آياتی كه دلالت می‏كند كه انسان در فاصله مرگ و قيامت از نوعی حيات‏
برخوردار است و در آن حال شديدا احساس می‏كند ، گفت و شنود دارد ، لذت‏
و رنج و سرور و اندوه دارد و بالاخره از نوعی زندگانی سعادت آميز [ يا
شقاوت آلود ] برخوردار است ، زياد است . مجموعا در حدود 15 آيه است‏
كه در قرآن كريم به نحوی از انحاء يك جريان حياتی را ياد كرده است كه‏
می‏رساند در فاصله بين مرگ و قيامت از يك حيات كامل برخوردار است .
اين آيات بر چند گونه است :
. 1 آياتی كه جريان يك سلسله گفت و شنودها ميان انسانهای صالح و
نيكوكار و يا انسانهای فاسد و بدكار را با فرشتگان الهی ياد می‏كند كه‏
بلافاصله بعد از مرگ صورت می‏گيرد . اين گونه آيات زياد است . آيه 97
از سوره نساء و آيه 100 از سوره مؤمنون - كه قبلا هر دو آيه را نقل و
ترجمه كرديم - از اين گونه آيات است .
. 2 آياتی كه علاوه بر مضمون آيات بالا رسما می‏گويند كه فرشتگان پس از
آن گفت و شنودها به صالحان و نيكوكاران می‏گويند از اين پس از نعمتهای‏
الهی بهره گيريد ، يعنی آنها را در انتظار رسيدن قيامت كبری نمی‏گذارند .
دو آيه ذيل مشتمل بر اين مطلب است : « الذين تتوفاهم الملائكه طيبين‏
يقولون سلام عليكم ادخلوا الجنه بما كنتم تعملون »( 1 ) .
آنان كه در حالی كه پاكيزه‏اند فرشتگان آنان را تحويل می‏گيرند و فرشتگان‏
به آنها می‏گويند : درود بر شما ! همانا به موجب كردارهای شايسته‏تان وارد
بهشت گرديد .

پاورقی :
. 1 نحل / . 32

22