بسم الله الرحمن الرحیم
 
نگارش 1 | رمضان 1430

 

صفحه اصلی | کتاب ها | موضوع هامولفین | قرآن کریم  
 
 
 موقعیت فعلی: کتابخانه > مطالعه کتاب حلیة المتقین, علامه محمد باقر مجلسى   مناسب چاپ   خروجی Word ( برگشت به لیست  )
 
 

بخش های کتاب

     FEHREST -
     fehrest01 -
     HILAT001 -
     HILAT002 -
     HILAT003 -
     HILAT004 -
     HILAT005 -
     HILAT006 -
     HILAT007 -
     HILAT008 -
     HILAT009 -
     HILAT010 -
     HILAT011 -
     HILAT012 -
     HILAT013 -
     HILAT014 -
     HILAT015 -
 

 

 
 

 

next page

fehrest page

back page

فصل چهارم : در ساير آداب بيرون رفتن و بيان چيزى چند كه بايدباخود بردن
در حديث معتبر از حضرت اميرالمؤ منين (عليه السلام )منقول است كه : حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلَّم ) فرمود كه هركه بسفرىرود و با خود بر دارد عصائى از چوب بادام تلخ و اين آيات را بخواند، حق تعالى او راايمن گرداند از هر سبع درنده وهر دزدى و هر صاحب زهرى تاباهل خود برگردد و با او هفتاد وهفت ملك باشند كه از براى او استغفار كنند تا برگرددو عصارا بگذارد، اينست آيات : وَلَمّا تَوَجَّهَ تِلْقاءَ مَدْيَنَ قالَ عَسى رَبّى اَنْ يَهْدِيَنىسَواءَ السَّبيلِ وَلَمّا وَرَدَ ماءَ مَدْيَنَ وَجَدَ عَلَيْهِ اُمَّةً مِنَ النّاسِ يَسْقَونَ وَ وَجَدَ مِنْ دُونِهِمْاِمْرَاءَتَيْنِ تَذُودانِ قالَ ماخَطْبُكُما قالَتا لانَسْقى حَتّى يَصْدُرَ الرّعاءُ وَاَبُونا شَيْخٌكَبيرٌ فَسَقى لَهُما ثُمَّ تَوَلّى اِلَى الظّل فقالَ رَبِّ اِنّى لِما اَنْزَلْتَ اِلَى مِنْ خَيْرٍ فَقيرٌفَجائَتْهُ اِحْدهُما تمْشى عَلَى اسْتِحْياءٍ قالَتْ اِنَّ اَبّى يَدْعُوكَ لِيَجزِيَكَ اَجْرَما سَقَيْتَ لَنافَلَمّا جائَهُ وَقَصَّ عَلَيْهِ الْقَصَصَ قالَ لاتَخَفْ نَجَوْتَ مِنَ الْقَوْمِ الظّالِمينَ قالَتْ اِحْديهُمايااَبَتِ اسْتَاءْجِرْهُ اِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَاْجَرْتَ الْقَوِىِّ الاَْمينَ قالَ اِنّى اُريدُ اَنْ اَنْكِحَكَ اِحدَىابْنَتَىْ هاتَيْنِ عَلى اَنْ تَاءجِرْنى ثَمانِىَ حِجَجٍ فِاِنْ اَتْمَمْتَ عَشْرًا فَمِنْ عِنْدِكَ وَما اُريدُ اَنْاَشُقَّ عَلَيْكَ سَتَجِدُنى اِنْشاءَ اللّهُ مِنَ الصّالِحينَ قالَ ذلِكَ بَيْنى وَبَيْنِكَ اَيِّما الاَْجَلَيْنِقَضَيْتَ فَلا عُدوانَ عَلَىَّ وَاللّهُ عَلى ما نَقُولُ وَكى لٌ.
در روايت ديگر از آن حضرت منقول است كه : هركه خواهد كه زمين در زير پاى او پيچيدهشود با خود عصائى از درخت بادام تلخ بردارد.
درحديث ديگر فرمود كه حضرت آدم (عليه السلام ) مرض شديدى بهم رسانيد و اوراوحشتى عارض شد جبرئيل فرمود كه چوبى از درخت بادام تلخ جداكن و بسينه خودبچسبان چنين كرد حق تعالى وحشت اورا از اودفع كرد و بدانكه از جمله چيزهائى كه بايددر سفر باخود داشته باشد تسبيح تربت امام حسين (عليه السلام ) است چنانچهمنقول است كه : چون حضرت صادق (عليه السلام ) بعراق تشريف آوردند مردم نزدآنحضرت گرد آمدند و پرسيدند كه ميدانيم كه تربت حضرت امام حسين (عليه السلام )شفاى هر درد هست آيا باعث ايمنى از هر خوف و بيم ميشود؟ فرمود كه هرگاه كسى خواهدكه اورا از هر بيمى امان بخشد تسبيحى از تربت آنحضرت بگيرد و سه مرتبه ايندعابخواند اَصْبَحْتُ اَللّهُمَّ مُعْتَصِمًا بِذِمامِكَ وَجَوارِكَ الْمَنيع الَّذى لايُطاوَلُ وَلا يُحاوَلُمِنْ شَرِّ كُلِّ غاشِمٍ وَطارِقٍ مِنْ سائِرِ مَنْ خَلَقْتَ وَما خَلَقْتَ مِنْ خَلْقِكَ الصّامِتِ وَالنّاطِقِ فىجُنَّةِ مِنْ كُلِّ مَخُوفٍ بِلِباسٍ سابِغَةٍ وَلاءِ اَهْلِ بَيْتِ نَبِيِّكَ مُحْتَجِبًا مِنْ كُلّ قاصِدٍ لى اِلىاَذِيَّةٍ بِجِد ارٍ حَصينِ الاِْخْلاصِ فِى الاِْعْتِرافِ بَحَقِّهِمْ وَالتَّمَسُّكُ بِحَبْلِهِمْ مُوقِنًا اَنَّ الْحَقَّلَهُمْ وَ مَعَهُمْ وَفيهِمْ وَبِهِمْ اُوالى مَنْ والَوا وَاُجانِبُ مَنْ جانَبُوا فَاَعِذْنى اَللّهُمَّ بِهِمْ مِنْ شَرِّ كُلِّما اَتَّقيهِ يا عَظيمُ حَجَزْتَ الاَْعادى عَنّى بِبَديعِ السَّمواتِ وَالاَْرْضِ اِنّا جَعَلْنا مِنْ بَيْنِاَيْديهِمْ سَدًا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًا فَاَغْشَيْنا هُمْ فَهُمْ لا يُبْصِرُونَ پس تسبيح راببوسد و بهر دو چشم بگذارد و بگويد اَللّهُمَّ اِنّى اَسْاءَلُكَ بِحَقِّ هذِهِ التُرْبَةِالْمُبارَكَة وَبِحَقِّ صاحِبِها وَبِحَقِّ اَبيهِ وَبِحَقِّ اُمِّهِ وَ بِحَقِّ اَخيهِ وَبِحَقِّ وُلْدِهِ الطّاهِرينَاجْعَلْها شِفاءً مِنْ كُلِّ داءٍ وَاَمانًا مِنْ كُلِّ خَوْفٍ وَحِفْظًا مِنْ كُلِّ سُوءٍ اگر در صبحچنين كند در امان خدا باشد تا شام و اگر در شام چنين كند در امان باشد تا صبح .
در روايت ديگرمنقول است كه : هره از پادشاهى يا غير او بترسد وچون از خانه بيرون آيدچنين كند حرزى باشد براى او از شرايشان و درفصول خواتيم گذشت انگشترها كه مناسبست در سفر خود داشته باشد.
درحديث معتبر ازحضرت صادق (عليه السلام )منقول است كه : ضامنم براى كسيكه عمامه بر سر بسته از خانه بيرون آيد آنكه سالمباهل خود بر گردد.
در روايت معتبر ازحضرت امام موسى (عليه السلام )منقول است كه : من ضامنم براى كسيكه اراده سفرى داشته باشد وعمامه بر سر ببندد وسر عمامه را در زير تحت الحنك ببندد آنكه اورا دزد و غرق شدن و سوختن بر نخورد.
درحديث معبر ازحضرت امام رضا (عليه السلام )منقول است كه : حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) فرمود كه هركه روز شنبهاز خانه بيرون رود و عمامه سفيدى بر سر داشته باشد كه تحت الحنك بسته باشد اگربرود بنزد كوهى كه آن را از جا بكند هر آينهبعمل آيد.
درحديث معتبر منقول است كه : حضرت لقمان با پسر خود گفت كه اى فرزند چون بسفرروى شمشير و كمان واسب و موزه و عمامه و رسنهائى كه ضرور ميشود ومشك آب و سوزنوخياطه با خود بردار و از دواها آنچه تو و اصحاب تو بآن محتاج باشيد بردار.
در روايت ديگر منقول است كه : چون حضرترسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم ) بسفر مى رفتند شيشه روغن و سرمه دان ومقراض ‍ وآينه و مسواك و شانه و سوزن و ريسمان چيزى كه بآن كگفش را پينه كنند وتسمهاى نعل را بر مى داشتند و ازجمله تعويذاتى كه در سفر مناسب است تعويذى استكه مرويست كه در دسته شمشير حضرت رسالت پناه تعبيه شده بود و آن اين تعويذ است: بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ يا اَللّهُ يا اَللّهُ يا اَللّهُ اَسْاَلُكَ يا مَلِكَ الْمُلُوكِ الاَْوَّلِالْقَديمِ الاَْبَدى الَّذى لا يَزولُ وَلا يَحُولُ اَنْتَ اللّهُ الْعَظيمُ الْكافى لِكُلِّ شَىْءٍ اَلْمُحيطُبِكُلِّ شَىْءٍ اَللّهُمَّ اكْفِنى بِاسْمِكَ الاَْعْظَمِ الاَْجَلِّ الْواحِدِ الاَْحَدِ الصَّمَدِ الَّذى لَمْ يَلِدْ وَلَمْيُولَدُ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا اَحَدٌ وَاَحْجِبْ شُرُورَهُمْ وَشُرُورَ الاَْعْداءِ كُلَّهُمْ وَسُيُوفُهُمْ وَباْسِهِمْوَاللّهُ مِنْ وَرائِهِمْ مُحيطٌ اَللّهُمَّ احْجِبْ عَنّى شَرَّ مَنْ اَرادَنى بِحِجابَكَ الَّذى احْتَجَبْتَ بِهِ فَلَمْيَنْظُرْ اِلَيْهِ اَحَدٌ مِنْ شَرِّ الْجِنِّ وَالاِْنْسِ وَمِنْ شَرِّ سَلاحِهِمْ وَمِنَ الْحَديدِ وَمِنْ كُلِّ ما يُتَخَوَّفُ وَيُحْذَرُ وَمِنْ كُلِّ شِدَّةٍ وَبَلِيَّةٍ وِمِنْ شَرِّ ما اَنْتَ بِهِ اَعْلَمُ وَعَلَيْهِ اَقْدَرُ اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَىْءٍ قَديرٌوَصَلَّى اللّهُ عَلى نَبِيِّهِ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَسَلَّمَ تَسْليمًا وعوذه كه در ميان عمامهگذارند اَقْبِلْ وَلا تَخَفْ اِنَّكَ مِنَ الاْمِنينَ لاتَخَفْ نَجَوْتَ مِنَ الْقَوْمِ الظّالِمينَ لاتَخَفْاِنَّكَ اَنْتَ الاَْعْلى اَلاّ تَخافا اِننّى مَعَكُما اَسْمَعُ وَ اَرى وَلا تَخافُ دَرَكًا وَلا تَخْشى اَلَّذىاَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَ آمَنَهُمْ مِنْ خَوفٍ فَسَيَكْفيكَهُمْ اللّهُ وَهُوَ السَّميعُ الْعَليمُ فَاللّهُ خَيرٌحافِظًا وَهُوَ اَرْحَمُ الرّاحِمينَ اُدْخُلُوا عَلَيْهِمُ الْبابَ فَاِذا دَخَلْتُمُوهُ فَاِنَّكُمْ غالِبُونَ وَعَلَى اللّهِفَتَوَكَّلُوا اِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ.
عوذه كه بر چهار پاى سوار بندند اَللّهُمَّ احْفَظْ عَلَىَّ ما لَوْ حَفِظَهُ غَيْرُكَ لَضاعَوَاسْتُرْ عَلَىَّ ما لَوْ سَتَرَهُ غَيْرُكَ لَكاعَ وَاجْعَلْ عَلىَّ ظِلاًّ ظَليلاً اَتَوَقىّ بِهِ كُلَّ مِنْ رامَنىبِسُوءٍ اَوْ نَصَبَ لى مَكْرًا اَوْ هَيَّا لى مَكْرُوهًا حَتّى يَعُودَ وَهُوَ غَيْرُ ظافِرٍ بى وَلا قادِرٍعَلىَّ اَللّهُمَّ احْفَظْنى كَما حَفِظْتَ بِهِ كِتابَكَ الْمُنْزَلَ عَلى قَلْبِ نَبِيِّكَ الْمُرْسَلِ اَللّهُمَّاِنَّكَ قُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ اِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنا الذِّكْرَ وَ اِنّا لَهُ لَحافِظُونَ.
از حضرت صادق (عليه السلام ) منقول است كه : هركه سوره عبس را دركاغذى سفيدبنويسد و بهر راهى كه رود با خود نگاه دارد در آن راه بغير ازنيكى نبيند و از مفاسد آنراه محفوظ بماند.
فصل پنجم : در آداب توشه برداشتن در سفر وآداب صرف كردنآن
از حضرت صادق (عليه السلام ) منقول است كه : چون بسفر رويد سفره باخود برداريدو طعامهاى نفيس در آن سفره بگذاريد.
ازحضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه : ازشرف آدمى آنست كه توشه خود را نيكو گرداند هرگاه بسفرى رود.
درحديث ديگر منقول است كه : حضرت امام زين العابدين (عليه السلام ) چون بسفر حجيا عمره مى رفتند از بهترين توشه ها بر مى داشتند مانند لوز و شكر وقائوت ترش وشيرين .
ازحضرت صادق (عليه السلام ) منقول است كه : نان در ميان توشه خود بردار كه باعثبركت ميشود.
درحديث ديگر منقول است كه : حضرت امام موسى (عليه السلام ) نظر كردند بسفره كهدر آن حلقها از برنج بود فرمودند كه اين حلقها را بكنيد و حلقهاى آهن بگذاريد تاجانوران تا جانوران داخل سفره نشوند.
در حديث ديگر منقول است كه : حضرت صادق (عليه السلام ) از بعضى از اصحاب خودپرسيدند كه بزيارت قبر امام حسين (عليه السلام ) مى رويد؟ گفتند بلى فرمود كهسفره با خود ميبريد يانه ؟ گفتند بلى فرمود كه اگر بزيارت قبر پدران يا مادرانخود برويد چنين نخواهيد كرد، گفتند پس چه چيز بخوريم ؟ فرمود كه نان باشير ياماست .
در حديث ديگر فرمود شنيده ام كه جمعى هستند كه چون بزيارت قبر حضرت امام حسين مىروند با خود سفره بر مى دارند كه در ميان آن بزغاله بريان و حلواها هست اگر بزيارتقبر دوستان خود بروند چنين نمى كنند.
از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه : بهترين خرج كردنها نزد خدا ميانه روى است و خدااسراف را دشمن ميدارندمگر در راه حج يا عمره .
درحديث حسن منقول است كه : صفوان ازحضرت صادق (عليه السلام ) پرسيد كه مناهل خود را با خود بحج مى برم خرجى خود را در كمر خود مى بندم حضرت فرمود كه بلىپدرم مى گفتن كه از قوت مسافر آنست كه نفقه خود را حفظ كند.
درحديث ديگر منقول است كه : ديگر بآنحضرت عرض كرد كه دراهمى كه در آن صورتهانقش كردند با خود دارم و آنها را درهميان ميكنم و در كمر مى بندم در حالت احرام فرمود كهباكى نيست خرجى تست و اعتماد تو بعد از خدا بر آنست .
فصل ششم : در رفيق باخود بردن در سفر و آداب معاشرت ايشان  
در احاديث معتبره بسيار وارد شده است كسيكه تنها بسفر رود ملعونست .
درمعتبر منقول است كه : حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) بحضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام ) وصيت نمود كه يا على هرگز تنها بسفر مرو كه شيطان با يك كساست و از دوتا دورتر است يا على شخصى كه تنها بسفر مى رود گمراهست و دو كس كهميروند دو گمراهند و سه مسافرانند.
در روايت ديگر منقول است كه : شخصى بخدمت حضرت صادق (عليه السلام ) آمد آنحضرت پرسيدند كه در راه كى مصاحب تو بود؟ گفت تنها بودم فرمود كه اگر منپيشتر تورا ميديدم تورا نيكو تاءديب ميگردم كه چگونه بايد بسفر رفت پس فرمود كهيك كس شيطان است و دوتا شيطانند و سه نفر مصاحبانند و چهار نفر رفيقانند.
بسند معتبر از حضرت موسى بن جعفر منقول است كه : هركه بسفرى رود بگويدماشاءَ اللّهُ لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ اَللّهُمَّ انِسْ وَحْشَتى وَاَعِنّى عَلى وَحْدَتى وَاَدِّغَيْبَتى .
درحديث معتبر از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه : اول رفيق بهم رسان پس بسفر برو وفرمود كه دوكس باهم رفيق نميشودمگر آنكه محبوب ترين ايشان نزدخدا و آنكه ثوابش بيشتر است آنستكه مدارا با رفيقشبيشتر ميكند.
درحديث ديگر فرمود كه بهترين رفيقان و مصاحبان نزد خدا چهار نفرند و هيچ گروهىزياده از هفت كس نمى شوند مگرآنكه صداهايشان بسيار ميباشد، پس از اين احاديث معلو شدكه اقل رفيقان سه نفرند و اكثر ايشان هفت و آنكه زياده ازهفت خوب نيست در رفيقان همتوشه و هم سفره .
از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه : سنتست كه رفيقان هم توشه اول خرجيهاى خود را بدر آورند و بر روىيكديگر بگذارند كه اين بيشتر باعث خوشنودى خاطر و نيكى اخلاق ايشان ميشود.
ازحضرت امير المؤ منين (عليه السلام ) منقول است كه : مصاحبت مكن در سفر با كسيكهفضيلت تو را بر خود نداند آنقدر كه تواز فضيلت او برخود ميدانى .
ازحضرت صادق (عليه السلام ) منقول است كه : مصاحبت و رفاقت كن با كسيكه تو باوزينت يابى و مصاحبت مكن با كسيكه او بتو زينت يابد يعنى تو كسب علم و كمالات از اوتوانى نمود.
درحديث ديگر از شهاب منقول است كه : گفت بخدمت حضرت صادق عرض كردم كه شماميدانيد حال و توانگرى مرا و احسانيكه با برادران خود ميكنم پس با جماعتى از ايشانرفيق ميشوم در راه مكه و بر ايشان توسعه ميكنم و بسيار خرج ميكنم فرمود كه اين شهابچنين مكن اگر تو دست بخرج كردن بگشائى و ايشان هم بگشايند بايشان ضرر ميرسد وپريشان ميشوند و اگر تو بكنى و ايشان نكنند باعث مذلت ايشانست پس رفاقتباجماعتى بكن كه مثل تو باشند در توانگرى وتوانائى .
در روايت ديگر ازحضرت امام محمد باقر (عليه السلام )منقول است كه : اگر مصاحبت كنى بامثل و مانند خود مصاحبت و رفاقت بكن و باكسى رفيقمشو كه خرج تورا كشد كه اين موجب خوارى مؤ من است .
ازحضرت صادق (عليه السلام ) منقول است كه : حق مسافر بر رفيقان آنست كه چونبيمار شود سه روز براى او توقف كنند.
درحديث ديگر منقول است كه : از حضرت امام محمد باقر (عليه السلام ) پرسيدندجماعتى كه با يكديگر رفيق ميشوند و در ميان ايشان مالدار و پريشان هست آيا آن مالدارخرج آنها را ميتواند كشيد؟ فرمود كه اگر آنها بطيب خاطر راضى باشند باكى نيست .
در روايت ديگر منقول است كه : ازحضرت صادق (عليه السلام ) پرسيدند كه شخصىرفيق ميشود با جماعتى مالدار و از آنها مالش كمتر است و آنها خرج خود را بيرون مياورند واو مثل آنها خرج نميتواند كردن فرمود كه من دوست نميدارم كه خود راذليل كند، باكسى رفيق شود كه مثل اوباشد.
فصل هفتم : دربيان ساير آداب سفر 
در حديث معتبر منقول است كه : از حضرت امام جعفر صادق (عليه السلام ) كه حضرتلقمان پسر خود را نصيحت فرمود كه چون سفر كنى با گروهى مشورت با ايشان بسياربكن در كارهاى خود و كارهاى ايشان و در روى ايشان تبسم بسيار بكن و در توشه خودصاحب كرم باش ‍ در ميان ايشان وچون تو را بضيافت بطلبندقبول كن و اگر از تو مدد طلبند يارى ايشان بكن و بسه چيز بر ايشان غلبه كن بهبسيار خاموشى و بسيارى نماز و سخاوت و جوانمردى هرچه باخود دارى از چهارپاومال و توشه و اگر گواهى از تو بطلبند يا بر امر حقى خواهند ترا گواه كنند و چونبا تو مشورت كنند تا توانى سعى كن راى نيكو از براى ايشان اختيار كنى و زود عزم مكنو راءى خود را با ايشان مگو تا تاءمل كنى و فكر كنى و جواب ايشان مگو در مشورتايشان تا آنكه در آن فكر برخيزى و بنشينى و بخوابى چيزى بخورى و نماز كنى و دراثناى اين احوال فكر خود و حكمت خود را در مشورت ايشان بكار فرمائى زيرا كه هركهخير خواهى خود را براى كسى كه با او مشورت كند خالص ‍ نگرداند حقتعالى راءى وعقل او را سلب ميكند و امانت را از او بر ميدارد و هرگاه ببينى كه رفيقان تو پياده ميروندبا ايشان پياده برو و هرگاه ببينى رفيقان كارى مكنند با ايشان بكن و اگر تصدقىكنند يا قرضى دهند تو نيز با ايشان بده و بشنو سخن كسيرا كه از تو بزرگترباشدو هرگاه رفيقان كارى بتو فرمايند يا چيزى از تو سؤال كنند بگو بلى و نه مگو كه نه گفتن علامت عجز و موجب ملامتست و چون راه را گم كنيدوحيران بمانيد فرود آئيد و اگر در راه مقصود شك كنيد بايستيد و با يكديگر مشورتكنيد و مصلحت به بينيد و اگر يك كسيرا ببينيد خبر راه از او مپرسيد و مصلحت از او نبينيدكه يك شخص در بيابان اين كس را بشك مياندازد كه شايد جاسوس دزدان باشد ياشيطان كه خواهد شما را حيران كند و از دوشخص نيز حذر كنيد مگر آنكه چيزى چند ازعلامتها و قرينه ها به بينيد كه من نبينم زيرا كهعاقل بديده خود كه نظر ميكند بسوى چيزى آنچه حق است از آن مشناسيد و حاضر چيزى چندمى بينيد كه غايب نمى بيند اى فرزند چون وقت نماز درآيد از براى امرى آنرا تاخيرمينداز ونماز را بجا آور و راحت بياب كه نماز قرضى است كه هر چند بيشتر ادا ميكنى سبكبار ميشوى و نماز را با جماعت بكن هر چند بر سر نيزه باشى و بر روى چهارپا خوابمكن كه زود باعث زخم پشت آن ميشود اين از كردار دانايان نيست مگر آنكه در ميان كجاوهباشى كه ممكنت باشد كه بخوابى براى سستىمفاصل وچون نزديك شوى بمنزل از چهار پاى خود فرود آى كه آن چهار پا ياور توست وابتدا كن بعلف دادن پيش از آنكه چيزى بخورى و چون خواهيد كه فرود آئيد پس اختياركنيد از بقعه هاى مكانيرا كه خوشرنگتر و خاكش نرمتر و پرگياه تر باشد و چون فرودآئى پيش از آنكه بنشينى دو ركعت نماز بكن و چون بقضاى حاجت بروى بسيييار دور بروپس چون خواهى كه بار كنى دو ركعت نماز بكن پس از آن زمين را وداع كن و سلام كن بر آنزمين و اهل آن زمين كه هر بقعه از زمين را اهلى چند از ملائكه هست و اگر توانى مخور هيچطعاميرا مگر آنكه قدرى از آنرا تصدق كنى و بر تو باد بخواندن قرآن ماداميكه سوارباشى و بر توباد بتنزيه و يا خدا كردن تامشغول كار باشى و بر تو باد بدعاكردن دروقتيكه تنها و بيكار باشى و زينهار كهدر اول شب راه مرو بلكه در اول شب فرود آى ودر نصف آخر شب راه رو وزنهار كه در راهرفتن صدا بلند مكن .
از حضرت امير المؤ منين (عليه السلام ) منقول است كه : مروت و مردى در حضر، خواندنقرآن است و همنيشينى با علما كردن و تفكر در فقه و علوم كردن و محافظت برنمازهاىجماعت كردن و اما مروت سفر پس تو شه خود را صر كردن و مخالفت رفيقان نكردن و خدارا در هر بلندى و پستى و فرود آمدن و ايستادن و نشستن بسيار ياد كردن است .
در روايت ديگر از حضرت صادق (عليه السلام )منقول است كه : مروت سفر توشه بسيار بر داشتن و پاكيزه گردانيدن توشه است وعطا كردن بجمعى كه رفيق تواند و آنكه بعد از مفارقت از رفيقان رازهاى ايشان را كهبر آنها مطلع شده بپوشانى و مزاح وخوش طبعى بسيار بكنى در چيزى كه خدا را بخشمنياورد.
درحديث ديگر فرمود كه از مروت نيست كه نقل كند آدمى چيزى چند را كه در سفر ديده استو از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه : توشه مسافر حدى خواندنست و خواندن شعرى چند كه در آن حرامى وباطلى نباشد.
ازحضرت صادق (عليه السلام ) منقول است كه : چون با جماعتى رفيق شوى مگو اينجافرود آئيد يا اينجا فرود ميائيد كه در ميان ايشان كسى هست كه اين كار را بكند اگر توبايشان بگذارى .
دراحاديث معتبر از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه : هر كه اعانت كند مؤ من مسافرى را حق تعالى از او هفتاد وسه شدت ازشدتهاى دنيا را بر دارد و اورا امان دهد از غم واندوه و هفتاد غم و شدت در آخرت از اوبردارد در وقتيكه از شدت اهوال قيامت نفسهاى مردم گرفته باشد.
فصل هشتم : در آداب راه رفتن و فرود آمدن  
در احاديث معتبره از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه : چون از پياده رفتن مانده شويد استعانت جوئيد بتند راه رفتن كهواماندگى را بر طرف ميكند.
درحديث دگير فرمود كه كمر را محكم ببنديد و بر روى شكم ببنديد تا آنكه پياده رفتنبر شما آسان شود.
درحديث معتبر ازحضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه : بر شما باد براه رفتن در شب كه زمين در شب پيچيده ميشود.
از حضرت صادق (عليه السلام ) منقول است كه : زمين در آخر شب پيچيده ميشود و فرمودكه چون حضرت امير المؤ منين (عليه السلام ) سفر ميكردند در آخر شب حركت ميكردند.
از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلممنقول است كه چون در شب فرود آئيد بر سر راه فرود ميائيد ودر شكم رودخانه ها فرودميائيد كه محل درندگان وماران است .
درحديث معتبر از حضرت صادق (عليه السلام )منقول است كه : در ميان رودخانه فرود ميائيد كه مبادا سيلابى بيايد و بشما ضرربرساند.
درحديث معبر از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه : حقتعالى مدارا كردان را دوست ميدارد و يارى ميكند بر آن پس چون برحيوانات لاغر سوار باشيد در منزلها فرود آئيد پس اگر زمين خشك باشد و گناه نداشتهباشد تند برويد و اگر پرگياه باشد منزلبمنزل فرود آئيد.
از حضرت امام محمد باقر(عليه السلام ) منقول است كه : اگر در زمين پر آب و علفرويد بتاءنى و مدارا برويد و ازحضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه : چون راه را غلط كنيد بجانب راستميل كنيد.
ازحضرت امير المؤ منين (عليه السلام ) منقول است كه : هركه در سفر راه گم كند فريادكند كه يا صالح اغثنى بدرستى كه از بردران مؤ من شما از جنيان شخصى هست كهصالح نام دارد و از براى خدا در شهرها ميگردد و چون صداى شما را ميشنود چواب ميگويدو راه نمائى ميكند.
درحديث معبر ازحضرت امام محمد باقر (عليه السلام )منقول است كه : چون را را گم كنى فرياد كن ياصالح ارشدونا الى الطريق رحمكم اللهراوى درحديث گفت كه ما در سفرى را گم كرديم شخصى را گفتيم كه از مادور شد وفرياد كرد باين نحو كه مذكور شد پس بر گشت و گفت صداى آهسته شنيد گفت را ازجانب راست است اندك مسافتى كه رفتيم را را يافتيم . و از عمر بن يزيد كه از ثقاتاصحاب ائمه است روايت كرده است كه گفت ما در يكسالى در سفر مكه معظمه راه را گمكرديم پس سه روز مانديم و راه را طلبيديم نيافتيم پس چون روز سيم شد آب برداشتهبوديم آخر شد پس چامه هاى احرام را پوشيديم بعنوان كفن و حنوط كرديم ، درآنحال شخصى از رفيقان ما بر خاست و فرياد كرد ياصالح يا اباالحسين پس كسى ازدور جواب گفت پرسيدم كسيتى خدا تورا رحمت كند گفت من از آن گروهم از جن كه بحضرترسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) ايمان آوردند و كسى بغير از من از آنها نمانده استو كارمن اين است كه گم شده را براه برسانم ما همه جا از پى صداى او رفتيم تا براهرسيديم .
فصل نهم : در بيان دعاهائى كه در راه ومنازل بايد خواند
درحديث صحيح از حضرت امام جعفر صادق (عليه السلام )منقول است كه : چون حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) در سفرها سراشيبميرفتند سبحان الله ميگفتند و چون سر بالا ميرفتند الله اكبر ميگفتند.
درحديث صحيح ديگر فرمود كه چون در سفرباشى بگو اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَسيرى عِبَرًاوَ صَمْتى تَفَكُّرًا وَكَلامى ذِكْرًا.
در حديث معتبر از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه : هركه برود خانه پائين برود پس بگويد لااِلهَ اِلا اللّهُ وَاللّهُاَكْبَرُ حقتعالى پركند آن رودخانه را از براى او ازحسنات .
درحديث ديگر فرمودكه هركه لااِلهَ اِلا اللّهُ وَاللّهُ اَكْبَرُ ميگويد در بلندى ازبلنديها آنچه در پيش روى او است تا منتهاى زمين همه لااِلهَ اِلاّ اللّهُ وَ اللّهُاَكْبَرُ بگويند.
درحديث معتبر ديگر منقول است كه : دو كس آمدند بخدمت حضرترسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) گفتند ما ميخواهيم براى تجارت بشام برويمحرزى بما تعليم ده كه در راه بخوانيم فرمود كه چون در منزلى فرود آئيد و نماز خفتنبكنيد بعد از نماز پهلو را برختخواب بگذاريد و تسبيح حضرت فاطمه عليها السلامبخوانيد پس آية الكرسى بخوانيد چون چنين كنيد تا صبح محفوظ ميمانيد چون ايشانروانه شدند جمعى از دزدان از عقب ايشان رفتند چون فرود آمدند و نماز خفتن كردند وخوابيدند و تسبيح حضرت فاطمه و آية الكرسى را خواندند پس دزدان غلام خود رافرستادند كه ايشان را خبر بگيرد و چون بنزد ايشان آمد دو ديوار ديدو ازايشان اثرىنيافت چون بدزدان خبر داد ايشان آمدند و همينحال را مشاهده كردند چون صبح شد بنزدايشان آمدند و پرسيدند كه شما ديشب در كجابسر برديد؟ گفتند: در همين موضع گفتند ما آمديم بتفحض شما و بغير از دو ديوار چيزىديگر نديديم شماقصه خود را بما نقل كنيد ايشان گفتند كه ما دروقت خوابيد بتعليمحضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) تسبيح حضرت فاطمه عليها السلام و آيةالكرسى خوانديم دزدان گفتند برويد كه دزدى بر شما دست نخواهد يافت .
درحديث معتبر ديگر ازآنحضرت منقول است كه : هركه در سفرى و منزلى فرود آيد كه ازدرندگان ترسد ايندعا را بخواند اَشْهَدُ اَنْ لااِلهَ اِلاّ اللّهُ وَحْدَهُ لاشَريكَ لَهُ لَهُ الْمُلْكُوَلَهُ الْحَمْدُ بِيَدِهِ الْخَيْرُ وَهُوَ عَلى كُلِّ شَىْءٍ قَديرٌ اَللّهُمَّ اِنّى اَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ كُلِّسَبُعٍ چون اين دعا بخواند ايمن گردد از شر درندگان تا ازآنمنزل باركند.
درحديث معتبر از حضرت صادق منقول است كه : كسى كه خواهدداخل شود بموضعى كه خوفى داشته باشد اين آيه را بخواند رَبِّ اَدْخِلْنى مُدْخَلَصِدْقٍ وَاَخْرِجْنى مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لى مِنْ لَدُنْكَ سُلْطانًا نَصيرًا پس چون ببيندآن شخص يا آن چيزى را كه از او بيم دارد آية الكرسى بخواند.
در حديث ديگر فرمود كه هرگاه در سفرى يا بيابانى باشى و از جنيان يا غير ايشانترسى دست راست خود را بر سر بگذار و بآواز بلند بگو اَفَغَيْرَ دينِ اللّهِتَبْغُونَ وَلَهُ اَسْلَمَ مَنْ فى السَّمواتِ وَالاَْرْضِ طَوعًا وَكَرْهًا وَاِلَيْهِ تُرْجَعُونَ.
در روايت ديگر منقول است كه : حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) بحضرتامير المؤ منين (عليه السلام ) فرمود كه ياعلى چون درمنزل فرود آئى بگو اَللّهُمَّ اَنْزِلْنى مَنْزِلاً مُبارَكًا وَاَنْتَ خَيْرُ الْمُنْزِلينَ تاآنكه نيكى آن منزل تو را روزى شود و شرآن از تو دفع شود.
در حديث معتبر منقول است كه : حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) بحضرتامير (عليه السلام ) فرمود كه چون اراده داخل شدن شهرى يا دهى داشته باشى چوننظرت بر آن افتد بگو اَللّهُمَّ اِنّى اَسْاءَلُكَ خَيْرَها وَاَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّها اَللّهُمَّ اَطِعْنىمِنْ جَناها وَاَعِذْنا مِنْ وَباها وَحَبِّبْنا اِلى اَهْلِها وَحَبِّبْ صالحى اَهْلِها اِلَيْنا.
در روايت ديگر از حضرت صادق (عليه السلام )منقول است كه : چون بر شهرى مشرف شوى نظرت بر آن بيفتد اَللّهُمَّ رَبُالسَّمواتِ السَّبْعَ وَ ما اَظَلَّتْ وَ رَبُ الاَْرْضينَ السَّبْعَ وَما اَقَلَّتْ وَرَبُ الرِّياحِ وَما ذَرَتْ وَرَبُالشَّياطينَ وَما اَضَّلْتُ اَسْاءَلُكَ اَنْ تُصَلِى عَلى مُحَمَّدٍ وَآ لِ مُحَمَّدٍ وَاَسْاءَلُكَ مِنْ خَيْرِ هذِهِالْقَرْيَةِ وَمافيها وَاَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّها وَ شَرِّ مافيها.
درحديث ديگرازحضرت امام محمد باقر (عليه السلام )منقول است كه : شياطين در ميان محملها وكجاوه ها بدر ميايند و شتران را رم ميدهند پس ازبراى دفع ايشان آية الكرسى بخوانيد.
ازحضرت امام محمد باقر (عليه السلام ) منقول است كه : هركه در سفرى باشد و ازدزدان يا درندگان ترسد بريال اسبش بنويسد لاتَخ افُ دَرَكًا وَلا تَخْشىتاضرر آنها به اذن الهى از او بر طرف شود راوى گفت كه من بسفر حج رفتم و در ميانبيابان جمعى از عربان آمدند و قافله را زدند و من در ميان ايشان بودم اين آيه را بريال اسب نوشتم پس بحق آن خداوندى كه حضرترسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) را برسالت فرستاده است و حضرت امير المؤ منين(عليه السلام ) را بامامت مشرف گردانيده است كه حق تعالى ايشان را از من كورگردانيد و از ايشان ضررى بمن نرسيد.
در روايت ديگر مرويست كه چون حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) بسفر مىروفتند و شب ميشد اين دعا ميخواندند يا اَرْضُ رَبّى وَرَبُّكَ اللّهُ وَاَعُوذُبِكَ مِنْ شَرِّكِ وَمِنْ شَرِّ مافيكَ وَمِنْ سُوء ما خُلِقَ فيكِ وَ سُوءِ ما يَدُبُّ عَلَيْكِ وَاَعُوذُ بِاللّهِ مِنْ اَسَدٍ وَاَسْوَدٍ وَمِنْشَرِّ الْحيَّةِ وَالْعَقْرَبِ وَمِنْ شَرِّ ساكِنِ الْبَلَدِ وِمِنْ والِدٍ وَما وَلَدَ اَللّهُمَّ رَبُّ السَّمواتِ السَّبْعِوَما اَظْلَلْنَ وَرَبُّ الاَْرَضينَ السَّبْعِ وَما اَقْلَلْنَ وَرَبُّ الرّياحِ وَما ذَرَيْنَ وَرَبُّ الشَّياطينَ وَمااَضْلَلْنَ اَسْاءَلُكَ اَنْ تُصَلِّى عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَاَسْاءَلُكَ خَيْرَ هذِهِ اللّيْلَةِ وَخَيْرَهذَاالْيَوْمِ وَ خَيْرَ هذَا الشَّهْرِ وَخَيْرَ هذِهِ السَّنَةِ وَخَيْرِ هذَا الْبَلَدِ وَاَهْلِهِ وَخَيْرَ هذِهِ الْقَرْيَةِ وَاَهْلِهاوَخَيْرَ ما فيها وَاَعُوذُ بِاللّهِ مِنْ شَرِّها وشَرِّ ما فيها وَمِنْ شَرِّ كُلِّ دابَّةٍ رَبّى اخِذٌ بِناصِيَتِهااِنَّ رَبّى عَلى صِراطٍ مُسْتَقيمٍ.
سيد بن طاوس عليه الرحمه رويات كرده است كه هرگاه كسى بر تلى يا بلندى يا پلىبالا رود بگويد اَللّهُ اَكْبَرُ اَللّهُ اَكْبَرُ اَللّهُ اَكْبَرُ لااِلهَ اِلا اللّهُ واللّهُ اَكْبَرُ وَالْحَمْدُلِلّهِ رَبِّ الْعالَمينَ لَكَ عَلى كُلِّ شَرَفٍ.
در ادعيه سر منقول است كه : هرگاه در راه از دشمنان و دزدان ترسد اين دعا بخوانديا اخِذًا بِنَواصِى خَلْقِهِ وَالسّابِقُ بِها اِلى قُدْرَتِهِ وَالْمُنْفِذُ فيها حُكْمُهُ وَخالِقُهاوَجاعِلُ قَضائِهِ لَها غالِبًا اِنّى مَكيدٌ وَلِقُوَّتِكَ عَلى مَنْ كادَنى تَعَرَّضْتُ فِاِنْ حُلْتُبَيْنى وَبَيْنَهُمْ فَذلِكَ ما اَرْجُو وَاِنْ اَسْلَمْتَنى اِلَيْهِمْ غَيَّرُوا مابى مِنْ نِعْمَتِكَ يا خَيْرَالْمُنْعِمينَ لا تَجْعَلْ اَحَدًا مُغَيِّرًا نَعْمَتِكَ التّى اَنْعَمْتُ بِها عَلى سِواكَ وَلا تُغَيِّر ها اَنْتَرَربّى وَقَدْ تَرى الّذى نَزَلَ بى فَحُلْ بَيْنى وَبَيْنَ شَرِّهِمْ بِحَقِّ ما بِهِ اسْتُجيبَ الدُّعاءُ يااَللّهُ رَبُّ الْعالَمينَ.
ازبراى دفع دشمنان از حضرت امير المؤ منين (عليه السلام )منقول است كه : اين دعا بخواند اَللّهُمَّ اِنّى اَعُوذُبِكَ اَنْ اُضامَ فى سُلْطانِكَ اَللّهُمَّ اِنّىاَعُوذُ بِكَ اَنْ اضلَّ فى هداكَ اَللّهُمَّ اِنّى اُعُوذُ بِكَ اَنْ اَفْتَقِرَ فى غناكَ اَللّهُمَّ اِنّى اُعُوذُبِكَ اَنْاضيع فى سَلامَتِكَ اَللّهُمَّ اِنّى اَعُوذُ بِكَ اَنْ اَللّهُمَّ اَعُوذُ بِكَ اَنْ اُغْلبَ وَالاَْمْرُ لَكَ.
ازحضرت صادق (عليه السلام ) منقول است كه : چون غولان بر شما برخورند در راهاذان نمازبگوئيد.
سيد بن طاوس عليه الرحمة روايت كرده است كه چون درمنزل فرود آيد بگويد اللهم انزلنى منزلا مباركًا انت خير المنزلين پسدوركعت نماز بگذارد بسوره حمد و هر سوره كه خواهد بخواند از سوره هاى كوچك پسبگويد اللهم ارزقنا خير هذه البقعة و اعذنا من شرها اللهم اطعمنا من جناها واعذنا منوباها و حببنا الى اهلها و حبب صالحى اهلها الينا پس بگويد اشهد ان لااله الاالله وحده لاشريك له و ان محمدا عبده ورسوله و ان عليا امير المؤ منين والائمة من ولدهم ائمةاتولاهم و اتبرء من اعدائهم اللهم انى اساءلك خير هذه البقعة و اعوذ بك من شرها اللهماجعل اول دخولنا هذا صلاحا و اوسطه فلاحا و آخره نجاحا وگفته است كه هرگاهدر منزل خود از جانوران زمين ترسى اين دعا بخوان كه از جمله دعاهاى سر استياذارى من فى الارض كلها لعلمك بما يكون مما ذراءت لك السلطان علىكل من دونك انى اعوذ بقدرتك على كل شى ء من الضر فى بدنى من سبع او هامة او عارضمن سائر الدواب يا خالقها بفطرية ادراءها عنى واحجرها و لاتسلطها على وعافنى من شرهاو باسهابالله العلى العظيم احفظنى بحفظك واحجبنى بسترك الوافى فى مخاوفىيارحيم .
شيخ طبرسى رحمهالله ذكر كرده است كه چون خواهى باركنى دوركعت نماز بگذار و ازخدا بطلب حفظ و حمايت الهى را و آن موضع واهل آن موضع را وداع كن كه هر موضع را اهلى از ملائكه هست پس بگو السلام علىملائكة الله الحافظين السلام علينا و على عباد الله الصالحين ورحمة الله وبركاته.
فضل دهم : در آداب سفر دريا و گذشتن از پله 
درحديث معتبر از حضرت امام محمد باقر وامام جعفر صادق (عليه السلام )منقول است كه : مكروه است بدريا سوار شدن براى تجارت .
از حضرت امير المؤ منين (عليه السلام ) منقول است كه : نيكو طلب روزى نكرده استكسيكه بدريا سوار شود ازبراى تجارت .
درحديث صحيح از حضرت امام محمد باقر (عليه السلام )منقول است كه : كسى بكشتى سوار ميشود براى تجارت دين خود را در معرض ‍ تلفدرآورده است .
در اخبار معتبره وارد شده است كه حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) نهىفرمود از سوار شدن دريا در وقت تلاطم و هيجان آن .
درحديث حسن از حضرت امام رضا (عليه السلام )منقول است كه : چون بكشتى سوار شوى بگو بِسْمِ اللّهِ مَجْريها وَ مَرْسيها اِنَّ رَبّىلَغَفُورٌ رَحيمٌ وچون دريا بموج آيد بر جانب چپ تكيه و بدست راست بسوى موجاشاره كن و بگو قُرّى بَقَرارِ اللّهِ وَاَسْكنى وَقِرَّ بِوقار اللّهِ وَاهْدَاءْ بِاِذْنِ اللّهِ وَلاحَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ راوى گفت كه من مكرر بكشتى سوار شدم و در وقت تلاطمامواج دريا آنچه حضرت فرموده بودند خواندم پس در ساعت ساكن شد چنانچه گوياهرگز نبوده است .
از حضرت امير المؤ منين (عليه السلام ) منقول است كه : هر كه از غرف شدن ترسدبگويد بِسْمِ اللّهِ مَجْريها وَ مَرْسيها اِنَّ رَبّى لَغَفُورٌ رَحيمٌ بِسْمِ اللّهِ الْمَلِكُ الْحَقَّوَما قَدَرُوا اللّهُ حَقَّ قَدْرِهِ وَالاَْرْضُ جَميعًا قَبْضَتُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَالسَّمواتُ مَطْوِيّاتٌ بِيَمينِهِسُبْحانَهُ وَتَعالى عَمّا يُشْرِكُونَ.
درحديث ديگر از آنحضرت منقول است كه : چون از غرقشدن ترسد بگويد اَللّهُ الَّذىنَزَّلَ الْكِتابَ بِالْحَقِّ وُهُوَ يَتَوَلّى الصّالِحينَ وَما قَدَرُوا اللّهَ حَقَّ قَدْرِهِ تاآخر آيه.
درروايت ديگر منقول است كه چون خواهد بكشتى سوار شود صد مرتبه الله اكبر بگويد وصد مرتبه صلوات بر محمد وآل محمد بفرستد و صد مرتبه بر ظالمانآل محمد لعنت كند باين نحو كه اللهم العن من ظلمآل محمد پس بگو بسم الله و بالله و الصلوة على محمدرسول الله و على الصادقين من اله اللهم احسن مسيرنا و عظم اجورنا اللهم بك انتشرنا واليك توجهنا وبك آمنّا و بحبلك اعتصمنا و عليك توكلنا اللهم انت ثقتنا و رجاپنا وناصرنا لاتحل بنا ما لانحب اللهم بك نحل و بك نسير اللهمخل سبيلنا و اعظم عافيتنا انت الخليفة فى الاهلوالمال و انت الحامل فى الماء و على الظهر و قال اركبوا فيها بسم الله مجريها و مرسيهاان ربى لغفور رحيم و ماقدروا الله حق قدره و الارض جميعا قبضته يوم القيامة و السمواتمطويات بيمينه سبحانه و تعالى عما يشركون اللهم انت خير من وفد اليهالرجال فانت سيد اكرم مزورواكرم مقصود و قد جعلتلكل زائر كرامة و لكل وافد تحفة فاسالك انتجعل تحفتك اياى فكاك رقبتى من النار واشكر سعيى وارحم مسيرى من اهلى بغير منٍّ منىعليك بل لك المنه علىَّ ان جعلتَ لى سبيلا الى زياره وليك و عرفتنى فضله وحفظتنىفى ليلى و نهارى حتى بلغتنى هذا المكان وقد رجوتك فلا تقطع رجائى و املتك فلاتخيب املى وجعل مسيرى هذا كفاره لذنوبى يا ارحم الراحمين سيد بن طاوسگفتنهاست كه اگر مطلبش از كشتى نشستن غير زيارت باشد عبارت را تغيير بدهدبنحوى كه مناسب مقصود اوباشد.
درحديث معتبر از حضرت صادق (عليه السلام )منقول است كه بربلندى هر جسرى و پلى شيطانى هست چون بآنجا برسيد بسم اللهبگوئيد تا از شما دور شود.
درحديث ديگر منقول است كه چون قدم خودرا بر جسر ياپل گذارى بگو بِسْمِ اللّهِ اَللّهُمَّ ادْحَرْ عَنّى الشَّيْطانِ الرَّجيمِ.
فصل يازدهم : در آداب مشايعت و استقبالمسافر و آداب برگشتن او
درحديث صحيح از حضرت صادق (عليه السلام )منقول است كه چون حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) مؤ منى را وداع ميكردندميفرمودند رَحِمَكُمُ اللّهُ وَزَوَّدَكُمُ التَّقْوى وَوَجَّهَكُمْ اِلى كُلِّ خَيْرٍ وَقَضى لَكُمْ كُلَّ حاجَةٍوَسَلَّمَ لَكُمْ دينَكُمْ وَ دُنْياكُمْ وَردَّكُمْ سالِمينَ اِلى سالِمينَ يعنى خدا شما را رحمت كندو پرهيزكارى را توشه شما داند و شمارا بسوى هر خيرى متوجه گرداند و جميع حاجاتشمارا برآورد و دين ودنياى شما را سالم دارد و شمارا بسلامت برگرداند بسوى جمعىكه ايشان بسلامت باشند.
درحديث معتبر ديگر ازحضرت امام محمد باقر (عليه السلام )منقول است كه چون حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) مسافرى را وداع ميكردنددست اورا ميگرفتند و ميگفتند اَحْسَنَ اللّهُ لَكَ الصَّحابَةَ وَاَكْمَلَ لَكَ الْمَعُونَةَ وَسَهَّلَ لَكَالْحَزُونَةَ وَقَرَّبَ لَكَ الْبَعيدَ وَكَفاكَ الْمُهِمَ وَ حَفِظَ لَكَ دَينَكَ وَاَمانَتَكَ وَخَواتيمِ عَمَلِكَوَوَجَّهْكَ لِكُلِّ خَيْرٍ عَلَيْك بِتَقْوَى اللّهِ اسْتَوْدَعُكَ اللّهُ سِرْ عَلى بَرَكَةِ اللّهِ.
در روايت ديگر منقول است كه : در اين وقت ميفرمود كه اَسْتَوْدعُ اللّهُ دينَكَ وَاَمانَتَكَوَخواتيمِ عَمَلَكَ وَوَجَّهَكَ لِلْخَيْرِ حَيْثُ ما تَوَجَّهْتَ وَزوَّدَكَ التَّقْوى وَغَفَرَ لَكَالذُّنُوبُ.
درروايت ديگر منقول است كه : جمعى از اصحاب بخدمت حضرت صادق (عليه السلام )رفتند كه آنحضرت را وداع كنند فرمود اَللّهُمَّ اغْفِرْ لَنا ما اَذْنَبْناها وَنَحْنُ مُذْنِبُونَوَثَبِّتْنا وَاِيّاهُمْ بِالْقَوْلِ الثّابِتِ وَالدُّنْيا وَعافِنا وَاِيّاهُمْ مِنْ شَرِّ ما قَضَيْتَ فى عِبادِكَوَبِلادِكَ فى سُنَّتِنا هذِهِ الْمُسْتَقْبَلَةِ وَعَجِّلْ نَصْرَ آلِ مُحَمَّدٍ وَوَلِيَّهُمْ وَاَخْزِ عَدُوَّهُمْعاجِلاً.
درحديث معتبر منقول است كه مسافر را سنت است كه چون از سفر برگردد برادران مؤ منخودرا بضيافت بطلبد.
درحديث معتبر از حضرت امام محمد باقر(عليه السلام )منقول است كه : چون كسى از سفر آيد براى اهل خود تحفه بياورد اگرچه سنگى باشد.
ازحضرت صادق (عليه السلام ) منقول است كه حضرترسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) ميفرمود با كسيكه از مكه ميامد قَبلَ اللّهُ مِنْكَوَاَخْلَفَ عَلَيْكَ نَفَقَتَكَ وَغَفَرَ ذَنْبَكَ.
درحديث ديگر منقول استكه هركه دست در گردن حاجى بكند در وقتى كه باگرد راهبرسد چنانست كه حجرالاسود را بوسيده است .
در روايت ديگر منقول استكه چون كسى از سفر برگردد سزاوار آنست كهمشغول كارى نشود تا غسل كند و دوركعت نماز بكند و بسجده رود و صدمرتبه شكر الهىبگويد. و چون جعفر طيار از حبشه آمد حضرترسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) او را بسينه خود چسبانيد و ميان دوچشمش را بوسيدو اصحاب حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) چون بيكديگر ميرسيدندمصافحه ميكردند وچون يكى از ايشان از سفر ميامد ديگران دست در گردن او ميكردند.
در احاديث معتبر وارد شده است كه مشايعت و استقبال مؤ منان مستحب است و از براى مشايعت واستقبال مؤ منان نماز را قصر ميتوان كرد وروزه ماه مبارك رمضان را ميتوان خورد.
فصل دوازدهم : در آداب است تاختن و تيرانداختن  
دراحاديث معتبر وارد شده است كه مسابقه و گروبندى جايز نيست مگر در اسب واستر والاغوشتر و فيل و در تيراندازى .
در احاديث معتبره وارد شده است كه حضرت رسول (صلى الله عليه وسلم ) اسب بگروتاختند و گرو را بر چند اوقيه نقره بستند كه هر اوقيه تخمينا بيست و يكمثقال نقره است .
ازحضرت رسول (صلى الله على وآله وسلم )منقول است كه سوارى بكنيد و تيراندازى بكنيد و تيراندازى كردن را دوست تر ميدارم ازسوارى كردن و فرمود كه هر لهو وبازى كه مؤ من بكندباطل است مگر در سه چيز در تاديب و تعليم اسب كردن و تير انداختن و بازن خود بازىكردن كه اينها حق است و بدرستيكه بيك تير كه در راه خدا بيندازد حق تعالى سه كس راميامرزد آنكسى كه آن تير را ساخته است و آنكسى كه تير را بجهاد كننده بخشيده استوآنكسى كه آن تير را در جهاد انداخته است .
درحديث معتبر منقول است كه ملائكه ميگريزند درهنگام گروبندى و لعنت ميكنند كسى را كهابن كار ميكند مگر در شتر وفيل و اسب و استر دوانى يا تيراندازى يا شمشير و نيزهبازى . بدانكه گرو اسب و استر و الاغ دوانى وفيل جايز است و گروبستن بر كبوتر پرانى كه كدام يك دورتر بروند يا بر كشتىراندن كه دو كشتى را بر روى آن بدوانند يا آنكه دوكس گروببندند و بدوند كه كداميك بيشتر بروند يا در كشتى گرفتن كه كدام يك ديگرى را بر زمين بزنند يا دربرداشتن چيزهاى گران جايزنيست اما بى آنكه گروى ببندند خلاف است و جايزبودناينها قويتر است خصوصا در كشتى گرفتن كه بعضى ازاحاديث دلالت بر جايز بودنمى كند چنانچه درحديث معتبر منقول استكه شبى حضرترسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) بخانه حضرت فاطمه (عليهاالسلام ) آمد وحضرت امام حسن وامام حسين عليهما السلام با آنحضرت بودند پس حضرترسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) بآن دو نورديده خود فرمودند كه برخيزيد وبايكديگر كشتى بگيريد پس ‍ ايشان مشغول كشتى گرفتن شدند و حضرت فاطمه پىكارى بيرون رفتند چون برگشتند شنيدند كه حضرترسول (صلى الله عليه وآله وسلم ) ميفرمايد كه اى حسن بگير حسين را وبر زمين اندازحضرت فاطمه فرمود كه اى پدر چه عجب است كه بزرگتر را ترغيب ميفرمائى كهكوچكتر را برزمين افكند؟ حضرت فرمود كه اى دختر اينكجبرئيل ميگويد كه اى حسين حسن را بينداز من در برابر او چنين ميگويم . و در فقه الرضا(عليه السلام ) مذكور است كه زينهار چوگان بازى مكن كه درآنحال شيطان با تو ميتازد وفرشتگان از تو نفرت ميكنند واگر كسى درآنحال چهار پايش بسر درآيد و او بميرد بجهنم ميرود وبدان كه در گروبستن مطلقاشرط است كه آن مالى را كه قرار ميكند كه پيشى گيرد پس اگر از براى آنكسى قراركنند كه پس مانده است جايز نيست و همچنين اگر از براى كسى قرار كنند كه باايشان درعمل شريك نباشد جايز نيست چنانچه متعارف است كه دوكسى بايكديگر گرو ميبندند ودوكس ديگر تيرمياندازند يا اسب ميتازند و اگر امام از بيتالمال مسلمان قراركند كه هركه بيشتر ميرود يا بيشتر ميزند اين قدر ميدهم جايزاست وهمچنين اگر كسى مالى بدر آورد و بگويد كه اينمال ازكسى ايت كه بيشتر برود از اين دوكس كه مى تازند جايز است و جايز است كهدوكس كه مى تازند هريك مالى بدر آورند وبگويند كه اين هردومال از آنست كه بيشتر برود وشرط است در گرودوانيدن موافق مشهور ميان علماء چند شرط:اول آنكه تعيين كنند ابتداء و انتهاى مسافتى را كه درآن مى تازند كه اسب هريك كه در اينمسافت پيشى گيرد او برده است ، دويم آنكه مالى را كه گرو بر آنمال مى بندند مقداروجنس آن معلوم باشد كه چند است و ازچه جنس است نقره است يا طلاست ياغير آن ، سيم آنكه حيوانى را كه برآن هريك سوار مى شوند معين كنند بديدن و بعضىرا اعتقاد آن كه اگر تعيين آن باوصاف بكنند جايزاست ، چهارم آنكه هريك از آنهامحتمل باشد بحسب عادت كه بر ديگرى پيشى گيرد پس اگر حيوان بسيار كم راهلاغريرا بتازند با حيوان بسيارتند رو فربهى كه معلوم باشد عادةً كه بر آن پيشىنمى تواند گرفت جايز نيست ، پنجم آنكه آندو حيوانيكه ميتازند از يك جنس باشند كههردو اسب باشند يا هردو استر مثلا پس اگر اسب را را استر يا الاغ يا شتر يافيل بتازند جايز نيست و در اين شرط خلافست و نزد فقير ثابت نيست ، ششم آنكه هر دورا را يكمرتبه بتازند پس اگر شرط كنند كه يكى زودتر از ديگر بتازد جايز نيستموافق مشهور ميان علماء، هفتم آنكه سوار شوند و بدوانند و اگر اسبها را بى آنكه سوارشوند بدوانند جايز نيست بر اين گرو بستن ، هشتم آنكه مسافتى تعيين كنند كه پيش ازرسيدن بمنتهاى آن مسافت آن چهار پايان مانده نشوند، نهم آنكه آنها كه باهم ميتازندمردان باشند نه زنان ، دهم آنكه هردو در وقت تاختن برابر يكديگر ايستاده باشند و دراين شرط خلاف است و اظهر آنست كه اگر يكى پيشتر از ديگر ايستاده باشد جايز است ودواسب را كه با يكديگر بتازند درميان عرب هريكى نامى دارند آنكه از همه پيشتر رودآنرا مجلى ميگويند و آنكه از آن پس مانده است و بر ديگران پيشى گرفته است آن رامصلى ميگويند و بعد ازآن را تالى ميگويند و بعد از آن را بارع ميگويند و بعد از آن رامرتاح ميگويند و بعد از آن را خطى ميگويند و بعد از آن را عاطف ميگويند و بعد از آن را مؤمل ميگويند و بعد ازآن را لطيم ميگويند و دهم رافسكل ميگويند كه ز همه پس مانده است و ازبراى همه جايز است چيزى قرار دهند بغير ازآخر پس اگر اين ده اسب همه يكبار باخر ميدان برسند از براى هيچيك چيزى نخواهد بود.وبدانكه گرو بر شمشير ونيزه و تير جايز است و در انداختن چند چيز شرطست بحسبمشهور در ميان علماء: اول آنكه تعيين كنند چند تير بزند برده است ، دويم آنكه تعيين كنندكه اين چند تير را در ميان چند تير بزند، سيم آنكه تعيين كنند كه بچه بخورد بنشانهيا بيكى از آنها كه بعد از اين بيان خواهيم كرد، چهارم آنكه تعيين از نشانه چه مقدار دورباشد، پنجم آنكه تعيين كنند بزرگى نشانه را وموضع آنرا از آماج خانه ، ششم آنكهكمان هردو و تير هردو از يك جنس باشد ودر اين شرظ خلاف كرده اند و اقوى آنست كهشرط نيست اما اتفاقى است كه در كار نيست كه كمان و تير معينى را شرط كنند بلكهبعضى گفته اند كه اگر شرط تعيين نكنند باطل است ، هفتم انكه يا بمبادرت باشد يابمحاطه و مبادرت آنست كه شرط كنند كه هركه در عرض بيست تير پنج تير را مثلابزند برده است پس اگر هريك ده تير انداختند و يكى از ده تا پنج تا را زد بر نشانه وديگرى چهار تا را زد آنكه پنج تا را زده است برده است و گر هريك پنج تير زدند هيچيك از ديگرى نبرده اند و محاطه آنست كه شرط كنند كه در عرض بيست تير مثلا آنچه زدهاند از كم هم بدر روند اگر يكى پنج تير مثلا بيشتر از ديگر زده باشد او برده استپس اگر هريك بيست تير بياندازند و يكى پانزده تير بر نشانه زده باشد و يكى دهتير زده باشد آنكه پانزده تير زده است برده است و اگر يكى چهارده تير را زده وديگرى ده تير هيچيك نبرده اند و احوط آنست كه دراول يكى از اين دوصورت را تعيين كنند تا بيخلاف صحيح باشد و بايد دانست كه زدننشانه بچند قسم ميباشد: اول جائى يعنى اول بر زمين خورد و از زمين بجهد و بر نشانهخورد، دويم حاضر يعنى بر يكى از دوجانب نشانهمتصل شود، سيم خارق كه نشانه را زخم كند و درآن فرونرود، چهارم خاسق كه نشانه راسوراخ كند و بند شود، پنجم مارق كه بر نشانه بخورد واز طرف ديگر بدر رود، ششمخارم كه پهلوهاى نشانه را بدرد و در ميان نشانه فرو نرود پس ‍ بايد كه دراول شرط كنند كه بكدام نحو كه بزند برده است و اگر شرط كنند كه بر نشانه فرورود و چنان بزند كه از جانب ديگر بجهد برده است و هنچنين هر كه پست تر شرط كند ونيكوتر بزند برده است و اگر نيكو تر شرط كند و پست تر بزند نبرده است و بايددانست كه در تيراندازى و گرودوانى محلل ميباشد يعنى كسيكه با ايشان شريك ميشود كهاگر ببرد حصه بگيرد و گر ببازد چيزندهد و بهتر آنست كه اگر هردومال بيرون آورند براى گروبندى چنين كسى را با خود شريك كنند و احوط آنست كه دراول صيغه بگويند كه يكى از آنها اين عقد را با اين شرطها كه مذكور شد بلفظ در آوردو ديگرى قبول كند و سنت است كه در هنگام تير انداختن و اسب تاختن غرض ايشان محضلهو نباشد بلكه مطالب ايشان ورزش در راه خدا و تقويت دين و ايمان حمايت شيعيان ازشر مخالفان بوده باشد تا ثواب عظيم بيابند.
درحديث معتبر منقول است كه حضرت رسالت پناه (صلى الله عليه وآله وسلم ) اصحابخود را فرمودند كه است تاختند و آنچه بر آن گرو بسته ميشد، ازمال خود ميدادند.
در روايت ديگر منقول است كه بر صدوپنجاه مثقال نقره گروبستند و چون از جنگ تبوكبر مى گشتند با اسامه بن زيد شتر بگرو دوانيدند و جناب مقدس نبوى (صلى اللهعليه وآله وسلم ) از لعب و بازى منزه و مبرا بودند بلكه از براى تقويت دين اسلام وتحريض مردم بر جهاد فى سبيل الله بود تا كافران بر مسلمانان و مخالفان برشيعيان مستولى نشوند و جان ومال وعرض مردم ازشر اشرار محفوظ باشد و جهاديكه درزمان غيبت امام (عليه السلام ) ميباشد آنست كه دفع ضرر كافران و مخالفان يا كافرانبرسر گروهى از شيعيان بيابند بر آن جماعت واجب است كه جهاد كنند در دفع آنها و اگركشته شوند شهيدند و اگر آنها عاجز باشند بر جميع مؤ منان واجبست كه مدد ايشان بكنندو در دفع آن كافران بكوشند.
دراحاديث معتبره وارد شده است كه كسيكه براى دفاع از عرض خود يامال خود كشته شود شهيد است .
درحديث معبر ازحضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه تمام خيرات در شمشير و زير سايه شمشير است و شمشيراهل حق كليد بهشت است و شمشير اهل باطل كليد جهنم است .
در حديث معتبر ديگراز آن حضرت منقول است كه بهشت را درى هست كه آنرا درگاه جهادكنندگان ميگويند آنها كه در راه خدا جهاد كرده اند بسوى ن در ميروند و مى بينند كهبراى ايشان گشوده اند و ملائكه ايشانرا مرحبا ميگويند و فرمود كهجبرئيل مرا خبر داد كه هركه از امت تو در راه خدا جهاد كند و يك قطره بارانى يا درد سرىبابرسد ثواب شهادت در نامه عملش نوشته شود. و در حديث معتبرمنقول است كه لشكر معاويه عليه اللعنة و العذاب الشديد در زمان حضرت اميرالمؤ منين(عليه السلام ) بر انبار كه محليست در حوالى كوفه غارت كردند، آنحضرت خطبهخواندند كه بعضى از فقرات آن خطبه ترجمه ميشود: بدرستيكه جهاد كردن براى خدادريست از درهاى بهشت كه حق تعالى بارى مخصوصان دوستانش گشوده است و نعمتى استكه براى ايشان ذخيره گردانيده است و جهاد در راه حفظ نماينده خداست و سپر محكم الهىاست پس هركه ترك كند جهاد را باقدرت بر آن حقتعالى بر او جامه مذلت و خوارىبپوشاند وبلا او را فرو گيرد و خوشنودى از او دورى كند و در ديده ها حقير و بيمقدارشود و را انديشه بر دلش بسته شود و مغلوب حق گردد و با اوبا انصاف و عدالتسلوك نكنند بدرستى كه من شما را مكرر خواندم بجهاد اين گروه در شب وروز و آشكار وپنهان و و گفتم كه باايشان جهاد كنيد پيش از آنكه ايشان به جنگ شما آيندقبول نكرديد والله كه هرگروهى كه در ميان مملكت و ديارايشان باايشان جنگ كنند البتهايشان ذليل و بى قدر ميشوند در نظرها پس سستى ورزيديد وبيكديگر حواله كرديد تاآنكه غارتها بر شما آوردند و وطنهاى شما را مالك شدند اينك سردار معويه و لشكرشبانبار آمده و حسّانرا كشته و حربه هاى لشكر شما را گرفته شنيده ام كه شخصى ازايشان بخانه زن مسلمانى يا كافرى كه جزيه ميدهد آمده و دست رنج وخلخال و زراين اورا ميكنده است و او چاره بجز تضرع وعجز كردن وانا لله وانا اليهراجعون گفتن نداشته است پس برگشتند آن طاغيان بامال فراوان و هيچيك از ايشان جراحتى بر نداشته است و خونى از ايشان بر زمين ريختهنشده است پس ‍ اگر مرد مسلمان بعد از چنين مصيبتى بميرد از حزن و تاسفمحل ملامت نخواهد بود بلكه نزد من پسنديده خواهد بود پس بسى تعجب دارم تعجبى كهدل را ميمراند و غم ها را جمع ميكند از جمعيت آن جماعت بر دينباطل خود وپراكندگى شما از دين حق خود پس بداحال شما و اندوه مهيا از براى شما كه نشانه تير دشمنان گرديده ايد بر شما غارتمياورند و شما بر ايشان غارت نميبريد و بجنگ شما ميايند و شما جنگ ايشان نميرويد واينقسم نافرمانى خدا ميكنند و شماراضى ميشويد گر در تابستان ميگويم بجنگ برويدميگوئيد كه عين شدت گرما است ما را مهلت ده تا گرما كم شود و اگر در زمستان ميگويمكه برويد ميگوئيد عين شدت سرما است مارا مهلت ده تا سرما كم شود هرگاه شما ازگرما و سرما مى گريزيد پس از شمشير بيشتر خواهيد گريخت شما مردمانيد چند كهمثل عقلهاى طفلان و زنان داريد كاش ‍ هرگز شمارا نديده بودم و شمارا نميشناختم و دلم راپر از چرك و سينه ام را پر از خشم كرديد و بسكه نافرمانى كرديد راءى مرا ضايعكرديد، قريش مگويند كه پسر ابو طاب شجاع است اما علم جنگ را نميداند، كى از منداناتر است بجنگ ، وكى از بيشتر جنگ كرده است ؟ هنوز بيستسال نداشتم كه شروع بجهاد كردم و اكنون از شصتسال گذشته ام اما كسى را كه فرمان نبرند چه راءى بكار برد.
در حديث ديگر فرمود كه حق تعالى جهاد را واجب ساخته و عظيم شمرده و آنرا موجب نصرتويارى گردانيده والله كه دين ودنيا باصلاح نمى آيد مگر بجهاد.
از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه هركه پيغام جهاد كننده را باهلش برساند چنانست كه بنده آزاد كرده باشد ودر ثواب جهاد او شريك باشد.
درحديث ديگر فرموده كه جهاد كنيد كه باعث عزت و بزرگوارى فرزندان شما ميشود.
خاتمه : دربيان بعضى از آداب متفرقه و فوايد نافعه 
ازحضرت صادق (عليه السلام ) منقول است كه بسيار است كه بعضى از شيعيان ما درافتتاح بعضى ازكارها فراموش ميكنند گفتن (بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ راپس حق تعالى ايشان را امتحان مينمايد ببلائى تا متنبه شوند و بياد آورند شكر الهى وثناى بر اورا و حق تعالى بسبب آن بلا محو مينمايد از ايشان منقبت آن تقصير را كه ايشانصادر شده است پس بايد كه آدمى در ابتداى هر كارى افتتاح نمايد بگفتن بسم الله .
ازحضرت امام محمد باقر (عليه السلام ) منقول است كه چون حق تعالى حضرت آدم رانهى فرمود از خوردن ميوه آن درخت بهشت گفت بلى پروردگارا نگفت انشاءالله پس از آندرخت خورد و از بهشت بيرون آمد پس حقتعالى فرمود پيغمبرش را كه وَلا تَقُولَنَّاِنىّ فاعِلٌ ذلِكَ غَدًا اِلاّ اَنْ يَشاءَ اللهُ وَاذْكُرْ رَبَّكَ اِذا نَسيْتَ پس فرمود كه يعنىمگو هر چيزى را كه اين را ميكنم فردا مگر آنكه مقيد بمشيت الهى گردانى كه بگوئى مگرآنكه خدا خواهد كه نكنم و ياد كن پروردگار خود را هرگاه كه فراموش كنى اورا يعنىهرگاه كه گفتن انشاء الله را فرموش كنى در هر وقت كه بخاطرت بيايد بگواگر چهبعد از يكسال باشد.
درحديث معتبر از حضرت موسى بن جعفر منقول است كه نه چيز است كه كردن آنها موجبغلبه فراموشى است : خوردن سيب ترش و گشنيز و پنير و نيم خورده موش وبول كردن در آب ايستاده و خواندن نوشته قبرها و راه رفتن در ميان دوزن و شپش را انداختنو حجامت كردن در پشت گردن .
ازحضرت امير المؤ منين (عليه السلام ) منقول است كه سه چيز است كه حافظه را زيادميكند: مسواك كردن وروزه داشتند و قرآن خواندن .
درحديث معتبر منقول است كه روزى آنحضرت غمگين شدند فرمودند كه نميدانم بچه سببغمگين شده ام بر عتبه در ننشستم و ميان گله گوسفندان نگذشتم و زيرجامه را ايستادهنپوشيدم ودست ورو را بدامن جامه پاك نكردم .
ازحضرت صادق (عليه السلام ) منقول است كه ده چيز است كه اندوه را برطرف ميكند راهرفتن وسوار شدن و سر در آب فروبردن و بسبزه زار نگاه كردن و خوردن و آشاميدن وجماع كردن و مسواك كردن و سرشستن باخطمى و نظر بر روى زنمقبول كردن و با مردان سخن گفتن .
از حضرت امير المؤ منين (عليه السلام ) منقول است كه چند است كه باعث پريشانىميشوند و چند چيز است كه باعث توانگرى ميشوند اما آنها كه موجب فقر وپريشانى ميشوندتارعنكبوت را درخانه گذاشتن و درحمام بول كردن ودرحال جنابت چيزى خوردن و با چوب گز خلال كردن و ايستاده شانه كردن و خاكروبه رادر خانه گذاشتن و قسم دروغ خوردن و زنا كردن و اظهار حرص كردن و خواب كردن درميان نماز شام و خفتن و خواب كردن بعد از صبح پيش از طلوع آفتاب و دروغ بسيار گفتنو غنا و خوانندگى شنيدن و مردى را كه در شب سؤال كند چيزى ندادن و خرج را زياده از اندازه كردن وبا خويشان بدى كردن و اما آنها كهموجب توانگرى و زيادتى مال ميشوند نماز پيشين و پسين را و نماز شام و خفتن را بايكديگر كردن و بعد از نماز صبح وبعد ازنماز عصر تعقيب خواندن وبا خويشان نيكىواحسان كردن و ساحت خانه را جاروب كردن ومال خودرا با برادران مؤ من قسمت كردن و بامداد بطلب روزى رفتن و استغفار بسيار كردنو خيانت در مال مردم نكردن و سخن حق وراست گفتن و آنچه مؤ ذن در اذان گويد ازپى اوگفتن و در بيت الخلا سخن نگفتن و حرص در طلب دنيا داشتن و شكر كسى كه نعمتى براين كس داشته باشد كردن و از قسم دروغ جتناب كردن و پيش از طعام دست شستن و ريزهاكه از سفره ريزد خوردن و هركه هر روزى سه مرتبه سبحان الله بگويد حقتعالى هفتادنوع بلا را از او دور گرداند كه كمتر آنها پريشانى باشد.
درحديث معتبر از حضرت صادق (عليه السلام )منقول است كه هركه درمدح اهل بيت صلوات الله عليهم يك بيت شعر بگويد حق تعالىبراى او خانه در بهشت بنا كند.
درحديث ديگر فرمود كه هركه در مدح ما بيتى از شعر بگويد مؤ يد بروح القدس گردد.
درحديث ديگر ازحضرت امام رضا (عليه السلام )منقول است كه هرمؤ منى كه يك بيت شعر در مدحاهل بيت بگويد، حقتعالى براى او در بهشت شهرى بنا كند بزرگتر ازهفت برابر دنيا وچون در آن شهر آيد، هر ملك مقرب و هر پيغمبرمرسل بديدن اوبيايند.
درحديث معتب از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله وسلم )منقول است كه شكم كسى پر از چرك و ريم باشد بهتر اس از آنكه پر ازشعر باشد. ودرحديث معتبر منقول است كه حضرت رسول نهى فرمود ازچيزى خوردن درحال جنابت و فرمود كه مورث پريشانيست ، و نهى فرمود ازگرفتن ناخن بدندان و ازمسواك كردن در حمام و از آب بينى انداختن در مساجد و ازخوردن نيم خورده موش . وفرمودكه مسجدها را راه مكنيد كه از درى درآئيد از در ديگرى بدر رويد مگر آنكه دوركعت نمازبگذاريد، و نهى كرد از آنكه بول كنند در زير درخت ميوه دار يا در ميان راه ، و نهىفرمود ازآنكه بدست چپ يا بر پهلو تكيه كرده چيزى بخورند، و نهى فرمود ازگچماليدن قبرها و نماز كردن در قبرستان و فرمود كه هركه در فضائىغسل بكند با خبر باشد كه عورتش گشوده نشود، و نهى نمود از آب خوردن از پيش دستهكوزه كه در آنجا چرك جمع ميشود، و نهى نمود ازبول كردن در آب ايستاده كه باعث برطرف شدنعقل مى شود، و نهى فرمود از آنكه كسى بايكتاى نعلين راه رود يا ايستاده نعلين بپوشد،و نهى فرمود از آنكه كسى بول كند و فرجش محاذى افتاب يا ماه باشد و فرمود كه چونداخل بيت الخلاء شويد اجتناب كنيد از نشستن رو بقبله و پشت بقبله ، و نهى فرمود ازگريه بلند و نوحه كردن در مصيبت ، و نهى فرمود از رفتن زنان ازپى جنازها، و نهىفرمود از آنكه محو كنند چيزى از قرآن را به آب دهان يا آنكه چيزى از قرآن را به آبدهان بنويسد، و نهى فرمود ازخواب دروغ بستن و فرمود كه هركه چنين كند حقتعالى اوراتكليف ميكند كه بر جو گره بزند و او نتواند كرد باين سبب معذب باشد، و نهى فرمودكه از ساختن صورتها و فرمود كه هركه صورتى بسازد حقتعالى اورا در قيامت تكليفكند كه جان در آن صورت بدمد و نتواند، و نهى فرمود ازآنكه حيوانى را بآتشبسوزانند، و نهى فرمود از دشنام دادن خروس زيرا كه از براى نمازبيدار ميكند، و نهىفرمود از آنكه مؤ منى خواهد چيزى بفروشد و يابخرد و ديگرى بيايد و بگويد من متاعبهتر دارم از من بخر يا اين متاع را بيشتر مى خرم ، و نهى فرمود از بسيار سخن گفتندروقت جماع وفرمود كه از اين ميباشد لال بودن فرزند، و فرمود كه خاك روبه را شبدرخانه مگذاريد، و روز بيرون بريد كه شيطان درآن جا ميكند، و نهى فرمود از آنكه درشب كسى بخوابد بادست آلوده بطعام پس اگر چنين كند و شيطان او را ديوانه كند ملامتنكند مگر خود را، و نهى فرمود از آنكه كسى استنجا كند باسرگين و استخوان ، ونهىفرمود از آنكه كيس بى رخصت شوهر ازخانه بيرون رود پس اگر برود پس اگر برودلعنت كنند اورا ملائكه آسمانها و هركه براو بگذرد از جنيان و آدميان تا بخانه برگردد،ونهى فرمود از آنكه زن براى غير شوهر خود زينت كند پس اگر بكند بر خدا لازم استكه اورا بآتش جهنم بسوزاند، و نهى فرمود از آنكه زن نزد غير شوهر و نامحرمان خودزياده از پنج كلمه ضرورى سخن بگويد، ونهى فرمود از آنكه زنى در پهلوى زن ديگربخوابد و جامه درميان ايشان حايل نباشد، و نهى نمود از آنكه زنى بازن ديگرنقل كند ازآنچه در خلوت ميان او وشوهرش گذشته است ، و نهى نمود از آنكه كسى با زنخود روبقبله جماع كند، ونهى فرمود از آنكه درميان راه بازن خود جماع كند پس اگر چنينكند خدا و ملائكه و همه مردمان اورا لعنت كند ونهى فرمود از آنكه بروند بنزد جماعتى كهخبر از آينده مى دهند مانند منجمان و كاهنان و رمالان و صوفيان كذا هركه بنزد ايشان رود وتصديق كند ايشان را پس او بيزار شده است از چيزهائى كه بر حضرت رسالت پناه(صلى الله عليه وآله وسلم ) نازل شده است ، و نهى فرمود از بازى كردن نرد وشطرنج وتنبك و طنبوروعود.

next page

fehrest page

back page

 

 
 

کلیه حقوق این سایت محفوظ می باشد.

طراحی و پیاده سازی: GoogleA4.com | میزبانی: DrHost.ir

انهار بانک احادیث انهار توضیح المسائل مراجع استفتائات مراجع رساله آموزشی مراجع درباره انهار زندگینامه تالیفات عربی تالیفات فارسی گالری تصاویر تماس با ما جمادی الثانی رجب شعبان رمضان شوال ذی القعده ذی الحجة محرم صفر ربیع الثانی ربیع الاول جمادی الاول نماز بعثت محرم اعتکاف مولود کعبه ماه مبارک رمضان امام سجاد علیه السلام امام حسن علیه السلام حضرت علی اکبر علیه السلام میلاد امام حسین علیه السلام میلاد حضرت مهدی علیه السلام حضرت ابالفضل العباس علیه السلام ولادت حضرت معصومه سلام الله علیها پاسخ به احکام شرعی مشاوره از طریق اینترنت استخاره از طریق اینترنت تماس با ما قرآن (متن، ترجمه،فضیلت، تلاوت) مفاتیح الجنان کتابخانه الکترونیکی گنجینه صوتی پیوندها طراحی سایت هاستینگ ایران، ویندوز و لینوکس دیتاسنتر فن آوا سرور اختصاصی سرور ابری اشتراک مکانی colocation