روزى نعمان بن منذر كه از پادشاهان عرب در زمان ساسانيان محسوب مى شد، به شكاررفته بود. در پى گورخرى اسب تاخت و از لشكر خود جدا ماند. روز سپرى شد و چشمشدر ميان بيابان به يك سياهى برخورد. به سويش روان شد، خيمه اى پلاسين مشاهده كردكه صاحب آن مردى از قبيله بنى طى به نام حنظله بود. همين كه نعمان به آنجا رسيد،گفت : جايگاهى هست كه شب را بياسايم ؟ حنظله پيش آمد و گفت : جان من فداى مهمان باد،بفرماييد. نعمان پياده شد، حنظله او را نشاند و اسبش را بست و قدرى كاه پيش اسبش ريخت.
اين خانواده باديه نشين در ملك خود بيش از ميشى نداشتند كه با شير آن روزگار به سرمى بردند. حنظله به زن خود گفت : اين مرد شخصى بزرگ به نظر مى رسد، چگونه ازاو پذيرائى كنيم ؟ زن گفت : تو گوسفند را بكش و من قدرى آرد براى روز مبادا ذخيرهكرده بودم ، همان را نان مى پزم . حنظله ابتدا گوسفند را دوشيد و بعد آن را ذبح كرد. ازشيرش قدحى پر كرد و خدمت نعمان آورد. از گوشت آن غذايى تهيه كردند و با هزارانتشويش پيش نعمان بردند.
آن شب نعمان را بسيار خدمت كردند، چون روز روشن شد، جامه پوشيد و بر اسب سوارگرديد. گفت : اى حنظله ! تو در مهماندارى و خدمتگزارى كوتاهى نكردى ، بدان منپادشاه عرب نعمان بن منذرم ، بايد كه به خدمت ما بيايى تا حق تو را بجا آوريم .حنظله تشكر و سپاسگزارى كرد. مدتى از اين جريان گذشت ، پيوسته بر خاطر نعمانمى گذشت كه اى كاش آن طايى بيايد تا حق مهمان نوازى او را بجا آورم .
اتفاقا زمانى در باديه قحطى سختى روى داد. حنظله تنگدست شد و لازم گرديد باديهرا ترك گويد و به طرفى رود. زنش گفت : تو در خدمت پادشاه حقى دارى ، پيش او بروتا از فيض انعام و لطف او بهره مند گردى . حنظله به جانب نعمان حركت كرد.
نعمان در هر سال دو روز را با شرايط خاصى براى خود تعيين كرده بود يكى را للّهللّه بؤ س مى ناميد؛ يعنى سختى . علت اين روز و اين نامگذارى اين بود كهپادشاه دو نديم و همنشين داشت كه در يك روز وفات كردند، مرگ آنها براى شاه خيلىگران تمام شد، لذا روز فوت آنها را بر خود شوم گرفته بود. از اين رو مكانى بناكرده بود بنام غريين و در همان روز (بؤ س ) هرسال با تمام سپاهيان به صحرا مى رفت . در جلو غريين مى ايستاد و به اولين كسى كهبرخورد مى كرد دستور قتلش را مى داد. اين قاعده و كار هرسال كسى را به كام مرگ مى فرستاد.
از نوادر اتفاقات ، روزى كه حنظله خدمت نعمان رسيد همان روز بؤ س بود. نعمان هم بالشكر خود در صحرا ايستاده نگاه مى كرد. ناگاه از دور پياده اى را ديد كه مى آيد. چوننزديك شد چشمش به او افتاد، حنظله را شناخت . بسيار رنجيده خاطر شد كه چرا در چنينروزى آمد تا نتواند حق مهمان نوازيش را بدهد. به حنظله گفت : تو همان طايى نيستى كهدر باديه مرا مهمان كردى ؟ جواب داد آرى . نعمان گفت : چرا در اين روز آمده اى كه روز بؤس و سختى من است ؟ عرض كرد: پادشاه به سلامت باد، نمى دانستم امير را روزى است كهنظر او در آن روز به هر كس مى افتد، او را مى كشد.
به خدا قسم اگر چشمم به قابوس جگر گوشه ام هم بيفتد او را مى كشم . اينك حاجت خودرا آنچه ميل دارى بخواه كه تو را زنده نخواهم گذاشت . حنظله گفت : نعمتهاى دنيا فداىجان من ، اگر پادشاه تمام خزائن خود را به من دهد، چون مرا مى كشد از آن چه فايده خواهمبرد؟ نعمان گفت : چاره اى نيست ، بايد تو را بكشم . گفت : چون به ناچار بايد مرابكشى مهلتى ده كه بروم اهل و عيال خود را ببينم و كار معيشت و زندگى آنان را آماده سازم، آنگاه به خدمت شما برگردم ، خواهى مرا بكش و خواهى مرا عفو كن . نعمان گفت : ضامنىبده كه اگر باز نيايى من او را به جاى تو بكشم . مرد طايى بيچاره متحير شد. به هركسى كه نگاه مى كرد تا شايد ضامن او شود. مردى از قبيله بنى كلب كه او را قراد بناجدع مى گفتند، چون فروماندگى او را ديد گفت : پادشاها! من ضامنش مى شوم كه اگرتا سر يك سال در هين روز نيامد، هر حكم در حق من خواهى انجام ده . نعمان حنظله را پانصدشتر بخشيد و باز گرداند، همين كه مدت يكسال به سر آمد، يك روز باقى مانده بود كه مدت قرار داد تمام شد، نعمان به قرادگفت : تو را از جمله هلاكت شدگان مى بينم . قراد جواب داد: