او از قبيله (مزينه ) بود و نامش عبدالعزى اسم يكى از بتها است ) در كودكى پدرش ازدنيا رفت ، عموى بت پرستش كفالت وى را بعهده گرفت ، از او حمايت و سرپرستىنمود، بزرگش كرد، به جوانيش رسانيد، و قمسمتى ازاموال و اغنام خود را به او بخشيد.
در آن موقع آئين اسلام شور و تحركى در مردم بوجود آورده بود و همه جا پيرامون دينجديد بحث و گفتگو ميشد. عبدالعزاى جوان نيز به جستجو و تحقيق برخاست و با عشق وعلاقه مسائل اسلامى را دنبال ميكرد. بر اثر شنيدن سخنان پيغمبر اسلام و آگاهى ازتعاليم الهى بفساد عقيده خود و خاندان خود پى برد، از بت پرستى و رسوم جاهليت ،دل برگرفت ، و در باطن به دين خدا ايمان آورد اما بر عايت عموى خود اظهار اسلامنمينمود.
تا چندى وضع بهمين منوال بود، پس از فتح مكه روزى بعموى خود گفت : مدتى در اينانتظار ماندم كه بخود آئى و مسلمان شوى و من نيز با توقبول اسلام نمايم اينك مى بينم كه بت پرستى را ترك نميگوئى و همچنان در كيشباطل خود پافشارى ميكنى پس موافقت كن من مسلمان شوم و بگروه اسلام بپيوندم . عمو كهقبلا گرايش او را به اسلام احساس كرده بود از شنيدن سخن وى سخت برآشفت و گفتهرگز اجازه نميدهم و سپس قسم ياد كرد كه اگر راه محمديان را در پيش گيرى تماماموالى را كه بتو داده ام پس ‍ ميگيرم .
عمو تصور ميكرد برادرزاده جوانش با تهديد پس گرفتناموال تغيير عقيده ميدهد، از تصميم خود برميگردد فكر مسلمانى را از سربدر ميكند، و دربت پرستى پايدار ميماند. ولى او مسلمان واقعى بود و با تندى و خشونت و تهديد مالى، اراده اش متزلزل نشد، از تصميم خود دست نكشيد، و دركمال صراحت و قاطعيت ، اسلام باطنى خود را آشكار كرد و كمترين اعتنائى به تهديدمالى ننمود.
سخنان بى پرده عبدالعزى در قبول آئين اسلام ، عمو را بعملى ساختن تهديد خود واداركرد، تمام اموال را از وى پس گرفت حتى جامه اى كه در تن داشت از برش بيرون آورد.او با بدن برهنه نزد مادر رفت و گفت : آهنگ مسلمانى دارم و از تو جز تن پوشىنميخواهم ، مادر قطعه كتانى را كه در اختيار داشت بفرزند داد، پارچه را گرفت بدو نيمكرد و خود را با آن دو قطعه پارچه پوشاند و براى شرفيابى محضررسول اكرم راه مدينه در پيش ‍ گرفت .
او دلباخته حق و حقيقت بود، قلبى داشت كه از شور و هيجان ، پاكى و خلوص ، و صميميتو صفا لبريز بود و مانند مرغى كه از قفس آزاد شده وبال و پر گشوده باشد با سرعت ميرفت تا هر چه زودتر برهبر اسلام برسد، آزادانهاز تعاليم حيات بخش او استفاده كند، خود را بشايستگى بسازد، و موجبات سعادت واقعىو كمال انسانى خود را فراهم آورد.
بين الطلوعين در موقعيكه مردم براى اداء فريضه گرد آمده بودند وارد مسجد شد و نمازصبح را با پيغمبر بجماعت خواند، پس از نماز،رسول اكرم او را نزد خود طلبيد و فرمود كيستى ؟ گفت نامم (عبدالعزى ) و جريان خود راشرح داد حضرت فرمود: اسم تو (عبدالله ) است و چون ديد خود را با دو جامه پوشانيدهاست او را (ذوالبجادين ) خواند و از آن پس بين مسلمين بهمان لقبى كه پيغمبر به او دادهبود مشهور شد.⁽⁹⁶⁾
عبدالله ذوالبجادين براى شركت در جنگ تبوك با ديگر سربازان مسلمين در معيترسول اكرم (ص ) از مدينه خارج شد و در همين سفر از دنيا رفت . موقع دفنش پيغمبرگرامى به احترام و تكريم او داخل قبر شد و جسد عبدالله را گرفت و با دست خود در قبرخواباند. پس از پايان يافتن كار دفن رو بقبله ايستاد و دستها را بلند كرد و گفت :
پروردگارا من روز را بشب آوردم و از عبدالله ذوالبجادين راضى هستم ، بارالها تو نيزاز او راضى باش .