر بالاى سر خود طبق نانىمى برم و مرغان هوا از آن مى خورند. اى يوسف ، تو ما را از تعبير آن آگاه كن ، كه تو رااز نيكوكاران مى بينيم .
37. يوسف در پاسخ آنها گفت : من شما را قبل از آنكه طعام آيد وتناول كنيد، به تعبير خوابتان آگاه مى سازم كه اين علم را خداى من به من آموخته است ،زيرا كه من آيين گروهى را كه به خدا بى ايمان و به آخرت كافرند، ترك گفتم .
38. و از آيين پدرانم ابراهيم خليل و اسحاق و يعقوب پيروى مى كنم و در آيين ما هرگزنبايد چيزى را با خدا شريك گردانيم . اين توحيد و ايمان به يگانگى خدافضل و عطاى خداست بر ما و بر همه مردم ، ليكن اكثر مردم شكر اين عطا را به جا نمىآورند.
39. اى دو رفيق زندانى من ، آيا خدايان متفرق (بى حقيقت ) بهتر (و در نظام خلقت مؤثرتر)ند يا خداى يكتاى قهار؟
40. آنچه غير از خدا مى پرستيد، اسماء بى حقيقت و الفاظ بى معناست كه خود شما وپدرانتان ساخته ايد. خدا هيچ دليلى براى آننازل نكرد. و تنها حكمفرماى عالم وجود خداست و امر فرموده كه جز آن ذات پاك يكتا رانپرستيد. اين آيين محكم است ، ولى اكثر مردم نمى دانند.
41. يوسف گفت : اى دور رفيق زندانى من ، اما يكى از شما ساقى شراب شاه خواهد شد، واما آن ديگرى به دار آويخته مى شود تا مرغان مغز سر او را بخورند. اين امرى كهدرباره آن از من خواستيد، قطعى و حتمى است .
42. آنگاه يوسف از رفيقى كه مى دانست نجات مى يابد، درخواست كرد كه : مرا نزدصاحبت ياد كن . ولى شيطان در آن حال ياد صاحبش را از نظرش ببرد، بدين سبب در زندانسالى چند بماند.
43. شاه گفت كه : من در رؤ يا هفت گاو فربه را ديدم كه هفت گاو لاغر آنها را مى خورند،و هفت خوشه سبز و هفت خوشه خشكيده (كه خشكيده ها بر سبزه ها پيچيدند و آنها را از بينبردند). اى بزرگان ، اگر تعبير رؤ يا مى كنيد، مرا درباره رؤ يايم نظر دهيد.
44. گفتند: اين خوابهاى آشفته است و ما به تعبير چنين خوابها واقف نيستيم .
45. آن كس از آن دو تن كه نجات يافته بود و پس از مدتى به خاطر آورد، گفت : من ازتعبير آن خبرتان مى دهم ، مرا بفرستيد.
46. اى يوسف راستگوى ، درباره هفت گاو فربه كه هفت گاو لاغر آنها را مى خورند و هفتخوشه سبز و هفت خوشه خشكيده به ما نظر بده ، تا شايد نزد كسان باز گردم و آنها(حقيقت را) بدانند.
47. گفت : هفت سال پياپى كشت مى كنيد، هر چه درو كرديد آن را جز اندكى كه مىخوريد، در خوشه گذاريد.
48. آنگاه از پى اين سالها هفت سال سخت بيايد كه آنچه از پيش براى آن نهاده ايد مگراندكى كه محفوظ داريد، به مصرف مى رسانيد.
49. عاقبت از پى اين سالها سالى بيايد كه در اثناى آن ، باران زيادى نصيب مردم شودو در آن سال مردم عصير (ميوه ها و دانه هاى روغنى ) مى گيرند.
50. شاه گفت : او را نزد من آريد. هنگامى كه فرستاده او پيش وى آمد، گفت : سوى صاحبتباز گرد و از او بپرس قصه زنانى كه دستهاى خويش را بريدند، چه بود؟ كهپروردگار (من ) از نيرنگشان آگاه است .
51. شاه به زنان گفت : قصد شما آن دم كه از يوسف كام مى خواستيد، چه بود؟ گفتند:خدا منزه است ، ما درباره او هيچ بدى سراغ نداريم . زن عزيز گفت : اكنون حق جلوه گرشد. من از او كام مى خواستم و او راستگوست .
52. و اينكه مى گويم برگرد و چنين بگو، براى اين است كه عزيز بداند كه من درغيابش ‍ به او خيانت نكردم ، كه خدا نيرنگ خيانتكاران را به هدف نمى رساند.
53. من خويش را مبرا نمى كنم ، چون كه نفس انسانى پيوسته به گناه فرمان مى دهد مگرآن را كه پروردگارم رحم كند، كه پروردگار من آمرزگار و رحيم است .
54. شاه گفت : وى را نزد من آريد كه او را محرم خويش كنم . و همين كه با او صحبت كرد،گفت : اكنون تو نزد ما صاحب اختيار و امينى .
55. گفت : خزينه هاى اين سرزمين را به من بسپار، كه من نگهدار و دانايم .
56. بدين سان يوسف را در آن سرزمين تمكن داديم كه در آن هر كجا كه مى خواست ، مقاممى گرفت . ما رحمت خويش را به هر كه بخواهيم ، مى رسانيم و پاداش نيكوكاران را تباهنمى كنيم .
57. و پاداش آخرت براى كسانى كه ايمان آورده و پرهيزگارى كرده اند، بهتر است .
58. برادران يوسف آمدند و بر او وارد شدند. او ايشان را شناخت ، ولى آنها وى رانشناختند.
59. و هنگامى كه (يوسف ) بار آذوقه آنها را آماده كرد، گفت : (دفعه آينده ) آن برادرى راكه از پدر داريد، نزد من آريد. آيا نمى بينيد كه من حق پيمانه را اداء مى كنم و من بهترينميزبانانم ؟
60. و اگر او را نزد من نياوريد، نه كيل (و پيمانه اى از غله ) نزد من خواهيد داشت و نه(اصلا) نزديك من شويد.
61. گفتند: ما با پدرش گفتگو خواهيم كرد (و سعى مى كنيم موافقتش را جلب نماييم ) و مااين كار را خواهيم كرد.
62. سپس به كارگزاران و غلامان خويش گفت : آنچه را به عنوان قيمت پرداخته اند، دربارهايشان بگذاريد تا شايد پس از مراجعت به خانواده خويش ، آن را بشناسند و شايدبرگردند.
63. و هنگامى كه آنها به سوى پدرشان بازگشتند، گفتند: اى پدر، دستور داده شده كهبه ما پيمانه اى (از غله ) ندهند، لذا برادرمان را با ما بفرست تا سهمى دريافت داريم وما او را محافظت خواهيم كرد.
64. گفت : آيا من نسبت به او به شما اطمينان كنم همان گونه كه نسبت به برادرش ‍(يوسف ) اطمينان كردم ؟! خداوند بهترين حافظ و ارحم الراحمين است .
65. و هنگامى كه متاع خود را گشودند، ديدند سرمايه آنها بازگردانده شده . گفتند:پدر، ما ديگر چه مى خواهيم ؟ اين سرمايه ماست كه به ما پس گردانده شده . (پس چهبهتر كه برادرمان را با ما بفرستى .) و ما براى خانواده خويش مواد غذايى مى آوريم وبرادرمان را حفظ خواهيم كرد و پيمانه بزرگترى غير از اين پيمانه كوچك دريافت خواهيمداشت .
66. گفت : هرگز او را با شما نخواهم فرستاد جز اينكه پيمان مؤ كد الهى بدهيد كه اورا حتما نزد من خواهيد آورد، مگر اينكه (بر اثر مرگ يا علت ديگرى ) قدرت از شما سلبگردد. و هنگامى كه آنها پيمان موثق خود را در اختيار او گذاردند، گفت : خداوند نسبت بهآنچه مى گوييم ناظر و حافظ است .
67. (هنگامى كه خواستند حركت كنند، يعقوب ) گفت : فرزندان من ، از يك در وارد نشويدبلكه از درهاى متفرق وارد گرديد و (من با اين دستور) نمى توانم حادثه اى را كه ازسوى خدا حتمى است ، از شما دفع كنم ، حكم و فرمان تنها از آن خداست . من بر اوتوكل مى كنم و همه متوكلان بايد بر او توكل كنند.
68. و چون كه از همان طريق كه پدر به آنها دستور داده بود وارد شدند، اين كار هيچحادثه حتمى الهى را نمى توانست از آنها دور سازد جز حاجتى دردل يعقوب (كه از اين راه ) انجام شد (و خاطرش تسكين يافت )، و او از بركت تعليمى كهما به او داده ايم ، علم فراوانى دارد در حالى كه اكثر مردم نمى توانند.
69. هنگامى كه بر يوسف وارد شدند، برادرش را نزد خود جاى داد و گفت : من برادر توهستم . از آنچه آنها مى كنند، غمگين و ناراحت نباش .
70. و چون بارهاى آنها را بست ، ظرف آبخورى ملك را در بار برادرش قرار داد، سپسكسى صدا زد: اى اهل قافله ، شما سارق هستيد.
71. آنها رو به سوى او كردند و گفتند: چه چيز گم كرده ايد؟
72. گفتند: جام ملك را، و هر كس آن را بياورد، يك بار شتر (غله ) به او داده مى شود و منضامن (اين پاداش ) هستم .
73. گفتند: به خدا سوگند شما مى دانيد كه ما نيامده ايم در اين سرزمين فساد كنيم و ما(هرگز) دزد نبوده ايم .
74. آنها گفتند: اگر دروغگو باشيد، كيفر شما چيست ؟
75. گفتند: هر كس كه (آن جام ) در بار او پيدا شود، خودش كيفر آن خواهد بود (و بهخاطر اين كاره برده خواهد شد). ما اين گونه ستمگران را كيفر مى دهيم .
76. در اين هنگام (يوسف ) قبل از بار برادرش به كاوش بارهاى آنها پرداخت و سپس ‍ آنرا از بار برادرش بيرون آورد. ما اين گونه راه چاره به يوسف ياد داديم . او هرگزنمى توانست برادرش را مطابق آيين ملك (مصر) بگيرد مگر آنكه خدا بخواهد. ما درجات هركس را كه بخواهيم ، بالا مى بريم و برتر از هر صاحب علمى ، عالمى است .
77. (برادران ) گفتند: اگر او (بنيامين ) دزدى كرده (تعجب نيست )، برادرش (يوسف ) نيزقبل از او دزدى كرده ، يوسف (سخت ناراحت شد و) اين (ناراحتى ) را در درون خود پنهانداشت و براى آنها اظهار نداشت ، (همين اندازه ) گفت : وضع شما بدتر است و خدا از آنچهحكايت مى كنيد، آگاه تر است .
78. گفتند: اى عزيز، او پدر پيرى دارد. يكى از ما را به جاى او بگير، ما تو را ازنيكوكاران مى بينيم .
79. گفت : پناه بر خدا كه غير از آن كس كه متاع خود را نزد او يافته ايم ، بگيريم ، كهدر آن صورت از ظالمان خواهيم بود.
80. و همين كه از او نااميد شدند، رازگويان به كنارى رفتند. بزرگشان گفت : آيا نمىدانيد پدرتان از شما پيمان الهى گرفته و پيش از اين درباره يوسف كوتاهى كرديد؟لذا من از اين سرزمين حركت نمى كنم تا پدرم به من اجازه دهد، يا خدا فرمانش را درباره منصادر كند، كه او بهترين حكم كنندگان است .
81. شما به سوى پدرتان بازگرديد و بگوييد: پدر، پسرت دزدى كرد و ما جز بهآنچه مى دانستيم ، گواهى نداديم و ما از غيب آگاه نيستيم .
82. (براى اطمينان بيشتر) از آن شهرى كه در آن بوديم ، سؤال كن و از قافله و كاروانيانى كه با آن آمديم ، بپرس كه ما راست مى گوييم .
83. (يعقوب ) گفت : (چنين نيست ) بلكه ضميرها و هوا و هوستان كارى (بزرگ ) را بهشما نيكو وانمود كرده . اينك صبرى نيكو بايد (بكنم )، شايد خدا همه را به من باز آرد،كه او داناى حكيم است .
84. و از آنان روى بگردانيد و گفت : اى دريغ از يوسف ! و ديدگانش از غم سپيد شد، امااو خشم خود را فرو مى برد.
85. گفتند: به خدا آن قدر ياد يوسف مى كنى تا سخت بيمار شوى يا به هلاك افتى .
86. گفت : شكايت غم و اندوه خويش را فقط به خدا مى كنم و از خدا چيزهايى سراغ دارمكه شما نمى دانيد.
87. فرزندان من ، برويد و يوسف و برادرش را بجوييد و از فرج خدا نوميد مشويد، كهجز گروه كافران از گشايش خدا نوميد نمى شوند.
88. و چون نزد يوسف آمدند، گفتند: اى عزيز، ما و كسانمان بينوا شده ايم و كالايىناچيز آورده ايم . پيمانه را تمام ده و به ما ببخشاى ، كه خدا بخششگران را پاداش ‍ مىدهد.
89. گفت : به ياد داريد وقتى را كه نادان بوديد، با يوسف و برادرش چه كرديد؟
90. گفتند: مگر تو يوسفى ؟ گفت : من يوسفم ، و اين برادر من است . خدا به ما منت نهاد،كه هر كه بپرهيزد و صبور باشد، خدا پاداش نيكوكاران را تباه نمى كند.
91. گفتند: به خدا كه خدا تو را بر ما برترى داده و ما خطا كرده بوديم .
92. گفت : اكنون هنگام رسيدن به خرده حسابها نيست . خدا شما را بيامرزد، كه او ازرحيمان رحيم تر است .
93. اين پيراهن مرا ببريد و به صورت پدرم بيندازيد كه بينا مى شود، و همگى باخانواده خود پيش من آييد.
94. و همين كه كاروان به راه افتاد، پدرشان گفت : اگر سفيهم نشماريد، من بوى يوسفرا احساس مى كنم .
95. گفتند: به خدا كه تو در ضلالت ديرين خويش هستى .
96. و چون نويدرسان بيامد و پيراهن را به صورت وى افكند. در دم بينا گشت و گفت :مگر به شما نگفتم من از خدا چيزهايى سراغ دارم كه شما نمى دانيد؟
97. گفتند: اى پدر، براى گناهان ما آمرزش بخواه ، كه ما خطاكار بوده ايم .
98. گفت : براى شما از پرودگارم آمرزش خواهم خواست ، كه او آمرزگار و رحيم است .
99. و چون نزد يوسف رفتند، پدر و مادرش را پيش خود جاى داد و گفت :داخل مصر شويد، كه اگر خدا بخواهد، در امان خواهيد بود.
100. و پدر و مادر خويش را بر تخت نشاند و همگى سجده كنان به رو درافتادند. گفت :پدر جان ، اين تعبير رؤ ياى پيشين من است كه پروردگارم آن را محقق كرد و به من نيكىنمود كه از زندان بيرونم آورد و شما را پس از آنكه شيطان ميان من و برادرانم را به همزد، از آن بيابان (بدينجا) آورد، كه پروردگارم درباره آنچه اراده كند دقيق است ، آرى اوداناى حكيم است .
101. پروردگارا، اين سلطنت را به من دادى و تعبير حوادث رؤ يا به من آموختى . تويىخالق آسمانها و زمين . تو در دنيا و آخرت مولاى منى . مرا مسلمان بميران و قرينشايستگان بفرما.
102. اين از خبرهاى غيب است كه به تو وحى مى كنيم ، و تو هنگامى كه آنها همدست شدهبودند و نيرنگ مى كردند، نزد ايشان نبودى .