1- بريد عجلى گويد: از امام باقر عليه السلام راجع بقول خداى عزوجل (61 سوره 4) (اطاعت كنيد خدا را و اطاعت كنيد پيغمبر و واليان امر را) پرسيدم، جواب حضرت اين بود كه (55 سوره 4) (مگر آنكسانرا كه از كتاب آسمانى بهره‏اى بايشان داده‏اند نمى‏بينى كه به بت و طغيانگر گروند و درباره كافران گويند: اين گروه از مؤمنان هدايت يافته‏ترند) يعنى اين مردم درباره پيشوايان گمراهى و رهبران بدوزخ مى‏گويند: آنها از آل محمد صلى الله عليه و آله هدايت يافته‏ترند، (ايشان همان كسانند كه خدا لعنتشان كرده و هر كه را خدا لعنت كند هرگز ياورى براى او نخواهى يافت. مگر آنها را از ملك بهره‏اى هست؟) يعنى ملك امامت و خلافت (كه در آنصورت تقيرى هم بمردم ندهند) ما هستيم آن مردمى‏كه خدا قصد كرده و نقير نقطه ميان هسته خرماست (و مقصود بيان كمال بخل و خست ايشانست كه اگر بمقام سلطنت هم مى‏رسيدند، قسمتى از هسته خرما را از ما مضايقه مى‏كردند، تا چه رسد بچيز شريف‏تر و گرانبهاتر).
(و يا بمردم نسبت به آنچه خدا از كرم خويش به آنها داده حسد مى‏برند) ما هستيم آن مردم حسد برده شده، براى منصب امامتيكه خدا بما داده و بهيچ كس ديگر نداده (حقا كه ما خاندان ابراهيم را كتاب و حكمت و ملك بزرگى داديم) يعنى پيغمبران و رسولان و امامان را، از آل ابراهيم قرار داديم، پس چگونه اين مردم اين مقام را نسبت به آل ابراهيم عليه السلام اعتراف دارند و درباره آل محمد صلى الله عليه و آله منكر مى‏شوند (بنابراين مقصود از واليان امر كه پرسيدى آل محمد صلى الله عليه و آله است).
(برخى به آن گرويدند و برخى رويگردان شدند و جهنم براى ايشان افروخته آتشى است كافى، كسانيكه آيه‏هاى ما را انكار كرده‏اند، بزودى به آتشى درونشان كنيم كه هر وقت پوستهايشان بسوزد، پوستهاى ديگرشان دهيم تا عذاب را خوب بچشند، همانا خدا نيرومند و فرزانه است) .
توضيح راجع بواليان امر در حديث 480 سخن گفتيم و از قول مجلسى (ره) اثبات شد كه چنانچه اطاعت خدا و رسول واجبست، اطاعت واليان امر هم كه ائمه معصومين عليهم السلام باشند، واجب و لازمست و نيز بايد ايشان معصوم و پاك از خطا و گناه باشند و راجع بجبت و طاغوت مجلسى (ره) گويد: جبت ابتدا نام بت مخصوصى بود و سپس براى هر معبود باطلى بكار بردند و گفته‏اند در اصل (جبس) بوده است و سين بتاء بدل شده است و جبس چيز بى‏خبر است و اما طاغوت بمعنى هر امر باطلى است، معبود باشد يا غير معبود و جبت و طاغوت در روايات بر اولى و دومى تاويل شده است.

ابن فضيل از حضرت ابوالحسن عليه السلام درباره قول خداى تبارك و تعالى (و يا بمردم نسبت به آنچه خدا از كرمش به آنها داده حسد مى‏برند) گويد كه آنحضرت فرمود: مائيم حسد برده شدگان.

حمران بن اعين گويد: از امام صادق عليه السلام پرسيدم قول خداى عزوجل را (همانا آل ابراهيم كتاب داديم) فرمود: مقصود نبوت است، گفتم: حكمت چيست؟ فرمود: فهميدن و قضاوتست گفتم: (و به آنها ملك بزرگ داديم؟) فرمود: اطاعت است.

ابوالصباح گويد: از امام صادق عليه السلام قول خداى عزوجل (و يا به مردم نسبت به آنچه خدا از كرمش به آنها داده حسد مى‏برند) را پرسيدم، فرمود: اى ابوالصباح بخدا ما هستيم آن مردم حسد برده شده.

بريد اجلى گويد: امام باقر عليه السلام درباره قول خداى عزوجل تبارك و تعالى (ما به آل ابراهيم كتاب و حكمت و ملك بزرگ داديم) فرمود: خدا پيغمبران و رسولان و امامان را از آل ابراهيم قرار داد، پس چگونه اين مردم نسبت به آل ابراهيم عليه السلام اين مقام را مختلفند ولى درباره آل محمد صلى الله عليه و آله وسلم انكار مى‏كنند. عرض كردم (و به ايشان ملك بزرگى داديم) چيست؟ فرمود: ملك بزرگ اين است كه امامان را در آن خانواده قرار داد، هر كه اطاعت آنها كند اطاعت خدا كرده و هر كه نافرمانى آنها كند نافرمانى خدا كرده است، اين است ملك بزرگ.