بشر بن سليمان مى گويد: يك روز خادم امام على النقى كه كافور نام داشت از طرف آنحضرت نزد من آمد و گفت : امام (ع ) تو را مى خواهد. موقعى كه من به حضور آن حضرتمشرف شدم و نشستم به من فرمود: تو از فرزندان انصار بشمار مى روى ، ولايت ودوستى ما اهل بيت از زمان پيامبر خدا هميشه در ميان شما بوده است ، شما پيوستهمحل اعتماد ما بوده ايد. من در نظر دارم كه تو را در ميان شيعيان به فضيلتى مقدم بدارم وجا دارد كه تو بر آن سبقت بگيرى ، من تو را به اسراى آگاه مى كنم ، كه از جمله آنهااين است كه تو را مى فرستم تا كنيزى را برايم خريدارى نمايى .
آنگاه آن حضرت نامه نيكويى به خط و لغت فرنگى نوشت و آن را به مهر مبارك خودممهور نمود، كيسه زرى بيرون آورد كه حاوى دويست و بيست اشرفى بود و به من فرمود:اين نامه و پول را مى گيرى و به طرف بغداد مى روى و در موقع صبح فلان روز برسر پل حاضر مى شوى ، موقعى كه كشتى اسيران بهساحل رسيد گروهى از كنيزان را در آن خواهى ديد، پس از آن گروهى از كارگزاران بنىعباس و جمع قليلى از جوانان عرب را مى بينى كه در اطراف اسيران اجتماع مى كنند.
تو در آن موقع از دور به برده فروشى نظر كن كه نام وى عمر و بن يزيد است . در آن موقعى كه وى كنيزان خود را به مشتريان عرضه مى كند تو آنكنيزى را از او خريدارى مى كنى كه داراى فلان و فلان اوصاف است . آنگاه امام پس ازاين كه اوصاف را براى من شرح داد، فرمود: آن كنيز جامه حريرى پوشيده ، وى از نظركردن مشتريان و دست نهادن بر بدنش ‍ جلوگيرى مى كند، همين كه صداى رومى او را ازپشت پرده شنيدى بدان كه به زبان رومى مى گويد: آه كه پرده عصمتم پاره شد. درهمين موقع است كه يكى از خريداران مى گويد: من اين كنيز را براى اينكه با عفت و عصمتاست به مبلغ سيصد اشرفى مى خرم . ولى آن كنيز به لغت عبرى به آن شخص خريدارمى گويد: اگر تو به شكل و شمايل حضرت سليمان و صاحب پادشاهى وى شوى و نزدمن آيى ، من به تو رغبت نشان نخواهم داد، مال خود را ضايع منما و در عوض من مده !!
پس از اين گفتگوها است كه آن برده فروش به آن كنيز مى گويد: نمى دانم با تو كهبه هيچ خريدارى راضى نمى شوى چه عملى انجام دهم ، در صورتى كه جز فروختن توچاره اى نخواهد بود؟! آن كنيز در جواب خواهد گفت : چه قدر عجله مى كنى ؟ آيا چنين نيستكه بايد مشترى مطابق ميل من پيدا شود كه من از لحاظ وفادارى و ديانت به وى اطمينانداشته باشم ؟!
همين كه گفتگو بدين جا رسيد، تو نزد صاحب آن كنيز مى روى و مى گويى : من نامه اىرا از يكى از اشراف و بزرگان آورده ام كه با لغت و خط فرنگى از روى محبت ومهربانى نوشته شده و او كرم و سخاوت و وفادارى خود را در اين نامه درج كرده است ،شما اين نامه را به آن كنيز بده ، چنانچه پس از قرائت به صاحب اين نامه راضى شود،من از طرف آن مرد شريف وكالت دارم كه اين كنيز را از برايش خريدارى نمايم .
بشر بن سليمان مى گويد: آنچه كه امام على النقى (ع ) فرموده بود عملى شد و من همآنها را انجام دادم . موقعى كه چشم آن كنيز به نامه مبارك حضرت امام (ع ) افتاد بسيارگريست ، آنگاه به عمرو بن يزيد گفت : مرا به صاحب اين نامه بفروش ، آنگاهسوگندهاى بزرگى خورد و گفت : چنانچه مرا به صاحب اين نامه نفروشى من خودم راهلاك خواهم كرد!!
بشر مى گويد: من پس از اين جريان درباره قيمت كنيز با آن برده فروش ‍ گفتگوىبسيار كردم تا اين كه وى به همان قيمتى كه حضرت امام على النقى (ع ) فرموده بودراضى شد. پس از اين كه من پول را دادم و كنيز را خريدارى كردم وى خندان وخوشحال با من به طرف آن خانه اى كه در بغداد گرفته بودم ، آمد. وقتىداخل خانه شديم ، ديدم وى نامه حضرت را مى بوسيد به چشمان خود مى ماليد صورت وبدن خود را مى نهاد. من با تعجب به آن كنيز گفتم : نامه اى را مى بوسى كه صاحب آنرا نمى شناسى ؟!! وى در جوابم گفت : اى شخصى كه عظمت و بزرگوارى فرزندان واوصياى پيامبران پى نبرده اى ! كاملا به حرفهاى من توجه كن تا تو را از اوضاع واحوال خودم آگاه نمايم :
بدان كه من مليكه دختر يشوعا فرزند قيصر روم مى باشم و مادرم از فرزندان شمعونبن حمود بن صفا، وصى حضرت عيسى (ع ) مى باشد. جدم قيصر مى خواست مرا در سنسيزده سالگى براى پسر برادر خود تزويج كند، پس ‍ از اين تصميم بود كه تعدادسيصد نفر از نسل حواريون عيسى و علماى نصارى و عابدهاى آنان و تعداد هفتصد نفر ازمتنفذين و تعداد چهار هزار نفر از سرلشكران و بزرگان سپاه و سركردگانقبايل را در قصر خود جمع كرد. آنگاه دستور داد تختى را حاضر كردند كه آن را در ايامپادشاهى خود به انواع و اقسام جواهر مرصع كرده بود، آن تخت را بر روىچهل پايه نصب نمودند، بتها و صليبهاى خود را بر بلندى هاى آن قرار دادند.
پسر برادر خود را برفراز آن تختها جاى داد. در همين موقع بود كه كشيشان ، انجيلها رابراى تلاوت سردست گرفتند. ناگاه بتها و صليبها همه سرنگون و بر زمين افتادند.پايه هاى تخت خراب و تخت واژگون شد، برادرزاده پادشاه از تخت به زير افتاد وبيهوش گرديد.
همين كه كشيش ها با اين منظره مواجه شدند رنگشان دگرگون و اعضاى آنان دچار رعشه ولرزه شد! بزرگ آنان به جدم گفت : اى پادشاه ! ما را از اين موضوع معاف بدار؛ زيرانحوستهايى كه از اين ازدواج بروز كرد نشان مى دهند كه دين مسيح به زودىباطل خواهد شد. جدم اين پيش آمد را به فال بد گرفت . آنگاه به كشيشها و علما گفت :اين تخت را براى دومين بار نصب كنيد و صليبها را به جاى خود قرار دهيد.
برادر اين داماد بدبخت را به اينجا بياورند شايد سعادت وى پس از ترويج او با دخترباعث بر طرف شدن اين نحوستها شود. موقعى كه دستور جدم را عملى كردند و برادرداماد را بر فراز تخت جاى دادند و كشيش ها به تلاوتانجيل مشغول گرديدند، با همان منظره مواجه شدند و نحوست اين برادر كمتر از نحوستوى نبود. آنان نتوانستند بفهمند كه اين موضوع از سعادت ديگرى است ، نه براى نحوستآن دو برادر.
پس از اين جريان بود كه مردم پراكنده شدند و جدمداخل حرم سراى خود شد و پرده هاى خجلت را در آويخت . همين كه شب شد و من خوابيدم درعالم رويا ديدم حضرت مسيح و شمعون و گروهى از حواريون در قصر جدم اجتماع كردهاند، منبرى از نور كه سر به فلك كشيده بود در همان موضعى نصب نموده اند كه جدم آنتخت را نصب كرده بود. آنگاه ديدم حضرت محمد(ع ) با دامادش على (ع ) و گروهى ازامامان قصر جدم را به نور خود روشن نمودند. پس از ورود آن بزرگوار حضرت مسيح (ع) را ديدم كه با ادب تمام و با كمال تعظيم واجلال به استقبال حضرت خاتم الانبيا شتافت .
پيامبر اسلام به حضرت مسيح فرمود: يا روح الله ! ما آمده ايم مليكه را كه فرزندوصى تو شمعون است براى اين فرزندم خواستگارى نماييم ، آنگاه به حضرت امام حسنعسگرى (ع ) فرزند آن كسى كه تو نامه او را به من دادى اشاره نمود. بعد از اينگفتگوها پيامبر اسلام رو به شمعون كرد و فرمود: شرافت دنيوى و اخروى نصيب توشده ، آيا با آل محمد وصلت مى نمايى ؟! شمعون گفت : آرى وصلت مى نمايم . در همينموقع بود كه عموم آنان بر فراز منبر رفتند و پيامبر اسلام خطبه اى خواند و با حضرتمسيح مرا براى امام حسن عسگرى عقد كردند و حضرت خاتم الانبيا با حواريون بر آن عقدگواه شدند.
موقعى كه از خواب بيدار شدم از بيم آن كه مبادا كشته شوم آن خواب را براى جدمنقل ننمودم ، اين گنج رايگان را در سينه نهان كردم ، آتش محبت حضرت امام حسن عسگرى (ع) روز به روز در كانون سينه ام به شدت مشتعل مى شد، سرمايه صبر و قرار مرا بهباد فنا مى داد. سرانجام كار من به جايى رسيده بود كه از خوردن و آشاميدن محروم شدم، هر روز چهره ام زرد و از بدنم كاهيده مى شد، آثار عشق نهانى از باطن به ظاهر بروزمى كرد. در شهرهاى روم دكترى نبود مگر اين كه جدم او را براى معالجه من احضار كرد،ولى معالجات آنان كوچكترين اثرى نمى بخشيد. پس از اينكه كه جدم از آن معالجاتنتيجه اى نگرفت ، يك روز به من گفت : اى نور چشمانم ! آيا دردل آرزوى دنيوى دارى تا من آن را برآورم ؟! گفتم : اى جد عزيز! من درهاى شفا و فرج رابه روى خود بسته مى بينم . اگر آن اذيت و آزارهايى را كه در زندان به مسلمين اسير مىرسانى برطرف كنى ، غل و زنجير از گردن آنان بردارى ، ايشان را آزاد نمايى ،اميدوارم كه حضرت مسيح و مادرش مرا شفا دهند. موقعى كه جدم اين خواسته مرا انجام داد مناندكى اظهار صحت كردم . مختصرى غذا خوردم . بعد از اين جريان بود كه جدم اسيرانمسلمين را عزيز و گرامى مى داشت .
مدت چهارده شب كه از اين موضوع گذشت ، در عالم خواب ديدم كه حضرت فاطمه - س -در حالى كه حضرت مريم - س - با هزار كنيز از حواريون بهشتى او را همراهى مى كردندبه ديدن من آمدند.
حضرت مريم به من فرمود: اى بانوى با عظمت حضرت زهراى اطهر مادر شوهر تو امامحسن عسگرى مى باشد. من دست به دامن فاطمه اطهر شدم و پس از اين كه گريستم به آنحضرت گفتم : فرزندت حضرت عسگرى به من جفا و از ديدن من ابا مى كند.
فاطمه زهرا در جوابم فرمود: چگونه فرزند من به ديدن تو بيايد در صورتى كه توبراى خدا قائل به شريك هستى و بر مذهب ترسايانى و خواهرم حضرت مريم از دين توبيزارى مى جويد، چنانچه مايل باشى خدا و حضرت مريم از تو راضى باشند و امام حسنعسگرى به ديدن تو بيايد بايد اسلام بياورى و بگويى : اشهد ان لا اله الاالله و ان محمدا رسول الله .
وقتى من اين دو جمله را گفتم حضرت زهرا مرا به سينه خود چسبانيد، آنگاه به من فرمود:اكنون در انتظار فرزندم باش كه من وى را به سوى تو خواهم فرستاد. موقعى كه ازخواب بيدار شدم همچنان آن دو جمله را به زبان جارى مى نمودم و در انتظار ديدار امامعسگرى به سر مى بردم . همين كه شب آينده فرا رسيد، من خوابيدم و خورشيدجمال آن حضرت را در عالم رؤ يا ديدم ، در عالم خواب به آن بزرگوار گفتم : اى محبوبمن ! بعد از اين كه دلم را اسير محبت خويش نمودى پس چرا از زيارت جمالت محرومم كردى؟! فرمود: من بدين جهت نزد تو نمى آمدم كه مشرك بودى ، اكنون كه مسلمان شدى همه شبنزد تو خواهم بود با اين كه خداى توانا من و تو را به حسب ظاهر به يكديگر برساندو...
بشر بن سليمان مى گويد: از او پرسيدم كه چگونه در ميان اسيران جا گرفتى و بدينجا آمدى ؟! وى گفت :
حضرت امام حسن عسگرى در يكى از شبها به من فرمود: جد تو در فلان روز لشكرى بهجنگ مسلمانان مى فرستد و خود او نيز به دنبال آنان مى رود، تو نيز خود را به طورىكه شناخته نشوى در ميان كنيزان و خدمتگزاران مى اندازى و از فلان راه بهدنبال جد خود مى روى . موقعى كه من گفته امام حسن عسگرى را انجام دادم پيشروان لشكرمسلمين با ما مصادف شدند و ما را اسير نمودند. آخر كار من همان بود كه تو مشاهده كردى وتاكنون غير از تو كسى نمى داند كه من دختر پادشاه روم هستم . وقتى اسرار تقسيمكردند من سهم پيرمردى شدم ، وى از نام من پرسش كرد، به آن كنيز گفتم : نام من نرجساست ، او گفت : اين نام كنيزان است .
بشر مى گويد: من آن بانوى معظمه را به سامرا بردم و به حضرت امام على النقى (ع )سپردم . حضرت رو به آن بانو كرد و فرمود: خداى توانا چگونه تو را از عزت دينمقدس اسلام و ذلت دين نصارى و بزرگوارى حضرت محمد و فرزندان او آگاه نمود؟ وىدر جواب امام هادى (ع ) گفت : يا بن رسول الله ! موضوعى را كه تو از من بهتر مى دانىچگونه شرح دهم ؟ امام هادى به او فرمود: من مى خواهم تو را به يكى از دو موضوعخوشحال و مسرور نمايم ، يا اين كه مبلغ ده هزار اشرفى به تو عطا كنم و يا اين كهتو را از شرافت ابدى آگاه نمايم ؟ او در جواب امام (ع ) گفت : مرا از شرافت ابدى آگاهنما؛ زيرا من ارزشى براى مال دنيا قائل نيستم . امام (ع ) فرمود: بشارت باد تو را بهفرزندى كه پادشاه شرق و مغرب عالم خواهد شد و زمين را پس از آن كه پر از ظلم وستم شده باشد، پر از عدل و داد خواهد كرد.
آن بانوى باسعادت گفت : يك چنين فرزندى از چه كسى نصيب من خواهد شد؟ فرمود: از آنكسى كه پيامبر اسلام تو را براى او خواستگارى نمود. بعد از اين سخنان بود كه امامهادى از آن بانوى محترمه سوال كرد: حضرت مسيح (ع ) و وصى او تو را به عقد چهكسى در آوردند؟ گفت : به عقد فرزند تو امام حسن عسگرى . فرمود: فرزند مرا مىشناسى ؟ گفت از آن موقعى كه من به دست بهترين زنان عالم يعنى حضرت زهرا مسلمانشدم شبى بر من نگذشته است كه امام عسگرى نزد من نيامده باشد.
آنگاه امام (ع ) به كافور خادمش فرمود: برو خواهرم حكيمه خاتون را حاضر نما. وقتىحكيمه خاتون وارد شد حضرت هادى (ع ) به وى فرمود: خواهر اين همان كنيزى است كه مىگفتم . حكيه خاتون آن بانوى با سعادت مرا در برگرفت و نوازش بسيار كرد. امام هادى(ع ) به حكيمه خاتون فرمود: او را به خانه خود ببر، واجبات و مستحبات مذهبى را به اوتعليم بده كه وى زوجه فرزندم حسن و مادر حضرت صاحب الامر است . ⁽¹⁴²⁾